Af en toe verschijnt er eens een spel waarbij de moed mij in de schoenen zakt bij het openen van de doos. Het aantal onderdelen en de spelregels die er complex uitzien, kunnen wat overweldigend overkomen. En toch weet ik dat dit net de spellen zijn die mij uiteindelijk het meeste kunnen bekoren. Het is dus vaak een kwestie van heel even door te bijten, de spelregels doornemen met volle concentratie, een spel klaarzetten en er gewoon voor gaan. Spellen als Caverna, Terraforming Mars en Terra Mystica maakten allen aanvankelijk die intimiderende eerste indruk, maar behoren nu nog steeds tot mijn favoriete spellen aller tijden. Ook bij Bonfire is het aantal onderdelen amper te tellen en word je in de spelregels bestookt met vage termen. Ironisch genoeg begin ik dan steeds met enige tegenzin aan een nieuw spel, maar ik wéét dat ze me doorgaans wel het meeste voldoening geven. Even kijken of dat met Bonfire ook het geval is.
In de spelregels staat een inleiding die de situatie schetst waarin Bonfire
zich afspeelt. Wij vertegenwoordigen gnomen die in bossen leven, nabij steden die vreemd genoeg volledig verlaten zijn. In die steden branden normaalgezien grote vreugdevuren, maar deze zijn allen uitgedoofd. De gnomen hebben deze vreugdevuren nodig om te overleven en dus trekken ze erop uit om de hoeders van het licht te raadplegen in de hoop de vreugdevuren terug te laten ontbranden. Voor mij klonk het allemaal een beetje vaag, maar het geeft wel nuttige context aan de acties die je in het spel zal uitvoeren en de manieren waarop je punten krijgt. Bedenker Stefan Feld heeft al heel wat spellen op zijn naam staan, waarvan het meest succesvolle spel Castles of Burgundy is. Het zijn doorgaans typische love it or hate it-spellen, maar de fans zijn vaak érg fanatiek. Ik kan dit soort spellen zeker smaken, maar het is dus niet voor iedereen weggelegd, en dat is met Bonfire niet anders.
Vuurtje stook
Hoeders, vreugdevuren, raadslieden, gnomen, pupillen, offerschalen, … Het zijn niet meteen de termen waarmee we vertrouwd zijn in de bordspelwereld. Mijn eerste indruk was daardoor vooral een van veel verwarring, maar eens je mee bent met de opzet van het spel kun je toch al snel de klik maken. Bij deze ook mijn complimenten aan de schrijver van de handleiding, want die zit bijzonder goed ineen en slaagt erin een moeilijk uit te leggen spel toch gestructureerd te verduidelijken. Bonfire is een zware eurogame van de zuiverste graad, dus sommigen weten al wat ze kunnen verwachten: talloze mogelijke acties en manieren om punten te verdienen, berekende strategie en tactische diepgang. Gelukkig ontstaat er in Bonfire een soort van natuurlijke flow. Daarmee bedoel ik helemaal niet dat je gewoon maar een toeschouwer bent terwijl het spel zichzelf eigenlijk speelt, maar je kunt je strategie al vroeg in het spel vormgeven waardoor er meestal ook een logische volgende actie volgt. Je hebt dus wel erg veel mogelijke acties, maar ze zijn erg afhankelijk van de situatie waarin je je bevindt. Dat zorgde ervoor dat Bonfire verrassend vlot speelde, zelfs al vanaf de eerste keer. Je kunt een aantal stappen vooruit denken en daarnaar handelen. Je kunt elkaar in beperkte mate dwarsbomen, maar het wordt zelden frustrerend. Er zijn altijd wel alternatieven beschikbaar waardoor je strategie maar minimaal geïmpacteerd wordt.
Het wordt allemaal een tikkeltje stresserender wanneer de eindfase is ingezet. Afhankelijk van het aantal spelers, start de eindfase als er een aantal pupillen en raadslieden aanwezig zijn in de Hoge Raad. Vanaf dan worden er nog vijf volledige rondes gespeeld, en dan is elke actie van cruciaal belang. Het komt dan vaak neer op tellen en rekenen wat je nog kunt klaarspelen binnen de beperkte tijd. Daarbovenop is Bonfire erg spannend tot het einde, want er zijn na afloop van het spel nog zo veel punten te verdienen dat het eigenlijk nooit zeker is wie de winnaar wordt. Samengevat draait Bonfire vooral om het ontsteken van de uitgedoofde vreugdevuren, maar punten verdienen doe je op allerlei manieren.
Alles valt op zijn plaats
Na enkele beurten tijdens het eerste spel begon het geruststellende gevoel al door te dringen: dit is echt iets voor mij. Niets leuker dan de hersenen te pijnigen terwijl je probeert om niet te laten opvallen wat je strategie is en ondertussen je tegenstanders probeert te doorgronden. Ons eerste spel eindigde ik met één puntje voorsprong, en ik kon me de laatste keer niet herinneren dat ik zoveel voldoening haalde uit een overwinning. De drang was erg groot om zelf een vreugdevuur te ontsteken in de woonkamer, maar mijn wederhelft raadde me het wijselijk af. Bonfire speelt overigens prima met alle aantallen spelers, en er is zelfs een solo-variant voorzien. Zoals ik eerder aanhaalde speelt Bonfire erg vlot, wat een beetje atypisch is voor soortgelijke spellen. Ondanks de complexiteit valt alles al snel op zijn plaats. Hier is geen sprake van paralysis-analysis. De handleiding geeft enkele nuttige tips mee. Zo is het interessant om je vooral vroeg in het spel te richten op de gnomen die je kunt werven. Deze hebben namelijk unieke eigenschappen waar je de rest van het spel voordeel uit haalt. Verder zul je vaak bezig zijn met een goeie balans te vinden tussen actiefiches en middelen verzamelen.
Om acties te mogen uitvoeren, moet je namelijk de benodigde actiefiches kunnen afgeven. In veel gevallen zul je ook nog eens middelen moeten betalen. Deze kunnen vrij schaars worden, wat dus automatisch in een beperkt aantal mogelijkheden resulteert. Toch kun je door een paar zetten vooruit te denken doorgaans exact uitvoeren wat je in gedachten hebt. Er zijn de zogenaamde lottegels de je in je stad kunt leggen (je persoonlijke spelerstableau). Deze lottegels leveren je actiefiches op. Dit is een van de enige acties die zelf geen actiefiche kost. Elke lottegel die je op het einde van het spel niet hebt gebruikt, levert je drie punten op, dus je moet er bedachtzaam mee omgaan. Het leggen van de lottegels vormt een leuk puzzelelement. Gewoonlijk krijg je de drie actiefiches die op je lottegel afgebeeld staan, maar als je gelijke symbolen naast elkaar kunt leggen, krijg je de som van alle gelijke aangrenzende symbolen.
Je zult ook een weg moeten bouwen rond je stad. Deze weg vormt een van de belangrijkste elementen in Bonfire. Langs deze weg open je portalen richting de zeven vreugdevuren die je kunt ontsteken in je stad. Als je hoeders naar je stad haalt, kunnen zij langs deze weg wandelen om middelen te verzamelen en vreugdevuren te bewaken. Dat laatste is een manier om veel punten te verdienen. Om vreugdevuren te kunnen ontsteken moet je eerst opdrachten vervullen die je gaat ophalen op eilandjes bovenaan het centrale bord. Op die eilanden kun je ook extra hoeders naar je stad halen. Opdrachten bestaan in drie verschillende moeilijkheidsgraden. Hoe moeilijker ze te vervullen zijn, hoe meer punten ze opleveren. De opdrachten zijn heel divers en kunnen bijvoorbeeld bestaan uit het verzamelen van een bepaald aantal middelen of een bepaald aantal gnomen in je stad hebben. Verder zijn er nog te veel mogelijke acties en manieren om punten te verzamelen om in deze review te kunnen opnemen. Gelukkig blijft het altijd erg overzichtelijk. Ik vreesde echt dat beurten te lang gingen duren en dat het een overrompeling zou worden van mogelijkheden, maar niet is minder waar!
In de spelregels staat een inleiding die de situatie schetst waarin Bonfire
Vuurtje stook
Hoeders, vreugdevuren, raadslieden, gnomen, pupillen, offerschalen, … Het zijn niet meteen de termen waarmee we vertrouwd zijn in de bordspelwereld. Mijn eerste indruk was daardoor vooral een van veel verwarring, maar eens je mee bent met de opzet van het spel kun je toch al snel de klik maken. Bij deze ook mijn complimenten aan de schrijver van de handleiding, want die zit bijzonder goed ineen en slaagt erin een moeilijk uit te leggen spel toch gestructureerd te verduidelijken. Bonfire is een zware eurogame van de zuiverste graad, dus sommigen weten al wat ze kunnen verwachten: talloze mogelijke acties en manieren om punten te verdienen, berekende strategie en tactische diepgang. Gelukkig ontstaat er in Bonfire een soort van natuurlijke flow. Daarmee bedoel ik helemaal niet dat je gewoon maar een toeschouwer bent terwijl het spel zichzelf eigenlijk speelt, maar je kunt je strategie al vroeg in het spel vormgeven waardoor er meestal ook een logische volgende actie volgt. Je hebt dus wel erg veel mogelijke acties, maar ze zijn erg afhankelijk van de situatie waarin je je bevindt. Dat zorgde ervoor dat Bonfire verrassend vlot speelde, zelfs al vanaf de eerste keer. Je kunt een aantal stappen vooruit denken en daarnaar handelen. Je kunt elkaar in beperkte mate dwarsbomen, maar het wordt zelden frustrerend. Er zijn altijd wel alternatieven beschikbaar waardoor je strategie maar minimaal geïmpacteerd wordt.
Bonfire is een zware eurogame van de zuiverste graad.
Het wordt allemaal een tikkeltje stresserender wanneer de eindfase is ingezet. Afhankelijk van het aantal spelers, start de eindfase als er een aantal pupillen en raadslieden aanwezig zijn in de Hoge Raad. Vanaf dan worden er nog vijf volledige rondes gespeeld, en dan is elke actie van cruciaal belang. Het komt dan vaak neer op tellen en rekenen wat je nog kunt klaarspelen binnen de beperkte tijd. Daarbovenop is Bonfire erg spannend tot het einde, want er zijn na afloop van het spel nog zo veel punten te verdienen dat het eigenlijk nooit zeker is wie de winnaar wordt. Samengevat draait Bonfire vooral om het ontsteken van de uitgedoofde vreugdevuren, maar punten verdienen doe je op allerlei manieren.
Alles valt op zijn plaats
Na enkele beurten tijdens het eerste spel begon het geruststellende gevoel al door te dringen: dit is echt iets voor mij. Niets leuker dan de hersenen te pijnigen terwijl je probeert om niet te laten opvallen wat je strategie is en ondertussen je tegenstanders probeert te doorgronden. Ons eerste spel eindigde ik met één puntje voorsprong, en ik kon me de laatste keer niet herinneren dat ik zoveel voldoening haalde uit een overwinning. De drang was erg groot om zelf een vreugdevuur te ontsteken in de woonkamer, maar mijn wederhelft raadde me het wijselijk af. Bonfire speelt overigens prima met alle aantallen spelers, en er is zelfs een solo-variant voorzien. Zoals ik eerder aanhaalde speelt Bonfire erg vlot, wat een beetje atypisch is voor soortgelijke spellen. Ondanks de complexiteit valt alles al snel op zijn plaats. Hier is geen sprake van paralysis-analysis. De handleiding geeft enkele nuttige tips mee. Zo is het interessant om je vooral vroeg in het spel te richten op de gnomen die je kunt werven. Deze hebben namelijk unieke eigenschappen waar je de rest van het spel voordeel uit haalt. Verder zul je vaak bezig zijn met een goeie balans te vinden tussen actiefiches en middelen verzamelen.
Om acties te mogen uitvoeren, moet je namelijk de benodigde actiefiches kunnen afgeven. In veel gevallen zul je ook nog eens middelen moeten betalen. Deze kunnen vrij schaars worden, wat dus automatisch in een beperkt aantal mogelijkheden resulteert. Toch kun je door een paar zetten vooruit te denken doorgaans exact uitvoeren wat je in gedachten hebt. Er zijn de zogenaamde lottegels de je in je stad kunt leggen (je persoonlijke spelerstableau). Deze lottegels leveren je actiefiches op. Dit is een van de enige acties die zelf geen actiefiche kost. Elke lottegel die je op het einde van het spel niet hebt gebruikt, levert je drie punten op, dus je moet er bedachtzaam mee omgaan. Het leggen van de lottegels vormt een leuk puzzelelement. Gewoonlijk krijg je de drie actiefiches die op je lottegel afgebeeld staan, maar als je gelijke symbolen naast elkaar kunt leggen, krijg je de som van alle gelijke aangrenzende symbolen.
Ik kon me de laatste keer niet herinneren dat ik zoveel voldoening haalde uit een overwinning.
Je zult ook een weg moeten bouwen rond je stad. Deze weg vormt een van de belangrijkste elementen in Bonfire. Langs deze weg open je portalen richting de zeven vreugdevuren die je kunt ontsteken in je stad. Als je hoeders naar je stad haalt, kunnen zij langs deze weg wandelen om middelen te verzamelen en vreugdevuren te bewaken. Dat laatste is een manier om veel punten te verdienen. Om vreugdevuren te kunnen ontsteken moet je eerst opdrachten vervullen die je gaat ophalen op eilandjes bovenaan het centrale bord. Op die eilanden kun je ook extra hoeders naar je stad halen. Opdrachten bestaan in drie verschillende moeilijkheidsgraden. Hoe moeilijker ze te vervullen zijn, hoe meer punten ze opleveren. De opdrachten zijn heel divers en kunnen bijvoorbeeld bestaan uit het verzamelen van een bepaald aantal middelen of een bepaald aantal gnomen in je stad hebben. Verder zijn er nog te veel mogelijke acties en manieren om punten te verzamelen om in deze review te kunnen opnemen. Gelukkig blijft het altijd erg overzichtelijk. Ik vreesde echt dat beurten te lang gingen duren en dat het een overrompeling zou worden van mogelijkheden, maar niet is minder waar!
Conclusie
Bonfire heeft voor mij alles om een van de grote klassiekers van Stefan Feld te worden. Zijn spellen zien er vaak niet zo mooi uit. Castles of Burgundy doet werkelijk pijn aan mijn ogen tijdens het spelen. Illustrator Dennis Lohausen zorgde ervoor dat Bonfire mogelijks het mooiste spel is uit het repertoire van Stefan Feld. Het ziet er visueel erg aantrekkelijk uit, wat hopelijk de drempel wat kan verlagen voor mensen die zich aan Bonfire willen wagen. Het is enigszins verrassend dat het geen points salad-spel is geworden, en dat speelt alleen maar in het voordeel van Bonfire. Er is zo veel te doen, zo veel om rekening mee te houden, en toch zijn ze erin geslaagd om een erg gestroomlijnd spel te maken. Het bijhorende verhaal houdt weinig steek, maar thematisch voelt alles wat je tijdens het spel uitvoert toch relevant aan. Met Bonfire spreek je waarschijnlijk niet de grote massa aan, maar dit verdient een permanent plekje in mijn kast en ik ben er zeker van dat dit voor mensen die van dergelijke spellen houden een schot in de roos zal zijn.
Alle foto's werden aangeleverd door Wouter Debisschop. Meer knappe foto's vind je op zijn Instagram-pagina Tabletopping.
Alle foto's werden aangeleverd door Wouter Debisschop. Meer knappe foto's vind je op zijn Instagram-pagina Tabletopping.
Pro
- Mooie componenten en artwork
- Veel voldoening uit te halen
- Gaat goed vooruit
- Spannend tot het einde
- Veel mogelijkheden maar blijft overzichtelijk
Con
- Verhaal beetje vaag
- Lang niet voor iedereen
8.5
Over
Uitgever
- 999 Games
