Klonoa is altijd een ietwat vreemde vogel geweest. Het katwezentje deed zijn intrede in 1997, een periode waarin er heel wat bewoog wanneer het op platformers aankwam. Games als Crash Bandicoot stuurden spelers door zorgvuldig opgebouwde hindernisbanen terwijl Spyro the Dragon en Super Mario volop voor grote levels in 3D gingen waarin je naar hartenlust kon exploreren. Klonoa koos dan weer voor een totaal andere aanpak door de actie weliswaar in een 3D-wereld te plaatsen, maar je als speler enkel op een tweedimensionaal pad te laten bewegen. Dat zoiets er zelfs toen al voor zorgde dat Klonoa ietwat gedateerd aanvoelde, behoeft weinig uitleg lijkt me. Toch heeft de kattenkop na al die jaren nog steeds een warm plekje bij velen, wat ervoor zorgt dat we nu deze Phantasy Reverie Series te spelen krijgen. Het is een heuse mondvol om een pakketje te omschrijven dat bestaat uit twee remakes van de twee Klonoa-games. Of de jaren aardig geweest zijn voor deze mascotte of dat ze hem toch beter in de kattenbak gedeponeerd hadden, dat ontdekken we in de review.
Beide games in de collectie, namelijk Door to Phantomile en Lunatea’s Veil zijn erg vergelijkbaar. Het zijn beide kleurrijke, onschuldige platformers waar je op een uurtje of zeven door bent. Je navigeert het rare kattenjong Klonoa dus door die dromerige omgevingen en rent en springt dat het een lieve lust is. De vijanden die je op je pad treft kun je vast grabbelen en vervolgens gebruiken als een soort springplank om hogere sprongen te maken of als projectiel gooien om obstakels mee uit de weg te werken. Je volgt het pad doorheen elk level en springt over verraderlijke valkuilen terwijl je edelstenen verzamelt en gevangen dorpelingen bevrijdt. Zo nu en dan kom je weliswaar eens tegenover een eindbaas te staan, maar in een notendop is wat je in de laatste levels doet exact hetzelfde als wat je in de eerste levels uitspookt. Dit zijn dan ook games uit simpeler tijden waarin schattige mormeltjes zich nog niet moesten bezighouden met dingen zoals variatie.
Ouderwets spelplezier
Voor liefhebbers van dit soort ouderwetse platformgames valt er gelukkig behoorlijk wat te genieten met Klonoa. De besturing is simpel en doeltreffend en de gameplay voelt, ondanks sommige frustrerende segmenten die haast obligaat voeren bij dit soort games, over het algemeen goed in balans aan. De manier waarop elk level uit verschillende paden bestaat, nodigt eveneens uit om op onderzoek te gaan naar alle geheimen. Ook met de variatie op vlak van omgevingen zit het heus wel snor. Zo kom je in Door to Phantomile niet enkel in een prachtig resort aan de zee maar ook in een behoorlijk enge fabriek terecht.
Dat Lunatea’s Veil de meer verfijnde van de twee titels is op alle vlakken, dat ontdek je al snel tijdens het spelen. Het design van de levels en het spelen met de camerastandpunten is wat speelser. Ook krijg je hier geinige segmenten waarbij je bijvoorbeeld met een hoverboard van een waterglijbaan mag afdalen. Het zijn kleine dingen, maar je voelt aan alles dat je een iets betere opvolger speelt.
Zeemzoeterigheid
Iets minder vrolijk word je helaas van de verhaalvertelling. Beide games hebben veel meer tussenfilmpjes dan je doorgaans associeert met dit soort spellen en het pijnpunt is dat ze niet al te best zijn. De verhaalvertelling is mierzoet en het plot is simpelweg te dun om zo uitgesmeerd te worden. Je merkt donders goed dat je spellen aan het spelen bent die bedoeld waren voor kinderen wanneer je nog maar eens een schattig filmpje tegen je oogbollen geramd krijgt. Stevig op de skip-button drukken is dus de boodschap.
Laat ons om af te ronden ook maar eens belichten wat deze remakes op tafel brengen. 4K-visuals bijvoorbeeld. Verwacht in elk geval niet al te veel van de grafische presentatie van Klonoa. Alles ziet er uiteraard behoorlijk kleurrijk en scherper dan ooit uit, maar zeker bij de eerste game zien sommige texturen er echt wel wat dof uit. Dat het geluid niet dezelfde zorg gekregen heeft als de visuals is eveneens zonneklaar, maar gek genoeg schuilt daar een zekere charme in. Ten slotte kun je ook spelen in easy-mode. Die geeft je ongelimiteerde leventjes zodat je steeds vanaf een checkpoint kan herbeginnen. Over het algemeen zijn beide games goed te behappen, maar vooral het laatste level van Door to Phantomile is in easy mode een stuk eenvoudiger. Ouders met jongere gamertjes kunnen via co-op ook hun kroost helpen in een ondersteunende rol. Het is geen grootse feature, maar een fijne kleine extra om samen te spelen. Grootse gameplay of een indrukwekkende remaster moet je van deze Klonoa Phantasy Reverie Series dus niet te verwachten, maar gamers die zin hebben in wat ouderwets platformen op een bedje van nostalgie doen hier geen miskoop mee.
Beide games in de collectie, namelijk Door to Phantomile en Lunatea’s Veil zijn erg vergelijkbaar. Het zijn beide kleurrijke, onschuldige platformers waar je op een uurtje of zeven door bent. Je navigeert het rare kattenjong Klonoa dus door die dromerige omgevingen en rent en springt dat het een lieve lust is. De vijanden die je op je pad treft kun je vast grabbelen en vervolgens gebruiken als een soort springplank om hogere sprongen te maken of als projectiel gooien om obstakels mee uit de weg te werken. Je volgt het pad doorheen elk level en springt over verraderlijke valkuilen terwijl je edelstenen verzamelt en gevangen dorpelingen bevrijdt. Zo nu en dan kom je weliswaar eens tegenover een eindbaas te staan, maar in een notendop is wat je in de laatste levels doet exact hetzelfde als wat je in de eerste levels uitspookt. Dit zijn dan ook games uit simpeler tijden waarin schattige mormeltjes zich nog niet moesten bezighouden met dingen zoals variatie.
Ouderwets spelplezier
Voor liefhebbers van dit soort ouderwetse platformgames valt er gelukkig behoorlijk wat te genieten met Klonoa. De besturing is simpel en doeltreffend en de gameplay voelt, ondanks sommige frustrerende segmenten die haast obligaat voeren bij dit soort games, over het algemeen goed in balans aan. De manier waarop elk level uit verschillende paden bestaat, nodigt eveneens uit om op onderzoek te gaan naar alle geheimen. Ook met de variatie op vlak van omgevingen zit het heus wel snor. Zo kom je in Door to Phantomile niet enkel in een prachtig resort aan de zee maar ook in een behoorlijk enge fabriek terecht.
Je merkt aan alles dat Lunatea's Veil de betere titel is.
Dat Lunatea’s Veil de meer verfijnde van de twee titels is op alle vlakken, dat ontdek je al snel tijdens het spelen. Het design van de levels en het spelen met de camerastandpunten is wat speelser. Ook krijg je hier geinige segmenten waarbij je bijvoorbeeld met een hoverboard van een waterglijbaan mag afdalen. Het zijn kleine dingen, maar je voelt aan alles dat je een iets betere opvolger speelt.
Zeemzoeterigheid
Iets minder vrolijk word je helaas van de verhaalvertelling. Beide games hebben veel meer tussenfilmpjes dan je doorgaans associeert met dit soort spellen en het pijnpunt is dat ze niet al te best zijn. De verhaalvertelling is mierzoet en het plot is simpelweg te dun om zo uitgesmeerd te worden. Je merkt donders goed dat je spellen aan het spelen bent die bedoeld waren voor kinderen wanneer je nog maar eens een schattig filmpje tegen je oogbollen geramd krijgt. Stevig op de skip-button drukken is dus de boodschap.
Laat ons om af te ronden ook maar eens belichten wat deze remakes op tafel brengen. 4K-visuals bijvoorbeeld. Verwacht in elk geval niet al te veel van de grafische presentatie van Klonoa. Alles ziet er uiteraard behoorlijk kleurrijk en scherper dan ooit uit, maar zeker bij de eerste game zien sommige texturen er echt wel wat dof uit. Dat het geluid niet dezelfde zorg gekregen heeft als de visuals is eveneens zonneklaar, maar gek genoeg schuilt daar een zekere charme in. Ten slotte kun je ook spelen in easy-mode. Die geeft je ongelimiteerde leventjes zodat je steeds vanaf een checkpoint kan herbeginnen. Over het algemeen zijn beide games goed te behappen, maar vooral het laatste level van Door to Phantomile is in easy mode een stuk eenvoudiger. Ouders met jongere gamertjes kunnen via co-op ook hun kroost helpen in een ondersteunende rol. Het is geen grootse feature, maar een fijne kleine extra om samen te spelen. Grootse gameplay of een indrukwekkende remaster moet je van deze Klonoa Phantasy Reverie Series dus niet te verwachten, maar gamers die zin hebben in wat ouderwets platformen op een bedje van nostalgie doen hier geen miskoop mee.
Conclusie
De Phantasy Reverie Series is een simpele remaster van twee games uit simpeler tijden. Het zijn titels die het beste werken wanneer je er met de nodige nostalgie naar kan kijken, maar zelfs los daarvan blijven beiden gelukkig nog overeind als solide platformgames.
Pro
- Ouderwets leuke gameplay
- Toegankelijk voor jong en oud
- Sequel Lunatea's Veil is een sterke opvolger
Con
- Mierzoete verhaalvertelling
- Een erg eenvoudige remaster
7
Over
Beschikbaar vanaf
8 juli 2022
Gespeeld op
- PlayStation 5
Beschikbaar op
- Nintendo Switch
- PC
- PlayStation 4
- PlayStation 5
- Xbox One
- Xbox Series X|S
Genre
- Platformer
Ontwikkelaar
- Monkeycraft
Uitgever
- Bandai Namco Entertainment
