Sciencefiction is hip! Met dat uitgangspunt werd het intussen stokoude spel Mesopotamia in een futuristisch, buitenaards jasje gestoken en opnieuw op ons losgelaten. Wie al vertrouwd is met Mesopotamia, heeft slechts een spoedcursus nodig om met Exoplanet aan de slag te kunnen, want de verschillen zijn miniem. Maar goed, vandaag reviewen we Exoplanet, en daarbij zijn we vooral benieuwd of de gameplay de tand des tijds doorstaan heeft of eerder verouderd aanvoelt, want onder de kersverse blingbling verwachten we nog steeds een fijn spel te kunnen spelen.
We bevinden ons op een vreemde planeet, vele lichtjaren verwijderd van onze vertrouwde aarde, maar waar de omstandigheden interessant zijn: er is water en zuurstof, en beide zaken blijken nu eenmaal goed van pas te komen als een mens wil overleven. Er is geen weg meer terug, en daarom beheert elke speler een team met de missie om de planeet te onderzoeken, bouwmaterialen te verzamelen en steden en zonnepanelen te bouwen.
sprak me wel aan: een vreemde planeet ontdekken gepaard met een beetje pick-up-and-delivery. Om te bouwen en metaal af te leveren, heb je energie nodig en die kun je opwekken uit zonnepanelen of energiestenen. En de mensheid moet zich natuurlijk ook voorplanten als het wil settelen op een nieuwe planeet. Je kunt koepels bouwen waarin babypionnen geboren worden als je er mama- en papapion samen brengt. Het is me niet helemaal duidelijk waarom er koepels gebouwd worden, aangezien er zuurstof en dus ook een atmosfeer aanwezig is op de planeet. Het spel is in feite een race, maar de persoon die de endgame triggert is niet noodzakelijk de winnaar. Je wil je beurten zo efficiënt mogelijk benutten om de meeste punten te vergaren vooraleer het spel eindigt.
Bij de startopstelling van Exoplanet heb je centraal de stadstegel, met daar drie starttegels. Van daaruit verken je gaandeweg het terrein van de onbekende planeet. Er zijn verschillende terreinsoorten met bijhorende eigenschappen of grondstoffen. Op bostegels en bergtegels verzamel je respectievelijk hout en energiestenen, kraters hebben metaal in de aanbieding waarmee je punten kunt scoren, en valleien vormen de ideale bouwplaats voor koepels en zonnepanelen. Als je met je pion grondstoffen aantreft, mag je deze oprapen en letterlijk op je pion leggen. Hout gebruik je om koepels te bouwen en energie gebruik je om je persoonlijke energiecapaciteit vergroten waardoor je in de toekomst meer energie kunt opslaan. Verder heb je de energiestenen ook nodig om zonnepanelen te bouwen. Er is wat geluk gemoeid met het verkennen van nieuwe tegels, want vaak ben je op zoek naar specifieke zaken. Metaal is het meest gegeerd. Als je metaal hebt gevonden, kun je dit oppikken net als hout en energie. Op de onderkant van het schijfje staat afgebeeld hoeveel punten het metaal waard is, maar je mag dit niet zomaar bekijken. Je weet bijgevolg niet wat je aan het dragen bent, tot je een actiepunt spendeert om het metaal ook daadwerkelijk te onderzoeken. Hierbij moet je ook goed opletten om het metaal niet van je verkenner te laten vallen.
Verkenners die het kostbare metaal afleveren aan de stad, blijven vervolgens ook voor de rest van het spel daar staan. Daarom is tijdige voortplanting ook wel erg nuttig, want anders heb je al snel te weinig pionnen over. Het spel eindigt zodra de laatste plaats op de stadstegel is bezet. Je scoort dan punten voor alle afgeleverde metaalstenen door jouw verkenners, voor bouwconstructies op de planeet, en voor eventuele verzamelde actiekaarten waar punten op vermeld staan.
Op papier vond ik Exoplanet er wel aantrekkelijk uitzien. In de praktijk blijkt het spel echter eerder naar saaiheid te neigen, en saaiheid is een van de grootste vijanden van een bordspel. Ik begrijp eigenlijk niet waarom men een spel als Mesopotamia heeft gekozen om dat te herwerken, want dat was al geen echte topper, en dat blijkt Exoplanet helaas ook niet te zijn. Daarvoor zijn de wijzigingen ten opzichte van het origineel net te subtiel. Er is ook net iets te veel geluk (of in mijn geval: pech) gemoeid met het verkennen van nieuwe tegels of het oprapen en eventueel onderzoeken van de metaalfiches. Ik rende de helft van het spel achter de feiten aan doordat ik steeds bos- en bergtegels bleef ontdekken, waardoor de tegenstanders op hun kratertegels rustig metaal konden verzamelen. Ik ben geen slechte verliezer (beloofd!), maar als er niks aanwezig is om zulke zaken wat te balanceren, duidt dat voor mij op gebrekkig design. Is het dan allemaal negatief? Natuurlijk niet! Visueel ziet het er best goed uit, dankzij de kleurrijke landschapstegels en de koepels. En ik ben er zeker van dat het spel sommige mensen wel zal kunnen bekoren. Alleen bleven wij collectief een beetje op onze honger zitten.
We bevinden ons op een vreemde planeet, vele lichtjaren verwijderd van onze vertrouwde aarde, maar waar de omstandigheden interessant zijn: er is water en zuurstof, en beide zaken blijken nu eenmaal goed van pas te komen als een mens wil overleven. Er is geen weg meer terug, en daarom beheert elke speler een team met de missie om de planeet te onderzoeken, bouwmaterialen te verzamelen en steden en zonnepanelen te bouwen.
Zware metalen
Het concept van ExoplanetIk ben er zeker van dat het spel sommige mensen wel zal kunnen bekoren. Alleen bleven wij collectief een beetje op onze honger zitten.
Bij de startopstelling van Exoplanet heb je centraal de stadstegel, met daar drie starttegels. Van daaruit verken je gaandeweg het terrein van de onbekende planeet. Er zijn verschillende terreinsoorten met bijhorende eigenschappen of grondstoffen. Op bostegels en bergtegels verzamel je respectievelijk hout en energiestenen, kraters hebben metaal in de aanbieding waarmee je punten kunt scoren, en valleien vormen de ideale bouwplaats voor koepels en zonnepanelen. Als je met je pion grondstoffen aantreft, mag je deze oprapen en letterlijk op je pion leggen. Hout gebruik je om koepels te bouwen en energie gebruik je om je persoonlijke energiecapaciteit vergroten waardoor je in de toekomst meer energie kunt opslaan. Verder heb je de energiestenen ook nodig om zonnepanelen te bouwen. Er is wat geluk gemoeid met het verkennen van nieuwe tegels, want vaak ben je op zoek naar specifieke zaken. Metaal is het meest gegeerd. Als je metaal hebt gevonden, kun je dit oppikken net als hout en energie. Op de onderkant van het schijfje staat afgebeeld hoeveel punten het metaal waard is, maar je mag dit niet zomaar bekijken. Je weet bijgevolg niet wat je aan het dragen bent, tot je een actiepunt spendeert om het metaal ook daadwerkelijk te onderzoeken. Hierbij moet je ook goed opletten om het metaal niet van je verkenner te laten vallen.
Stelen en bestolen worden
In Exoplanet wordt dus een steeds groter speelveld gecreëerd waarlangs pionnen heen en weer rennen om energie, grondstoffen en punten te vergaren, koepels te bouwen, in die koepels vervolgens de liefde te bedrijven, maar vooral: ervoor zorgen dat jij de gevonden metaalfiches ongehinderd naar de centrale stadstegel krijgt. Je kunt namelijk grondstoffen stelen van andere spelers, als je op een tegel meer verkenners hebt staan dan je tegenstander. Het gekke is: dit kost je niet eens een van je vijf actiepunten (een grondstof gewoon oprapen overigens ook niet). Diefstal van grondstoffen is daardoor heel erg courant in Exoplanet. Je kunt ook je grondstoffen verliezen, of andere voordelige of nadelige effecten ervaren door middel van actiekaarten die gespeeld worden door jou of je tegenstanders. Ten slotte speelt er ook nog een krachtveld mee, dat vertegenwoordigd wordt door een grote gele pion die verplaatst kan worden naar verschillende tegels. Het krachtveld verstoort de normale gang van zaken. Zo leveren zonnepanelen in de nabijheid van het krachtveld geen energie op en kost het je bijvoorbeeld extra actiepunten om je verkenner weg te laten stappen.Verkenners die het kostbare metaal afleveren aan de stad, blijven vervolgens ook voor de rest van het spel daar staan. Daarom is tijdige voortplanting ook wel erg nuttig, want anders heb je al snel te weinig pionnen over. Het spel eindigt zodra de laatste plaats op de stadstegel is bezet. Je scoort dan punten voor alle afgeleverde metaalstenen door jouw verkenners, voor bouwconstructies op de planeet, en voor eventuele verzamelde actiekaarten waar punten op vermeld staan.
Op papier vond ik Exoplanet er wel aantrekkelijk uitzien. In de praktijk blijkt het spel echter eerder naar saaiheid te neigen, en saaiheid is een van de grootste vijanden van een bordspel. Ik begrijp eigenlijk niet waarom men een spel als Mesopotamia heeft gekozen om dat te herwerken, want dat was al geen echte topper, en dat blijkt Exoplanet helaas ook niet te zijn. Daarvoor zijn de wijzigingen ten opzichte van het origineel net te subtiel. Er is ook net iets te veel geluk (of in mijn geval: pech) gemoeid met het verkennen van nieuwe tegels of het oprapen en eventueel onderzoeken van de metaalfiches. Ik rende de helft van het spel achter de feiten aan doordat ik steeds bos- en bergtegels bleef ontdekken, waardoor de tegenstanders op hun kratertegels rustig metaal konden verzamelen. Ik ben geen slechte verliezer (beloofd!), maar als er niks aanwezig is om zulke zaken wat te balanceren, duidt dat voor mij op gebrekkig design. Is het dan allemaal negatief? Natuurlijk niet! Visueel ziet het er best goed uit, dankzij de kleurrijke landschapstegels en de koepels. En ik ben er zeker van dat het spel sommige mensen wel zal kunnen bekoren. Alleen bleven wij collectief een beetje op onze honger zitten.
Conclusie
Ik heb een verregaande interesse in de ruimte en het onbekende, dus een spel als Exoplanet trekt dan al snel mijn aandacht. De verkenners lopen van hier naar daar op deze planeet om zo snel en efficiënt mogelijk grondstoffen te verzamelen, koepels en zonnepanelen te bouwen en metaal af te leveren aan de grote stad. Intussen is het een kwestie van je vingers te kruisen dat niemand op de loer ligt om je te bestelen of roet in je eten te gooien met het krachtveld. Je moet wel een buitengewoon verfijnde motoriek bezitten om niet per ongeluk metaalfiches van je pion te laten vallen waardoor je onbedoeld de puntenwaarde kunt zien. Wat dat betreft heb ik in andere spellen al elegantere oplossingen gezien voor speelstukken die goederen vervoeren. Voorganger Mesopotamia is inmiddels bijna twintig jaar oud, en eigenlijk voel je dat wel in Exoplanet. Het gevoel dat overblijft is: “we hebben het allemaal wel al eens gezien”.
Pro
- Visueel in orde
- Concept spreekt tot de verbeelding
- Gaat vlot vooruit
Con
- Net iets te saai
- Geluksfactor staat strategie in de weg
- Kaarten zijn van ondermaatse kwaliteit
- Te makkelijk om grondstoffen te laten vallen
6.5
Over
Uitgever
- 999 Games
Designer
Klaus-Jürgen Wrede
Aantal spelers
2-4
Tijdsduur
45 minuten
