Zowel de Eerste als de Tweede Wereldoorlog komen in de gamewereld vaak aan bod. Er zijn enorm veel imposante veldslagen en campagnes die je op je geliefde platform kan gaan spelen en dat op vaak meeslepende wijze. Er is iets in de combinatie waargebeurd en de relatieve - en in het geval van de Groote Oorlog ook effectieve - lowtech waar je mee aan de slag moet, die het een fascinerend gegeven maken om spellen op te baseren. Ik heb zelf al met veel plezier - maar weinig succes - een aantal keer het strijdgeweld opgezocht. Wat voor mij een nieuw concept was: een horror game die zich afspeelt tíj́dens een grote oorlog. En ik geef toe, mijn eerste nieuwsgierigheid lag dicht bij mijn ick factor, want was dit niet een beetje … fout? Duik met mij de loopgraven in en we ontdekken het samen.
Trenches is een telg van Steelkrill Studio. De game is nu beschikbaar op pc, PS4, PS5, Xbox S/X en Switch. Ik begaf mij in de duisternis op mijn Xbox S.
There is a sort of darkness that never leaves you
Games waar je schijnbaar alleen bent, maar waar in de duisternis toch ergens ‘iets’ op je jaagt, zijn veelvuldig. Ook al blijft het als insteek enorm populair, het is toch ook vaak eens rondkijken naar iets anders, een scenario dat nog kan verrassen. Het idee om de loopgraven van de Eerste Wereldoorlog in te trekken, achtervolgd door wie weet wat, is in elk geval origineel. Als setting is er weinig dat meer tot de verbeelding spreekt dan de loopgraven. De pure horror die zij waren, als in ‘echt’ en niet zomaar bedacht in studio's, het trekt aan om uit te proberen.
Steelkrill Studio is een indie-ontwikkelaar onder leiding van Ryan Portelli en kwam pas in 2020 voor het eerst met een volledige game op Steam. Ondertussen blijft Portelli voortbouwen aan de Steelkrill-collectie, met een nadruk op horror (zombies in Customers From Hell, psychologische horror met The Voidness of found footage-terreur met The Backrooms 1998). Trenches is hun eerste game dat op meerdere platforms uitgebracht wordt. Het verblijven in loopgraven was een zware last op de mentale gezondheid van soldaten, zwaar genoeg om veel geesten gewoon te breken. In deze game wordt optimaal gebruik gemaakt van dit element.
Soldiers don’t fight because they hate what is in front of them
Beginnen bij het begin: de sfeer van Trenches is oprecht top. Het is te zeggen, de sfeer is vreselijk maar voor een game die zich in loopgraven afspeelt, is dat dus oprecht top. In het niemandsland van 1917, is de speler James R. (we zien enkel een schaduw, het uniform wijst op een Tommy). Loopgraven of trenches zijn uit de grond gehouwen gangen, op veel plaatsen met houten planken versterkt maar in geen tijd overlopend van modder en bijna constant steenkoud en vochtig. Op deze manier maakten zowel Britten/Fransen als Duitsers een groot netwerk waar men met (iets) minder kleerscheuren kon bewegen. James R. is ‘s nachts op het eerste gezicht moederziel alleen in een loopgraaf. Het is mistig, je hoort af en toe gefluit om hulp, je hoort het geschreeuw van andere soldaten, bombardementen … maar je blijft wel … alleen.
De omgeving is een waar doolhof. De bedoeling is om je een weg te banen, maar al snel is het duidelijk dat je helemaal níét alleen bent en wordt het van levensbelang om zo stil mogelijk te zijn. Door te kruipen, modder boven planken te verkiezen, om hoeken te loeren en je te verstoppen waar mogelijk moet je proberen om ‘iets’ voor te blijven. Doorheen de tocht vind je foto’s over het leven in zo een trench, voorwerpen die je kan gooien indien nodig en een aantal schrikwekkend aandoende babypoppen. Bij tijden zie je ook flitsen van gruwelijke feiten die zich afgespeeld hebben, en die duidelijk weinig met de oorlog te maken hebben, alsook verschijningen en geluiden die helemaal geen zaken hebben om te zijn waar jij bent. Een huilende baby? Nee, dat is hier niet normaal. Een monsterlijke vrouwenromp? Ook niet echt te verwachten.
They fight because they love what lies behind them
Mentaal weegt de zoektocht zwaar. De gruwel die je bij momenten ziet, maar ook jump scares (en er zijn hier jump scares en jump scares), de vreselijke geluiden van je kameraden, zelfs je eigen ademhaling, het gevoel is beklijvend. Er is de arme soldaat geen moment rust gegund. Het doolhof is precies eindeloos. De setting is niet statisch, dus ook al voel je sterk dat je ergens al geweest bent, soms is het oprecht desoriënterend. Daar lag een lijk? Ah, nee, het is precies gaan lopen? Ondertussen verzamel je objecten (een sleutel, een pop, brieven, foto’s en dat soort) en vind je ook meer en meer aanwijzingen, of beter waarschuwingen, van de ongelukkigen die voor je kwamen. Onze soldaat is in het bezit van een trench-fluit, die kan je gebruiken in geval van gevaar (en zal je ook vaak horen) met als risico wel dat ‘iets’ het fluiten ook hoort. De speler gaat hier af op zowel de fluitsignalen als het geroep van andere soldaten om zijn weg te vinden. Als je een headset voor handen hebt, maakt die het auditief niet enkel des te indrukwekkender maar ook een stuk makkelijker om richtingen te bepalen.
Dit hier. Dit is een uniek spel. Je zou denken dat een labyrint an sich eenvoudig genoeg is, dat er zelfs met bepaalde schrikmomenten toch ook maar zo veel is dat kan gedaan worden … Maar, Trenches overstijgt het basisidee en doet dat met zijn pay-off. Je moet deze game uitspelen om de puzzel in elkaar te laten vallen en een welverdiende ‘Oh damn.’ te verkrijgen. Het is een oprecht heel goed gevonden stukje werk. Ik heb een aantal effectieve jump-ervaringen gehad en de atmosfeer in het helse doolhof is van die aard dat ‘even pauze’ gewoon geen optie is. Je wil je soldaat hier uit weg helpen. Je móét je soldaat hier uit weg helpen. De speler is net zo gevangen als de Tommy. Trenches is een pluim op de hoed van Steelkrill Studio. Er is weliswaar geen herspeelbaarheid - en je moet wel opletten dat je niks gaat spoilen - maar doe jezelf de ervaring cadeau, het is je tijd waard.
Trenches is een telg van Steelkrill Studio. De game is nu beschikbaar op pc, PS4, PS5, Xbox S/X en Switch. Ik begaf mij in de duisternis op mijn Xbox S.
There is a sort of darkness that never leaves you
Games waar je schijnbaar alleen bent, maar waar in de duisternis toch ergens ‘iets’ op je jaagt, zijn veelvuldig. Ook al blijft het als insteek enorm populair, het is toch ook vaak eens rondkijken naar iets anders, een scenario dat nog kan verrassen. Het idee om de loopgraven van de Eerste Wereldoorlog in te trekken, achtervolgd door wie weet wat, is in elk geval origineel. Als setting is er weinig dat meer tot de verbeelding spreekt dan de loopgraven. De pure horror die zij waren, als in ‘echt’ en niet zomaar bedacht in studio's, het trekt aan om uit te proberen.
Steelkrill Studio is een indie-ontwikkelaar onder leiding van Ryan Portelli en kwam pas in 2020 voor het eerst met een volledige game op Steam. Ondertussen blijft Portelli voortbouwen aan de Steelkrill-collectie, met een nadruk op horror (zombies in Customers From Hell, psychologische horror met The Voidness of found footage-terreur met The Backrooms 1998). Trenches is hun eerste game dat op meerdere platforms uitgebracht wordt. Het verblijven in loopgraven was een zware last op de mentale gezondheid van soldaten, zwaar genoeg om veel geesten gewoon te breken. In deze game wordt optimaal gebruik gemaakt van dit element.
Soldiers don’t fight because they hate what is in front of them
Beginnen bij het begin: de sfeer van Trenches is oprecht top. Het is te zeggen, de sfeer is vreselijk maar voor een game die zich in loopgraven afspeelt, is dat dus oprecht top. In het niemandsland van 1917, is de speler James R. (we zien enkel een schaduw, het uniform wijst op een Tommy). Loopgraven of trenches zijn uit de grond gehouwen gangen, op veel plaatsen met houten planken versterkt maar in geen tijd overlopend van modder en bijna constant steenkoud en vochtig. Op deze manier maakten zowel Britten/Fransen als Duitsers een groot netwerk waar men met (iets) minder kleerscheuren kon bewegen. James R. is ‘s nachts op het eerste gezicht moederziel alleen in een loopgraaf. Het is mistig, je hoort af en toe gefluit om hulp, je hoort het geschreeuw van andere soldaten, bombardementen … maar je blijft wel … alleen.
Al snel is het duidelijk dat je helemaal níét alleen bent.
De omgeving is een waar doolhof. De bedoeling is om je een weg te banen, maar al snel is het duidelijk dat je helemaal níét alleen bent en wordt het van levensbelang om zo stil mogelijk te zijn. Door te kruipen, modder boven planken te verkiezen, om hoeken te loeren en je te verstoppen waar mogelijk moet je proberen om ‘iets’ voor te blijven. Doorheen de tocht vind je foto’s over het leven in zo een trench, voorwerpen die je kan gooien indien nodig en een aantal schrikwekkend aandoende babypoppen. Bij tijden zie je ook flitsen van gruwelijke feiten die zich afgespeeld hebben, en die duidelijk weinig met de oorlog te maken hebben, alsook verschijningen en geluiden die helemaal geen zaken hebben om te zijn waar jij bent. Een huilende baby? Nee, dat is hier niet normaal. Een monsterlijke vrouwenromp? Ook niet echt te verwachten.
They fight because they love what lies behind them
Mentaal weegt de zoektocht zwaar. De gruwel die je bij momenten ziet, maar ook jump scares (en er zijn hier jump scares en jump scares), de vreselijke geluiden van je kameraden, zelfs je eigen ademhaling, het gevoel is beklijvend. Er is de arme soldaat geen moment rust gegund. Het doolhof is precies eindeloos. De setting is niet statisch, dus ook al voel je sterk dat je ergens al geweest bent, soms is het oprecht desoriënterend. Daar lag een lijk? Ah, nee, het is precies gaan lopen? Ondertussen verzamel je objecten (een sleutel, een pop, brieven, foto’s en dat soort) en vind je ook meer en meer aanwijzingen, of beter waarschuwingen, van de ongelukkigen die voor je kwamen. Onze soldaat is in het bezit van een trench-fluit, die kan je gebruiken in geval van gevaar (en zal je ook vaak horen) met als risico wel dat ‘iets’ het fluiten ook hoort. De speler gaat hier af op zowel de fluitsignalen als het geroep van andere soldaten om zijn weg te vinden. Als je een headset voor handen hebt, maakt die het auditief niet enkel des te indrukwekkender maar ook een stuk makkelijker om richtingen te bepalen.
Je moet deze game uitspelen om de puzzel in elkaar te doen vallen.
Dit hier. Dit is een uniek spel. Je zou denken dat een labyrint an sich eenvoudig genoeg is, dat er zelfs met bepaalde schrikmomenten toch ook maar zo veel is dat kan gedaan worden … Maar, Trenches overstijgt het basisidee en doet dat met zijn pay-off. Je moet deze game uitspelen om de puzzel in elkaar te laten vallen en een welverdiende ‘Oh damn.’ te verkrijgen. Het is een oprecht heel goed gevonden stukje werk. Ik heb een aantal effectieve jump-ervaringen gehad en de atmosfeer in het helse doolhof is van die aard dat ‘even pauze’ gewoon geen optie is. Je wil je soldaat hier uit weg helpen. Je móét je soldaat hier uit weg helpen. De speler is net zo gevangen als de Tommy. Trenches is een pluim op de hoed van Steelkrill Studio. Er is weliswaar geen herspeelbaarheid - en je moet wel opletten dat je niks gaat spoilen - maar doe jezelf de ervaring cadeau, het is je tijd waard.
Conclusie
Een originele insteek, absoluut. Trenches slaagt er in om het (relatief!) eenvoudige idee van de ongeziene achtervolger, de angst in de duisternis, op geheel eigen wijze tot leven te brengen. Waar ik eerst dacht ‘Is de verschrikking van de loopgraven niet wat gevoelig als onderwerp voor een horror stealth?’ moet ik nu toegeven dat het werkt, het is goed aangepakt. De tijd die je investeert in het spelen, geeft een uitermate satisfying ervaring: de atmosfeer is schitterend - vooral met een headset - benauwd, claustrofobisch en met constant groeiend ongemak. Verre van een gebruiken van de gruwelijkste bladzijde van een nutteloze oorlog, slaagt Trenches er in om je gevoel van onrecht in naam van deze jonge soldaten nog eens naar boven te brengen, en je schiet er niks van een fijne game-ervaring bij in. Schaf je deze Steelkrill-telg aan, raad andere gamers aan om Trenches te spelen. Maar eens je uitgespeeld bent: shhhht!
Pro
- Atmosfeer
- Verhaal
Con
- Het blijft een eenvoudig spelverloop van lopen en verstoppen
8.5
Over
Beschikbaar vanaf
20 januari 2023
Gespeeld op
- Xbox Series X|S
Beschikbaar op
- Nintendo Switch
- PlayStation 4
- PlayStation 5
- Xbox One
- Xbox Series X|S
Genre
- Stealth
- Survival
Ontwikkelaar
- Steelkrill Studio
Uitgever
- Steelkrill Studio
