Onlangs debuteerde het Tjechische GoldKnights met The Last Oricru. Aan ambitie ontbrak het alvast niet bij het team, want hun eerste spel is een diepgaande RPG die sciencefiction met fantasie vermengt, en een ambitieus verhaal bevat waarbij keuzevrijheid voor de speler centraal staat. Het spel plaatst je midden in een oorlog op een onbekende planeet en de uitkomst van deze oorlog ligt volledig in jouw handen. Of de ontwikkelaars hun beloftes konden waarmaken en ons een epische en meeslepende RPG weten voor te schotelen, lees je in deze review.
Om meteen de koe bij de horns te grijpen: neen, ondanks dat ze met The Last Oricru een nobele poging hebben ondernomen, zijn de ontwikkelaars er toch niet ingeslaagd om hun grote ambities waar te maken. Het spel toont heel wat mankementen en dan heb ik het niet enkel over de talloze bugs en glitches of de ondermaatse graphics. Ook de gameplay vertoont enkele fundamentele mankementen die het plezier onderuit halen. Maar er zijn gelukkig ook enkele elementen waarmee het spel wel weet te scoren.
Je lot in eigen handen
De grootste aandachtstrekker waarmee de makers willen uitpakken, is het verhaal dat in grote mate gestuurd wordt door de speler. In The Last Oricru kruip je in de huid van Silver, een mens die ontwaakt op de vreemde planeet Wardenia waar er een oorlog woedt tussen de Naboru, een mensachtig ras, en de Furkin, antropomorphe ratten die in slavernij worden gehouden door de Naboru en nu in opstand zijn gekomen. Ondertussen pleegt de halfbroer van de Koninging van de Naboru ook nog eens een coup en vraagt de A.I. van je ruimteship je om een mysterieus artefact genaamd The Cradle te vinden. Zoals je kan merken zijn er heel wat partijen die elk hun eigen interesses en agenda hebben en hoe jij reageert op bepaalde events in het spel kan het verhaal in zeer veschillende richtingen uitsturen.
Je krijgt als speler dus wel vrij veel vrijheid om het verhaal te sturen en dit kan tot zeer verschillende ervaringen zorgen. Zo sloot ik mij al vrij snel aan bij de ratten om hun revolutie te steunen, maar een bepaalde keuze vroeg in het spel had mij een totaal andere richting kunnen uitsturen. De keuzes die je maakt zijn wel binair, wat wilt zeggen dat je meestal moet kiezen uit optie A of optie B en door die keuze ontstaat er een nieuwe aftakking in het verhaal. Maar ondanks dit feit, toont The Last Oricru zich wel als een van de weinige spellen waarbij je keuzes als speler ook echt invloed hebben op het verhaal. Combineer dit met een wereld die je heel wat intriges voorschotelt en voldoende diepgang in haar opbouw bevat en je krijgt een spel dat je op narratief vlak zeker voldoening zal geven. Bovendien behandelt dit verhaal heel wat thema's die vandaag de dag relevant zijn, wat het des te interessanter maakt.
Van doordeweeks tot ondermaats
Helaas is de kous hiermee zo goed als af wat betreft de positieve punten van het spel. De enige andere elementen waarover ik positief kan zijn, is dat het spel je af en toe een knappe locatie en bijhorende landschappen voorschotelt, zoals je kan zien op de eerste afbeelding, en dat het spel een couch coöp-modus bevat, waarbij de andere speler als een hologram van het hoofdpersonage speelt. Het feit dat je deze RPG samen vanuit je luie zetel op dezelfde TV kan spelen, verdient zeker een pluim. Helaas heb ik deze coöp-modus niet kunnen testen. Idem voor de online modus wegens te weinig volk online, een gegeven dat volgens mij helaas niet snel zal veranderen.
Buiten de combinatie van fantasie en sciencefiction, iets dat we eerder ook al zagen bij Elex en uiteraard de Star Ocean-reeks, is er verder namelijk weinig opmerkelijk aan The Last Oricru. Het spel bevat alle klassieke ingrediënten die je kan verwachten van dit soort Westerse actie-RPG's. Maar omdat soulslike-titels momenteel enorm in trek zijn, vonden de makers het echter nodig om de gameplay te "verrijken" met soulslike-elementen. Helaas slaan ze de bal compleet mis door de ronduit vreselijke hit-detectie en aanvalsanimaties van vijanden. Je tegenstanders vallen verschrikkelijk traag aan, het duurt ettelijke seconden voordat hun animatie gedaan is en ze schade toebrengen. Nu denk je waarschijnlijk dat je hierdoor lekker veel tijd hebt om de aanval te ontwijken, ware het niet dat de hit-detectie bij de vijanden een ramp is en de aanvallen vanop enige afstand vaak alsnog schade toebrengen. Bovendien slagen ze erin om op het laatste nippertje van richting te veranderen, waardoor je ontwijkingsmanuever meestal niets uithaalt. Hierdoor zijn de gevechten een grote bron van frustratie.
Dat de A.I. van de vijanden niet altijd even goed functioneerde, ontdekte ik ook tijdens een van de baasgevechten. Zo was er een baasgevecht met een soort van rondvliegende geest waarbij deze baas na even rond te vliegen gewoon bleef hangen, waarna ik kon blijven inhakken zonder dat hij iets terugdeed. Pas achteraf ontdekte ik dat de hele ruimte gebouwd was rond een mechanisme waarbij je de baas moest zien vast te zetten door twee poorten te sluiten. Helaas is dit niet het enige vreemde gedrag dat merkbaar was. Vijanden zien je van mijlenver aankomen, ook al staan ze met hun rug naar jou, ze vallen aan vanop tien meter in plaats van dichterbij te komen, ze zetten zichzelf vast achter bepaalde objecten, ... het is schering en inslag.
Dat het spel onafgewerkt aanvoelt, is een understatement en het aantal technische problemen vielen niet op beide handen meer te tellen. Neem nu bijvoorbeeld deze geweldige vuur- en rookeffecten waarmee ik regelmatig geplaagd werd tijdens mijn playthrough. Het spel is al niet moeders mooiste, maar dit soort mankementen helpt natuurlijk niet. Over graphics gesproken trouwens: hoewel sommige omgevingen er redelijk uitzien, zal de rest van het spel je enkele jaren terug in de tijd katapulteren, zeker als je kijkt naar de animaties en het ontwerp van de personages. Wat dacht je bijvoorbeeld van de baard van het hoofdpersonage. Is het raar dat ik serieuze Two Worlds II / Gothic 4-vibes had tijdens het spelen van dit spel? Het hoofdpersonage moet trouwens een van de meest irritante protagonisten zijn waarmee ik ooit aan de slag ben gegaan en een groot deel hiervan is te wijten aan de tenenkrommende voice acting, iets wat helaas ook gezegd kan worden van veel andere personages in het spel.
Om meteen de koe bij de horns te grijpen: neen, ondanks dat ze met The Last Oricru een nobele poging hebben ondernomen, zijn de ontwikkelaars er toch niet ingeslaagd om hun grote ambities waar te maken. Het spel toont heel wat mankementen en dan heb ik het niet enkel over de talloze bugs en glitches of de ondermaatse graphics. Ook de gameplay vertoont enkele fundamentele mankementen die het plezier onderuit halen. Maar er zijn gelukkig ook enkele elementen waarmee het spel wel weet te scoren.
Je lot in eigen handen
De grootste aandachtstrekker waarmee de makers willen uitpakken, is het verhaal dat in grote mate gestuurd wordt door de speler. In The Last Oricru kruip je in de huid van Silver, een mens die ontwaakt op de vreemde planeet Wardenia waar er een oorlog woedt tussen de Naboru, een mensachtig ras, en de Furkin, antropomorphe ratten die in slavernij worden gehouden door de Naboru en nu in opstand zijn gekomen. Ondertussen pleegt de halfbroer van de Koninging van de Naboru ook nog eens een coup en vraagt de A.I. van je ruimteship je om een mysterieus artefact genaamd The Cradle te vinden. Zoals je kan merken zijn er heel wat partijen die elk hun eigen interesses en agenda hebben en hoe jij reageert op bepaalde events in het spel kan het verhaal in zeer veschillende richtingen uitsturen.
Een van de weinige spellen waarbij je keuzes als speler ook echt invloed hebben op het verhaal.
Je krijgt als speler dus wel vrij veel vrijheid om het verhaal te sturen en dit kan tot zeer verschillende ervaringen zorgen. Zo sloot ik mij al vrij snel aan bij de ratten om hun revolutie te steunen, maar een bepaalde keuze vroeg in het spel had mij een totaal andere richting kunnen uitsturen. De keuzes die je maakt zijn wel binair, wat wilt zeggen dat je meestal moet kiezen uit optie A of optie B en door die keuze ontstaat er een nieuwe aftakking in het verhaal. Maar ondanks dit feit, toont The Last Oricru zich wel als een van de weinige spellen waarbij je keuzes als speler ook echt invloed hebben op het verhaal. Combineer dit met een wereld die je heel wat intriges voorschotelt en voldoende diepgang in haar opbouw bevat en je krijgt een spel dat je op narratief vlak zeker voldoening zal geven. Bovendien behandelt dit verhaal heel wat thema's die vandaag de dag relevant zijn, wat het des te interessanter maakt.
Van doordeweeks tot ondermaats
Helaas is de kous hiermee zo goed als af wat betreft de positieve punten van het spel. De enige andere elementen waarover ik positief kan zijn, is dat het spel je af en toe een knappe locatie en bijhorende landschappen voorschotelt, zoals je kan zien op de eerste afbeelding, en dat het spel een couch coöp-modus bevat, waarbij de andere speler als een hologram van het hoofdpersonage speelt. Het feit dat je deze RPG samen vanuit je luie zetel op dezelfde TV kan spelen, verdient zeker een pluim. Helaas heb ik deze coöp-modus niet kunnen testen. Idem voor de online modus wegens te weinig volk online, een gegeven dat volgens mij helaas niet snel zal veranderen.
Buiten de combinatie van fantasie en sciencefiction, iets dat we eerder ook al zagen bij Elex en uiteraard de Star Ocean-reeks, is er verder namelijk weinig opmerkelijk aan The Last Oricru. Het spel bevat alle klassieke ingrediënten die je kan verwachten van dit soort Westerse actie-RPG's. Maar omdat soulslike-titels momenteel enorm in trek zijn, vonden de makers het echter nodig om de gameplay te "verrijken" met soulslike-elementen. Helaas slaan ze de bal compleet mis door de ronduit vreselijke hit-detectie en aanvalsanimaties van vijanden. Je tegenstanders vallen verschrikkelijk traag aan, het duurt ettelijke seconden voordat hun animatie gedaan is en ze schade toebrengen. Nu denk je waarschijnlijk dat je hierdoor lekker veel tijd hebt om de aanval te ontwijken, ware het niet dat de hit-detectie bij de vijanden een ramp is en de aanvallen vanop enige afstand vaak alsnog schade toebrengen. Bovendien slagen ze erin om op het laatste nippertje van richting te veranderen, waardoor je ontwijkingsmanuever meestal niets uithaalt. Hierdoor zijn de gevechten een grote bron van frustratie.
Dat de A.I. van de vijanden niet altijd even goed functioneerde, ontdekte ik ook tijdens een van de baasgevechten. Zo was er een baasgevecht met een soort van rondvliegende geest waarbij deze baas na even rond te vliegen gewoon bleef hangen, waarna ik kon blijven inhakken zonder dat hij iets terugdeed. Pas achteraf ontdekte ik dat de hele ruimte gebouwd was rond een mechanisme waarbij je de baas moest zien vast te zetten door twee poorten te sluiten. Helaas is dit niet het enige vreemde gedrag dat merkbaar was. Vijanden zien je van mijlenver aankomen, ook al staan ze met hun rug naar jou, ze vallen aan vanop tien meter in plaats van dichterbij te komen, ze zetten zichzelf vast achter bepaalde objecten, ... het is schering en inslag.
Dat het spel onafgewerkt aanvoelt, is een understatement en het aantal technische problemen vielen niet op beide handen meer te tellen. Neem nu bijvoorbeeld deze geweldige vuur- en rookeffecten waarmee ik regelmatig geplaagd werd tijdens mijn playthrough. Het spel is al niet moeders mooiste, maar dit soort mankementen helpt natuurlijk niet. Over graphics gesproken trouwens: hoewel sommige omgevingen er redelijk uitzien, zal de rest van het spel je enkele jaren terug in de tijd katapulteren, zeker als je kijkt naar de animaties en het ontwerp van de personages. Wat dacht je bijvoorbeeld van de baard van het hoofdpersonage. Is het raar dat ik serieuze Two Worlds II / Gothic 4-vibes had tijdens het spelen van dit spel? Het hoofdpersonage moet trouwens een van de meest irritante protagonisten zijn waarmee ik ooit aan de slag ben gegaan en een groot deel hiervan is te wijten aan de tenenkrommende voice acting, iets wat helaas ook gezegd kan worden van veel andere personages in het spel.
Conclusie
Als er één reden is om The Last Oricru the spelen, dan is het wel het verhaal en de impact van je keuzes hierop. Helaas laat het spel op zowat elk ander vlak steken vallen en zijn er veel betere en aantrekkelijkere alternatieven te vinden. Als je er toch aan denkt om The Last Oricru in huis te halen, raad ik aan om te wachten tot de ontwikkelaars het spel wat gepolijst hebben en/of het in korting staat.
Pro
- Verhaal en de keuzevrijheid
- Occasioneel knappe locaties
- Couch coöp
Con
- Technische mankementen
- Grafisch gedateerd
- Voelt onafgewerkt aan
- Gedrag van de vijanden
- Verschrikkelijke voice-acting
4.5
Over
Beschikbaar vanaf
13 oktober 2022
Gespeeld op
- PlayStation 5
Beschikbaar op
- PC
- PlayStation 5
- Xbox One
- Xbox Series X|S
Genre
- RPG
Ontwikkelaar
- GoldKnights
Uitgever
- Prime Matter
