Album of the week The Afghan Whigs - Gentlemen

[Intergalactic]

Lang getwijfeld of ik dit album zou kiezen als album van de week. Is het album niet te bekend? Had ik geen andere, obscuurdere groep moeten kiezen? Ik heb de zoekfunctie gebruikt maar vond op het forum weinig over The Afghan Whigs terug, dus qua bekendheid zal het mogelijk meevallen. Het is alvast een van mijn favoriete albums allertijden en naar mijn gevoel ook het beste album van The Afghan Whigs.

De plaat is uitgekomen in 1993, maar toen had ik een andere muzikale interesse en heb ik het album pas veel later ontdekt. Was het liefde op het eerste gehoord? Zeer zeker niet. In het begin deed het me weinig, maar het is op lange termijn een groeiplaat gebleken. Een parel met een prachtige hoes (gebaseerd op de foto Nan and Brian in Bed, New York City van Nan Goldinover) over een kapotgelopen, toxische relatie en het vluchten in drank, drugs en andere vrouwen om de woede, pijn en spijt te verwerken. Pure emotie.

Het titelnummer:

Het bekendste nummer is Debonair:

Het beste nummer op de plaat is voor mij My Curse (te beluisteren via onderstaande Spotifylink), waar Marcy Mays (van de groep Scrawl) frontman Greg Dulli van antwoord dient.

Spotifylink:

Ik heb me laten vertellen dat de groep live nogal luid speelt, waardoor ik gezien tinnitus ze helaas nog niet live heb zien spelen.

In ieder geval, enjoy.

 

[FlyingHorseman]

Hoppa, goeie keuze. Dit vind ik ook een schitterend album.

Op papier is dit vrij rechttoe-rechtaan nineties gitaarrock met iets meer creatieve arrangementen dan vergeten generatiegenoten. Wat het naar een hoger niveau tilt, is de intensiteit van de muziek en zang en de brutale eerlijkheid van Greg Dulli, die de hele tijd zingt alsof hij elk moment uit z'n huid gaat barsten. Dulli stelt zich emotioneel als een exhibitionist op en klinkt in zijn teksten als een slaaf van de donkere kant van de liefde, iemand die niet aan de lust kan weerstaan ook al weet hij hoe destructief het is. ("ladies let me tell you/I got a dick for a brain/and my brain is gonna sell my ass to you"). De muziek ondersteunt hem passend daarbij, met veel haakse, stekelinge gitaarpartijen. Dat alles maakt dat dit wel een zwaar album is, bij momenten is de sfeer die de Whigs oproepen verstikkend.

De twee platen die hierna volgen, Black Love en 1965 vind ik ook nog de moeite. Ik luister ook nog wel eens naar een nieuw album na de reünie om te bevestigen dat ze nog altijd degelijke muziek maken, maar die laatste albums zijn helaas niet echt blijven hangen.

Ik ga ook akkoord dat Gentlemen een heel erg mooie hoes heeft!

 

[willydrama]

Zware klassieker die ik meeneem in mijn sarcofaag samen met Bee Thousand en The Last Splash. Klonk anders dan de rest van de indietroep door de soulinvloeden, Dulli is ook tien keer beter als zanger dan bvb. Frank Black. My Curse vind ik persoonlijk het minste nummer van de plaat.

Benieuwd wat Gen Z van dit album vindt...

 

[Jules 'ezechiel 25:17' Winnfield]

Jaar of 4 geleden is opgezet. Toch wel een lichtvergeten pareltje in het alternative genre maar wel al even geleden dat ik em gehoord heb

 

[nifelheim]

Leuke plaat, die zet ik met plezier nog eens op. Doet er mij aan denken dat ik hun nieuwe nog eens moet checken. De vorige 'In Spades' vond ik wel nog dik in orde, donker en stevig wel.

 

[shiftyke]

Deze ken ik enkel van naam, ben benieuwd. Ik loop wel nog wat achter met een paar albums.

 

[Polle32]

Hoppa, goeie keuze. Dit vind ik ook een schitterend album.

Op papier is dit vrij rechttoe-rechtaan nineties gitaarrock met iets meer creatieve arrangementen dan vergeten generatiegenoten. Wat het naar een hoger niveau tilt, is de intensiteit van de muziek en zang en de brutale eerlijkheid van Greg Dulli, die de hele tijd zingt alsof hij elk moment uit z'n huid gaat barsten. Dulli stelt zich emotioneel als een exhibitionist op en klinkt in zijn teksten als een slaaf van de donkere kant van de liefde, iemand die niet aan de lust kan weerstaan ook al weet hij hoe destructief het is. ("ladies let me tell you/I got a dick for a brain/and my brain is gonna sell my ass to you"). De muziek ondersteunt hem passend daarbij, met veel haakse, stekelinge gitaarpartijen. Dat alles maakt dat dit wel een zwaar album is, bij momenten is de sfeer die de Whigs oproepen verstikkend.

De twee platen die hierna volgen, Black Love en 1965 vind ik ook nog de moeite. Ik luister ook nog wel eens naar een nieuw album na de reünie om te bevestigen dat ze nog altijd degelijke muziek maken, maar die laatste albums zijn helaas niet echt blijven hangen.

Ik ga ook akkoord dat Gentlemen een heel erg mooie hoes heeft!

Mooie omschrijving. De intensiteit van Dulli tilt het geheel naar een hoger niveau.

Algiers, van op Do to the beast, vind ik persoonlijk een absoluut top-nummer:

 

[CerumenCrevice]

vind er precies niet veel aan. Het is allemaal zo zacht en zo vloeiend, geen suspense?
brother Woodrow en Now You Know ok;
op die 2 tracks na, niks voor mij.
de vocals zijn hit or mis, die ruwe stem vond ik vreselijk.

 

[Bjorn]

Heb ze eens gezien op pukkelpop als opvulling tussen een paar must-see's in. Vind het ook een typische festivalband die een wei wel even zoet kan houden. Ik heb niks met de grunge van de jaren 90 dus geen nostalgie hier voor mij, maar vind het nog wel best aangenaam ook al is het niet mijn genre. De stem valt ook nog wel mee dankzij de rustigere zangpassages, irriteer me ook niet als hij uithaalt.

 

[SnakeGodRovinin]

Lastige muur om te slopen in het begin.
Meerdere zwaaibeurten halen het weliswaar neer en daarachter steekt 'When we two parted', met nog openbaringen erachter.
Een verrassend cadeautje met 'My Curse'. Ze klinkt op bijna zelfde toonhoogte als de zanger, dus een goede keuze om haar erin te steken.
Steekt muzikaal goed in elkaar en een aangename outro om het af te maken.
Gelezen dat ze bij de soul-muziek wat trachtten te zoeken? Hij probeert het hierop, maar het blaast me verre van omver.

 

[PBR Streetgang]

Oh shit, ben deze reeks even uit het oog verloren, ik probeer zsm in te halen

 

[nifelheim]

Het was de eerste keer dat mij is opgevallen dat het laatste nummer volledig instrumentaal is.
Hun nieuwe plaat na een paar luisterbeurten toch niet echt overtuigend.

 

[Creeping Death]

Hoppa, goeie keuze. Dit vind ik ook een schitterend album.

Op papier is dit vrij rechttoe-rechtaan nineties gitaarrock met iets meer creatieve arrangementen dan vergeten generatiegenoten. Wat het naar een hoger niveau tilt, is de intensiteit van de muziek en zang en de brutale eerlijkheid van Greg Dulli, die de hele tijd zingt alsof hij elk moment uit z'n huid gaat barsten. Dulli stelt zich emotioneel als een exhibitionist op en klinkt in zijn teksten als een slaaf van de donkere kant van de liefde, iemand die niet aan de lust kan weerstaan ook al weet hij hoe destructief het is. ("ladies let me tell you/I got a dick for a brain/and my brain is gonna sell my ass to you"). De muziek ondersteunt hem passend daarbij, met veel haakse, stekelinge gitaarpartijen. Dat alles maakt dat dit wel een zwaar album is, bij momenten is de sfeer die de Whigs oproepen verstikkend.

De twee platen die hierna volgen, Black Love en 1965 vind ik ook nog de moeite. Ik luister ook nog wel eens naar een nieuw album na de reünie om te bevestigen dat ze nog altijd degelijke muziek maken, maar die laatste albums zijn helaas niet echt blijven hangen.

Ik ga ook akkoord dat Gentlemen een heel erg mooie hoes heeft!

Da's er boenk op!

Had ze eerder deze week beluisterd en mijn eerste gedacht was: standaard nineties gitaarmuziek, degelijk en leuk maar op naar de volgende.
Maar die plaat groeit en groeit naar mate het luisteren en herbeluisteren.

Zoals @FlyingHorseman aan haalt: er zit een zekere intensiteit in die het geheel naar boven trekt. Zeker de zang van Dulli dan.
Hij grijpt je bij je nekvel en sleurt je mee door de plaat. Waarschijnlijk daarom dat ik Brother Woordrow een beetje een teleurstellende afsluiter vond. Begrijp me niet verkeerd, de muziek vind ik zeker goed maar met die stem er bij gaat het niveau nog een dikke stap omhoog.

Deze plaat zet zeker aan om wat meer van Afghan Whigs te checken. De twee platen uit de gequote post op kop. Maar ook Gentlemen zal zeker nog is de revue passeren. Goeie plaat!