Tussen al het AAA-geweld van deze tijd is het belangrijk om ook aandacht te schenken aan kleinere indiegames. Quest for Infamy is zo’n kleinere budget game, gemaakt door Ratalaika Games, veteranen van het illustere Sierra Studios. Voor de wat oudere gamer is het een terugkeer naar het roemrijke verleden van de Kings Quest- en Leisure Suit Larry-series, voor de jonge gamers is het waarschijnlijk een eerste kennismaking met point and click-games. Quest for Infamy werd vrij succesvol uitgebracht in 2014 voor pc en ligt in de lijn met de Quest for Glory-series. Pas nu wordt de overstap gemaakt naar consoles.
Kan Quest for Infamy een jong publiek bekoren of is het enkel bestemd voor de ouwe gamers die nostalgisch terugdenken aan hun jeugdjaren (of word ik oud)?
Verhaal en humor
In Quest for Infamy volgen we het avontuur van grote mond Roehm die terechtkomt in de stad Volksville. Tijdens de eerste uren ontmoet je alle bewoners van dit stadje en merk je dat er van alles fout loopt. Van een strenge Sheriff Rayford, sektes, bullebak Gorth, magiër tot ondeugende dames. Het verhaal beperkt zich niet enkel tot de stad Volksville maar breidt zich al snel uit tot de bossen, mysterieuze plaatsen en andere steden. Al tijdens de eerste dagen moet je beslissen welk pad je wenst te volgen. Je kan het pad volgen van een Brigand (Vechter) het pad van een Rogue (Dief) of een Magiër. Om deze beslissing te nemen, moet je een aantal acties ondernemen. In mijn eerste playthrough ben ik begonnen als Rogue. Hiervoor moest ik in het bos een grote beer verslaan, de kop afhakken en vervolgens naar de pub gaan om tijdens het drinken van een biertje het glas te stelen. Met het glas werd het bloed van de kop opgevangen. Ik moest ook op zoek naar een dode vis om visolie te maken. Dit allemaal om aan te tonen dat je waardige dief kan zijn. Je moet er wel je “hoofd” bijhouden want veel wordt niet voorgekauwd. Veteranen van Monkey Island of Kings Quest weten dat dit geen eenvoudige games zijn. Je moet telkens aandachtig zijn en alle tips goed bijhouden.
Niet enkel de puzzels zijn talrijk aanwezig, er is ook een belangrijke plaats weggelegd voor humor. Deze humor is wel zeer aanstekelijk en is voor mij de belangrijkste reden om verder te spelen. De interactie van onze held Roehm met alles en iedereen is zeer vermakelijk. Roehm kan je best omschrijven als een welbespraakte, ondeugende vrouwenzot, een echte charmeur die iedereen naar zijn hand kan zetten. Een plezier om te spelen.
Point and click
Point and click-games zijn traditioneel enkel voorbehouden voor pc waarbij de muis zorgt voor de vlotte gameplay. Een adaptatie naar consoles is altijd een moeilijke transitie, er zijn maar weinig studios die erin slagen om met een controller een waardig alternatief te bieden. Ook in Quest for Infamy loopt de bediening stroef. Door een combinatie van het gebruik van de triggers en stick probeer je de muis te vervangen, maar vlot loopt het zeker niet. Er zijn een aantal acties die je telkens kan uitvoeren, namelijk wandelen, gebruik van een item, vechten, praten, kijken en nemen. Vaak is het niet duidelijk wat je allemaal kan zien of waar je kan lopen. Met een muis kan je snel alles overlopen maar met de stick voelt alles te traag en te robuust. Spelen met een muis blijft dus nog steeds absoluut aanbevolen.
Gevechten en het visuele aspect
De gevechten zijn voor mij het grootste minpunt. Tijdens het vechten kan je kiezen tussen een aantal fysieke aanvallen zoals stab, hack, slash of block. Als magiër heb je nog enkele spells tot je arsenaal en als Rogue heb je nog een extra wapen. Je moet telkens een keuze maken, maar vaak is het hit and miss. Er komt weinig strategie aan te pas, eerder heel veel geluk. Hoe meer je een bepaalde actie uitvoert, hoe sterker je wordt. In het begin zijn de gevechten moeilijk maar hoe meer je vecht, hoe sterker je aanvallen worden. Het is puur een kwestie van oefenen, doodgaan en verder zetten. De gevechten voelen al snel saai en overbodig aan.
De visuals zijn lekker old-school, in vergelijking met de huidige standaards is dit wel eventjes wennen. Als “oude” gamer doet het me terugdenken aan de tijden van Monkey Island en King's Quest maar zonder deze nostalgie is het vermoedelijk toch iets te basic voor de doorsnee gamer. Onder deze simplistische visuals zit er wel een boeiende leefwereld verstopt. De muziek is opvallend goed en brengt veel sfeer met zich mee. Wat er voor mij uitspringt zijn de stemmen van de verschillende personages. De warme stem van onze vriend Roehm of de harde stem van Sheriff, allemaal komen ze overtuigend over.
Kan Quest for Infamy een jong publiek bekoren of is het enkel bestemd voor de ouwe gamers die nostalgisch terugdenken aan hun jeugdjaren (of word ik oud)?
Verhaal en humor
In Quest for Infamy volgen we het avontuur van grote mond Roehm die terechtkomt in de stad Volksville. Tijdens de eerste uren ontmoet je alle bewoners van dit stadje en merk je dat er van alles fout loopt. Van een strenge Sheriff Rayford, sektes, bullebak Gorth, magiër tot ondeugende dames. Het verhaal beperkt zich niet enkel tot de stad Volksville maar breidt zich al snel uit tot de bossen, mysterieuze plaatsen en andere steden. Al tijdens de eerste dagen moet je beslissen welk pad je wenst te volgen. Je kan het pad volgen van een Brigand (Vechter) het pad van een Rogue (Dief) of een Magiër. Om deze beslissing te nemen, moet je een aantal acties ondernemen. In mijn eerste playthrough ben ik begonnen als Rogue. Hiervoor moest ik in het bos een grote beer verslaan, de kop afhakken en vervolgens naar de pub gaan om tijdens het drinken van een biertje het glas te stelen. Met het glas werd het bloed van de kop opgevangen. Ik moest ook op zoek naar een dode vis om visolie te maken. Dit allemaal om aan te tonen dat je waardige dief kan zijn. Je moet er wel je “hoofd” bijhouden want veel wordt niet voorgekauwd. Veteranen van Monkey Island of Kings Quest weten dat dit geen eenvoudige games zijn. Je moet telkens aandachtig zijn en alle tips goed bijhouden.
Niet enkel de puzzels zijn talrijk aanwezig, er is ook een belangrijke plaats weggelegd voor humor. Deze humor is wel zeer aanstekelijk en is voor mij de belangrijkste reden om verder te spelen. De interactie van onze held Roehm met alles en iedereen is zeer vermakelijk. Roehm kan je best omschrijven als een welbespraakte, ondeugende vrouwenzot, een echte charmeur die iedereen naar zijn hand kan zetten. Een plezier om te spelen.
Point and click
Point and click-games zijn traditioneel enkel voorbehouden voor pc waarbij de muis zorgt voor de vlotte gameplay. Een adaptatie naar consoles is altijd een moeilijke transitie, er zijn maar weinig studios die erin slagen om met een controller een waardig alternatief te bieden. Ook in Quest for Infamy loopt de bediening stroef. Door een combinatie van het gebruik van de triggers en stick probeer je de muis te vervangen, maar vlot loopt het zeker niet. Er zijn een aantal acties die je telkens kan uitvoeren, namelijk wandelen, gebruik van een item, vechten, praten, kijken en nemen. Vaak is het niet duidelijk wat je allemaal kan zien of waar je kan lopen. Met een muis kan je snel alles overlopen maar met de stick voelt alles te traag en te robuust. Spelen met een muis blijft dus nog steeds absoluut aanbevolen.
De controller is hier helaas geen waardige vervanger voor de muis.
Gevechten en het visuele aspect
De gevechten zijn voor mij het grootste minpunt. Tijdens het vechten kan je kiezen tussen een aantal fysieke aanvallen zoals stab, hack, slash of block. Als magiër heb je nog enkele spells tot je arsenaal en als Rogue heb je nog een extra wapen. Je moet telkens een keuze maken, maar vaak is het hit and miss. Er komt weinig strategie aan te pas, eerder heel veel geluk. Hoe meer je een bepaalde actie uitvoert, hoe sterker je wordt. In het begin zijn de gevechten moeilijk maar hoe meer je vecht, hoe sterker je aanvallen worden. Het is puur een kwestie van oefenen, doodgaan en verder zetten. De gevechten voelen al snel saai en overbodig aan.
De visuals zijn lekker old-school, in vergelijking met de huidige standaards is dit wel eventjes wennen. Als “oude” gamer doet het me terugdenken aan de tijden van Monkey Island en King's Quest maar zonder deze nostalgie is het vermoedelijk toch iets te basic voor de doorsnee gamer. Onder deze simplistische visuals zit er wel een boeiende leefwereld verstopt. De muziek is opvallend goed en brengt veel sfeer met zich mee. Wat er voor mij uitspringt zijn de stemmen van de verschillende personages. De warme stem van onze vriend Roehm of de harde stem van Sheriff, allemaal komen ze overtuigend over.
Conclusie
Quest for Infamy is moeilijk te beoordelen, enerzijds zijn het verhaal en de humor top, maar anderzijds zijn de visuals toch iets te basic en zijn de gevechten veel te beperkt. Point and click-games zijn echter gemaakt voor pc en muis, de controller kan op geen enkel moment de muis waardig vervangen waardoor er geen sprake is van vloeiende gameplay. Voor slechts 9,99 euro krijg je een grappig en leuk spel, maar waarbij ik toch iedereen aanraad deze op pc te spelen.
Pro
- Humor en voice acting
- Mooi verhaal
- Goedkoop
- Gericht op nostalgie …
Con
- … waardoor het de doorsnee gamer moeilijk zal aanspreken
- Controller kan de muis nooit waardig vervangen
- Battles zijn gebaseerd op geluk en gaan snel vervelen
6
Over
Beschikbaar vanaf
4 maart 2022
Gespeeld op
- PlayStation 4
Beschikbaar op
- Nintendo Switch
- PC
- PlayStation 4
- PlayStation 5
- Xbox One
- Xbox Series X|S
Genre
- Adventure
Ontwikkelaar
- Infamous Quests
Uitgever
- Ratalaika Games
.
