Review: Stray Blade

Het is volledig te begrijpen wanneer je niet gelooft dat Farren West de naam van het hoofdpersonage is in Stray Blade, een nieuwe fantasy action RPG met Souls-elementen die helemaal niets met cowboys te maken heeft. Want dat detail is wellicht terug één van de vele geintjes die de programmeurs echt niet wilden laten liggen. Farren West, als stoere schurk getooid in dat riddergewaad, trekt zich trouwens zelf niet al te veel aan. Eerlijk toegegeven heeft de persoon in kwestie zelfs helemaal geen zin om een avontuur te beleven. Als dat maar goed komt, denk ik dan.

Stray Blade blijkt, naast allesbehalve ernstig, nog op andere vlakken een ietwat vreemde actie-RPG. Enerzijds lijkt de toegepaste grafische stijl sprekend op deze van Kingdoms of Amalur. Of ik het dan heb over de originele game of de remake, dat mag je zelf beslissen. Ikzelf vond deze wel een mooie en leuke RPG. Anderzijds mixt Stray Blade traditionele mêlee en magische krachten in de combat met zowel een block, dodge evenals parry, die alledrie nota bene op timing gebaseerd zijn. Samengevat, ik was eigenlijk wel benieuwd naar de smaak van die wereldvreemde hutsepot waarin een cartoony art style, doldwaze humor en pittige Soulslike-combat met elkaar vermengd worden.

Over gekwebbel en gekke bochten​

Farren, over wie jijzelf trouwens mag beslissen of deze een man of een vrouw wordt, heeft als avonturier ondertussen zowat de ganse wereld gezien. Enkel de legendarische vallei Acrea herbergt nog wat mysteries. Vandaar dat Farren er dan ook eindelijk naartoe reist, al blijkt het een bezoek van erg korte duur te worden. Nog maar net daar aangekomen weergalmt er een gigantische ontploffing, en alles wordt zwart voor Farrens ogen. Eenmaal terug ontwaakt, blijkt er een magische steen in Farrens borstkas beland te zijn. Na wat onnozel tegen zichzelf te praten, besluit Farren de steen voor de zekerheid maar te laten zitten en de vallei meteen al terug te verlaten. Inderdaad, dit wordt niet de laatste keer dat het script gekke bochten zal maken. Gelukkig krijgt het verhaal wat meer richting van zodra je Boji ontmoet, een pratend beest dat eruitziet als een Gremlin. Deze vertelt je maar al te graag hoe de vork in de steel zit, en wat er aldus moet gebeuren volgens hem.

Zelf kan Farren ook al geen moment zwijgen, en de spelopties bevatten helaas geen mogelijkheden om deze irritante banter te verminderen, laat staan helemaal uit te schakelen. De monologen en kurkdroge moppen volgen elkaar nochtans in een razendsnel tempo op, en het wordt er niet beter op wanneer je items begint op te rapen. Om de haverklap mag je dezelfde oneliners aanhoren wanneer Farren weer eens iets waardevols gevonden heeft op de grond.

Ruimte voor verbetering wat de visuals en performantie betreft​

Het blijft echter niet bij dat voortdurend moeten aanhoren van gekwebbel, grappen en grollen. Ook visuele zaken in Stray Blade durven jou geregeld in de weg te zitten. In de UI van de inventory hinderen de labels met de statistieken van de wapens, helmen of harnassen elkaar wat. Ook de tekst van een aantal specifieke opdrachten blijft té ostentatief in het midden van het scherm staan wanneer je de zone betreden hebt waar je iets dient uit te voeren. Je wordt er zo willens nillens voortdurend aan herinnerd dat je dat betere wapen moet gaan smeden bij de Forge, of dat er voor die puzzel nog een essentieel onderdeel ontbreekt. Dit hadden ze gerust ergens aan de zijkant van het scherm kunnen plaatsen, bijvoorbeeld als subquest. Ofwel gewoon via een of andere markering die dan de tekst bovenhaalt wanneer je interactie maakt met het specifieke object.

Stray Blade beschikt over een fantastische stijl door de vele kleuren en details.

Grafisch beschikt Stray Blade over een fantastische stijl die ik zeker weet te appreciëren door de vele kleuren en details. De wereld is dan ook best groot voor een lineaire game, waardoor de later beschikbare fast travel geen overbodige luxe vormt. En ja, op een later tijdstip kan teruggekeerd worden naar eerder bezochte locaties, wat telkens nieuwe vijanden en schatten oplevert. Maar op vlak van de performantie laat het spel toch wel een steek vallen. Zelfs een recente grafische kaart uit de top tier moet flink sputteren om de zestig frames per seconde in het 99ste percentiel te halen op een 4K-resolutie. De game biedt geen ondersteuning voor Nvidia DLSS, maar zelfs wanneer je AMD FSR inschakelt, merk je bitter weinig verbetering op. De muziek is, naast passend, vooral niets bijzonders, met een extra nominatie voor het vervelende deuntje dat zichzelf telkens in- en uitschakelt wanneer de vijanden je in de smiezen hebben. Even gedateerd klinkend als Morrowind, maar verre van zo klassiek.

Uitdagende, maar desondanks achterhaalde combat​

Tot slot wil ik mijn twee grootste problemen met Stray Blade aankaarten, namelijk het ondermaatse programmeerwerk wat het gedrag van de vijanden betreft, en de combat zelf. Deze laatste voelt voor een actie-RPG met Soulslike ambities onvoldoende vloeiend tot zelfs houterig aan. Eerst dien je te kijken naar de kleur waarin de vijand oplicht, waardoor je zijn aanval kunt voorspellen. Daarna moet je telkens op het gepaste moment de correctie actie (pareren, ontwijken, blokkeren, alle kosten energie) uitvoeren, of je faalt gegarandeerd. Kortom, er is geen ruimte voor interpretatie of flexibel handelen tijdens de gevechten. Wanneer je sterft, ontwaak je aan een zogenaamde Shrine, soms minuten ver verwijderd van waar je een kansloze dood stierf. Jezelf voortdurend upgraden is dus een absolute must. De gamers die houden van uitdaging zullen het graag horen.

De vijanden zijn helaas niet zo slim.

Wat de skill tree betreft, kan ik daarentegen enkel met lof strooien. Er zijn namelijk heel wat speciale aanvallen (beperkt met een cooldown) vrij te spelen, rune-slots voor een diversiteit aan wapens én als kers op de taart kun je zelfs later Boji als metgezel gebruiken en stelselmatig upgraden! En toch moet ik dat positivisme meteen wat temperen, want Stray Blade is helaas enorm scripted. De trigger scripts blijken zelfs zo duidelijk op Farrens locatie gebaseerd, dat je de vijanden erg makkelijk kan doen opgeven met jou aan te vallen. Dat kan gewoon door hun specifieke actieradius te verlaten, ofwel door op een locatie te gaan staan waar ze blijkbaar niet bij kunnen. Soms lopen ze daarna ook in rondjes of zweven ze over de grond terug naar hun spawn point. Ja, de A.I. blijkt echt achterhaald en je zal zeker een aantal bugs meemaken. Van een finale domper gesproken.

Conclusie

Helaas slaagt Stray Blade er niet in om mij helemaal te overtuigen. Zeker aan de mindere soepele combat en de A.I. van de tegenstanders is er nog wat werk. De sfeer en graphics vind ik alvast top, maar de wannabe-Soulslike combat werkt jammer genoeg onvoldoende mee om de speler een aangename ervaring te bezorgen. Wie zich echter nooit stoort aan foute humor en zichzelf geleidelijk aan wil openstellen voor Soulslike: voor jou kan deze actie-RPG een mooie eerste stap in die richting betekenen. Ik ben ervan overtuigd dat we het laatste nog niet gehoord hebben van Stray Blade, maar op dit moment zou ik vooral een "misschien later" zeggen.

Pro

• Prachtige stijl
• Uitdagend
• Enorm uitgebreide skill tree

Con

• Veel gekwebbel
• Erg scripted
• Bugs
• Onvoldoende soepele combat
• Performantie kan beter

6

Over

Beschikbaar vanaf

20 april 2023

Gespeeld op

1. PC

Beschikbaar op

1. PC
2. PlayStation 5
3. Xbox One
4. Xbox Series X|S

Genre

1. Action
2. Roguelike
3. RPG

Ontwikkelaar

1. Point Blank Games

Uitgever

1. 505 Games

Website

Officiële website