Je hebt abstracte bordspellen die een leuk en/of kleurrijk thema opgeplakt krijgen, zoals bijvoorbeeld Azul, Santorini of Hive, en je hebt de echte abstracte bordspellen. Themaloze, vaak kleurloze breinbrekers waarbij de uitkomt puur bepaald wordt door de zetten van de spelers en geluk geen rol speelt. Denk hier bijvoorbeeld aan dammen, het Japanse Go en de Belgische trots, Project GIPF, een reeks van bordspellen waarvan Gipf, Tzaar, Yinsh en Dvonn de bekendste zijn.
Een andere bekende titel die al enkele decennia meegaat en nog steeds een zekere populariteit geniet is Abalone
. Dit bordspel werd ontwikkeld door Michel Lalet en Laurent Levi, en verscheen oorspronkelijk in 1987, wat het spel bijna zo oud als mezelf maakt. Zoals je kan verwachten bestaan er intussen tal van verschillende versies van het bordspel, waaronder een reis-, een kinder- en een vierspelerversie. Bij ons wordt het spel uitgegeven door Asmodee en zij stuurden ons een exemplaar van het spel op, waardoor we deze klassieker onder de loep konden nemen.
Mentaal sumoworstelen
Abalone is abstract spelplezier in zijn puurste vorm. Buiten het regelboekje, bevat de doos van Abalone enkel een hexagonaal bord en achtentwintig grote zwarte en witte knikkers. Zoals je kan raden, speelt één speler met de zwarte knikkers en de andere met de witte knikkers. Het doel van het spel is om zes knikkers van je tegenstander van het bord te krijgen en zo de overwinning in de wacht te slepen. Het is ergens grappig, maar eigenlijk klopt het wel als men Abalone omschrijft als een mentaal sumoworstelspel.
Het bordspel heeft natuurlijk zijn eigen regels en gelukkig zijn deze zeer eenvoudig. Elke knikker heeft zijn eigen hexagonaal veld op het bord en je kan een knikker in zes richtingen duwen. Hierbij mag je één tot drie knikkers verplaatsen, zolang ze een rij vormen (ook diagonaal telt). Als je met jouw eigen beweging de knikkers van een tegenstander verplaatst, dan voer je een zogenaamde sumito uit. Dit is echter enkel mogelijk bij een beweging in een rechte lijn, als het aantal knikkers van je tegenstander dat je verplaatst kleiner is dan het aantal waarmee je duwt en als er achter de knikkers van je tegenstander een lege plaats of de rand van het bord is. Het duwen van de knikkers zelf over de velden verloopt vrij makkelijk dankzij het ontwerp van het bord. De knikkers verplaatsen voelt dankzij dit bord en de grootte van de knikkers eigenlijk ook wel fijn aan.
Medelijden, wasda?
Zoals je kan merken, bevat Abalone een beperkt aantal simpele regels en komt er geen snuifje geluk aan te pas. Alles wordt bepaald door de zetten die de spelers maken en hoe ze op elkaar inspelen. Elke zet die je maakt, is van belang en je zal merken dat het onmogelijk zal zijn om al je knikkers te verdedigen. Ondertussen moet je je tegenspeler ook nog eens in het nauw drijven om zijn knikkers van het bord te kegelen. Vooruit denken en je tegenstander correct inschatten is van cruciaal belang en ik kan me voorstellen dat, als je tegen gevorderde spelers speelt, elke fout genadeloos afgestraft zal worden. Heel vergevingsgezind is het spel alvast niet en bij elke knikker die je verliest, voel je jezelf haast zwakker worden.
De keerzijde van de medaille is natuurlijk dat het plezier dat je haalt uit het spelen van Abalone enorm afhankelijk is van je medespeler. Je speelt het spel liefst met iemand die op een gelijkaardig niveau speelt en die geïnteresseerd is in het spel. Daar knelt soms het schoentje, want niet iedereen is fan van dit soort abstracte bordspellen. Het minimalistische design heeft op zich wel iets, maar de presentatie is vrij sober en hierdoor kan Abalone ook weinig aantrekkingskracht vertonen. De hexagonale doos van Abalone zal echter wel in het oog springen, maar de kwaliteit van het karton laat wel wat te wensen over. Bovendien zijn de hoeken van de doos zelf niet gelijmd, waardoor je het gevoel hebt dat ze elk moment kunnen loslaten. Daarnaast wordt de achterkant van de doos ontsierd door de vermelding van de tien miljoen verkochte exemplaren. De opbergdoos van Abalone is voor mij dus duidelijk nog een verbeteringspunt. Verder valt er weinig aan te merken op de productiekwaliteit.
Een andere bekende titel die al enkele decennia meegaat en nog steeds een zekere populariteit geniet is Abalone
Mentaal sumoworstelen
Abalone is abstract spelplezier in zijn puurste vorm. Buiten het regelboekje, bevat de doos van Abalone enkel een hexagonaal bord en achtentwintig grote zwarte en witte knikkers. Zoals je kan raden, speelt één speler met de zwarte knikkers en de andere met de witte knikkers. Het doel van het spel is om zes knikkers van je tegenstander van het bord te krijgen en zo de overwinning in de wacht te slepen. Het is ergens grappig, maar eigenlijk klopt het wel als men Abalone omschrijft als een mentaal sumoworstelspel.
Abalone is abstract spelplezier in zijn puurste vorm.
Het bordspel heeft natuurlijk zijn eigen regels en gelukkig zijn deze zeer eenvoudig. Elke knikker heeft zijn eigen hexagonaal veld op het bord en je kan een knikker in zes richtingen duwen. Hierbij mag je één tot drie knikkers verplaatsen, zolang ze een rij vormen (ook diagonaal telt). Als je met jouw eigen beweging de knikkers van een tegenstander verplaatst, dan voer je een zogenaamde sumito uit. Dit is echter enkel mogelijk bij een beweging in een rechte lijn, als het aantal knikkers van je tegenstander dat je verplaatst kleiner is dan het aantal waarmee je duwt en als er achter de knikkers van je tegenstander een lege plaats of de rand van het bord is. Het duwen van de knikkers zelf over de velden verloopt vrij makkelijk dankzij het ontwerp van het bord. De knikkers verplaatsen voelt dankzij dit bord en de grootte van de knikkers eigenlijk ook wel fijn aan.
Medelijden, wasda?
Zoals je kan merken, bevat Abalone een beperkt aantal simpele regels en komt er geen snuifje geluk aan te pas. Alles wordt bepaald door de zetten die de spelers maken en hoe ze op elkaar inspelen. Elke zet die je maakt, is van belang en je zal merken dat het onmogelijk zal zijn om al je knikkers te verdedigen. Ondertussen moet je je tegenspeler ook nog eens in het nauw drijven om zijn knikkers van het bord te kegelen. Vooruit denken en je tegenstander correct inschatten is van cruciaal belang en ik kan me voorstellen dat, als je tegen gevorderde spelers speelt, elke fout genadeloos afgestraft zal worden. Heel vergevingsgezind is het spel alvast niet en bij elke knikker die je verliest, voel je jezelf haast zwakker worden.
De keerzijde van de medaille is natuurlijk dat het plezier dat je haalt uit het spelen van Abalone enorm afhankelijk is van je medespeler. Je speelt het spel liefst met iemand die op een gelijkaardig niveau speelt en die geïnteresseerd is in het spel. Daar knelt soms het schoentje, want niet iedereen is fan van dit soort abstracte bordspellen. Het minimalistische design heeft op zich wel iets, maar de presentatie is vrij sober en hierdoor kan Abalone ook weinig aantrekkingskracht vertonen. De hexagonale doos van Abalone zal echter wel in het oog springen, maar de kwaliteit van het karton laat wel wat te wensen over. Bovendien zijn de hoeken van de doos zelf niet gelijmd, waardoor je het gevoel hebt dat ze elk moment kunnen loslaten. Daarnaast wordt de achterkant van de doos ontsierd door de vermelding van de tien miljoen verkochte exemplaren. De opbergdoos van Abalone is voor mij dus duidelijk nog een verbeteringspunt. Verder valt er weinig aan te merken op de productiekwaliteit.
Conclusie
Abalone is een abstract bordspel in zijn meest zuivere vorm, met een minimalistisch ontwerp, eenvoudige regels en geen enkele vorm van geluk. Het spel staat of valt met de interactie tussen de twee spelers, waardoor je wel een liefhebber van dit genre spellen moet zijn om er het meeste uit te halen.
Pro
- Geen geluksfactor
- Eenvoudige regels
- Tactisch steekspel tussen twee spelers
- Het is leuk om de knikkers te verplaatsen
Con
- Spelplezier afhankelijk van je tegenstander
- Te abstract voor sommigen
- Kwaliteit van de opbergdoos
7
Over
Uitgever
- Asmodee
Designer
Michel Lalet, Laurent Levi
Aantal spelers
2
Tijdsduur
20
