Toen de PlayStation 2, Nintendo’s GameCube en de allereerste Xbox je van het waren, explodeerde de verbeelding van menig ontwikkelaars. De geüpgradede hardware die de producenten in kwestie op de markt brachten, plus de praktische ervaring (qua 3D-gameplay) die vele teams in hun mars hadden na de vorige generatie consoles, gaf de geboorte aan heel wat verfrissende experimenten. Eén van deze was de notabele Katamari Damacy, afkomstig uit het fantasierijke brein van Keita Takahashi. Met zijn debuut verwierf hij enige bekendheid, hoewel hij uiteindelijk bij Bandai Namco vertrok, zodat hij vervolgens kon werken aan titels zoals Noby Noby Boy, Wattam en het toekomstige to a T. Ongeacht het feit dat de man ondertussen de Japanse firma verliet, gunt Bandai Namco ons af en toe een nieuwe versie van zijn geesteskind, gaande van opvolgers tot zogenaamde restauraties. Als remaster viel Katamari Damacy REROLL helaas tegen, maar vijf jaar na diens release probeert men het opnieuw met een soortgelijke re-release voor de sequel.
Net als voordien nam Bandai Namco het team bij Monkeycraft in dienst om We Love Katamari naar meerdere platformen over te dragen, inclusief de pc. Met dit platform kunnen we REROLL+ Royal Reverie meteen op de proef stellen, want de vorige pc-port leed aan enkele hinderlijke tekortkomingen. Zo kon je in de eerste REROLL eender welke instelling pas veranderen na het voltooien van de tutorial, welke automatisch begon nadat je het spel voor de eerste keer opstartte. In Royal Reverie is het menu voor dit soort gedoe gelukkig toegankelijk na het introfilmpje en je hebt zelfs de kans om de besturing anders in te stellen voor zowel gamepads als toetsenbord en muis. De originele PS2-versies van beide Katamari-spellen draaiden bovendien tegen dertig frames per seconde, wat eveneens het geval was voor REROLL, maar Monkeycraft krikte ditmaal de framerate van Royal Reverie omhoog. Deze port verduidelijkt echter niet of er op dit vlak een maximum bestaat, maar de zestig frames per seconde, de nieuwe breedbeeldverhouding en de hogere resoluties zijn sowieso objectieve verbeteringen. Of ik dit ook kan zeggen voor de resterende aanpassingen is daarentegen voor discussie vatbaar.
Wel zeg ik er nog even bij dat de net opgesomde klachten nauwelijks mijn waardering voor We Love Katamari bezoedelden, aangezien de charme van diens bepalende factoren geheel intact bleven. Het spel blijft zelfs na twee decennia origineel, ontspannend én (belangrijkst van allemaal) hoogst amusant; er is gewoonweg niets vergelijkbaar. Iedere level verlangt om te beginnen dat je de wens van een persoon (of dier) vervult, en dit doe je het beste door alles in een plakkerige bal op te rollen. Nadat zo’n Katamari over de correcte omvang beschikt, wordt deze het universum ingegooid zodat het prompt in een ster verandert, en daarna stap je over naar de volgende kandidaat. Ik ontken niet dat dit concept eigenaardig klinkt, maar deze game behoort nog steeds tot mijn lijst van all-time favorieten dankzij de opeenstapeling van excentrieke kwaliteiten!
De thema’s van We Love Katamari tillen het spel tevens naar een hoger niveau. Alle personages die iets van je verlangen, hielden van Katamari Damacy… en toch nemen ze nooit genoegen met wat je voor hen doet, omdat ze na het einde van een level altijd méér willen. Vooral The King of All Cosmos – wie in zijn jeugd nochtans teder en zachtaardig was – heeft de neiging om je het vaakst te bekritiseren, grotendeels vanwege de gedisciplineerde opvoeding die zijn strenge vader hem oplegde. In werkelijkheid reflecteert deze droge, negatieve houding in zekere mate de interne situatie omtrent het spel, omdat Keita Takahashi en zijn collega’s zich (tevergeefs) hadden verzet tegen de productie van een sequel. Hierdoor heeft de game bijtende humor met zelfspottende commentaar en filosofische introspectie betreffende cynische omstandigheden, terwijl het algemene formaat vanuit verschillende perspectieven hilarisch blijft. Je blijft immers maar een balletje bewegen om zo grillige individuen te behagen, en het geluidslandschap transformeert in de reinste kakofonie des te beter jij objecten begint op te rollen. Het is moeilijk om niet voortdurend te lachen, wat de fenomenale soundtrack nóg lastiger maakt, want hoe kun je We Love Katamari ooit ernstig nemen tijdens een stukje muziek dat uitsluitend met het lawaai van dieren werd gecomponeerd? Of wanneer chaos ontstaat terwijl je naar een (té) romantisch liedje luistert? Een geniale tonale juxtapositie zoals deze kom je niet vaak tegen in een game!
Net als voordien nam Bandai Namco het team bij Monkeycraft in dienst om We Love Katamari naar meerdere platformen over te dragen, inclusief de pc. Met dit platform kunnen we REROLL+ Royal Reverie meteen op de proef stellen, want de vorige pc-port leed aan enkele hinderlijke tekortkomingen. Zo kon je in de eerste REROLL eender welke instelling pas veranderen na het voltooien van de tutorial, welke automatisch begon nadat je het spel voor de eerste keer opstartte. In Royal Reverie is het menu voor dit soort gedoe gelukkig toegankelijk na het introfilmpje en je hebt zelfs de kans om de besturing anders in te stellen voor zowel gamepads als toetsenbord en muis. De originele PS2-versies van beide Katamari-spellen draaiden bovendien tegen dertig frames per seconde, wat eveneens het geval was voor REROLL, maar Monkeycraft krikte ditmaal de framerate van Royal Reverie omhoog. Deze port verduidelijkt echter niet of er op dit vlak een maximum bestaat, maar de zestig frames per seconde, de nieuwe breedbeeldverhouding en de hogere resoluties zijn sowieso objectieve verbeteringen. Of ik dit ook kan zeggen voor de resterende aanpassingen is daarentegen voor discussie vatbaar.
The Wonderful Star’s Walk is Wonderful
Men hechtte namelijk meerdere toevoegingen aan We Love Katamari REROLL+ Royal Reverie die individueel voor weinig meerwaarde zorgen. De vijftal nieuwe levels die men voor deze versie ontwierp, zijn remixes die men met ofwel simplistische ofwel irritante objectieven opvulde, zoals een instantie waar geesten je niet mogen aanraken. Monkeycraft implementeerde een selfie-functie waarmee je foto’s van verborgen stickers kunt nemen, maar het zijn louter nostalgische knipoogjes waarmee je niets verdient. Je hebt nu afzonderlijke menu’s om x of y feature sneller te bereiken, maar die features waren reeds standaard inbegrepen via de compacte hub. De selecteerbare karakters zien er nu ‘beter’ uit, maar hun gladder voorkomen is nu in tegenspraak met alle andere elementen die (opzettelijk) minder polygonen hebben. Deze specifieke verfraaiing heeft daarbovenop soms negatieve gevolgen op de grappen van het spel, zoals hoe Ace geen puntig achterwerk meer heeft ondanks zijn onfortuinlijke beschrijving. Verder eindigen de laadtijden snel, versierde men de omgevingen met superieure belichting en deactiveerde men de gewoonlijke tijdslimiet in de kersverse Eternal Mode, dus niet iedere poging om de game te verfijnen (of uit te breiden) is een misstap.Een geniale tonale juxtapositie zoals deze kom je niet vaak tegen in een game!
Wel zeg ik er nog even bij dat de net opgesomde klachten nauwelijks mijn waardering voor We Love Katamari bezoedelden, aangezien de charme van diens bepalende factoren geheel intact bleven. Het spel blijft zelfs na twee decennia origineel, ontspannend én (belangrijkst van allemaal) hoogst amusant; er is gewoonweg niets vergelijkbaar. Iedere level verlangt om te beginnen dat je de wens van een persoon (of dier) vervult, en dit doe je het beste door alles in een plakkerige bal op te rollen. Nadat zo’n Katamari over de correcte omvang beschikt, wordt deze het universum ingegooid zodat het prompt in een ster verandert, en daarna stap je over naar de volgende kandidaat. Ik ontken niet dat dit concept eigenaardig klinkt, maar deze game behoort nog steeds tot mijn lijst van all-time favorieten dankzij de opeenstapeling van excentrieke kwaliteiten!
Lonely Rolling Star
Hetgeen dat ik het meest apprecieer, is de manier waarop We Love Katamari diens contrasten balanceert. Gedurende iedere level rol je allerlei banale voorwerpen, fauna of flora op, en telkens moet je ook tegen de klok racen. Uit noodzaak begin je dus uit te pluizen welke richting je wilt uitgaan op basis van de grootte van nabije objecten of levensvormen, zodat je Katamari sneller kan groeien en vervolgens steeds meer kan vastgrijpen. Het plannen van zulke paden kun je gerust beschouwen als een mini-puzzel, omdat er voldoende ruimte bestaat om efficiënter te werken, en een denkwijze zoals deze wordt eveneens beïnvloed door de besturing van de Katamari. De Katamari heeft namelijk een gevoel van momentum en zelfs simpele acties (zoals hoe je een bocht zou nemen) vereisen kleine overwegingen, wegens de controls. Taaie uitdagingen zijn niet zozeer de centrale focus, maar je moet er hoe dan ook aan wennen alvorens het manoeuvreren van de bal natuurlijk aanvoelt en alvorens je (mentaal gesproken) in een ‘flow state’ terechtkomt. Atypisch, doch iets dat gevoelens van tevredenheid opwekt eens je het snapt!We Love Katamari REROLL+ Royal Reverie is helaas geen ideale remaster.
De thema’s van We Love Katamari tillen het spel tevens naar een hoger niveau. Alle personages die iets van je verlangen, hielden van Katamari Damacy… en toch nemen ze nooit genoegen met wat je voor hen doet, omdat ze na het einde van een level altijd méér willen. Vooral The King of All Cosmos – wie in zijn jeugd nochtans teder en zachtaardig was – heeft de neiging om je het vaakst te bekritiseren, grotendeels vanwege de gedisciplineerde opvoeding die zijn strenge vader hem oplegde. In werkelijkheid reflecteert deze droge, negatieve houding in zekere mate de interne situatie omtrent het spel, omdat Keita Takahashi en zijn collega’s zich (tevergeefs) hadden verzet tegen de productie van een sequel. Hierdoor heeft de game bijtende humor met zelfspottende commentaar en filosofische introspectie betreffende cynische omstandigheden, terwijl het algemene formaat vanuit verschillende perspectieven hilarisch blijft. Je blijft immers maar een balletje bewegen om zo grillige individuen te behagen, en het geluidslandschap transformeert in de reinste kakofonie des te beter jij objecten begint op te rollen. Het is moeilijk om niet voortdurend te lachen, wat de fenomenale soundtrack nóg lastiger maakt, want hoe kun je We Love Katamari ooit ernstig nemen tijdens een stukje muziek dat uitsluitend met het lawaai van dieren werd gecomponeerd? Of wanneer chaos ontstaat terwijl je naar een (té) romantisch liedje luistert? Een geniale tonale juxtapositie zoals deze kom je niet vaak tegen in een game!
Conclusie
We Love Katamari REROLL+ Royal Reverie is, net als de vorige inspanning van Monkeycraft, helaas geen ideale remaster. Het merendeel van de nieuwe features leverde slechts een schamele bijdrage op en de puristen zullen ongetwijfeld minieme onnauwkeurigheden opmerken. Daarnaast kon ik mijn ogen niet geloven toen ik de Music Bundle zag; extra liederen uit verschillende Katamari-titels, tot daar, maar een aanbod dat je enkel in-game kunt beluisteren, tegen een peperdure prijs én zonder aparte audio-bestanden? Daarmee ging Bandai Namco absoluut te ver. Afhankelijk van je uitkijk zijn dit afknappers voor een spel dat – los van deze letsels – nog steeds een briljante klassieker is, ééntje welke we eindelijk voor hedendaagse hardware mogen verwerven. Ik zeg het volgende vanuit het standpunt van een liefhebber, maar deze wijdere verkrijgbaarheid maakt al veel goed, juist omdat ik vind dat iedere zelf respecterende gamer deze geïnspireerde sensatie moet beleven. Overweeg deze versie dus als je een vergevingsgezinde ziel bent, maar tegelijkertijd neem ik het je niet kwalijk als jij liever voor een korting wilt wachten.
Pro
- Hilariteit alom
- Unieke gameplay
- Heerlijke soundtrack
- 60 frames per seconde
Con
- Ondermaatse remaster
- Dure Music Bundle
- De nieuwe content
- Camera werkt soms tegen
7
Over
Beschikbaar vanaf
1 juli 2023
Gespeeld op
- PC
Beschikbaar op
- Nintendo Switch
- PC
- PlayStation 4
- PlayStation 5
- Xbox One
- Xbox Series X|S
Genre
- Puzzle
- Retro
Ontwikkelaar
- Monkeycraft
Uitgever
- Bandai Namco Entertainment
