Tja, tot nader order is de mens nu eenmaal een (sociaal) wezen dat in gemeenschap leeft. En dat impliceert dat hulp geboden wordt aan medemensen die dat nodig hebben.
Jouw meritocratisch ideaal is daarenboven een tweesnijdend zwaard: Als er bv. geen geld mag vloeien ("gesmeten worden") naar mensen in financiële nood (want ze hadden maar niet in armoede moeten verzeilen), moet je bv. evenmin op hulp kunnen rekenen als ze je auto stelen (want dat had je maar zelf moeten kunnen voorkomen).
Trieste en zwakke reply waarbij je mijn visie bewust miskarakteriseert en me dingen aanwrijft die niet kloppen.
Ik heb absoluut géén meritocratisch ideaalbeeld, ik besef dat er mensen die hulp nodig hebben en die dan ook verdienen te krijgen
MAAR ik houd er inderdaad een véél conservatievere visie op na wie best wél of niet aan kinderen zou beginnen.
De beste plaats voor kinderen is wel degelijk in een gezin met een liefdevolle relatie tussen 2 partners, en ja dat is te verkiezen op situaties zoals die van bewust alleenstaande moeders, ondanks dat een alleenstaande moeder/ouder natuurlijk wél beter kan zijn dan een slecht functionerend gezin met twee ouders. Mensen met bepaalde problemen (o.a. drugsgebruik) zou men moeten verhinderen op de korte termijn kinderen te krijgen én om bij dit onderwerp te blijven: mensen met bepaalde zaken op hun strafblad zouden géén omgang met kinderen mogen hebben, ook niet in hun kennissenkring.
Leuk om te lezen dat daar intussen wel aan gewerkt wordt, wel triest om eveneens te lezen dat er bij de familie van DKK die hem een tweede kans gegeven heeft, niet meer alarmbellen zijn afgegaan toen hij alweer met het kleine kind van iemand anders afkwam...
Want hulp van de gemeenschap impliceert bij heel wat van die BAM/BOM-moeders natuurlijk wel niet in de eerste plaats echt hulp van de nabije gemeenschap, maar belastinggeld afkomstig van mensen die ze niet eens kennen in de vorm van uitkeringen/toeslagen/woning/etc., terwijl ze verder desnoods perfect in een sociaal isolement zonder sterk sociaal netwerk leven. Of een kind op de wereld zetten met een leegloper van een man die ze denken nog te kunnen veranderen, maar dan verbaasd zijn wanneer die het afbolt (en zo ken ik wel een voorbeeld of twee).
Als die middelen van de bredere samenleving komen en niet louter van de moeder, zeker niet van de niet bestaande/aanwezige partner of andere familie... dan mag de rest van de samenleving gerust hogere eisen en controles daartegenover stellen, want ze betaalt ook mee een groot deel van de opvoeding. Zeker als tegenover die alleenstaande moeders bijvoorbeeld alleenstaande kinderloze singles staan die aan een recordniveau belast worden in dit land.
Maar ik vind dus helemaal niet dat daar géén geld naar toe mag gaan, integendeel, ik vind dat daar wél geld naar toe moet gaan, misschien zelfs meer dan nu maar dan met meer eisen ertegenover. Niet voor die moeders en hun soms egoïstische keuze ("ik wil een kind, dus ik zet er maar één of meerdere op m'n eentje op de wereld" zonder vader/partner), maar wél voor het welzijn van die kinderen uiteraard, die geen keuze hadden in de zaak. Dus ook die financiële steun meer gericht op de kinderen, minder op de alleenstaande ouder (bijvoorbeeld een gelijke belastingvrije som voor een alleenstaande met of zonder kinderen, maar wél indien nodig meer kindergeld/groeibijdrage).
Maar goed, we dwalen af:
om terug te keren naar mijn allereerste opmerking in deze saga hierover: het ging mij er vooral over dat wanneer een bewust of onbewust alleenstaande moeder in de psychiatrie opgenomen wordt, dan had er méér controle moeten zijn op de leefsituatie van haar kinderen in de tussentijd, want dat leek mij dus een terechte risicofactor: alleenstaande moeder, opname in de psychiatrie, wat met de opvang van die kinderen? De moeder is daarom niet de schuldige in dit verhaal, al helemaal niet als je hoort dat haar "vriendin" mogelijk ook nog eens tegen haar gelogen zou hebben. Captain hindsight-opmerking natuurlijk, maar toch, het is onze plicht als samenleving na te denken hoe dit soort zaken te voorkomen in de toekomst.
Overigens, als mijn auto gestolen wordt ben ik realistisch: de politie zal mij hooguit een proces verbaal opstellen en de nummerplaat seinen, en ik zal best bij mijn eigen verzekering moeten gaan aankloppen voor een schadevergoeding, de kans is immers groter dat je die auto nooit meer terugziet dan wel. De "samenleving", i.c. de politie maakt er al lang geen prioriteit voor van dat soort diefstallen prioritair aan te pakken, tenzij binnen een groter kader, want voor "kleine" criminaliteit sta je er als burger wel degelijk alleen voor.