Sinds de corona-uitbraak kenden reeds bestaande spellen met een insteek naar pandemieën plots een enorme heropflakkering. Zo was er in de Benelux in april en mei van vorig jaar quasi nergens nog een exemplaar te vinden van het oorspronkelijke Pandemic (of Pandemie in de vertaalde versie), nochtans was het spel al daterend van 2008. Z-Man Games ging als een bezetene aan de slag en zorgde ervoor dat er binnen de kortste keren weer samen kon gezocht worden naar het medicijn om de wereld te redden van de ondergang! Bovendien kwamen ze er toen ook mee op de proppen dat er een nieuwe, snellere variant van de game zou gelanceerd worden: de Hot Zone Serie. Vorig jaar kwam North America al uit, dit jaar was het de beurt aan Europe. Wij kregen van de uitgever de kans om deze laatste game onder de loep te nemen en onze mening erover neer te pennen.
Voor zij die Pandemic en al zijn varianten niet kent: het zijn stuk voor stuk coöperatieve bordspellen waarin jij en je medespelers een team wetenschappers vormt, die de wereld rondreist om de uitbrekende epidemieën in de kiem te smoren en terwijl ook tracht om een medicijn uit te vinden die een echte pandemie kan voorkomen. In de Hot Zone reeks probeert auteur Matt Leacock om een veredelde “Light”-versie van Pandemic voor te schotelen en dat merk je ook meteen aan de minieme verschillen tussen de twee versies die ook duidelijk aangestipt worden in de spelregels: zo zijn er maar drie in plaats van vier ziektes om te genezen, zijn er maar vier kaarten nodig in plaats van vijf om een medicijn te ontdekken en zijn er maar drie epidemiekaarten in het spel die telkens alle drie dienen te worden gebruikt. Er is ook maar één onderzoeksstation in Genève, kunnen ziektes niet worden uitgeroeid en kregen sommige karakters lichte wijzigingen mee in hun karaktereigenschappen.
Pandemic: Hot Zone - Europe is Pandemic niet
Wat meteen opviel bij het zien van de doos was de compactheid van het spel. Pandemic was op zich al geen grote doos, maar bij het openen van Hot Zone - Europe kregen we meteen de indruk dat we een reisversie van het oorspronkelijke spel hadden geopend. Een herkenbaar, maar kleiner grondplan van Europa met minder steden op, maar nog veel kleinere speelkaartjes, misschien zelfs te klein om ze handig te vinden.
Eens we daarna alle voorbereidingen hadden getroffen, zijnde de epidemiekaarten in de deck schudden, random virusfiches toekennen op het bord volgens de infectiekaartenstapel en iedere speler een karakterkaart en diens startpositie laten trekken, konden we met z’n vieren (want het spel is oorspronkelijk voor twee tot vier spelers voorzien) aan het spel beginnen. Zo kozen wij er in een eerste speelbeurt voor om enkel de basis te gaan spelen en geen extra mutatiekaarten toe te voegen aan het spel. Deze mutatiekaarten zorgen er immers voor dat het spel iets complexer wordt en het nog moeilijker wordt om het spel te verslaan.
Spelregels in een notendop
Zoals in ieder spel krijgt iedere speler een karakterkaart toegewezen met zijn eigen speciale mogelijkheid in de bestrijding van het virus. Zo kunnen er geen ziektestenen geplaatst worden in de stad of aangrenzende steden waarop de Quarantainespecialist staat of zal de Besmettingsdeskundige een ziektesteen mogen verwijderen als hij een stad betreedt met twee of meer ziektestenen.
Iedere speler mag om beurt vier willekeurige acties uitvoeren: zijn pion verplaatsen naar een naburige stad, een ziektesteen verwijderen of een ziekte genezen. Elk van deze mag hij meerdere keren uitvoeren, zolang hij maar vier acties heeft uitgevoerd. Daarna neemt hij twee kaarten van de stadskaartenstapel en neemt die op de hand (zo lang hij er geen zes heeft). Trekt hij een epidemiekaart, dan neemt hij de onderste twee, drie of vier kaarten (naargelang het aantal eerder getrokken epidemiekaarten) van de infectiekaartenstapel en besmet de aangeduide steden met een extra ziektesteen.
Daarna neemt hij de volledige aflegstapel van infectiekaarten, schudt die opnieuw en plaatst die bovenop de stapel, waardoor de mogelijke infectiegraad bij het trekken van een volgende epidemiekaart verhoogt. Als er meer dan drie ziektestenen op een stad komen te liggen, dan is er een uitbraak van het virus en worden alle aanpalende steden ook geïnfecteerd met een ziektesteen. Spelers verliezen het spel als er meer dan vier zo’n uitbraken hebben plaatsgevonden of als er geen stadskaarten of ziektestenen meer voorradig zijn. Spelers winnen het spel als ze in Genève, waar het onderzoekstation gevestigd is, vier kaarten van de verschillende kleuren kunnen inwisselen om een medicijn te ontwikkelen voor de ziekte.
Aanrader of niet?
Wij hadden eerder al Pandemic gespeeld en waren dus in het voordeel dat we snel konden starten aan het spel. Meteen werd het duidelijk dat de compactheid van het spel wel wat nadelen met zich teweeg bracht: behalve de veel te kleine speelkaarten moesten we ook heel dicht bij elkaar zitten om overzicht te hebben over het kleine speelbord – iets wat in tijde van pandemieën niet zo bevorderlijk is blijkbaar. Na het spelen van het spel met z’n vieren (volgens de doos een half uurtje, wat het ook ongeveer was) bleven we ook een beetje op onze honger zitten. We hadden elk maar een paar beurten vooraleer de kaarten op dreigden te geraken, waardoor iedere fout in een beurt genadeloos werd afgestraft en het uiteindelijk ook moeilijker blijkt om een spelletje al winnend af te sluiten. Als we de game verder kritisch bekeken vroegen we ons af wat de verschillen nu eigenlijk wel zijn met het echte Pandemic. Behalve het minimaliseren van bepaalde speleigenschappen konden we jammer genoeg niet echt iets opsommen en concludeerden we dus dat Hot Zone - Euope niet echt uniek is in zijn soort en eerder een afgeslankte versie is van het fantastische Pandemic zelf.
Hemispheres
Momenteel is het nog niet geweten of er naast Noord-Amerika en Europa nog andere Hot Zone games zullen komen, maar via de website van Z-Man Games kan je nu alvast de regels downloaden die beide games met elkaar combineert op een unieke manier. Het is ook de enige manier om kennis te maken met de combinatie van de games, want in de regels wordt nooit gesproken over het mogelijks combineren van beide games, wat op zich vrij raar is. Wij konden deze Hemispheres-variant jammer genoeg niet uitproberen, maar kort samengevat moet je in deze variant voor twee spelers elk aan de slag op één van de twee borden met elk drie pionnen om ook hier het virus te verslaan op beide borden. Het unieke hieraan is dat de karakters waarmee je speelt op het ene bord, kunnen reizen naar het andere bord om daar sneller tot een medicijn te komen. Misschien voelde Leacock ook al dat zijn Hot Zone uitvinding een flauw afkooksel dreigde te worden van Pandemic en probeerde hij met deze (wanhoops)poging om van beide games alsnog iets uniek en succesvol te maken?
Voor zij die Pandemic en al zijn varianten niet kent: het zijn stuk voor stuk coöperatieve bordspellen waarin jij en je medespelers een team wetenschappers vormt, die de wereld rondreist om de uitbrekende epidemieën in de kiem te smoren en terwijl ook tracht om een medicijn uit te vinden die een echte pandemie kan voorkomen. In de Hot Zone reeks probeert auteur Matt Leacock om een veredelde “Light”-versie van Pandemic voor te schotelen en dat merk je ook meteen aan de minieme verschillen tussen de twee versies die ook duidelijk aangestipt worden in de spelregels: zo zijn er maar drie in plaats van vier ziektes om te genezen, zijn er maar vier kaarten nodig in plaats van vijf om een medicijn te ontdekken en zijn er maar drie epidemiekaarten in het spel die telkens alle drie dienen te worden gebruikt. Er is ook maar één onderzoeksstation in Genève, kunnen ziektes niet worden uitgeroeid en kregen sommige karakters lichte wijzigingen mee in hun karaktereigenschappen.
Pandemic: Hot Zone - Europe is Pandemic niet
Wat meteen opviel bij het zien van de doos was de compactheid van het spel. Pandemic was op zich al geen grote doos, maar bij het openen van Hot Zone - Europe kregen we meteen de indruk dat we een reisversie van het oorspronkelijke spel hadden geopend. Een herkenbaar, maar kleiner grondplan van Europa met minder steden op, maar nog veel kleinere speelkaartjes, misschien zelfs te klein om ze handig te vinden.
Eens we daarna alle voorbereidingen hadden getroffen, zijnde de epidemiekaarten in de deck schudden, random virusfiches toekennen op het bord volgens de infectiekaartenstapel en iedere speler een karakterkaart en diens startpositie laten trekken, konden we met z’n vieren (want het spel is oorspronkelijk voor twee tot vier spelers voorzien) aan het spel beginnen. Zo kozen wij er in een eerste speelbeurt voor om enkel de basis te gaan spelen en geen extra mutatiekaarten toe te voegen aan het spel. Deze mutatiekaarten zorgen er immers voor dat het spel iets complexer wordt en het nog moeilijker wordt om het spel te verslaan.
Spelregels in een notendop
Zoals in ieder spel krijgt iedere speler een karakterkaart toegewezen met zijn eigen speciale mogelijkheid in de bestrijding van het virus. Zo kunnen er geen ziektestenen geplaatst worden in de stad of aangrenzende steden waarop de Quarantainespecialist staat of zal de Besmettingsdeskundige een ziektesteen mogen verwijderen als hij een stad betreedt met twee of meer ziektestenen.
Iedere speler mag om beurt vier willekeurige acties uitvoeren: zijn pion verplaatsen naar een naburige stad, een ziektesteen verwijderen of een ziekte genezen. Elk van deze mag hij meerdere keren uitvoeren, zolang hij maar vier acties heeft uitgevoerd. Daarna neemt hij twee kaarten van de stadskaartenstapel en neemt die op de hand (zo lang hij er geen zes heeft). Trekt hij een epidemiekaart, dan neemt hij de onderste twee, drie of vier kaarten (naargelang het aantal eerder getrokken epidemiekaarten) van de infectiekaartenstapel en besmet de aangeduide steden met een extra ziektesteen.
Daarna neemt hij de volledige aflegstapel van infectiekaarten, schudt die opnieuw en plaatst die bovenop de stapel, waardoor de mogelijke infectiegraad bij het trekken van een volgende epidemiekaart verhoogt. Als er meer dan drie ziektestenen op een stad komen te liggen, dan is er een uitbraak van het virus en worden alle aanpalende steden ook geïnfecteerd met een ziektesteen. Spelers verliezen het spel als er meer dan vier zo’n uitbraken hebben plaatsgevonden of als er geen stadskaarten of ziektestenen meer voorradig zijn. Spelers winnen het spel als ze in Genève, waar het onderzoekstation gevestigd is, vier kaarten van de verschillende kleuren kunnen inwisselen om een medicijn te ontwikkelen voor de ziekte.
Aanrader of niet?
Wij hadden eerder al Pandemic gespeeld en waren dus in het voordeel dat we snel konden starten aan het spel. Meteen werd het duidelijk dat de compactheid van het spel wel wat nadelen met zich teweeg bracht: behalve de veel te kleine speelkaarten moesten we ook heel dicht bij elkaar zitten om overzicht te hebben over het kleine speelbord – iets wat in tijde van pandemieën niet zo bevorderlijk is blijkbaar. Na het spelen van het spel met z’n vieren (volgens de doos een half uurtje, wat het ook ongeveer was) bleven we ook een beetje op onze honger zitten. We hadden elk maar een paar beurten vooraleer de kaarten op dreigden te geraken, waardoor iedere fout in een beurt genadeloos werd afgestraft en het uiteindelijk ook moeilijker blijkt om een spelletje al winnend af te sluiten. Als we de game verder kritisch bekeken vroegen we ons af wat de verschillen nu eigenlijk wel zijn met het echte Pandemic. Behalve het minimaliseren van bepaalde speleigenschappen konden we jammer genoeg niet echt iets opsommen en concludeerden we dus dat Hot Zone - Euope niet echt uniek is in zijn soort en eerder een afgeslankte versie is van het fantastische Pandemic zelf.
Hemispheres
Momenteel is het nog niet geweten of er naast Noord-Amerika en Europa nog andere Hot Zone games zullen komen, maar via de website van Z-Man Games kan je nu alvast de regels downloaden die beide games met elkaar combineert op een unieke manier. Het is ook de enige manier om kennis te maken met de combinatie van de games, want in de regels wordt nooit gesproken over het mogelijks combineren van beide games, wat op zich vrij raar is. Wij konden deze Hemispheres-variant jammer genoeg niet uitproberen, maar kort samengevat moet je in deze variant voor twee spelers elk aan de slag op één van de twee borden met elk drie pionnen om ook hier het virus te verslaan op beide borden. Het unieke hieraan is dat de karakters waarmee je speelt op het ene bord, kunnen reizen naar het andere bord om daar sneller tot een medicijn te komen. Misschien voelde Leacock ook al dat zijn Hot Zone uitvinding een flauw afkooksel dreigde te worden van Pandemic en probeerde hij met deze (wanhoops)poging om van beide games alsnog iets uniek en succesvol te maken?
Conclusie
Pandemic: Hot Zone - Europe voelt aan als een reiseditie van de gewone Pandemic, maar is het, behalve qua grootte, zeker en vast niet. Het is eerder een serieus afgeslankte versie van het oorspronkelijke spel, want behalve deze beperkingen brengt Hot Zone - Europe niks nieuws aan in deze serie van spellen. Zelfs als je nog geen ervaring hebt met Pandemic, raden we je aan om niet met Hot Zone - Europe te starten, maar direct voor Pandemic te gaan. Is het dan misschien een instapper voor Pandemic? Nee, want de regels zijn zo goed als hetzelfde, het is gewoon sneller afgelopen (30 minuten tegenover een klein uurtje voor het gewone spel) en je hebt niet echt het gevoel dat je veel hebt bijgedragen tot de game, want het aantal beurten is enorm beperkt in het bestrijden van het virus. Bovendien is het daardoor net moeilijker om de game te winnen en kan het zelfs ontmoedigend zijn voor nieuwe spelers van de spellenreeks.
Pro
- Compacte doos
- Wijkt weinig af van het oorspronkelijke Pandemic
- Valt te combineren met Hot Zone: North America met aparte regels (enkel voor 2 personen)
- Soloversie beschikbaar via de website van Z-Man Games
Con
- Te kleine speelcomponenten
- Te weinig beurten waardoor foutjes te snel worden afgestraft
- Wijkt zo weinig af van het oorspronkelijke spel, dat je beter Pandemic zelf koopt
- Er wordt in de game nergens een verwijzing gemaakt naar de Hemisphere variant
6
