Weinig Japanse RPG's zijn zo iconisch als de Final Fantasy-spellen, waarbij Final Fantasy VII waarschijnlijk de meest gedenkwaardige titel is in het Westen. De meeste titels in de reeks kunnen tegenwoordig rekenen op een remake of een remaster, maar voor Final Fantasy VII ging Square Enix nog een stapje verder.
Ik herinner het me nog goed wanneer we een eerste voorproefje kregen van de remake van Final Fantasy VII in 2005 met een tech demo van het gemoderniseerde openingsfilmpje uit het spel. De tien volgende jaren bleef het opvallend stil en leek de remake een verre droom, maar dan was er plots de aankondiging tijdens E3 2015 en werd die droom veel tastbaarder. Vijftien jaar na die eerste teaser was er dan eindelijk het verlossende moment dat we de remake in onze handen hadden.
Een klassieker heruitgevonden
De grootste verrassing was waarschijnlijk dat Final Fantasy VII Remake slechts een deel van het originele spel zou beslaan en dat er nog een aantal delen zouden volgen. In dit eerste deel komt de proloog aan bod, dat zich afspeelt in de stad Midgard, waar we kennismaken met de protagonisten van de serie en dan vooral het hoofdpersonage Cloud Strife. Cloud neemt als huurling deel aan een aanslag tegen een energiereactor van de Shinra Corporation, die de macht in handen hebben in de stad. De aanslag loopt echter niet geheel volgens plan en het spel toont wat er met groep gebeurt in de nasleep van de aanslag.
In het originele spel nam deze proloog in Midgard ongeveer een vier à vijf uur in beslag. In de remake krijgen we plots een volwaardig verhaal van een dikke dertig uur voorgeschoteld. Dit gaf enerzijds meer ademruimte aan belangrijke momenten in het verhaal en ook bepaalde personages werden meer uitgediept. Zo zijn Biggs, Wedge en Jessie, Avalanche-leden die je helpen tijdens de aanslag, volwaardige personages geworden in plaats van de zijfiguren die ze in het origineel waren. Maar elke medaille heeft een keerzijde, en wanneer je een vier uur durende proloog uitrekt tot een dertigtal uren, krijg je natuurlijk ook een heleboel overtollige opvulling. Daarnaast stoorde ik mij tijdens het spelen aan het aantal nutteloze sidequests en de hoeveelheid backtracking die vooral aanwezig lijken om de speelduur te verlengen. Sommigen zullen ook aanstoot nemen aan de veranderingen die de remake maakt aan het verhaal, maar - zonder teveel te verklappen - vond ik persoonlijk dat de makers een leuke invalshoek gevonden hebben, waarbij het origineel gespeeld te hebben een meerwaarde heeft en je toch voldoende verrast wordt door de nieuwe richting waarin de remake gaat.
Midgard zoals je het nog nooit zag
Naast de veranderingen in het verhaal, dat trouwens volledig wordt opengebroken op het einde, is het vooral de grafische evolutie van het spel dat deze remake een aanrader maakt. Vooral als je het origineel gespeeld hebt, is het een gelukzalig moment om hoofdstukken zoals de openingsmissie, de eerste ontmoeting met Aerith en de scène met haar in de speeltuin, of Don Corneo’s Mansion te herbeleven met graphics die van de bovenste plank zijn. Het feit dat dit alles bovendien ingesproken is, is een beetje als een droom die is uitgekomen voor de vele fans van het originele spel.
Wanneer ik het spel voor de eerste keer speelde op de PlayStation 4 ongeveer een jaar geleden, was ik al danig onder de indruk van het visuele festijn dat het spel je voorschotelt. Maar kijk, een dik jaar later komt daar opeens de PlayStation 5-versie aankloppen, met verbeterde graphics en een volledig nieuw hoofdstuk met Yuffie, een optioneel personage uit het originele spel, dat zowel los als in bundel met het basisspel verkrijgbaar is voor PlayStation 5.
De extra kracht van de PlayStation 5 laat natuurlijk heel wat moois toe en dit vertaalt zich in eerste instantie in extra visuele effecten zoals verbeterde textures, belichting, reflecties en rookeffecten, waardoor het spel er extra sfeervol uitziet. Ook de kortere laadtijden zijn uiteraard een welkome toevoeging. Verder hebben we de intussen gebruikelijke keuze uit een Graphics en Performance Mode. Kies je voor de eerste modus, dan krijg je een haarscherpe resolutie van 4K voorgeschoteld en komen de beelden echt tot hun recht. In Performance ligt de nadruk vooral op een stabiele 60 frames per seconde. Na beide gespeeld te hebben, zie ik helaas weinig reden om die stabiele en vloeiende framerate op te geven voor iets scherpere beelden. Daarvoor is de ervaring in Performance Mode net iets te aangenaam. Zeker gezien de gevechten zich in real-time afspelen en vrij hectisch, maar o zo heerlijk kunnen zijn. Nog een nieuwigheid voor deze Intergrade-versie is dat de Classic-spelmode ook beschikbaar is voor de normale moeilijkheidsgraad. Deze mode was hiervoor enkel beschikbaar op Easy en is vooral afgestemd op zij die liever turn-based gameplay hebben, dit door de basisaanvallen en het verdedigen automatisch te laten verlopen zodat de speler zich enkel moet focussen op het gebruik van speciale acties.
Yuffie, Materia-hunter extraordinaire
Met de nieuwe DLC wordt ook een nieuw hoofdstuk aan het spel toegevoegd. Dit hoofdstuk kreeg de naam Intermission en speelt zich af ongeveer halverwege het hoofdverhaal. We maken kennis met Yuffie Kisagari, een materia-jager die naar Midgard komt om een krachtige Materia orb te stelen van de Shinra Corporation. Hiervoor moet ze eerst in contact komen met Avalanche en een manier vinden om Shinra’s hoofdgebouw binnen te dringen. Tijdens je queeste krijg je hulp van Sonon Kusakabe, een gloednieuw personage dat helaas een kort leven is beschoren. De interactie tussen de twee personages is wel leuk en op vlak van gameplay probeerden de makers ook iets nieuws toe te voegen in de vorm van synergized attacks. In plaats van de personages apart te laten aanvallen, kan je ze in tandem laten samenwerken wat toelaat om krachtige varianten van je speciale aanvallen te gebruiken.
De Intermission-DLC voelt voor mij helaas wat als een misser aan. Zo zijn de omgevingen die je doorloopt deels gerecycleerd uit het basisspel. Het verhaal heeft dan weer weinig om het lijf en dient vooral als een kennismaking voor het personage Yuffie, voor wie nu een grotere rol weggelegd lijkt te zijn dan in het originele spel. Yuffie is duidelijk een opgewektere persoon, maar haar eerder kinderachtig gedrag was voor mij wel lichtjes irritant. Ook de zijpersonages wisten me weinig te overtuigen in deze DLC en ik vond het eigenlijk spijtig dat het meest interessante personage het loodje legt. Gelukkig zijn er toch enkele gedenkwaardige momenten aanwezig, en vooral het einde blinkt hier uit. Niet alleen krijgen we een kanjer van een eindbaas voorgeschoteld, maar krijgen we ook een nieuwe toevoeging aan het einde van het basisspel en worden er verdere links gelegd met andere spellen binnen het Final Fantasy VII-universum zoals Dirge of Cerberus en Crisis Core. Als er één reden is waarom je Intermission moet spelen, dan is het wel deze spectaculaire finale.
Ik herinner het me nog goed wanneer we een eerste voorproefje kregen van de remake van Final Fantasy VII in 2005 met een tech demo van het gemoderniseerde openingsfilmpje uit het spel. De tien volgende jaren bleef het opvallend stil en leek de remake een verre droom, maar dan was er plots de aankondiging tijdens E3 2015 en werd die droom veel tastbaarder. Vijftien jaar na die eerste teaser was er dan eindelijk het verlossende moment dat we de remake in onze handen hadden.
Een klassieker heruitgevonden
De grootste verrassing was waarschijnlijk dat Final Fantasy VII Remake slechts een deel van het originele spel zou beslaan en dat er nog een aantal delen zouden volgen. In dit eerste deel komt de proloog aan bod, dat zich afspeelt in de stad Midgard, waar we kennismaken met de protagonisten van de serie en dan vooral het hoofdpersonage Cloud Strife. Cloud neemt als huurling deel aan een aanslag tegen een energiereactor van de Shinra Corporation, die de macht in handen hebben in de stad. De aanslag loopt echter niet geheel volgens plan en het spel toont wat er met groep gebeurt in de nasleep van de aanslag.
In het originele spel nam deze proloog in Midgard ongeveer een vier à vijf uur in beslag. In de remake krijgen we plots een volwaardig verhaal van een dikke dertig uur voorgeschoteld. Dit gaf enerzijds meer ademruimte aan belangrijke momenten in het verhaal en ook bepaalde personages werden meer uitgediept. Zo zijn Biggs, Wedge en Jessie, Avalanche-leden die je helpen tijdens de aanslag, volwaardige personages geworden in plaats van de zijfiguren die ze in het origineel waren. Maar elke medaille heeft een keerzijde, en wanneer je een vier uur durende proloog uitrekt tot een dertigtal uren, krijg je natuurlijk ook een heleboel overtollige opvulling. Daarnaast stoorde ik mij tijdens het spelen aan het aantal nutteloze sidequests en de hoeveelheid backtracking die vooral aanwezig lijken om de speelduur te verlengen. Sommigen zullen ook aanstoot nemen aan de veranderingen die de remake maakt aan het verhaal, maar - zonder teveel te verklappen - vond ik persoonlijk dat de makers een leuke invalshoek gevonden hebben, waarbij het origineel gespeeld te hebben een meerwaarde heeft en je toch voldoende verrast wordt door de nieuwe richting waarin de remake gaat.
Midgard zoals je het nog nooit zag
Naast de veranderingen in het verhaal, dat trouwens volledig wordt opengebroken op het einde, is het vooral de grafische evolutie van het spel dat deze remake een aanrader maakt. Vooral als je het origineel gespeeld hebt, is het een gelukzalig moment om hoofdstukken zoals de openingsmissie, de eerste ontmoeting met Aerith en de scène met haar in de speeltuin, of Don Corneo’s Mansion te herbeleven met graphics die van de bovenste plank zijn. Het feit dat dit alles bovendien ingesproken is, is een beetje als een droom die is uitgekomen voor de vele fans van het originele spel.
Wanneer ik het spel voor de eerste keer speelde op de PlayStation 4 ongeveer een jaar geleden, was ik al danig onder de indruk van het visuele festijn dat het spel je voorschotelt. Maar kijk, een dik jaar later komt daar opeens de PlayStation 5-versie aankloppen, met verbeterde graphics en een volledig nieuw hoofdstuk met Yuffie, een optioneel personage uit het originele spel, dat zowel los als in bundel met het basisspel verkrijgbaar is voor PlayStation 5.
Als een droom die is uitgekomen voor de vele fans van het originele spel.
De extra kracht van de PlayStation 5 laat natuurlijk heel wat moois toe en dit vertaalt zich in eerste instantie in extra visuele effecten zoals verbeterde textures, belichting, reflecties en rookeffecten, waardoor het spel er extra sfeervol uitziet. Ook de kortere laadtijden zijn uiteraard een welkome toevoeging. Verder hebben we de intussen gebruikelijke keuze uit een Graphics en Performance Mode. Kies je voor de eerste modus, dan krijg je een haarscherpe resolutie van 4K voorgeschoteld en komen de beelden echt tot hun recht. In Performance ligt de nadruk vooral op een stabiele 60 frames per seconde. Na beide gespeeld te hebben, zie ik helaas weinig reden om die stabiele en vloeiende framerate op te geven voor iets scherpere beelden. Daarvoor is de ervaring in Performance Mode net iets te aangenaam. Zeker gezien de gevechten zich in real-time afspelen en vrij hectisch, maar o zo heerlijk kunnen zijn. Nog een nieuwigheid voor deze Intergrade-versie is dat de Classic-spelmode ook beschikbaar is voor de normale moeilijkheidsgraad. Deze mode was hiervoor enkel beschikbaar op Easy en is vooral afgestemd op zij die liever turn-based gameplay hebben, dit door de basisaanvallen en het verdedigen automatisch te laten verlopen zodat de speler zich enkel moet focussen op het gebruik van speciale acties.
Yuffie, Materia-hunter extraordinaire
Met de nieuwe DLC wordt ook een nieuw hoofdstuk aan het spel toegevoegd. Dit hoofdstuk kreeg de naam Intermission en speelt zich af ongeveer halverwege het hoofdverhaal. We maken kennis met Yuffie Kisagari, een materia-jager die naar Midgard komt om een krachtige Materia orb te stelen van de Shinra Corporation. Hiervoor moet ze eerst in contact komen met Avalanche en een manier vinden om Shinra’s hoofdgebouw binnen te dringen. Tijdens je queeste krijg je hulp van Sonon Kusakabe, een gloednieuw personage dat helaas een kort leven is beschoren. De interactie tussen de twee personages is wel leuk en op vlak van gameplay probeerden de makers ook iets nieuws toe te voegen in de vorm van synergized attacks. In plaats van de personages apart te laten aanvallen, kan je ze in tandem laten samenwerken wat toelaat om krachtige varianten van je speciale aanvallen te gebruiken.
De Intermission-DLC voelt voor mij helaas wat als een misser aan. Zo zijn de omgevingen die je doorloopt deels gerecycleerd uit het basisspel. Het verhaal heeft dan weer weinig om het lijf en dient vooral als een kennismaking voor het personage Yuffie, voor wie nu een grotere rol weggelegd lijkt te zijn dan in het originele spel. Yuffie is duidelijk een opgewektere persoon, maar haar eerder kinderachtig gedrag was voor mij wel lichtjes irritant. Ook de zijpersonages wisten me weinig te overtuigen in deze DLC en ik vond het eigenlijk spijtig dat het meest interessante personage het loodje legt. Gelukkig zijn er toch enkele gedenkwaardige momenten aanwezig, en vooral het einde blinkt hier uit. Niet alleen krijgen we een kanjer van een eindbaas voorgeschoteld, maar krijgen we ook een nieuwe toevoeging aan het einde van het basisspel en worden er verdere links gelegd met andere spellen binnen het Final Fantasy VII-universum zoals Dirge of Cerberus en Crisis Core. Als er één reden is waarom je Intermission moet spelen, dan is het wel deze spectaculaire finale.
Conclusie
Final Fantasy VII Remake Intergrade combineert tal van technische verbeteringen met een gloednieuw hoofdstuk dat inhoudelijk wat tegenvalt, maar afsluit met een knaller van formaat. Als je fan bent van het spel of je het nog nooit gespeeld hebt, is dit de definitieve versie om in huis te halen, maar het zal geen tegenstanders van de remake over de streep trekken.
Pro
- Visueel verbluffend
- Tal van meeslepende momenten
- Fantastische gameplay
Con
- Backtracking
- Inhoudelijk veel nodeloze opvulling
- DLC verhaalgewijs vrij zwak
8
Over
Beschikbaar vanaf
10 juni 2021
Gespeeld op
- PlayStation 5
Beschikbaar op
- PlayStation 5
Ontwikkelaar
- Square Enix
Uitgever
- Square Enix
