We hebben allemaal een type. Bij mij zijn dat lieflijke meisjes met een neuspiercing, bij Dwayne Johnson films die zijn ego strelen en bij Metejoor nummers die neerkomen op het muzikale equivalent van een Fristi. Ook ontwikkelaar The Bearded Ladies uit het sprookjesachtige Zweden heeft een type. Dit is hun derde grote project, en net als bij Mutant Year Zero en Corruption 2029, hebben we ook hier te maken met turn-based strategie in een post-apocalyptisch jasje. Het lijkt er dus op dat de Zweden hard proberen om de volgende game die XCOM van de troon kan stoten uit hun baard proberen te vlooien. Of ze daar ook in slagen, of net een paar zetten te kort komen, dat ontdekken we in de review.
De wereld is dus nog maar eens naar de ballentent, deze keer omwille van een substantie genaamd Miasma. Nu klinkt dat goedje weliswaar als een cocktail voor veertienjarige meisjes, het soort met veel fruitsap en een klein scheutje gin en wat grenadine in, maar het is geen spul om mee te klooien. Het is een geheimzinnig metalig materiaal dat de hele omgeving aantast en kapot maakt waar het mee in contact komt. Mensen die in contact kwamen met het goedje verloren ledematen, kikkers muteerden tot nietsontziende monsters, gezellig spul dus. In een wereld verwoest door smeerlapperij kun je uiteraard altijd rekenen op smeerlappen om het allemaal nog een tikje erger te maken.
The First Family dus. Een groepje elite ontstaan uit het puin van grote corporaties, die enkel bekommerd is om hun eigen comfortabele positie in een wereld die een hel geworden is. Met behulp van technologie en een leger aan robotten regeren ze met harde hand en trappelen ze over de mensen die in de kleine dorpjes proberen te overleven. Een stelletje rijkelui die met oppressie de arme bevolking onder de duim houdt en een geheimzinnig grijs goedje dat een vijandig soort intelligentie lijkt te bezitten? Nee, het Kentucky van Miasma Chronicles is niet bepaald de meest sprankelende plek om in te vertoeven.
Wanneer Elvis en Diggs hun queeste eindelijk kunnen aanvatten, komen ze uiteraard een handvol andere personages tegen die hen kunnen vergezellen. Allemaal hebben ze hun eigen motieven, geheimen en kleine kantjes. Het is het klassieke allegaartje van een team dat niet noodzakelijk bij elkaar past, maar samen vecht tegen een verenigende vijand. Je zou weliswaar willen dat ze dat deden met wat betere dialogen, maar ondanks hun cringe oneliners gaat er gelukkig genoeg charme uit van de party die je rond je weet te verenigen.
Elk van je helden krijgt twee actiepunten per beurt toebedeeld. Die zet je in om in een betere positie op het slagveld te kunnen staan, een wapen te herladen of een item te gebruiken en uiteraard om een aanval in te zetten. Afhankelijk van je positie ten opzichte van je doelwit krijg je de procentuele kans op succes te zien. De kracht van die gameplay zit hem in het feit dat je aanvallen methodisch kan plannen. Je analyseert de omgeving, zet je team in positie en slaat dan toe op een manier die de vijand stukken meer pijn doet dan wat zij terug kunnen sturen. In theorie is het een simpel concept, maar de stevige tegenstand en een behoorlijk scala aan vrij te spelen skills bezorgen het een stuk meer diepgang dan je zou denken. Het is dan ook zaak om goed na te denken over je zetten en in te schatten wanneer je het beste je troefkaarten uitspeelt en wanneer het slimmer is om betere cover op te zoeken. Miasma Chronicles kan behoorlijk uitdagend uit de hoek komen, dus het kopje erbij houden is wel de boodschap.
Dat kunstje vergt uiteraard enorm veel energie om te gebruiken, wat betekent dat timing de sleutel tot succes is hier. Ondanks het feit dat Miasma Chronicles veel goed doet, is het duidelijk wel een spel dat niet voor iedereen weggelegd is. De gameplay bevat namelijk erg veel coole aspecten, maar je moet er dus berekend en spaarzaam mee omgaan in gevechten die traag en langdradig kunnen aanvoelen. Het is een tactisch spel dat van de speler de nodige tijd vraagt en behoorlijk weinig genade toont wanneer je jezelf er als een stier in een porseleinwinkel wil doorrammen.
De wereld is dus nog maar eens naar de ballentent, deze keer omwille van een substantie genaamd Miasma. Nu klinkt dat goedje weliswaar als een cocktail voor veertienjarige meisjes, het soort met veel fruitsap en een klein scheutje gin en wat grenadine in, maar het is geen spul om mee te klooien. Het is een geheimzinnig metalig materiaal dat de hele omgeving aantast en kapot maakt waar het mee in contact komt. Mensen die in contact kwamen met het goedje verloren ledematen, kikkers muteerden tot nietsontziende monsters, gezellig spul dus. In een wereld verwoest door smeerlapperij kun je uiteraard altijd rekenen op smeerlappen om het allemaal nog een tikje erger te maken.
The First Family dus. Een groepje elite ontstaan uit het puin van grote corporaties, die enkel bekommerd is om hun eigen comfortabele positie in een wereld die een hel geworden is. Met behulp van technologie en een leger aan robotten regeren ze met harde hand en trappelen ze over de mensen die in de kleine dorpjes proberen te overleven. Een stelletje rijkelui die met oppressie de arme bevolking onder de duim houdt en een geheimzinnig grijs goedje dat een vijandig soort intelligentie lijkt te bezitten? Nee, het Kentucky van Miasma Chronicles is niet bepaald de meest sprankelende plek om in te vertoeven.
Mommy issues
Toch is het de thuis van hoofdpersonage Elvis, een jonge mechanicus uit het dorpje Sedentary die door zijn moeder met de zorg voor zijn robotische broertje Diggs toevertrouwd werd voor ze spoorloos verdween. Het spreekt voor zich dat Elvis wil weten wat er met zijn moeder gebeurd is, maar om dat te kunnen doen moet hij de muur van Miasma die het dorp omringt, kunnen doorbreken. Met een speciale handschoen kan hij het Miasma enigszins manipuleren, hoog tijd dus om te leren hoe dat in zijn voordeel om te zetten. De eerste stap is door die muur te komen, de volgende is de gevaarlijke wijde wereld intrekken op zoek naar antwoorden en ouders.Wanneer Elvis en Diggs hun queeste eindelijk kunnen aanvatten, komen ze uiteraard een handvol andere personages tegen die hen kunnen vergezellen. Allemaal hebben ze hun eigen motieven, geheimen en kleine kantjes. Het is het klassieke allegaartje van een team dat niet noodzakelijk bij elkaar past, maar samen vecht tegen een verenigende vijand. Je zou weliswaar willen dat ze dat deden met wat betere dialogen, maar ondanks hun cringe oneliners gaat er gelukkig genoeg charme uit van de party die je rond je weet te verenigen.
Afstandelijke actie
Zoals je gewoon bent bij games als dit, observeert de camera de actie vanuit een verhoogde positie. Je praat met personages en exploreert door dorpjes en verwoeste landschappen op zoek naar wapens, munitie, upgrades en andere loot. Je ontdekt al eens een geheim of een side quest of een simpele puzzel om op te lossen, het is kortom behoorlijk vertrouwd spul. Iets dat ook gezegd kan worden van de tactische turn-based combat van het spel.De ontwikkelaar tapt uit een vertrouwd vaatje en verfijnt zo een gekende formule.
Elk van je helden krijgt twee actiepunten per beurt toebedeeld. Die zet je in om in een betere positie op het slagveld te kunnen staan, een wapen te herladen of een item te gebruiken en uiteraard om een aanval in te zetten. Afhankelijk van je positie ten opzichte van je doelwit krijg je de procentuele kans op succes te zien. De kracht van die gameplay zit hem in het feit dat je aanvallen methodisch kan plannen. Je analyseert de omgeving, zet je team in positie en slaat dan toe op een manier die de vijand stukken meer pijn doet dan wat zij terug kunnen sturen. In theorie is het een simpel concept, maar de stevige tegenstand en een behoorlijk scala aan vrij te spelen skills bezorgen het een stuk meer diepgang dan je zou denken. Het is dan ook zaak om goed na te denken over je zetten en in te schatten wanneer je het beste je troefkaarten uitspeelt en wanneer het slimmer is om betere cover op te zoeken. Miasma Chronicles kan behoorlijk uitdagend uit de hoek komen, dus het kopje erbij houden is wel de boodschap.
Trage cool
Je voelt je pas helemaal het mannetje, als het je lukt om de tegenstanders in een netjes opgezette hinderlaag te lokken. Je party goed zetten en wat vijanden uitschakelen met een silenced sniper rifle, of vijanden weglokken van de groep en stilletjes van het speelbord vegen. Met een combinatie van skill, geduld en af en toe wat geluk is het gevecht voorbij nog voor het de kans krijgt om in gang te schieten, en dat is zonder twijfel het meest bevredigende gevoel dat de game te bieden heeft. De vaardigheden waarmee je het Miasma in je voordeel kan benutten, staan tweede op dat erepodium. Elvis kan het bizarre goedje manipuleren en dus op het gepaste moment die kracht benutten en zo de hele dynamiek van een gevecht weer voordelig laten uitdraaien.Dat kunstje vergt uiteraard enorm veel energie om te gebruiken, wat betekent dat timing de sleutel tot succes is hier. Ondanks het feit dat Miasma Chronicles veel goed doet, is het duidelijk wel een spel dat niet voor iedereen weggelegd is. De gameplay bevat namelijk erg veel coole aspecten, maar je moet er dus berekend en spaarzaam mee omgaan in gevechten die traag en langdradig kunnen aanvoelen. Het is een tactisch spel dat van de speler de nodige tijd vraagt en behoorlijk weinig genade toont wanneer je jezelf er als een stier in een porseleinwinkel wil doorrammen.
Het einde nog niet in zicht
Miasma Chronicles vraagt dus geduld van de speler, maar is dat grotendeels ook waard. De spelwereld is, zelfs wanneer de animaties van personages soms door de mand vallen, overtuigend en visueel zelfs knap in al zijn lelijkheid. Je krijgt het gevoel dat de makers echt moeite hebben genomen om een overtuigende wereld tot leven te wekken waarin er naast tragedie ook ruimte is voor hoop en humor. Het verhaal dat verteld wordt, is verre van origineel, maar bevat wel genoeg revelaties en twists om je als speler geboeid te houden tot een al te abrupt einde. Uiteindelijk is dat nog het grootste pijnpunt van het spel. Het einde voelt erg afgeraffeld aan en eerder als een open deur naar meer. Het is duidelijk dat The Bearded Ladies een sequel in gedachten heeft, maar anno 2023 is je narratief op die manier afronden best een gewaagde zet. Of het verhaal van Elvis een bevredigend einde gaat krijgen, lijkt dus van verkoopcijfers af te gaan hangen. Laat ons hopen van wel, want ondanks de ruwe kantjes die gepaard gaan met een beperkt budget is dit Miasma Chronicles wel een degelijke tactische reis om te ondernemen.Conclusie
Nee, Miasma Chronicles gaat XCOM niet van de troon stoten, maar het levert wel ijzersterke tactische gameplay die geduldige spelers beloont met een rijke spelwereld, clichématige verhaalvertelling en wat ongepolijste kantjes.
Pro
- Diepgaande tactische gameplay
- Een boeiende spelwereld
Con
- Vergt behoorlijk wat geduld van de speler
- Het verhaal haast zich aan het slot naar een onbevredigend einde
- Ruwere kantjes verraden een beperkter budget
7
Over
Beschikbaar vanaf
24 mei 2023
Gespeeld op
- Xbox Series X|S
Beschikbaar op
- PC
- PlayStation 5
- Xbox Series X|S
Genre
- RPG
- Strategy
Ontwikkelaar
- The Bearded Ladies
Uitgever
- 505 Games
