Fijn beroep, met enig risico weliswaar: opgegeten worden door een ruimtebeest om in zijn spijsverteringsstelsel kristallen te gaan zoeken. In So, You've Been Eaten nemen de Mijnwerker en het Beest het tegen elkaar op. De Mijnwerker verdient punten door kristallen te verzamelen, en het Beest verdient punten door immuunreacties uit te lokken door de Mijnwerker met bacteriën aan te vallen.
Nog voor het spel op de markt kwam, zorgde LudiCreations met hun So, You’ve Been Eaten voor een wereldprimeur. In de omschrijving van hun persrelease stond er bij spelersaantal 0-2, met omschrijving: “Een spel voor 0 spelers, met een slapend Beest tegen een robot Mijnwerker.” Nooit eerder, bij mijn weten, speelde een bordspel tegen zichzelf. Voor alle duidelijkheid, So, You’ve Been Eaten is een tweepersoonspel dat ook solo gespeeld kan worden. Je kan spelen met de Mijnwerker tegen een A.I. die het Beest speelt. Je kan ook spelen met het Beest tegen een A.I. die de Mijnwerker speelt. En nu komt het, de A.I. van de Mijnwerker kan dus ook tegen de A.I. van het Beest spelen. Wat daar precies leuk aan is moet iemand mij toch eens uitleggen, want buiten het verplaatsen van speelstukken word je uiteraard nergens bij betrokken. Het spel speelt dus (bijna) letterlijk tegen zichzelf en daarmee zorgde LuciCreations voor een ware marketingstunt. Of je daarmee de verwachtingen voor andere spelersaantallen kan inlossen is nog maar de vraag.
In de maag van het Beest
De Mijnwerker moet op zoek naar acht verschillende kristallen in de maag van het Beest. Weet hij die kristallen te verzamelen, dan wint hij het spel. De speler rolt in zijn beurt drie dobbelstenen. Deze kan hij inzetten op een ‘terminal' om acties mee uit te voeren. Van de vijf basisacties zijn stun (kaarten verplaatsen), eliminate (kaarten verwijderen) en capture (werktuigen of kristallen nemen) er drie van; met upgrade kan je deze drie acties sterker maken. Een vijfde actie, adjust, zorgt ervoor dat je een dobbelsteen kan aanpassen naar een waarde van één tot zes. Na het uitvoeren van de acties wordt de Mijnwerker aangevallen door een bacterie. De bacterie, zichtbaar op de kaart, het dichtst bij de Mijnwerker valt aan waardoor die bacterie op de track opschuift. Valt diezelfde bacterie je viermaal aan, dan verlies je het spel.
Het Beest wint direct door de Mijnwerker te verteren na de aanval van vier bacteriën van hetzelfde type. In de beurt van het Beest wordt het spijsverteringsstelsel met handkaarten van de speler aangevuld. Deze doet dat op zo’n manier dat hij in staat is om een Immune Response Card te spelen. Dat maakt het moeilijker voor de Mijnwerker, want deze kaarten kunnen bepaalde gebeurtenissen veroorzaken, en vijf van deze kaarten zorgen dat de Mijnwerker aan het einde van zijn beurt verliest. De Beest-speler vult zijn hand tot zeven kaarten aan en speelt, gesloten, één van zijn ‘mutation’ kaarten. In de fase wanneer de Mijnwerker wordt aangevallen door een bacterie, zal deze kaart getoond worden. Als op de kaart dezelfde bacterie staat als waarmee de Mijnwerker wordt aangevallen, dan moet de Mijnwerker een upgrade-actie opgeven. Er is ook nog de mogelijkheid dat de Mijnwerker gewoon door het systeem van het Beest gaat. In dat geval worden de behaalde punten vergeleken en wint de speler met de meeste punten!
Om een indigestie van te krijgen
Eerlijk toegegeven, het thema is ludiek en verwijst daarmee zeker naar de naam van de uitgevers. Nooit eerder zag ik een spel over bacteriën in een spijsverteringsstelsel. Best gedurfd en alleen daarvoor al geef ik de ontwerpers een dikkefluim pluim. Het artwork op het spelbord en de kaarten zijn mooi vormgegeven, al krijg ik wel een indigestie van de chaos aan icoontjes op de kaarten. Het spelbord is, net zoals dat van Under Falling Skies, vrij lang. De twee aparte borden klikken als een puzzel in elkaar, maar wanneer het ene verbindingsstuk wat hoger steekt dan het andere, bemoeilijkt dit wel het schuiven van de kaarten. Jammer dat ze hier niet anders mee zijn omgegaan.
Het spel is snel opgezet en speelt in een half uurtje. Als saai kan je het spel moeilijk bestempelen, aangezien de bacteriën aan het einde van de beurt steeds toenemen, bemoeilijkt dit je spel en stelt je voor keuzes. De Mijnwerker en het Beest zorgen voor hun eigen progressie en belemmeren daardoor hun tegenspeler, maar onderling gaan ze echter zelden in direct conflict.
Hoe zit het met de herspeelbaarheid? De snelheid waarmee de kaarten met bacteriën elkaar opvolgen dwingen je tot andere strategieën. Bijkomend kan je zowel de Mijnwerker als het Beest spelen en dat alleen al belooft een totaal ander spelmechanisme. Al moet gezegd dat de kant van het Beest minder plezant is om spelen. Voor het solospel is er geen campagne voorzien en extra kaarten of mogelijkheden worden er ook niet aangeboden. Ik ben misschien wat streng, maar in vergelijking met bijvoorbeeld een Under Falling Skies boet deze toch echt in aan herspeelbaarheid en gameplay. De combo’s zijn niet pittig genoeg en de spanning druipt er ook niet meteen van af.
Nog voor het spel op de markt kwam, zorgde LudiCreations met hun So, You’ve Been Eaten voor een wereldprimeur. In de omschrijving van hun persrelease stond er bij spelersaantal 0-2, met omschrijving: “Een spel voor 0 spelers, met een slapend Beest tegen een robot Mijnwerker.” Nooit eerder, bij mijn weten, speelde een bordspel tegen zichzelf. Voor alle duidelijkheid, So, You’ve Been Eaten is een tweepersoonspel dat ook solo gespeeld kan worden. Je kan spelen met de Mijnwerker tegen een A.I. die het Beest speelt. Je kan ook spelen met het Beest tegen een A.I. die de Mijnwerker speelt. En nu komt het, de A.I. van de Mijnwerker kan dus ook tegen de A.I. van het Beest spelen. Wat daar precies leuk aan is moet iemand mij toch eens uitleggen, want buiten het verplaatsen van speelstukken word je uiteraard nergens bij betrokken. Het spel speelt dus (bijna) letterlijk tegen zichzelf en daarmee zorgde LuciCreations voor een ware marketingstunt. Of je daarmee de verwachtingen voor andere spelersaantallen kan inlossen is nog maar de vraag.
In de maag van het Beest
De Mijnwerker moet op zoek naar acht verschillende kristallen in de maag van het Beest. Weet hij die kristallen te verzamelen, dan wint hij het spel. De speler rolt in zijn beurt drie dobbelstenen. Deze kan hij inzetten op een ‘terminal' om acties mee uit te voeren. Van de vijf basisacties zijn stun (kaarten verplaatsen), eliminate (kaarten verwijderen) en capture (werktuigen of kristallen nemen) er drie van; met upgrade kan je deze drie acties sterker maken. Een vijfde actie, adjust, zorgt ervoor dat je een dobbelsteen kan aanpassen naar een waarde van één tot zes. Na het uitvoeren van de acties wordt de Mijnwerker aangevallen door een bacterie. De bacterie, zichtbaar op de kaart, het dichtst bij de Mijnwerker valt aan waardoor die bacterie op de track opschuift. Valt diezelfde bacterie je viermaal aan, dan verlies je het spel.
Het Beest wint direct door de Mijnwerker te verteren na de aanval van vier bacteriën van hetzelfde type. In de beurt van het Beest wordt het spijsverteringsstelsel met handkaarten van de speler aangevuld. Deze doet dat op zo’n manier dat hij in staat is om een Immune Response Card te spelen. Dat maakt het moeilijker voor de Mijnwerker, want deze kaarten kunnen bepaalde gebeurtenissen veroorzaken, en vijf van deze kaarten zorgen dat de Mijnwerker aan het einde van zijn beurt verliest. De Beest-speler vult zijn hand tot zeven kaarten aan en speelt, gesloten, één van zijn ‘mutation’ kaarten. In de fase wanneer de Mijnwerker wordt aangevallen door een bacterie, zal deze kaart getoond worden. Als op de kaart dezelfde bacterie staat als waarmee de Mijnwerker wordt aangevallen, dan moet de Mijnwerker een upgrade-actie opgeven. Er is ook nog de mogelijkheid dat de Mijnwerker gewoon door het systeem van het Beest gaat. In dat geval worden de behaalde punten vergeleken en wint de speler met de meeste punten!
Om een indigestie van te krijgen
Eerlijk toegegeven, het thema is ludiek en verwijst daarmee zeker naar de naam van de uitgevers. Nooit eerder zag ik een spel over bacteriën in een spijsverteringsstelsel. Best gedurfd en alleen daarvoor al geef ik de ontwerpers een dikke
Het spel is snel opgezet en speelt in een half uurtje. Als saai kan je het spel moeilijk bestempelen, aangezien de bacteriën aan het einde van de beurt steeds toenemen, bemoeilijkt dit je spel en stelt je voor keuzes. De Mijnwerker en het Beest zorgen voor hun eigen progressie en belemmeren daardoor hun tegenspeler, maar onderling gaan ze echter zelden in direct conflict.
Maagtabletten waren niet nodig, daarentegen kunnen bepaalde keuzes je wel zuur opbreken.
Hoe zit het met de herspeelbaarheid? De snelheid waarmee de kaarten met bacteriën elkaar opvolgen dwingen je tot andere strategieën. Bijkomend kan je zowel de Mijnwerker als het Beest spelen en dat alleen al belooft een totaal ander spelmechanisme. Al moet gezegd dat de kant van het Beest minder plezant is om spelen. Voor het solospel is er geen campagne voorzien en extra kaarten of mogelijkheden worden er ook niet aangeboden. Ik ben misschien wat streng, maar in vergelijking met bijvoorbeeld een Under Falling Skies boet deze toch echt in aan herspeelbaarheid en gameplay. De combo’s zijn niet pittig genoeg en de spanning druipt er ook niet meteen van af.
Conclusie
So You’ve Been Eaten is een fijn en eenvoudig te spelen spel, dat met zijn thema out-of-the-box durft te gaan. De productiekwaliteit ligt hoog, al had het bord beter op een andere manier in elkaar geklikt. De beslissingen liggen echter vaak voor de hand, de uitkomst daarentegen iets minder. De kant van het Beest speelt minder leuk dan die van de Mijnwerker, maar dat is uiteraard een persoonlijke voorkeur. Ik blaas bijvoorbeeld liever dingen op en hou van het manipuleren en plaatsen van dobbelstenen. Hou je eerder van plannen, dan zal de kant van het Beest je beter bevallen. Door het steeds veranderlijke bord kan je tijdens de ander zijn beurt niet nadenken over je eigen acties, hierdoor vertraagt het spel wel een beetje. Voor solo zal ik altijd Under Falling Skies verkiezen boven deze So, You’ve Been Eaten. Bijkomend vind ik dat So, You’ve Been Eaten over een grotere geluksfactor beschikt, voor minder cijfermatig puzzelplezier zorgt, minder de spanning opbouwt en het manipuleren van de dobbelstenen ook een stuk lager ligt in vergelijking met Under Falling Skies. So, You’ve Been Eaten ligt niet meteen zwaar op de maag en maagtabletten waren niet meteen nodig, daarentegen kunnen bepaalde keuzes je zuur opbreken. Laat ik het vooral daarbij houden.
Pro
- Speelt vlot
- Korte speelduur
- Twee spelmechanismen
Con
- Oneffen gleuf in het bord
- Geschikte partner vinden
- Herspeelbaarheid
- Beperkte keuzemogelijkheden
6
Over
Uitgever
- LudiCreations
Designer
Scott Almes
Aantal spelers
0-2
Tijdsduur
30 minuten
