Verhalen die kritiek werpen op de katholieke kerk of zelfs op het religieus fanatisme zelf, zijn allang geen unicum meer. Zelfs in de game-industrie is het al decennia lang passé om nog een Paus, of God zelve, als hoofdantagonist in te stellen. Toch positioneert Indika, een adventuregame over een Russisch-Orthodoxe non die met de duivel praat, zich als een transgressief stuk satire.
Indika werd geschreven en geregisseerd door Dmitry Svetlow, wiens ontwikkelstudio Odd Meter Rusland verliet na diens aanval op Oekraïne. Uitgever van dienst is 11 bit studios, een Pools bedrijf dat volgens Svetlow de ontwikkeling van Indika zelfs na deze verschrikkingen ondersteunde. Vanuit dat opzicht past de inhoud van de game perfect bij de zeitgeist. Of het merendeel van het schrijfwerk in Indika voor of na deze exodus plaatsvond is mij niet geweten, maar de woorden in de tekst, waarin fictionele personages onderwerpen zoals morele rechtvaardiging puur hypothetisch aanhalen, strijken langs dezelfde lijn als Svetlows expliciete commentaar dat Rusland zijn christelijke kerk als een propagandamondstuk gebruikt. Toch moeten we ons de vraag stellen: is Indika wel zo eigenaardig in zijn standpunten en design-methodiek als diens promotioneel materiaal het er doet uitzien? Dat Indika een eigenaardige design-methodiek geniet, is niet veel twijfelen aan, maar kan het zijn beloften ook waarmaken of spreekt Odd Meter een valse getuigenis?
In Indika's tocht zal zij bevroren rivieren oversteken, vrienden en vijanden maken, mechanische fietsen en instrumenten hanteren en vele, vele stappen zetten doorheen een industrieterrein. Waarom speelt zo'n groot deel van een religieuze satire zich af in een grauwe, dampe fabriek? Een theorie over de mechanische natuur van morele puntensystemen ligt voor de hand, maar in ieder geval zorgt het ervoor dat je als speler toch wat smacht naar meer diverse omgevingen. Maar net zoals Indika niet van de fijne dingen mag proeven, moet de speler het stellen met deze banale omstandigheden. Die worden onmismakelijk geholpen door uiterst sterke cinematografie en belichting. Odd Meter is maar al te trots op hun visueel design, want om de haverklap presenteren ze de speler met de mogelijkheid om neer te zitten voor panoramische visies. De hoog-gedefinieerde beelden zitten vol indrukwekkende textures en vooral cinematografisch opmerkzame beelden. Hierbij spelen zowel de imposante gebouwen als de doordachte verlichtingskeuzes een belangrijke rol. Svetlows achtergrond als een architect komt in dit opzicht het klaarst naar boven, en deze visuele parels van shots geven cutscenes dat extra vleugje persoonlijkheid en intrige. Enkel jammer dat de scènes dan ook vaak verpest worden door serieuze framerate-dalingen, zeer merkbare pop-in problemen en erbarmelijke lip-syncing. Daar eindigen de technische problemen niet; zo zijn er ook mankementen met de physics en in de AI van NPC's. Verpesten doen deze problemen Indika niet, maar voor zo'n korte ervaring zijn de technische imperfecties wel een indicatie van een algemeen gebrek aan verfijning.
Daarnaast wordt het scherm, tijdens zowel cutscenes als gameplay, geteisterd door een lelijke puntenteller in de linkerbovenhoek. Wat doet een avonturengame als Indika met een puntenteller, is de pertinente vraag. Zoals onderstaande releasetrailer maar al te graag in de kijker zet, vloeit Indika tussen genres in. Of is hakkelen het betere werkwoord? Tussen elk stukje wandelen zit een race-minigame, tussen elke puzzel een level-up. Indika wordt zo een opzettelijke botsing tussen genres, ideeën en presentatiestijlen. Het hyperrealisme versus de 8-bitgedeelten. Denken versus reageren. Goed versus kwaad. You get the picture. Ook de audio lijdt onder deze tweestrijd; zo zou je je bij vele momenten in de game aan grandioze orkestrale muziek verwachten, maar levert het weinig meer dan de snaren van een romantische komedie in de vroege jaren 2000. De humor van de situatie beklemtonen, slaagt het zeker in. Wanneer je op de pas van deze komische achtergrondmuziek erop los bidt om de verrukkelijke stem van Satan weg te drijven, is wel duidelijk dat je dit verhaal niet al te serieus moet nemen.
Maar de duivel is slechts één ingredient in Indika's ambitie om ethische denksystemen onder de loep te nemen. Zo ook diens gevarieerde maar gelimiteerde gameplay. Indika gebruikt verscheidene genreconventies om zijn centrale berichtgeving te ondersteunen. Zoals eerder vernoemd is hiervan een voornaam voorbeeld het verwarrend puntensysteem. Door collectibles te vinden en opdrachten uit te voeren kan je dus het cijfer linksboven in het scherm vergroten, en wanneer je een bepaalde grens overschrijdt, kan je ook een nieuwe "vaardigheid" leren. Wat doen die nieuwe vaardigheden? Ze geven je nog meer punten ... Dit autoreferentieel systeem is volkomen nutteloos, en een geweldige meta-grap die samen met de discussies in het verhaal openbloeit tot een pronkstuk van interactieve farce. Verder strekt de ervaring zich periodiek over genres zoals platformers, racers en puzzelgames. Er is duidelijk minder aandacht gehecht aan de fijne uitwerking van deze puzzels en minigames dan aan hun functionele aanwezigheid op zich. Elke keer dat het scherm je in een nieuwe gamewereld onderdompelt, krijg je het gevoel dat je iets speciaals en gewaagd aan het spelen bent. Dat is ook zo, maar naast de soms starre besturing die in vele van deze games geldt, heerst ook een zeker gebrek aan cohesie.
Wat bijvoorbeeld NieR: Automata zo'n briljante genrebender maakte, is dat de controls over alle gamemodi heen niet enkel verfijnd, maar ook functioneel gelijkend ontworpen waren. In Indika zal je diverse dingen doen -- en die diversiteit heeft zeker een groter punt mee te geven. Maar het feit is dat Indika meer interessant gebruik maakt van zijn gameplay dan dat deze ook echt lekker speelt. Onhandige controls, inconsistente randdetectie, onbehulpzame AI en slechte signposting zijn een paar van de problemen die je zal tegenkomen, maar die je ook zal vergeven. Indika is meer geïnteresseerd in zijn verwarrende design te gebruiken om de speler tot theoriseren aan te zetten dan om dat proces ook aangenaam te maken. Commentaar over niet enkel de Katholieke Kerk, maar ook denkfouten, doosjesdenken en zelfs dogmatische paradigma's in populaire gamedesign zelf zijn maar een paar thema's waar Indika mee kan uitpakken als de speler bereid is wat bloed, zweet en tranen op te offeren. Uiteindelijk is er voor de denkende consument gewoon teveel stof tot nadenken in al die imperfecte gameplay verstopt om onverzadigd van Indika weg te wandelen.
Indika werd geschreven en geregisseerd door Dmitry Svetlow, wiens ontwikkelstudio Odd Meter Rusland verliet na diens aanval op Oekraïne. Uitgever van dienst is 11 bit studios, een Pools bedrijf dat volgens Svetlow de ontwikkeling van Indika zelfs na deze verschrikkingen ondersteunde. Vanuit dat opzicht past de inhoud van de game perfect bij de zeitgeist. Of het merendeel van het schrijfwerk in Indika voor of na deze exodus plaatsvond is mij niet geweten, maar de woorden in de tekst, waarin fictionele personages onderwerpen zoals morele rechtvaardiging puur hypothetisch aanhalen, strijken langs dezelfde lijn als Svetlows expliciete commentaar dat Rusland zijn christelijke kerk als een propagandamondstuk gebruikt. Toch moeten we ons de vraag stellen: is Indika wel zo eigenaardig in zijn standpunten en design-methodiek als diens promotioneel materiaal het er doet uitzien? Dat Indika een eigenaardige design-methodiek geniet, is niet veel twijfelen aan, maar kan het zijn beloften ook waarmaken of spreekt Odd Meter een valse getuigenis?
De onschuldige ziel
Te midden een besneeuwde abdij in een alternatief Rusland (waarin het Tsaardom het industriële tijdperk bereikte) voert de jonge non Indika de klusjes uit die de oudere nonnen niet willen doen. Met christelijke intenties maar een snode stem in haar achterhoofd helpt ze de nonnen die haar achter haar rug of in haar gezicht minachten. Zij voelen in haar een “onheiligheid” aan. Achter haar gretige behulpzaamheid en rationele aanpak schuilt iets duisters: het scepticisme. Oh, en de duivel. Alle momenten van haar leven fluistert deze fluwelen stem in haar oor. Hoezeer ze dit nonnenleven haat. Hoe oneerlijk anderen zich tegenover haar opstellen. Hoe graag ze haar grauwe kleren zou uittrekken waar een knappe jongeman haar kan aanschouwen. Van haar abdij krijgt ze na de zoveelste wandaad een goddelijk belangrijke proef: zij moet naar een andere stad reizen om daar een brief te leveren. Waar gaat de brief over? Hoe helpt ze God met deze levering? Deze vragen moet een nederige non zich geen zorgen over maken. Mág ze zich geen zorgen over maken. Zo vertrekt ze de wijde wereld in. Maar hoe lang blijft ze op het juiste pad zonder vrome christelijke figuren om haar te vertellen dat ze niet naar de gedachten in haar hoofd mag luisteren?"Press L2 to Pray" is hier geen eenmalige QTE.
In Indika's tocht zal zij bevroren rivieren oversteken, vrienden en vijanden maken, mechanische fietsen en instrumenten hanteren en vele, vele stappen zetten doorheen een industrieterrein. Waarom speelt zo'n groot deel van een religieuze satire zich af in een grauwe, dampe fabriek? Een theorie over de mechanische natuur van morele puntensystemen ligt voor de hand, maar in ieder geval zorgt het ervoor dat je als speler toch wat smacht naar meer diverse omgevingen. Maar net zoals Indika niet van de fijne dingen mag proeven, moet de speler het stellen met deze banale omstandigheden. Die worden onmismakelijk geholpen door uiterst sterke cinematografie en belichting. Odd Meter is maar al te trots op hun visueel design, want om de haverklap presenteren ze de speler met de mogelijkheid om neer te zitten voor panoramische visies. De hoog-gedefinieerde beelden zitten vol indrukwekkende textures en vooral cinematografisch opmerkzame beelden. Hierbij spelen zowel de imposante gebouwen als de doordachte verlichtingskeuzes een belangrijke rol. Svetlows achtergrond als een architect komt in dit opzicht het klaarst naar boven, en deze visuele parels van shots geven cutscenes dat extra vleugje persoonlijkheid en intrige. Enkel jammer dat de scènes dan ook vaak verpest worden door serieuze framerate-dalingen, zeer merkbare pop-in problemen en erbarmelijke lip-syncing. Daar eindigen de technische problemen niet; zo zijn er ook mankementen met de physics en in de AI van NPC's. Verpesten doen deze problemen Indika niet, maar voor zo'n korte ervaring zijn de technische imperfecties wel een indicatie van een algemeen gebrek aan verfijning.
Daarnaast wordt het scherm, tijdens zowel cutscenes als gameplay, geteisterd door een lelijke puntenteller in de linkerbovenhoek. Wat doet een avonturengame als Indika met een puntenteller, is de pertinente vraag. Zoals onderstaande releasetrailer maar al te graag in de kijker zet, vloeit Indika tussen genres in. Of is hakkelen het betere werkwoord? Tussen elk stukje wandelen zit een race-minigame, tussen elke puzzel een level-up. Indika wordt zo een opzettelijke botsing tussen genres, ideeën en presentatiestijlen. Het hyperrealisme versus de 8-bitgedeelten. Denken versus reageren. Goed versus kwaad. You get the picture. Ook de audio lijdt onder deze tweestrijd; zo zou je je bij vele momenten in de game aan grandioze orkestrale muziek verwachten, maar levert het weinig meer dan de snaren van een romantische komedie in de vroege jaren 2000. De humor van de situatie beklemtonen, slaagt het zeker in. Wanneer je op de pas van deze komische achtergrondmuziek erop los bidt om de verrukkelijke stem van Satan weg te drijven, is wel duidelijk dat je dit verhaal niet al te serieus moet nemen.
In opstand tegen het hokjesdenken
Deze stem dient dan ook als een rebelse (en zeker niet al-te-betrouwbare) verteller. Dit narratieve hulpmiddel kan al snel de mist ingaan wanneer het weinig meer toevoegt dan wat in de beelden al duidelijk is. Hier biedt zijn commentaar gelukkig een venster naar de innerlijke wereld van onze protagoniste, met een heerlijk ondeugend verlangen om elke "pure" gedachte van Indika -- of van de speler -- te ondermijnen. Wanneer iets misgaat, fluistert de duivel in haar oor over alles wat ze haat aan haar Christelijke leven. Zelfs haar omgeving lijdt dan onder zijn aanwezigheid, en enkel door te bidden kan ze terug het rechtvaardige pad op. (Vertrouw me maar, "Press L2 to Pray" is hier geen eenmalige QTE.) Er wordt natuurlijk sterk naar gehint dat de duivel niets meer is dan Indika's rationalisatie van haar eigen twijfels, gematerialiseerd na jaren trauma. Zo voelt het verhaal dan ook als een trouwe hervertelling van een klassieke Russische roman die niet bestaat, al zitten in dit werk elementen van het werk van bijvoorbeeld Dostojevski. De duivel zijn gedachtenexperimenten en intwijfeltrekking van alle "heilige" kennis vormen dan ook de meest betrouwbare bron van fascinatie en intrige in Indika's tocht. Dit omwille van sterk satirisch schrijfwerk en sappig stemacteerwerk. Nieuwe antwoorden weet het narratief van Indika niet bepaald naar voren te brengen, maar dat je van deze vijf-uur-durende campaign weg zal stappen met verdere vragen, is zeker.Een pronkstuk van interactieve farce.
Maar de duivel is slechts één ingredient in Indika's ambitie om ethische denksystemen onder de loep te nemen. Zo ook diens gevarieerde maar gelimiteerde gameplay. Indika gebruikt verscheidene genreconventies om zijn centrale berichtgeving te ondersteunen. Zoals eerder vernoemd is hiervan een voornaam voorbeeld het verwarrend puntensysteem. Door collectibles te vinden en opdrachten uit te voeren kan je dus het cijfer linksboven in het scherm vergroten, en wanneer je een bepaalde grens overschrijdt, kan je ook een nieuwe "vaardigheid" leren. Wat doen die nieuwe vaardigheden? Ze geven je nog meer punten ... Dit autoreferentieel systeem is volkomen nutteloos, en een geweldige meta-grap die samen met de discussies in het verhaal openbloeit tot een pronkstuk van interactieve farce. Verder strekt de ervaring zich periodiek over genres zoals platformers, racers en puzzelgames. Er is duidelijk minder aandacht gehecht aan de fijne uitwerking van deze puzzels en minigames dan aan hun functionele aanwezigheid op zich. Elke keer dat het scherm je in een nieuwe gamewereld onderdompelt, krijg je het gevoel dat je iets speciaals en gewaagd aan het spelen bent. Dat is ook zo, maar naast de soms starre besturing die in vele van deze games geldt, heerst ook een zeker gebrek aan cohesie.
Wat bijvoorbeeld NieR: Automata zo'n briljante genrebender maakte, is dat de controls over alle gamemodi heen niet enkel verfijnd, maar ook functioneel gelijkend ontworpen waren. In Indika zal je diverse dingen doen -- en die diversiteit heeft zeker een groter punt mee te geven. Maar het feit is dat Indika meer interessant gebruik maakt van zijn gameplay dan dat deze ook echt lekker speelt. Onhandige controls, inconsistente randdetectie, onbehulpzame AI en slechte signposting zijn een paar van de problemen die je zal tegenkomen, maar die je ook zal vergeven. Indika is meer geïnteresseerd in zijn verwarrende design te gebruiken om de speler tot theoriseren aan te zetten dan om dat proces ook aangenaam te maken. Commentaar over niet enkel de Katholieke Kerk, maar ook denkfouten, doosjesdenken en zelfs dogmatische paradigma's in populaire gamedesign zelf zijn maar een paar thema's waar Indika mee kan uitpakken als de speler bereid is wat bloed, zweet en tranen op te offeren. Uiteindelijk is er voor de denkende consument gewoon teveel stof tot nadenken in al die imperfecte gameplay verstopt om onverzadigd van Indika weg te wandelen.
Conclusie
Dit voelbaar gefragmenteerde werk komt ermee weg door een sterk centraal principe te laten zien dat de gebroken stukken samenbindt met een fluwelen lint. Een paar irritante technische problemen terzijde, biedt Indika een fascinerend duister-komisch verhaal die ettelijke gameplay-verrassingen gebruikt om zijn commentaar over het moreel reductionisme vorm te geven. Het is jammer dat die gameplay zich vooral uitmondt in minigames, puzzels en stijlen die wat verfijning en onderlinge cohesie missen, maar dat zorgt er ook voor dat je nooit al te lang hetzelfde aan het doen bent. De visuele kant is evenwel een krachtig verkooppunt, gebruikmakend van indrukwekkend hoge definitie, interessante cinematografie en spectaculaire belichting, al was hier wat meer variëteit in de omgevingen juist wenselijk geweest. Dit absurd interactief verhaal over een jonge non die samen met de duivel haar rol in de wereld vindt is vreemd, interessant, moedig, verrassend en net zo imperfect als de mens door de ogen van God. Of juist van Satan? Wat Indika te zeggen heeft, bevat weinig nieuws als je zelfs het werk ten tijde van Dostojevski als maatstaf gebruikt. Wel engageert het werk komisch en tot nadenken stemmend met een scala aan maatschappelijke en filosofische vragen. Odd Meter verdient zeker lof voor hun toewijding om deze concepten via niet enkel scherpe dialoog, maar ook gameplay te leveren -- vaak zelfs ten koste van het genot van de speler.
Pro
- Sterk satirisch schrijfwerk
- Visueel verbluffend
- Ludonarratief commentaar op katholicisme, en op populaire gamedesign
Con
- Bugs, glitches, pop-in, onbetrouwbare AI en performantieproblemen
- Puzzels en minigames missen cohesie en fijne uitwerking
- Eentonig qua omgevingen
7.5
Over
Beschikbaar vanaf
2 mei 2024
Gespeeld op
- PC
Beschikbaar op
- PC
- PlayStation 5
- Xbox Series X|S
Genre
- Adventure
Ontwikkelaar
- Odd Meter
Uitgever
- 11 bit studios
