Wat zou je doen als je iemand terug tot leven kon wekken? Wat als je daarvoor anderen moest vermoorden? Als begunstigde van een van de vloeken van Honjo krijg je één kracht om deze fantasie waar te maken tegelijk met een onblusbare bloedlust. Maar jij bent niet de enige met zo'n vloek en de meest kostbare slachtoffers zijn vloekdragers. Kijk dus maar goed achter je schouders ...
Square Enix staat niet bepaald gelijk aan visual novels en het horrorgenre normaal gezien; dat maakte de aankondiging van Paranormasight een ware verrassing. Deze game is sedert 8 maart beschikbaar op de pc en de Nintendo Switch en blijkt ondanks Square Enix hun gebrek aan ervaring in deze genres onmiddellijk een openbaring te zijn voor genreliefhebbers.
Op een nacht krijgen verscheidene bewoners van Honjo, een wijk in Tokyo, een curse stone, een beeldje dat hen uitnodigt om iemand die gestorven is terug tot leven te brengen. Voor dat kan gebeuren moet deze steen wel gevuld worden met soul dregs, die enkel verzameld kunnen worden door iemand te vermoorden. Daarin biedt de steen ook hulp: elk van de stenen is verbonden met een bepaalde legende en de geest van deze legende kan gebruikt worden om onder bepaalde voorwaarden mensen te vermoorden. Zo helpt de steen van de Haunting Clappers (een legende over een man die zonder reden "Vuur" riep) de drager om mensen in vuur en vlam te zetten zolang ze een vuurbron zoals een aansteker of een lucifer bij zich hebben. Met elk een motivatie om iemand terug tot leven te brengen, gaan de vloekdragers op het oorlogspad. Maar hoe krachtig en moordlustig hun steen hen ook doet voelen, moeten ze zelf ook op hun hoede zijn: de zielen van andere vloekdragers zijn veel meer waard dan van anderen, dus elke drager is zowel kat als muis. Laat het spel maar beginnen.
In Paranormasight: The Seven Mysteries of Honjo speel je als een aantal van deze vloekdragers terwijl ze hun steen met zielen proberen te vullen of juist het mysterie van de stenen proberen op te lossen. Het idee is alleszins best high concept en dat is nog maar de premisse, dus reken maar dat er heel wat infodumping bij dit verhaal komt kijken. Paranormasight pakt dit deels aan door een verteller te gebruiken die je door het verhaal gidst, naast een instrumenteel logboek dat alle informatie tot dusver bijhoudt. En ja, je zal het nodig hebben. Onnodig complex kan je de verhaallijn van Paranormasight wellicht wel noemen, maar het is een geweldig vehikel voor de vele verrassingen en griezels die je in de game kan verwachten. Het verhaal heeft daarnaast wat melodramatische momenten en is jammer genoeg wat minder eng in de tweede helft, maar de totaalervaring blijft iets dat je niet snel zal vergeten. Elk hoofdstuk vindt een goede balans tussen de spanning van potentiële gevaren rondom onze personages, beetje bij beetje het hoofdmysterie te ontrafelen, de personages te ontwikkelen en de speler volledig mee te trekken in al deze processen.
Je ervaart dit spel voornamelijk als een visual novel waarin je vanuit het standpunt van de personages de stad verkent. Doorheen het verhaal zal je beslissingen maken die je al dan niet naar een gewenste uitkomst zullen leiden en puzzels oplossen die je toelaten nieuwe segmenten te spelen na het testen van je inzicht in het verhaal. Jammer is dat er geen stemacteurs werden gebruikt, dus het blijft wel enkel bij lezen. Dat kan aan de andere kant ook als pluspunt gezien worden aangezien sommige stijlen van voice acting (lees: animé-acteerwerk) wellicht averechts zouden werken voor de sfeer die opgebouwd wordt. Je begint het spel als één personage genaamd Shogo die de eerste nacht van de vloek probeert te overleven, maar al snel krijg je controle over verschillende hoofdpersonages. Hun levens (en dat van vele anderen) liggen nu in jouw handen.
Al is het verhaal op zich intrigerend, zou Paranormasight helemaal niet zo aanlokkelijk zijn als het niet ook veel aandacht vergde aan zijn personages, zijn grafische stijl, zijn setting en zijn muziek. Zo delft het verhaal ontroerend en soms pijnlijk diep in de rouw van de hoofdpersonages om hun gruwelijke daden toch wat menselijke achtergrond te geven. Studente Yakko's verhaal, over de zelfmoord van haar beste vriendin, raakte bijvoorbeeld wat ruwe zenuwen met effectieve scènes van gefluister in de schoolgangen die een gebrek aan respect voor de overledene verraden, alsook de conflicterende intieme gevoelens die Yakko aan haar vriendin en hun relatie overhoudt. Ook Harue, een vrouw wiens kind stierf vanwege de incompetentie van de politie, geeft een schrijnend beeld van de lelijke vormen die rouw in mensen kan aannemen. Na de pijn van haar verlies, lijdt zij een bestaan waarin moraliteit en mensenlevens hun waarde zijn verloren. Zoals het een goed horrorverhaal betaamt, is Paranormasight niet bang om de meest extreme kanten van menselijke gevoelens neer te zetten, en hoe! Naast het onverbloemd, maar efficiënt en ter zake dialoog die elk personage duidelijk verkent, zijn ook de karakterportretten instrumenteel om de personages geloofwaardig te maken en daarboven hun emotionele escapades intens en expressief neer te zetten. Vooral wanneer personages hun wanhoop of angst naar boven komt, zijn de portretten misselijkmakend effectief.
Ook de rest van de visuele presentatie is uitstekend. Al ben ik er nooit zelf geweest, dus kan ik niets zeggen over de trouwheid van deze afbeeldingen, wordt de echte wijk van Honjo in Sumida City met prachtige achtergrondschilderijen vormgegeven. Het gebruik van echte locaties geeft Honjo een geloofwaardig gevoel van plaats dat het hele verhaal wat meer gewicht geeft. Daarboven wordt deze zin van plaats nog uitgebreid door het feit dat deze achtergronden niet statisch zijn: als speler kan je doorheen het verhaal bijna altijd rondkijken als een panorama. Dat kan helpen om aanwijzingen of collectables te vinden, maar wees gewaarschuwd: soms is er juist buiten je gezichtsveld iets onaangenaams dat je liever niet gezien had ... Al maakt Paranormasight effectief gebruik van stilte waar nodig, heeft het ook een heerlijk dissonante soundtrack. Het gaat om vreemde, melodisch rijke spookliederen die je naar een ander, mistig rijk transporteren. Voor sommige scènes was iets subtielers misschien gepaster geweest, maar voornamelijk past deze unieke soundtrack wel bij de ijzingwekkende sfeer.
Hetgeen dat Paranormasight vanaf zijn eerste minuten het best onderscheidt is zijn aanpak naar puzzels toe. Zoals Outer Wilds en de Zero Escape-reeks behoort deze game dan ook tot het openbloeiende genre van "knowledge-based games" waarin je inzicht in het verhaal een voorraad is die je moet benutten om verder te geraken. De vreugde van de ervaring zit hem er juist in dat je zelf realiseert wat jouw rol als speler in dit verhaal is en hoe je de beperkte UI van de game kan manipuleren om de uitkomsten te krijgen die je wilt. Dat maakt Paranormasight ook een van die heerlijke narratieve ervaringen die enkel werken in het interactief medium dat gekozen werd, en niet in de vorm van bijvoorbeeld een film of tv-serie. Zo kan je op vele momenten in het spel doodgaan, maar wanneer dat gebeurt, kan je als speler ook iets leren uit die sterfte, wat je helpt om bij je volgende poging de dood te ontsnappen. Een vroeg voorbeeld van dit soort unieke maar steeds spannende meta-puzzel is een soort turn-based gevecht binnen een conversatie: ik heb vele gespreksopties, maar heb maar zeven zetten voor de andere vloekdrager mij zal vermoorden. In die zeven zetten moet ik haar geheim zien te ontrafelen. De leukste en meest verontrustende voorbeelden van deze aanpak wil ik natuurlijk niet spoilen, maar naast een paar onhandige puzzels, zijn deze meta-puzzels die het verhaal verderhelpen verrukkelijk.
Deels ben ik ook wat teleurgesteld dat deze meta-puzzels best op de oppervlakte blijven en eigenlijk niet frequent genoeg voorkomen doorheen het verhaal. Vooral de verscheidene vloeken leken vol potentieel om heel wat verhaalgedreven puzzels rond te bouwen, maar dit gebeurde uiteindelijk veel minder dan ik had gehoopt. Het feit is dat ik volledig verwend werd door de briljante Zero Escape-reeks die gelijkaardige interactieve verhaalvertelling gebruikte. De puzzels en narratieve technieken die Paranormasight gebruikt, kunnen zich genoeg onderscheiden van die van Zero Escape dat het wel een eigen identiteit behoudt, maar Zero Escape heeft doorheen zijn drie games deze technieken zodanig verfijnd en zodanig groots gebracht, dat de kleinschaligere aanpak van Paranormasight wat anticlimactisch aanvoelt (ondanks een sterke eindpuzzel). Dat is uiteraard mijn persoonlijke bias en ik weet zeker dat zowel fans van de Zero Escape-reeks als mensen die er nog niet van gehoord hadden zeker zullen kunnen genieten van de verrukkelijke verrassingen die Paranormasight: The Seven Mysteries of Honjo in petto heeft. Naast zijn belachelijke titel, (die zowel te lang, te flauw als incorrect is) en een paar kleine grieven, is Paranormasight dus een absolute aanrader die voortdurend verrassingen, gruwel en spanning biedt doorheen zijn speeltijd van tien tot twaalf uren.
Square Enix staat niet bepaald gelijk aan visual novels en het horrorgenre normaal gezien; dat maakte de aankondiging van Paranormasight een ware verrassing. Deze game is sedert 8 maart beschikbaar op de pc en de Nintendo Switch en blijkt ondanks Square Enix hun gebrek aan ervaring in deze genres onmiddellijk een openbaring te zijn voor genreliefhebbers.
Onheilspellende woorden
Op een nacht krijgen verscheidene bewoners van Honjo, een wijk in Tokyo, een curse stone, een beeldje dat hen uitnodigt om iemand die gestorven is terug tot leven te brengen. Voor dat kan gebeuren moet deze steen wel gevuld worden met soul dregs, die enkel verzameld kunnen worden door iemand te vermoorden. Daarin biedt de steen ook hulp: elk van de stenen is verbonden met een bepaalde legende en de geest van deze legende kan gebruikt worden om onder bepaalde voorwaarden mensen te vermoorden. Zo helpt de steen van de Haunting Clappers (een legende over een man die zonder reden "Vuur" riep) de drager om mensen in vuur en vlam te zetten zolang ze een vuurbron zoals een aansteker of een lucifer bij zich hebben. Met elk een motivatie om iemand terug tot leven te brengen, gaan de vloekdragers op het oorlogspad. Maar hoe krachtig en moordlustig hun steen hen ook doet voelen, moeten ze zelf ook op hun hoede zijn: de zielen van andere vloekdragers zijn veel meer waard dan van anderen, dus elke drager is zowel kat als muis. Laat het spel maar beginnen.
In Paranormasight: The Seven Mysteries of Honjo speel je als een aantal van deze vloekdragers terwijl ze hun steen met zielen proberen te vullen of juist het mysterie van de stenen proberen op te lossen. Het idee is alleszins best high concept en dat is nog maar de premisse, dus reken maar dat er heel wat infodumping bij dit verhaal komt kijken. Paranormasight pakt dit deels aan door een verteller te gebruiken die je door het verhaal gidst, naast een instrumenteel logboek dat alle informatie tot dusver bijhoudt. En ja, je zal het nodig hebben. Onnodig complex kan je de verhaallijn van Paranormasight wellicht wel noemen, maar het is een geweldig vehikel voor de vele verrassingen en griezels die je in de game kan verwachten. Het verhaal heeft daarnaast wat melodramatische momenten en is jammer genoeg wat minder eng in de tweede helft, maar de totaalervaring blijft iets dat je niet snel zal vergeten. Elk hoofdstuk vindt een goede balans tussen de spanning van potentiële gevaren rondom onze personages, beetje bij beetje het hoofdmysterie te ontrafelen, de personages te ontwikkelen en de speler volledig mee te trekken in al deze processen.
Paranormasight is niet bang om de meest extreme kanten van menselijke gevoelens neer te zetten.
Je ervaart dit spel voornamelijk als een visual novel waarin je vanuit het standpunt van de personages de stad verkent. Doorheen het verhaal zal je beslissingen maken die je al dan niet naar een gewenste uitkomst zullen leiden en puzzels oplossen die je toelaten nieuwe segmenten te spelen na het testen van je inzicht in het verhaal. Jammer is dat er geen stemacteurs werden gebruikt, dus het blijft wel enkel bij lezen. Dat kan aan de andere kant ook als pluspunt gezien worden aangezien sommige stijlen van voice acting (lees: animé-acteerwerk) wellicht averechts zouden werken voor de sfeer die opgebouwd wordt. Je begint het spel als één personage genaamd Shogo die de eerste nacht van de vloek probeert te overleven, maar al snel krijg je controle over verschillende hoofdpersonages. Hun levens (en dat van vele anderen) liggen nu in jouw handen.
Is Honjo in het echt zo creepy?
Al is het verhaal op zich intrigerend, zou Paranormasight helemaal niet zo aanlokkelijk zijn als het niet ook veel aandacht vergde aan zijn personages, zijn grafische stijl, zijn setting en zijn muziek. Zo delft het verhaal ontroerend en soms pijnlijk diep in de rouw van de hoofdpersonages om hun gruwelijke daden toch wat menselijke achtergrond te geven. Studente Yakko's verhaal, over de zelfmoord van haar beste vriendin, raakte bijvoorbeeld wat ruwe zenuwen met effectieve scènes van gefluister in de schoolgangen die een gebrek aan respect voor de overledene verraden, alsook de conflicterende intieme gevoelens die Yakko aan haar vriendin en hun relatie overhoudt. Ook Harue, een vrouw wiens kind stierf vanwege de incompetentie van de politie, geeft een schrijnend beeld van de lelijke vormen die rouw in mensen kan aannemen. Na de pijn van haar verlies, lijdt zij een bestaan waarin moraliteit en mensenlevens hun waarde zijn verloren. Zoals het een goed horrorverhaal betaamt, is Paranormasight niet bang om de meest extreme kanten van menselijke gevoelens neer te zetten, en hoe! Naast het onverbloemd, maar efficiënt en ter zake dialoog die elk personage duidelijk verkent, zijn ook de karakterportretten instrumenteel om de personages geloofwaardig te maken en daarboven hun emotionele escapades intens en expressief neer te zetten. Vooral wanneer personages hun wanhoop of angst naar boven komt, zijn de portretten misselijkmakend effectief.
De rondkijk-functie kan helpen om aanwijzingen te vinden, maar soms zal je wensen dat je je niet omgedraaid had ...
Ook de rest van de visuele presentatie is uitstekend. Al ben ik er nooit zelf geweest, dus kan ik niets zeggen over de trouwheid van deze afbeeldingen, wordt de echte wijk van Honjo in Sumida City met prachtige achtergrondschilderijen vormgegeven. Het gebruik van echte locaties geeft Honjo een geloofwaardig gevoel van plaats dat het hele verhaal wat meer gewicht geeft. Daarboven wordt deze zin van plaats nog uitgebreid door het feit dat deze achtergronden niet statisch zijn: als speler kan je doorheen het verhaal bijna altijd rondkijken als een panorama. Dat kan helpen om aanwijzingen of collectables te vinden, maar wees gewaarschuwd: soms is er juist buiten je gezichtsveld iets onaangenaams dat je liever niet gezien had ... Al maakt Paranormasight effectief gebruik van stilte waar nodig, heeft het ook een heerlijk dissonante soundtrack. Het gaat om vreemde, melodisch rijke spookliederen die je naar een ander, mistig rijk transporteren. Voor sommige scènes was iets subtielers misschien gepaster geweest, maar voornamelijk past deze unieke soundtrack wel bij de ijzingwekkende sfeer.
De vloek volgt je mee naar huis
Hetgeen dat Paranormasight vanaf zijn eerste minuten het best onderscheidt is zijn aanpak naar puzzels toe. Zoals Outer Wilds en de Zero Escape-reeks behoort deze game dan ook tot het openbloeiende genre van "knowledge-based games" waarin je inzicht in het verhaal een voorraad is die je moet benutten om verder te geraken. De vreugde van de ervaring zit hem er juist in dat je zelf realiseert wat jouw rol als speler in dit verhaal is en hoe je de beperkte UI van de game kan manipuleren om de uitkomsten te krijgen die je wilt. Dat maakt Paranormasight ook een van die heerlijke narratieve ervaringen die enkel werken in het interactief medium dat gekozen werd, en niet in de vorm van bijvoorbeeld een film of tv-serie. Zo kan je op vele momenten in het spel doodgaan, maar wanneer dat gebeurt, kan je als speler ook iets leren uit die sterfte, wat je helpt om bij je volgende poging de dood te ontsnappen. Een vroeg voorbeeld van dit soort unieke maar steeds spannende meta-puzzel is een soort turn-based gevecht binnen een conversatie: ik heb vele gespreksopties, maar heb maar zeven zetten voor de andere vloekdrager mij zal vermoorden. In die zeven zetten moet ik haar geheim zien te ontrafelen. De leukste en meest verontrustende voorbeelden van deze aanpak wil ik natuurlijk niet spoilen, maar naast een paar onhandige puzzels, zijn deze meta-puzzels die het verhaal verderhelpen verrukkelijk.
Een van die heerlijke narratieve ervaringen die enkel werken in het interactief medium.
Deels ben ik ook wat teleurgesteld dat deze meta-puzzels best op de oppervlakte blijven en eigenlijk niet frequent genoeg voorkomen doorheen het verhaal. Vooral de verscheidene vloeken leken vol potentieel om heel wat verhaalgedreven puzzels rond te bouwen, maar dit gebeurde uiteindelijk veel minder dan ik had gehoopt. Het feit is dat ik volledig verwend werd door de briljante Zero Escape-reeks die gelijkaardige interactieve verhaalvertelling gebruikte. De puzzels en narratieve technieken die Paranormasight gebruikt, kunnen zich genoeg onderscheiden van die van Zero Escape dat het wel een eigen identiteit behoudt, maar Zero Escape heeft doorheen zijn drie games deze technieken zodanig verfijnd en zodanig groots gebracht, dat de kleinschaligere aanpak van Paranormasight wat anticlimactisch aanvoelt (ondanks een sterke eindpuzzel). Dat is uiteraard mijn persoonlijke bias en ik weet zeker dat zowel fans van de Zero Escape-reeks als mensen die er nog niet van gehoord hadden zeker zullen kunnen genieten van de verrukkelijke verrassingen die Paranormasight: The Seven Mysteries of Honjo in petto heeft. Naast zijn belachelijke titel, (die zowel te lang, te flauw als incorrect is) en een paar kleine grieven, is Paranormasight dus een absolute aanrader die voortdurend verrassingen, gruwel en spanning biedt doorheen zijn speeltijd van tien tot twaalf uren.
Conclusie
Paranormasight: The Seven Mysteries of Honjo is een van die zeldzame games die ettelijk gebruik maakt van zijn medium om een interactief verhaal te vertellen dat niet mogelijk zou zijn in andere media. De gameplaytechnieken die het gebruikt (met name, diverse verhaalgedreven puzzels die out of the box oplossingen vergen) zijn dan niet zo diepgaand als je ze in andere games kan vinden, maar ze zijn uiterst effectief in het verhogen van de horror, het meetrekken van de speler en het leveren van een gedenkwaardig verhaal. Een bizarre soundtrack die toch vol oorwormen zit, een schrijfstijl die veel aandacht biedt aan de personages hun psychologische staat en een prachtige grafische stijl die niet bang is om wat verontrustende beelden op je los te laten, helpen Paranormasight zich verder te onderscheiden. Samengevat: een absolute aanrader voor wie van bovennatuurlijke horror en gevatte interactieve verhalen houdt.
Pro
- Mooie en verontrustende art style en karakterportretten
- Beklijvende, bizarre muziek
- Unieke, goedgeschreven personages
- Origineel verhaal met meeslepend mysterie
- Verhaalgebonden meta-puzzels
Con
- Puzzels niet de diepte ingeduwd
- Tweede helft minder eng
- Soms wat melodramatisch
- Geen stemacteurs
8.5
Over
Beschikbaar vanaf
8 maart 2023
Gespeeld op
- PC
Beschikbaar op
- Nintendo Switch
- PC
Genre
- Adventure
- Horror
- Visual novel
Ontwikkelaar
- Square Enix
Uitgever
- Square Enix
