Ik ben opgegroeid met 1 buur: mijn meme. Zij woonde op de boerderij die ze samen met mijn pepe altijd had, wij woonden in een groot alleenstaand huis met grote tuin er naast.
Toen ik mijn eerste huis kocht, was dat een rijwoning aan de rand van Ieper. De eerste jaren was dat rustig, toffe buren, iedereen ging overdag werken en je had nergens last van. Na enkele jaren werden er een aantal woningen verkocht, en telkens gingen die naar verhuurders die via SVK of het OWCM verhuurden. We kregen werklozen, migranten, alcoholiekers en marginalen rond ons. Niets anders meer dan overlast. De politie die we 5 jaar lang niet gezien hebben, stonden er bijna dagelijks.
Het huis met gelukkig nog wat winst kunnen verkopen, om nu weer in het meest afgelegen landhuis mogelijk te wonen met aan onze grond grenzend 2 buren. De ene zijn nooit thuis, en de ander moet je de auto nemen om op bezoek te gaan, de rust is oneindig veel meer waard dan winkels en cafés dichtbij. Dat ik hier over hopelijk veel jaren mag sterven, geeft mij zoveel rust en geluk, dat het mij echt geen zak kan schelen dat de dichtstbijzijnde winkel of horecazaak met de auto moet gebeuren. Als ik niet meer goed te been ben, gaat een schoon verpleegstertje daar wel voor zorgen.
Mijn woon-werk verkeer neemt uiteraard wel wat tijd in beslag. Ik werk op 4 kantoren van onze rijschool, variërend van 25 minuten tot 1u15 enkele rit. Ik relativeer dat heel makkelijk door dat ik 's morgens de rit naar het kantoor mij niet veel aantrek van de wereld, en 's avonds op de terugweg mijn zinnen verzet en gewoon telkens volledig rustig thuis kom.
En gewoon de ruimte alleen al zou ik niet meer kunnen missen. Allemaal samen gehokt in een rijwoning of appartement, geen deftige tuin, geen deftige leefruimte, bah. Ik snap wel volledig de mensen die graag centraal wonen en het stadsleven omarmen, maar 't is gewoon niet aan mij besteed.