Waarde van (dichte) buren

[anonymousMF]

Liefst wel genoeg afstand tot de buren om directe overlast te vermijden (als mijn kinderen uit volle borst willen roepen en met lepels op de grond slagen dan kan dat). Maar dat moet nu ook niet zo ver zijn dat niemand je zou horen als je in de tuin uit volle borst roept. Zoals ik nu woon met buren op 25-40m afstand is ideaal.

Kan het wel goed vinden met de buren, maar ze zijn allemaal wat ouder dus het is niet dat we vaak afspreken. Bij 2 set buren kom ik zo 1-2 jaar is langs en doe ik om de week een babbeltje aan het hek/op straat.

 

[Remake]

Ik ben opgegroeid met 1 buur: mijn meme. Zij woonde op de boerderij die ze samen met mijn pepe altijd had, wij woonden in een groot alleenstaand huis met grote tuin er naast.
Toen ik mijn eerste huis kocht, was dat een rijwoning aan de rand van Ieper. De eerste jaren was dat rustig, toffe buren, iedereen ging overdag werken en je had nergens last van. Na enkele jaren werden er een aantal woningen verkocht, en telkens gingen die naar verhuurders die via SVK of het OWCM verhuurden. We kregen werklozen, migranten, alcoholiekers en marginalen rond ons. Niets anders meer dan overlast. De politie die we 5 jaar lang niet gezien hebben, stonden er bijna dagelijks.
Het huis met gelukkig nog wat winst kunnen verkopen, om nu weer in het meest afgelegen landhuis mogelijk te wonen met aan onze grond grenzend 2 buren. De ene zijn nooit thuis, en de ander moet je de auto nemen om op bezoek te gaan, de rust is oneindig veel meer waard dan winkels en cafés dichtbij. Dat ik hier over hopelijk veel jaren mag sterven, geeft mij zoveel rust en geluk, dat het mij echt geen zak kan schelen dat de dichtstbijzijnde winkel of horecazaak met de auto moet gebeuren. Als ik niet meer goed te been ben, gaat een schoon verpleegstertje daar wel voor zorgen.

Mijn woon-werk verkeer neemt uiteraard wel wat tijd in beslag. Ik werk op 4 kantoren van onze rijschool, variërend van 25 minuten tot 1u15 enkele rit. Ik relativeer dat heel makkelijk door dat ik 's morgens de rit naar het kantoor mij niet veel aantrek van de wereld, en 's avonds op de terugweg mijn zinnen verzet en gewoon telkens volledig rustig thuis kom.

En gewoon de ruimte alleen al zou ik niet meer kunnen missen. Allemaal samen gehokt in een rijwoning of appartement, geen deftige tuin, geen deftige leefruimte, bah. Ik snap wel volledig de mensen die graag centraal wonen en het stadsleven omarmen, maar 't is gewoon niet aan mij besteed.

 

[HUSKE]

Als kind heb ik heel veel op straat gespeeld met de kinderen van de buren. Dat vond ik zeker een meerwaarde!

Maar ik heb de indruk dat kinderen dat tegenwoordig niet meer doen.

Hier (Limburg) doen ze dat wel nog. De kinderen hier (12, 11 en 9) gaan vaak op pad met andere kinderen uit de buurt. Of naar het pleintje, skatepark etc. Of de hele kindertuin zit in mijn kleine tuin (we hebben een eigen groot springkasteel).

Ze moeten enkel regelmatig bellen en laten weten waar ze zijn. Al kan ik hen ook zo volgen.

 

[Muñoz]

Als kind heb ik heel veel op straat gespeeld met de kinderen van de buren. Dat vond ik zeker een meerwaarde!

Maar ik heb de indruk dat kinderen dat tegenwoordig niet meer doen.

Om met een platitude af te komen: allochtonen doen dat vaak nog wel, alleszins toch in Antwerpen en de omgeving. Moet maar eens kijken wie er op een random namiddag aan het basketballen/voetballen/spelen is op de pleintjes. (Niet dat er procentueel nog echt veel autochtone kinderen wonen hier, maar bon niet dat je ze ergens anders ook ziet buitenspelen).
Als (witte) Belgische kinderen nog buitenkomen lijkt het enkel nog maar voor naar de jeugdbeweging te zijn, ook al zal dat niet meer zijn wat het ooit is geweest.

 

[Polle32]

Wij wonen in een rustige wijk, zonder doorgaand verkeer en met quasi allemaal mensen in dezelfde leeftijdscategorie. Voor mezelf maakt dat niet zo veel uit, maar voor de kinderen was (en is) dat wel de max. Ondertussen zijn ze al wat groter en is hun actieradius uitgebreider, maar toen ze klein waren konden we die ook gewoon in de wijk laten spelen. Met een whatsappje naar de vaste speeladressen, hadden we ze altijd snel gelocaliseerd ook. En dan stuiken ze ineens met een stuk of 10 in uw tuin toe en is het uit met de rust .

 

[Chilliewillie88]

keuze gemaakt om redelijk centraal in een bovengemiddelde grote Limburgse gemeente te gaan wonen met faciliteiten op wandel- en/of fietsafstand maar toch een grote ruime tuin te willen hebben.

Die combinatie maakt dat wij momenteel 9 rechtstreekse buren hebben die grenzen aan ons perceel. Nummer 10 en 11 zijn momenteel nog aan het bouwen. In de toekomst kan daar nog een 12e bijkomen.

Het zijn gemiddeld gezien relatief rustige en brave mensen maar het zou toch steeds mijn voorkeur uitdragen om met zo weinig mogelijk buren rekening te moeten houden.

De kans is niet groot dat we hier nog ooit weggaan voor onze oude dag, maar moest het zich toch voordoen dan zal het altijd de keuze zijn om meer afgelegen te gaan wonen waar we minder rekening met andere mensen dienen te houden. In mijn ideaal scenario woon ik ergens op een perceel van 2 hectaren zonder rechtstreekse buren. Rust en stilte is goud waard.

 

[DBK]

Opgegroeid in een wijk met héél veel kinderen en de tijd van mijn leven gehad. Elke mogelijke moment waren wij buiten, kampen bouwen, voetballen, kattenkwaad uithalen,... Ook mijn ouders kwamen goed overeen met de nabije buren.
Nu wonen wij zelf in een wijk waar de meeste mensen kinderen hebben en ik hoop dat mijn dochter zo'n leuke jeugd mag hebben als ik heb gehad.
Met onze rechtstreekse buren hebben we een heel goed contact, aperitieven vaak samen en als er iets te doen is van festival/dorpsfeest gaan we vaak samen.
Hier in de wijk zit de sfeer ook goed met een straatfeest in de zomer en een nieuwjaarsdrink in de winter. We hebben ook al eens een groepsactiviteit gaan doen met ongeveer 30 man.

 

[mac-bc]

Interessante statistieken en interessante comments gelezen, waarvoor dank!

Op sommigen ga ik graag wat dieper in:

Liefst wel genoeg afstand tot de buren om directe overlast te vermijden (als mijn kinderen uit volle borst willen roepen en met lepels op de grond slagen dan kan dat). Maar dat moet nu ook niet zo ver zijn dat niemand je zou horen als je in de tuin uit volle borst roept. Zoals ik nu woon met buren op 25-40m afstand is ideaal.

Kan het wel goed vinden met de buren, maar ze zijn allemaal wat ouder dus het is niet dat we vaak afspreken. Bij 2 set buren kom ik zo 1-2 jaar is langs en doe ik om de week een babbeltje aan het hek/op straat.

Is dat dan uit een soort veiligheidsgevoel? Mocht er écht iets urgent zijn: bij een homejacking, of je breekt beide benen en hebt geen gsm in de buurt, ... dat je bijvoorbeeld kan roepen tot iemand het hoort?

Of indien een totaal andere reden: welke reden dan?

 

[Sir.Killalot]

Ik vind het verschrikkelijk om inkijk te hebben in ons huis of onze tuin, maar het huis dat we nu gekocht hebben en gaan renoveren is toch opnieuw een rijhuis. Weliswaar met véél minder inkijk dan bij onze huidige woning doordat we daar geen achterburen gaan hebben. Ik kan ook nooit echt helemaal mezelf zijn of mij helemaal op mijn gemak voelen in mijn tuin als ik het idee heb dat mijn buren mij zouden kunnen horen. In de volgende woning gaan we ook in de tuin wat meer ruimte hebben dan in de huidige, maar dat is iets waar ik toch zeker weer ga tegenaanlopen.

Ik heb vrienden die letterlijk op de boeren buiten wonen, en die enkel koeien als buren hebben, maar hoewel die schitterend wonen heb ik toch altijd het gevoel dat ik daar niet zou kunnen wonen. Beetje naar analogie met https://www.beyondgaming.be/threads/in-welk-land-zie-je-je-eventueel-wonen-in-de-toekomst.31149, eigenlijk. Ik zou dat te eenzaam vinden.

Zou ik liever wat meer afstand van mijn buren hebben? Ja, absoluut. Maar dat hoeft geen 100 meter te zijn. Ik vind het concept van (goede) buren hebben wel leuk, mensen waarmee je eens een klapje kan slaan, je eens achter een ei kan gaan als je zonder zit of die je kan vragen een oogje in het zeil te houden als je op reis bent of die de planten water kunnen geven en de post bijhouden wanneer je er niet bent. Maar je moet eigenlijk al geluk hebben dat je buren onverschillig zijn, laat staan dat het goede buren zijn. Want ik heb ook al naast minder goede buren gewoond, en dan kan de afstand echt niet groot genoeg zijn.


Ikzelf ben opgegroeid met verschillende directe buurjongens van dezelfde leeftijd, mijn zus met twee buurmeisjes. Dat was natuurlijk heel erg leuk, maar dat is puur toeval. Mijn broer is 5 jaar jonger, en die had geen enkel kind in de buurt om mee te spelen. Waar we nu wonen is er ook niemand van de naaste buren met kinderen van dezelfde leeftijd als de onze, en in onze volgende woning helemaal niet.

 

[anonymousMF]

Interessante statistieken en interessante comments gelezen, waarvoor dank!

Op sommigen ga ik graag wat dieper in:



Is dat dan uit een soort veiligheidsgevoel? Mocht er écht iets urgent zijn: bij een homejacking, of je breekt beide benen en hebt geen gsm in de buurt, ... dat je bijvoorbeeld kan roepen tot iemand het hoort?

Of indien een totaal andere reden: welke reden dan?

Wel ik hoef niet volledig appart van andere mensen te wonen.

In een wijk wonen heeft inderdaad wel wat voordelen zoals veiligheid. Zowel gevoel van veiligheid voor kinderen/mijn vrouw als ze bijvoorbeeld fietsen, die zouden op de buiten wat banger zijn, als echte veiligheid waarbij de buren een oogje in het zeil houden als je op vakantie bent.

Ook heb ik wel een goede verstandhouding met mijn buren dus dat is nog een voordeel.

En ook naar bereikbaarheid van winkels/trein toe is belangrijk voor mij. We hebben bijvoorbeeld nu een goed treinstation op 2km afstand en soort van grote winkel shopping straat op 500m. Dat kan in principe ook wel als je geen huizen rondom jou hebt maar het is een stuk zeldzamer.

 

[coldvinc]

Als kind had ik verschrikkelijke buren. Links van ons was een tiran van een vrouw. Ze riep continue tegen haar kinderen en mishandelde ze echt (met stok slaan, dingen naar hun hoofd gooien, en hardhandig aanpakken). Politie was er wel eens bij gekomen maar niet veel mee gebeurt, gelukkig nooit ehm, erger geworden, maar echt plezant was het niet. Ze waren ook continue woest als we de haag wouden af doen langs hun kant. Een bal over de haag, het was alsof we richting Mordor moesten trekken. Geloof me, een gewone buur hebben is leuker.

Dat hebben we nu bv. We wonen aan een verbindingsweg maar niet een steenweg ofzo, eerder een route dat de mensen nemen omdat ze nog altijd aan de E40 aan het werken zijn. Echter rondom ons komen er meer en meer jonge gezinnen omdat de oudere generatie eruit gaat en hun huis verkocht word. Hierdoor zijn onze directe buren in alle richtingen gezinnen met jonge kinderen. We houden nen babbel af en toe, ze komen eens langs, ze sturen een kaartje op kerst en nieuwjaar, etc. Een van de buren hun jongste zit zelfs in dezelfde kleuterklas als onze dochter.

Het blijft wel wat moeilijk om gewoon op straat te spelen omwille van de bovenvermelde reden, maar vlak achter ons is een groene zone (typisch Belgisch door de lintbebouwing) waardoor er dan weer toch wat "groen" is om te spelen.
Vrienden van ons wonen dan weer wel in een wijk met doodlopende straten maar die hebben dan geen buren met jonge kinderen, het zijn allemaal boomers Hun dochter is wel even oud als de onze en deze woensdag speelden ze uren met elkaar en liepen ze zelfs hand in hand.