Toen The DioField Chronicle werd aangekondigd, leek het alsof Final Fantasy Tactics na vele jaren eindelijk een spirituele opvolger zou krijgen. Heel wat fans van deze titel keken met veel anticipatie uit naar de nieuwste creatie van Square Enix, die voor dit spel samenwerkte met ontwikkelaar Lancarse, de studio achter onder andere MONARK, Etrian Odyssey en Zanki Zero: Last Beginning. De setting en de art style van The DioField Chronicle ademen alvast 100% Final Fantasy Tactics uit, maar het team gooide toch voldoende ingrediënten in de mix om het spel een eigen identiteit te geven.
Met The DioField Chronicle
, werpen de makers zich op het genre van de tactische RPG's, waarvan bijvoorbeeld ook die andere Square Enix-release Triangle Strategy een goed voorbeeld is. Maar een ander referentiepunt is vast en zeker de Fire Emblem-reeks en de invloeden van Nintendo's iconische reeks zijn hier zeker voelbaar. Het grootste verschil tussen deze voorbeelden en The DioField Chronicle, is dat het team het turn-based aspect van de gameplay achterwege heeft gelaten voor real-time gevechten waarbij de personages zich vrij over het slagveld kunnen bewegen. Dit systeem kreeg de naam Real Time Tactical Battle (RTTB) en vormt het centrale element van de gameplay.
In tijden van oorlog
Een groot deel van je tijd zal je namelijk spenderen op het strijdtoneel. The DioField Chronicle speelt zich af in een wereld verscheurd door oorlog en conflict. Op het vaste land voeren twee grootmachten, het Trovelt-Schoevian Empire en de Rowetale Alliance, oorlog met elkaar en het eiland DioField bleef lang buiten schot. Maar wanneer men ontdekt dat het eiland rijk is aan Jade, de bron van magie, worden zij ook meegesleurd in deze oorlog. Als speler neem je de controle over de Blue Fox-compagnie, elite huurlingen in dienst van het Kingdom of Alletain, die heersen over DioField. Het verhaal van het spel kan je een beetje beschouwen als een kroniek van deze compagnie en in het bijzonder Andrias Rhondarson, de aanvoerder van de groep die acht jaar voor het begin van het spel er niet in slaagde om de jonge prins Levantia te redden van een moordpoging.
Het verhaal is helaas niet het sterkste punt van het spel. Het is op zich niet slecht, maar lijkt focus te missen en voelt vrij generisch aan. Ook het feit dat het grotere geheel zich tegen de achtergrond lijkt af te spelen voor een groot deel van het spel, zorgt ervoor dat je het gevoel krijgt dat er weinig plot te bespeuren valt in deze RPG. Gelukkig wordt het verhaal wel gedragen door interessante personages die met de nodige diepgang werden geschreven. Ook al valt er aan bepaalde clichés niet te ontsnappen natuurlijk. Maar de interacties en de spanningen in de groep zorgen er alvast voor dat je meeleeft met dit bont allegaartje aan huurlingen. Door de onderlinge machtsverhoudingen en (politieke) intriges tussen de verschillende personages, heeft het spel bovendien ook wat weg van Game of Thrones. Dit gevoel lijken de makers in de verf te willen zetten, want voor de bombastische soundtrack van het spel werden niemand minder dan Ramin Djawadi en Brandon Campbell ingehuurd, die beiden hebben meegewerkt aan de muziek van de Game of Thrones-televisieserie.
Tactische steekspelletjes
De verschillende missies die de huurlingen moeten uitvoeren, vertalen zich naar kleine tactische gevechten die zich in real-time afspelen. Doordat de actie pauseert als je een selectie moet uitvoeren, laat het spel zich eigenlijk wel makkelijk besturen op console. Je kan elk personage afzonderlijk bevelen geven en met een simpele druk op de L2-schoudertoets selecteer je alle vier je personages om acties uit te voeren. Zodra je teamleden zich in het gezichtsveld van vijanden bevinden, gaan ze tot de aanval over. Elk personage heeft toegang tot een aantal speciale aanvallen en magische krachten die gerelateerd zijn aan het wapen dat ze dragen. Bovendien kan je aan elk teamlid ook een supportpersonage toewijzen waardoor je ook toegang krijgt tot de krachten van dit personage. Veel van de gevechten kunnen echter worden beslist met weinig tactisch vernuft, je kan de vijand bijvoorbeeld flankeren, maar meestal is dit zelfs niet nodig. De hoofdzaak blijkt om vooral de zware aanvallen van vijanden te ontwijken, ofwel door de vijand te verlammen ofwel door de actieradius van de aanval te verlaten tijdens het "opladen" van de aanval.
Elke missie komt verder met een aantal bonusobjectieven, zoals binnen een bepaalde tijd de missie voltooien of zonder dat een van je teamleden sterft, en deze objectieven geven je de belangrijkste resources om je personages te ontwikkelen. Tussen de missies door bevind je je namelijk in je hoofdkwartier, waar je met de verschillende personages kan praten en de missiebriefings krijgt. Maar hier zal je met behulp van het Institute ook wapens ontwikkelen, nieuwe skills vrijspelen of je Magilumic Orbs upgraden. Die laatste geven je toegang tot Final Fantasy-achtige summons zoals Bahamut, de iconische Dragon King uit Final Fantasy, Fenrir of Ouroboros. In de HQ heb je ook de mogelijkheid om de scenario's te herspelen en zo gemiste beloningen alsnog te verdienen. Verder kan je jouw HQ ontwikkelen om verschillende bonussen vrij te spelen voor je team. Samen met de uitgebreide skill trees, de verschillende klassen en de grote hoeveelheid wapens met verschillende speciale vaardigheden zorgt dit voor heel wat diepgang om je team te ontwikkelen.
Zijn Britten altijd zo slaapverwekkend?
De gevechten zelf spelen zich af op knappe diorama-achtige levels die wat vergelijkbaar zijn met de levels uit Final Fantasy Tactics of de Disgaea-reeks. Maar dankzij de technologische vooruitgang, zien deze levels er in The DioField Chronicle veel indrukwekkender uit natuurlijk. De omgevingen waarin je vecht zijn vrij divers, van steden en bossen tot heuse kastelen. Origineel is het natuurlijk allemaal niet, want The DioField Chronicle hanteert vooral een fantasiesetting gebaseerd op de Europese middeleeuwen, met een nadruk op Engeland. Dit laatste laat zich ook merken aan de namen van de personages, waarbij de makers zich echt hebben laten gaan met namen zoals Iscarion Colchester, Izelair Wigan en Hezeliah Shaytham. Het spel bevat trouwens Engelstalige stemmen die wel zeer Brits overkomen, maar helaas ook bijzonder monotoon en afstandelijk worden gebracht. Bovendien worden heel wat van de niet-verhaalgerelateerde dialogen vergezeld door repetitieve standaardzinnen zoals "Aha", "But wait", "I see" of "Let me tell you", waardoor ik uit irritatie al snel overschakelde naar de Japanse audio die heel wat beter is.
Verder valt er weinig te klagen over het audiovisuele aspect van The DioField Chronicle. Het is geen big budget-titel, maar het spel weet dankzij zijn unieke stijl zijn mannetje te staan. Toegegeven, je hoofdkwartier ziet er wat steriel uit en de manier waarop Andrias hier rondloopt, oogt wat vreemd, maar tijdens de missies ziet het spel er zeker goed uit en af en toe worden we ook getrakteerd op een knap tussenfilmpje. Verder draaide het spel ook technisch zo goed als vlekkeloos, enkel de laadtijden mochten op PlayStation 5 misschien iets korter zijn. Al waren zij nu ook weer niet zo lang dat ze afbreuk zouden doen aan de ervaring, die al bij al toch positief was voor mij.
Met The DioField Chronicle
In tijden van oorlog
Een groot deel van je tijd zal je namelijk spenderen op het strijdtoneel. The DioField Chronicle speelt zich af in een wereld verscheurd door oorlog en conflict. Op het vaste land voeren twee grootmachten, het Trovelt-Schoevian Empire en de Rowetale Alliance, oorlog met elkaar en het eiland DioField bleef lang buiten schot. Maar wanneer men ontdekt dat het eiland rijk is aan Jade, de bron van magie, worden zij ook meegesleurd in deze oorlog. Als speler neem je de controle over de Blue Fox-compagnie, elite huurlingen in dienst van het Kingdom of Alletain, die heersen over DioField. Het verhaal van het spel kan je een beetje beschouwen als een kroniek van deze compagnie en in het bijzonder Andrias Rhondarson, de aanvoerder van de groep die acht jaar voor het begin van het spel er niet in slaagde om de jonge prins Levantia te redden van een moordpoging.
Het verhaal is helaas niet het sterkste punt van het spel. Het is op zich niet slecht, maar lijkt focus te missen en voelt vrij generisch aan. Ook het feit dat het grotere geheel zich tegen de achtergrond lijkt af te spelen voor een groot deel van het spel, zorgt ervoor dat je het gevoel krijgt dat er weinig plot te bespeuren valt in deze RPG. Gelukkig wordt het verhaal wel gedragen door interessante personages die met de nodige diepgang werden geschreven. Ook al valt er aan bepaalde clichés niet te ontsnappen natuurlijk. Maar de interacties en de spanningen in de groep zorgen er alvast voor dat je meeleeft met dit bont allegaartje aan huurlingen. Door de onderlinge machtsverhoudingen en (politieke) intriges tussen de verschillende personages, heeft het spel bovendien ook wat weg van Game of Thrones. Dit gevoel lijken de makers in de verf te willen zetten, want voor de bombastische soundtrack van het spel werden niemand minder dan Ramin Djawadi en Brandon Campbell ingehuurd, die beiden hebben meegewerkt aan de muziek van de Game of Thrones-televisieserie.
Tactische steekspelletjes
De verschillende missies die de huurlingen moeten uitvoeren, vertalen zich naar kleine tactische gevechten die zich in real-time afspelen. Doordat de actie pauseert als je een selectie moet uitvoeren, laat het spel zich eigenlijk wel makkelijk besturen op console. Je kan elk personage afzonderlijk bevelen geven en met een simpele druk op de L2-schoudertoets selecteer je alle vier je personages om acties uit te voeren. Zodra je teamleden zich in het gezichtsveld van vijanden bevinden, gaan ze tot de aanval over. Elk personage heeft toegang tot een aantal speciale aanvallen en magische krachten die gerelateerd zijn aan het wapen dat ze dragen. Bovendien kan je aan elk teamlid ook een supportpersonage toewijzen waardoor je ook toegang krijgt tot de krachten van dit personage. Veel van de gevechten kunnen echter worden beslist met weinig tactisch vernuft, je kan de vijand bijvoorbeeld flankeren, maar meestal is dit zelfs niet nodig. De hoofdzaak blijkt om vooral de zware aanvallen van vijanden te ontwijken, ofwel door de vijand te verlammen ofwel door de actieradius van de aanval te verlaten tijdens het "opladen" van de aanval.
Elke missie komt verder met een aantal bonusobjectieven, zoals binnen een bepaalde tijd de missie voltooien of zonder dat een van je teamleden sterft, en deze objectieven geven je de belangrijkste resources om je personages te ontwikkelen. Tussen de missies door bevind je je namelijk in je hoofdkwartier, waar je met de verschillende personages kan praten en de missiebriefings krijgt. Maar hier zal je met behulp van het Institute ook wapens ontwikkelen, nieuwe skills vrijspelen of je Magilumic Orbs upgraden. Die laatste geven je toegang tot Final Fantasy-achtige summons zoals Bahamut, de iconische Dragon King uit Final Fantasy, Fenrir of Ouroboros. In de HQ heb je ook de mogelijkheid om de scenario's te herspelen en zo gemiste beloningen alsnog te verdienen. Verder kan je jouw HQ ontwikkelen om verschillende bonussen vrij te spelen voor je team. Samen met de uitgebreide skill trees, de verschillende klassen en de grote hoeveelheid wapens met verschillende speciale vaardigheden zorgt dit voor heel wat diepgang om je team te ontwikkelen.
Zijn Britten altijd zo slaapverwekkend?
De gevechten zelf spelen zich af op knappe diorama-achtige levels die wat vergelijkbaar zijn met de levels uit Final Fantasy Tactics of de Disgaea-reeks. Maar dankzij de technologische vooruitgang, zien deze levels er in The DioField Chronicle veel indrukwekkender uit natuurlijk. De omgevingen waarin je vecht zijn vrij divers, van steden en bossen tot heuse kastelen. Origineel is het natuurlijk allemaal niet, want The DioField Chronicle hanteert vooral een fantasiesetting gebaseerd op de Europese middeleeuwen, met een nadruk op Engeland. Dit laatste laat zich ook merken aan de namen van de personages, waarbij de makers zich echt hebben laten gaan met namen zoals Iscarion Colchester, Izelair Wigan en Hezeliah Shaytham. Het spel bevat trouwens Engelstalige stemmen die wel zeer Brits overkomen, maar helaas ook bijzonder monotoon en afstandelijk worden gebracht. Bovendien worden heel wat van de niet-verhaalgerelateerde dialogen vergezeld door repetitieve standaardzinnen zoals "Aha", "But wait", "I see" of "Let me tell you", waardoor ik uit irritatie al snel overschakelde naar de Japanse audio die heel wat beter is.
De gevechten spelen zich af op knappe diorama-achtige levels.
Verder valt er weinig te klagen over het audiovisuele aspect van The DioField Chronicle. Het is geen big budget-titel, maar het spel weet dankzij zijn unieke stijl zijn mannetje te staan. Toegegeven, je hoofdkwartier ziet er wat steriel uit en de manier waarop Andrias hier rondloopt, oogt wat vreemd, maar tijdens de missies ziet het spel er zeker goed uit en af en toe worden we ook getrakteerd op een knap tussenfilmpje. Verder draaide het spel ook technisch zo goed als vlekkeloos, enkel de laadtijden mochten op PlayStation 5 misschien iets korter zijn. Al waren zij nu ook weer niet zo lang dat ze afbreuk zouden doen aan de ervaring, die al bij al toch positief was voor mij.
Conclusie
The DioField Chronicle is duidelijk geen titel die veel prijzen in de wacht zal slepen. Je zal geen big-budget game-ervaring voorgeschoteld krijgen, maar gewoon een degelijke tactische JRPG met een opvallende stijl, voldoende diepgang en interessante personages. Helaas blijft het verhaal wat acherop hinken en is het raadzaam om de Engelse stemmen te laten voor wat ze zijn.
Pro
- Dioramastijl van de slagvelden
- Origineel gevechtssysteem
- Aanpassingsmogelijkheden van de personages
Con
- Verhaal
- Gevechten zijn niet altijd even spannend
- Engelse stemmen en bijhorende standaardzinnen
7.5
Over
Beschikbaar vanaf
22 september 2022
Gespeeld op
- PlayStation 5
Beschikbaar op
- Nintendo Switch
- PC
- PlayStation 4
- PlayStation 5
- Xbox One
- Xbox Series X|S
Genre
- JRPG
- Strategy
Ontwikkelaar
- Lancarse
- Square Enix
Uitgever
- Square Enix
