Waarde van (dichte) buren

[mac-bc]

De ene beschouwt buren als een noodzakelijk kwaad en woont liefst zo afgelegen mogelijk, de ander beschouwt buren als een welkome vorm van sociaal contact en heeft nood aan de beweging om zich heen en/of een gemeenschap om zich heen.

Hoe belangrijk is voor jullie de dichte nabijheid van buren? Met "dichte nabijheid", bedoel ik dan op wandelafstand. De insteek is dus niet: appartement vs vrijstaand huis. De insteek is: een vrijstaand huis in een wijk/lintbebouwing vs. een vrijstaand huis "op den buiten"/in de bossen/.... Een paar richtvragen om de discussie te openen:

• Vormde het spontane spelen in de buurt/op straat een belangrijk onderdeel in jullie eigen jeugd? Of was het belangrijkste sociaal contact toch quasi uitsluitend op school, de hobby's, gaan spelen bij vriendjes "op afspraak", ...?
• Daarnaast ook als je kinderen hebt; vind je het belangrijk dat de kinderen in de buurt, op straat, ... op spontane manier kunnen spelen met andere kinderen?
• Is het belangrijk om een bepaald community-gevoel te hebben door de dichte buren, of laat je dat volledig koud? Zou je een eenzaam gevoel krijgen door afgelegen te wonen of heb je sowieso al voldoende sociaal contact op het werk, de hobby's, de vriendengroep, ...?
• Etc.

De poll is dan ook vooral te beschouwen in deze context. Probeer dit los te zien van de (politieke) discussie rond gecentraliseerd vs gedecentraliseerd (ik weet het, dat is moeilijk ). Probeer dit ook los te zien van factoren zoals de nabijheid van winkels, scholen, ... De focus ligt echt op de buren. Tenzij je stelt dat je het ene niet zonder het andere kan zien, geef dit dan gerust aan in de commentaren.
Please elaborate uw keuze in deze thread. Bedankt!

 

[nestorius]

Ik vind het belangrijker om vrienden of familie dicht te hebben dan buren.

 

[the_fox]

Hangt er vanaf welke buren... En dat kan je natuurlijk moeilijk/niet kiezen.

 

[Martinus]

Als kind heb ik heel veel op straat gespeeld met de kinderen van de buren. Dat vond ik zeker een meerwaarde!

Maar ik heb de indruk dat kinderen dat tegenwoordig niet meer doen.

 

[enthaw]

Wij hebben een huis gevonden in een doodlopende straat tussen de velden.
Ideale ligging en scenario voor mijn vrouw die autisme heeft en liever sociaal contact mijdt.

Ikzelf heb niet echt problemen met dichte buren.
Je wordt dat wel snel gewoon, zo wat afgelegen wonen en dan stijgt die appreciatie ook.
Enige probleem is dat er een stoeterij is achter onze tuin en onze honden wel eens een paard durven doen schrikken door hun enthousiast gedrag. (grotendeels niet zichtbaar door vrij veel struiken/bomen)

 

[Sloan]

Wij hebben nooit lastige buren gehad. Marginaal misschien wel, maar opzich geen 'slechte' mensen die elkaar het daglicht niet gunnen.
Als kind hadden we in onze straat 5-6 gezinnen met kinderen en dan deden we vanalles in de wijk enzo, was wel een mooie tijd eigenlijk.

 

[Sloan]

Als kind heb ik heel veel op straat gespeeld met de kinderen van de buren. Dat vond ik zeker een meerwaarde!

Maar ik heb de indruk dat kinderen dat tegenwoordig niet meer doen.

Ma jawel, ik hoor dat mensen constant zeggen ''vroeger speelden wij buiten met ne stok''.
Ja, en en nu kunde niet met ne computer overweg en laat ge u vangen door porno advertenties met 'geile dames die willen neuken op 5km van je deur'.
De dynamiek met ouders is ook anders dan 25j geleden.

Gulden middenweg. Wij speelden heel veel buiten maar de opkomst van de playstation was er toen ook.
Onze taal en algemene kennis is daar echt wel door aangescherpt.

 

[eniac]

• Vormde het spontane spelen in de buurt/op straat een belangrijk onderdeel in jullie eigen jeugd? Of was het belangrijkste sociaal contact toch quasi uitsluitend op school, de hobby's, gaan spelen bij vriendjes "op afspraak", ...?
• Daarnaast ook als je kinderen hebt; vind je het belangrijk dat de kinderen in de buurt, op straat, ... op spontane manier kunnen spelen met andere kinderen?
• Is het belangrijk om een bepaald community-gevoel te hebben door de dichte buren, of laat je dat volledig koud? Zou je een eenzaam gevoel krijgen door afgelegen te wonen of heb je sowieso al voldoende sociaal contact op het werk, de hobby's, de vriendengroep, ...?

3 keer neen.

Zowel ik als mijn kinderen ging/gaan naar een school in andere gemeente, dus de meeste sociale contacten liggen iets verder weg dan de eigen straat. Daarnaast woonde ik in een drukke straat als kind, en in de straat waar we nu wonen zijn er vrij weinig kinderen. Waardoor spontaan op straat spelen zowel voor mij als voor mijn kinderen geen ding is, omwille van andere redenen dan.

Community gevoel speelt niet mee bij keuze van woonplaats. "Geen lastige buren" en het is al goed.
Moet wel zeggen dat we nu sinds een tweetal jaar nieuwe overburen hebben waarmee het wel redelijk klikt, ik ga dan ook af en toe eens lopen met hem bijvoorbeeld, dat is fijn om eens te doen. Maar was het er niet geweest, dan had ik er niet om gemaald.

Een beperkte maar leuke vriendenkring (zonder verplichtingen) en een kwalitatief gezinsleven en ik ben de gelukkigste mens ter wereld.

 

[Vrouwtje Theelepel]

Opgegroeid met fijne buren, veel op straat gespeeld met de buurjongens. We kwamen ook allemaal bij elkaar over de vloer langs de achterdeur. Regelmatig samen met de buren bbq'en. Als we op vakantie gingen hield één van de buren de post bij en de andere buur kwam de kippen en de kat eten geven.
Nu bewust gekozen voor een huis in een rustige woonwijk. Geen jonge gezinnen in de straat, wel jammer. We komen relatief goed overeen met de buren. Er wordt al eens hulp gevraagd aan elkaar of dingen uitgeleend. Ik vind dat een meerwaarde.

 

[Lifen]

Had goeie buren op't platteland. Kwamen ons zelfs helpen tot 's avonds laat, met hun materiaal om een autowrak te demonteren en weg te slepen. Zonder hen was dat nooit op tijd gelukt.

Ik ga ze missen. Nu woon ik in de stad en de buren irriteren me met hun egoïstische ingesteldheid.

 

[Reverz]

• Vormde het spontane spelen in de buurt/op straat een belangrijk onderdeel in jullie eigen jeugd? Of was het belangrijkste sociaal contact toch quasi uitsluitend op school, de hobby's, gaan spelen bij vriendjes "op afspraak", ...?
• Daarnaast ook als je kinderen hebt; vind je het belangrijk dat de kinderen in de buurt, op straat, ... op spontane manier kunnen spelen met andere kinderen?
• Is het belangrijk om een bepaald community-gevoel te hebben door de dichte buren, of laat je dat volledig koud? Zou je een eenzaam gevoel krijgen door afgelegen te wonen of heb je sowieso al voldoende sociaal contact op het werk, de hobby's, de vriendengroep, ...?
• Etc.

* Zeker wel maar wij woonden in een grote woonwijk met 1 hoofdstraat met daaraan een hele hoop doodlopende straten van telkens een huis of 15 die telkens langs de achterkant verbonden waren met padjes en verschillende groenzones. Daar kwam je automatisch kinderen uit de buurt tegen. Maar dat concept is quasi dood en begraven. Dat soort bestaande wijken zijn voor jonge starters vaak onbetaalbaar, bestaan vaak uit relatief veel boomers en weinig jonge gezinnen en nieuwere verkavelingen doen gewoon niet meer en dat soort groenzones etc. Met veel geluk heb je ergens een stukje van 100m² met 3 bomen en een bankje. Liever nog een extra huis.
* Ny/A
* Community gevoel: 0 factor. Moest er iemand bij ons in 't straat het zich aantrekken en nen BBQ of nieuwsjaarsdrink oid organiseren zou ik daar wel naar toe gaan of zelfs helpen met de organisatie maar als er niemand dat doet is dat ook gewoon ok. We hebben wel een goed contact met ons directe buren maar veel meer dan eens een babbeltje van een kwartier aan 't straat is dat eigenlijk ook niet en das perfect ok. Ons overburen een paar keer ambras mee gehad terwijl we nog aan het bouwen waren, ook dat is ok. We hebben daar geen contact mee en geen last (meer) van.

Ik zou wel niet ergens in the middle of nowhere willen wonen. Ik ben blij dat wij ergens relatief rustig wonen maar ik vind het wel aangenaam dat er doorheen de dag wel regelmatig wa passage is. Uiteindelijk zijn mensen het instinctief wel gewoon van in groep te leven.

 

[stungunner]

Ik kan eigenlijk heel goed vergelijken, want ben de laatste jaren al redelijk wat verhuisd en heb in verschillend omstandigheden gewoond.

Opgegroeid in (enfin, aan de rand van) een woonwijk, en daar vond ik het als kind gewoon leuk om op straat te fietsen, spelen, ravotten,... met andere kinderen uit de buurt. Heel veel contact met de buren was er niet (geen buurtfeesten of dergelijke), maar er was bv wel een oudere buurvrouw die onze strijk deed, een buurman die alles in de gaten hield wanneer wij op reis waren,...

Ook op een appartement gewoond en dat zie ik eigenlijk niet echt meer zitten. Ge hebt altijd in een blok wel ergens mensen waarmee het minder klikt, maar door de gemeenschap zit je er wel min of meer aan vast. Ook heb je dan vaak 1 (meestal gepensioneerde) buur die zich alles wat aantrekt, wat best handig en sympathiek kan zijn, maar vaak zijn dat ook gewoon moeiallen die zich met dingen moeien waar ze geen zaken mee hebben (zo zat er bij mij zelfs een bewoner in mijn afval te neuzen, om te zien of er niets in zat dat eigenlijk naar het containerpark moest).

Zelf met mijn kinderen ook in een wijk gewoond, vlakbij sporthal, cultureel centrum, speeltuin... voor de kinderen uiteraard fantastisch, maar ikzelf vond het ook gewoon leuk. Het leven op straat, vanuit de tuin het contact met passerende mensen of buren, zelfs eens een wandeling door de wijk maken,... Ik houd best wel van dat sociale karakter van een woonwijk. De toenmalige overburen zijn nu nog steeds heel goede vrienden en zien we heel regelmatig nog.

Nu wonen we afgelegen, midden in de velden met slechts 2 echte buren in een doodlopende straat. Op zich prachtig wonen, je staat op in de natuur met mooie uitzichten, voor de kinderen een prachtige tuin en bos om in te spelen. Maar eerlijk? Ik mis echt wel dat contact en gevoel uit een wijk. Ook voor de kinderen, hier spelen ze ook wel op straat (is ook doodlopend en dus heel veilig), maar er zijn geen andere kinderen. Dus er moet al iemand echt langskomen of wij moeten al buiten gaan zodat ze kunnen spelen met anderen. En dat gebeurt wel heel vaak, we zijn eigenlijk niet zoveel thuis en hebben een heel leuke en dichte vriendenkring met kinderen van ongeveer dezelfde leeftijd, maar toch, voor de kinderen zou ik het leuker vinden dat ze ook in een wijk zouden kunnen spelen met andere kinderen.

Wij zijn dus echt op zoek gegaan naar die rust en vinden dat zeker fijn, maar voor mij hoeft het niet echt per sé, ik ben minstens even gelukkig in een woonwijk met meer sociaal contact met de buren.

 

[Sylverscythe]

Ik heb het niet echt een rol laten spelen in de keuze van een woning, maar vermits ik het belangrijk vond dat we veel zaken op wandelafstand hadden zit je dan sowieso in een dorpskern of er net buiten. Dichte buren (op vlak van afstand) horen er dan ook bij. Ik vind mijzelf een vrij makkelijk persoon en toeval of niet tot hiertoe nog geen problemen gehad met buren hier of het appartement waar ik vroeger woonde. Het lijkt me ook heel moeilijk te zijn om iets te weten over de "lastigheid" van de buren voor je ergens gaat wonen, tenzij je mensen in de buurt kent of het echt iemand spectaculair asociaal is.

• Vormde het spontane spelen in de buurt/op straat een belangrijk onderdeel in jullie eigen jeugd? Of was het belangrijkste sociaal contact toch quasi uitsluitend op school, de hobby's, gaan spelen bij vriendjes "op afspraak", ...?

Ik ben opgegroeid in een typisch vrijstand huis aan een steenweg (lintbebouwing). Het gezin links van ons had twee dochters van 2 en 4 jaar ouder, dus vooral met jongste veel gespeeld. Min of meer toen ik naar het middelbaar ging en zij dus volop puberde en andere interesses kreeg is dat gestopt, maar ik denk wel dat het een meerwaarde was omdat ik in de praktijk zowat enig kind was (broer het huis uit). Natuurlijk, vermits we naar verschillende scholen gingen was dat enkel maar in de vakanties, dus ja sociaal contact via school was wel belangrijker.

• Daarnaast ook als je kinderen hebt; vind je het belangrijk dat de kinderen in de buurt, op straat, ... op spontane manier kunnen spelen met andere kinderen?

In een zijstraat vlak aan ons huis, die doodloopt, zet men in de zomer een hek met speelstraat, en spelen kinderen effectief op straat. Maar die kinderen zijn nu 5-10 van leeftijd, dus of mijn dochter van 1.5 nog vriendjes gaat hebben om mee te spelen valt maar te zien. Ik zou het een meerwaarde vinden, maar gezien je het niet echt kan plannen denk ik dat alternatieven ook ok zijn.

• Is het belangrijk om een bepaald community-gevoel te hebben door de dichte buren, of laat je dat volledig koud? Zou je een eenzaam gevoel krijgen door afgelegen te wonen of heb je sowieso al voldoende sociaal contact op het werk, de hobby's, de vriendengroep, ...?
• Etc.

Mijn vrouw zou liefst een muur van 3 meter rond onze tuin hebben en geen buren zien of horen. Ik ben opgegroeid met buren, vermits al de buren rond mijn ouderlijk huis elkaar hielpen en uitnodigden voor allerhande etentjes of dergelijke. Ik ben dus eerder van het principe dat het toch wel belangrijk is met je buren overweg te kunnen. Sinds we een dochter hebben is mijn vrouw daarin ook wat van mening veranderd, deels omdat er hier effectief nog een sinterklaas rondgaat, een vrijwilligersinitiatief, en die cadeau's geeft gekocht met opbrengsten tijdens een soort buurtfeest. We doen aan die buurtfeesten dan ook wel mee indien mogelijk.

 

[Bjorn]

Het hebben van goeie buren is niet belangrijk, het niet hebben van slechte buren wel !

Hier geen problemen met de buren, vriendelijke mensen aan beide kanten. Soms wat kleine frustratietjes over hoe ze alle straatkatten uit de buurt naar onze tuin lokken door eten buiten te zetten voor hun straatkatten maar niks dat heel erg stoort. Ze zijn behulpzaam als je eens iets nodig hebt en brengen graag wekelijks hun overschot van eieren.

 

[Kas de Kalebas]

Eerder positief, ik woon dan ook in een cohousing. Een must zou ik het niet noemen, wel een meerwaarde.
Afgelopen weekends waren al de kinderen van de buren inclusief de onze gezellig samen aan het spelen in onze grote gemeenschappelijke tuin. Dan wat op het terras gaan zitten met een drankje, dat maakt je dag.

 

[pardal]

Opgegroeid in een klein dorp, buren waren familie. Alle kinderen naar het plaatselijk schooltje, maar toch weinig op straat gespeeld.

Eerste woning halfopen in een zeer sociale straat, 4 nieuwbouw woningen langs elkaar, waarbij de kinderen allemaal rond dezelfde leeftijd zaten. Voor de kinderen geweldig, maar wel een groot sociaal controle gehalte. De vrouw had het daar moeilijk mee.

Nu alleenstaande woning in een zijstraat van een steenweg. Enkel contact met onze 80 jarige buur die pakjes van ons aanneemt. Hij heeft vorige zomer de tuin helemaal in orde gebracht toen we op vakantie zijn gegaan. ( we hadden hem gevraagd de bloemen binnen water te geven) met de rest geen contact buiten een begroeting als we elkaar toevallig tegenkomen.

 

[Mr.Anderson]

Wonen in een doodlopende straat waarvan de helft gepensioneerden zijn. Sociale controle is er en dat is goed. Met onze buren kunnen we het goed doen. De één komt m'n voortuin onderhouden, de andere let op onze katten als we een weekend het huis uit zijn. We wonen er heel graag.

We hebben altijd gezegd dat we wat meer afgelegen zullen gaan wonen met tijd in een alleenstaande woning i.p.v. een half-open. Maar we wonen in een heel rustige wijk, nabij veel groen en wandelpaden en toch op 5 minuten van het centrum waar bakkers, slagers, café's en zo zijn. We zijn niet gejaagd om daar weg te gaan. Een slechte buur zou daar snel verandering in kunnen brengen.

 

[contextbinder]

Vind het zeer leuk om toffe buren te hebben:

• jeugd - ben eigenlijk deels op straat opgegroeid: platteland en op 500m van een groot bos, zavelputten - quasi heel mijn jeugd met hetzelfde groepje veel plezier gehad.
• huidige situatie is a -typisch: woon in 2de bouwlijn en in feite afgelegen - geen rechtstreekse buren maar anderzijds net veel nabije buren (150-200m), we krijgen meerdere malen/week bezoek van meerdere buren en omgekeerd (onaangekondigd, steeds langs de achterdeur), de kinderen van de buren komen spontaan met fiets of go -cart in de tuin gereden. Aan de kapstok hangen 3 sleutels van de woningen het dichtst bij onze woning en omgekeerd, ook code alarm etc. We organiseren onderling BBQ's, aperitiefje op terras, verzorgen elkaars dieren wanneer we op reis gaan, als er eens een BOB of vervoer naar luchthaven nodig is en het lukt voor iemand - direct geregeld, ergens iets van gereedschap gebruiken of kennis van iemand anders - hopla, eens veel handen nodig voor hooi te lossen, kruiwagens beton te sleuren, container te vullen ...

Of dat noodzakelijk is - niet echt, maar wel leuk als het zo is natuurlijk.

 

[Muñoz]

Mij kunnen buren vrij weinig schelen. Het kan een meerwaarde zijn als het aangename, sympathieke mensen zijn. Kan even goed een serieuze ergernis zijn als het marginalen of verzuurde boomers zijn. Moest ik binnen afzienbare tijd iets kopen, hou ik zeker wel rekening bij wat er al woont (een hoger budget hebben helpt ook al).
Ik woon sowieso véél liever in de stad dan ergens waar je je auto al moet nemen om beschaving tegen te komen, dus buren zijn altijd wel tamelijk dichtbij.

 

[Cerv.Be]

Buren interesseren mij weinig. Zolang er geen overlast is van iets, boeit het mij niet. Ik hoef geen goede relatie met mijn buren.