Het leukste aspect aan games recenseren is vaak niet de grote triple A-titels, maar eerder de kleinere independents die je op je takenlijstje krijgt. Begrijp me niet verkeerd, ik hou van de Far Cry 6’en en Call of Duty Vanguards van deze wereld zoals iedereen, maar je weet min of meer wat je mag verwachten van dat soort titels. Bij een kleine game zoals F.I.S.T. Forged in Shadow Torch ligt dat anders. Al van bij de eerste minuten merk je dat dit een spelletje met potentieel is, namelijk om één van die indiepareltjes te worden die iedereen weet te verbazen. Of F.I.S.T. dat ook weet waar te maken, ontdekken we in de review.
De titel van de game is zo absurd dat je niet eens raar opkijkt wanneer je kennismaakt met hoofdpersonage Rayton, een soort kruising tussen Jazz Jackrabbit en Marcus Fenix. Rayton is een antropomorfisch konijn dat Torch City zijn thuis noemt. Het is een vuile dystopische plek waar je de dampen van diesel haast kunt proeven, maar voor veel mensdieren is het gewoon hun plek. Of dat was het tot een legioen van robots samen met hun leger van Iron Dogs de boel kwam inpalmen. De oorlog heeft een zware tol geëist van voormalig piloot Rayton en zijn dagen van strijd liggen achter hem, tot zijn beste vriend gevangen genomen wordt door de Iron Dogs. Ray ziet zich gedwongen om uit zijn deprimerende terugtrekking te komen voor één laatste klus, namelijk het infiltreren van de basis van de vijand op een heuse reddingsmissie. Dat het erg veel doorzettingsvermogen en een grote metalen vuist zal vergen om het tot een goed einde te brengen, wordt al snel duidelijk.
Het begint allemaal eenvoudig genoeg. De game is een redelijk klassieke 2D Metroidvania en initieel mep je jezelf nog vrij vlot door de troepen van de Iron Dogs. Dat feestje blijft echter niet duren en al snel escaleert de game en kom je in gevechten terecht waarbij zelfs de standaard vijanden je pluizige staart te grazen kunnen nemen als je niet voorzichtig te werk gaat.
Ouderwets vertrouwde gameplay in een modern jasje
Laat ons echter eerst even in pure Metroidvania-stijl backtracken en het hebben over de setting en vooral hoe die visueel tot leven komt. Dit is gewoon een erg sfeervolle, knappe game die de achtergronden volstouwt met kleine details die de kille metalen wereld waar deze wezens in wonen overtuigend tot leven brengt. Van de grimmige stad tot een dorp in de besneeuwde bergen, is de setting van F.I.S.T. er eentje die weet te overtuigen. De stages zelf zijn grote doolhoven die in het begin erg verwarrend lijken, maar in vertrouwde Metroidvania-gewoonte beetje bij beetje hun geheimen prijsgeven. De omgeving zit vol gesloten deuren en geheimen die je enkel kan ontsluiten met de juiste sleutels die je in de omgeving vindt. Je hebt erg veel vrijheid in welke richtingen je uit gaat wat voor een fijn gevoel van exploratie zorgt, maar het nadeel is wel dat je ook erg hard kan verdwalen. Het is erg makkelijk om een half uur rond te stuiteren in een omgeving waar je hoegenaamd niet moet zijn, daarom is de kaart die je bij je draagt naast je wapen de beste vriend die je hebt.
Spel vol geheimen
Eveneens naar goede Metroidvania-gewoonte is de manier waarop je door al dat exploreren en backtracken je arsenaal een stuk beter maakt. Nieuwe mogelijkheden voor je arm- en combo-aanvallen, dat soort spul. Die upgrades zorgen op hun beurt dan weer dat je op plaatsen kan komen die voorheen ontoegankelijk waren tot je genoeg mogelijkheden hebt om de volledige spelwereld te verkennen. De game doet je daar echter voor werken, hard werken. De eerste reeks upgrades kan je nog vrijspelen met wat je vindt tijdens het vechten en exploreren, maar die tweede reeks? Daar moet je nog meer resources aan spenderen én de hidden tapes voor inwisselen die goed verstopt in de omgevingen liggen. Behoorlijk pittig.
Pittig is eigenlijk een woord dat je kan gebruiken om F.I.S.T. als geheel te omschrijven. De combat voelt erg strak aan en is in het begin vrij eenvoudig te behappen, maar die moeilijkheidsgraad gaat dus gestaag de hoogte in. De verschillende vijanden kennen geen genade en vergen precisie en snelle reflexen om aangepakt te worden. Het grootste minpunt aan de game is dat het gaandeweg wat te veel begint te worden. Het spel gooit echt wave na wave aan vijanden op je af die je simultaan aanvallen en op die momenten morpht de game een beetje in een bullet hell waar je constant probeert de aanvallen van vijanden te ontwijken. De game dwingt je naar mijn gevoel vaak veel te hard in het defensief en je sterft dan ook vaak omdat de game maar vijanden blijft lanceren. F.I.S.T. kan dan ook verdomd frustrerend uit de hoek komen.
Eindbazen kunnen voor velen het einde betekenen
Nergens loert die frustratie echter harder om de hoek dan bij de eindbazen. Toegegeven, bij een game in dit genre verwacht je taaie bosses, maar hier voelt het vaak alsof de game je uitdaagt om je controller door de tv te gooien. De eindbazen zijn oneerlijk vechtende monsters waar je tegen moet vechten tot je snorhaartjes bloeden. Beeld je eens in dat je het met het beetje kracht dat je nog in je pootjes had gehaald hebt tegen een reusachtige robot, om dan een andere robot op het toneel te zien verschijnen die de hufter opnieuw tot leven wekt. Nu mag je weer helemaal opnieuw beginnen, tegen twee van die fuckers, zonder dat je healthbar aangevuld wordt. O, en klein detail, als je sterft word je weer helemaal aan het begin van het gevecht teruggezet. Een game mag van mij moeilijk zijn, maar dit voelt gewoon belachelijk. Gelukkig flikt de game dit kunstje slechts een paar keer, maar het is duidelijk dat dit voor veel spelers een struikelblok gaat zijn op weg naar de eindcredits.
De titel van de game is zo absurd dat je niet eens raar opkijkt wanneer je kennismaakt met hoofdpersonage Rayton, een soort kruising tussen Jazz Jackrabbit en Marcus Fenix. Rayton is een antropomorfisch konijn dat Torch City zijn thuis noemt. Het is een vuile dystopische plek waar je de dampen van diesel haast kunt proeven, maar voor veel mensdieren is het gewoon hun plek. Of dat was het tot een legioen van robots samen met hun leger van Iron Dogs de boel kwam inpalmen. De oorlog heeft een zware tol geëist van voormalig piloot Rayton en zijn dagen van strijd liggen achter hem, tot zijn beste vriend gevangen genomen wordt door de Iron Dogs. Ray ziet zich gedwongen om uit zijn deprimerende terugtrekking te komen voor één laatste klus, namelijk het infiltreren van de basis van de vijand op een heuse reddingsmissie. Dat het erg veel doorzettingsvermogen en een grote metalen vuist zal vergen om het tot een goed einde te brengen, wordt al snel duidelijk.
Het begint allemaal eenvoudig genoeg. De game is een redelijk klassieke 2D Metroidvania en initieel mep je jezelf nog vrij vlot door de troepen van de Iron Dogs. Dat feestje blijft echter niet duren en al snel escaleert de game en kom je in gevechten terecht waarbij zelfs de standaard vijanden je pluizige staart te grazen kunnen nemen als je niet voorzichtig te werk gaat.
Ouderwets vertrouwde gameplay in een modern jasje
Laat ons echter eerst even in pure Metroidvania-stijl backtracken en het hebben over de setting en vooral hoe die visueel tot leven komt. Dit is gewoon een erg sfeervolle, knappe game die de achtergronden volstouwt met kleine details die de kille metalen wereld waar deze wezens in wonen overtuigend tot leven brengt. Van de grimmige stad tot een dorp in de besneeuwde bergen, is de setting van F.I.S.T. er eentje die weet te overtuigen. De stages zelf zijn grote doolhoven die in het begin erg verwarrend lijken, maar in vertrouwde Metroidvania-gewoonte beetje bij beetje hun geheimen prijsgeven. De omgeving zit vol gesloten deuren en geheimen die je enkel kan ontsluiten met de juiste sleutels die je in de omgeving vindt. Je hebt erg veel vrijheid in welke richtingen je uit gaat wat voor een fijn gevoel van exploratie zorgt, maar het nadeel is wel dat je ook erg hard kan verdwalen. Het is erg makkelijk om een half uur rond te stuiteren in een omgeving waar je hoegenaamd niet moet zijn, daarom is de kaart die je bij je draagt naast je wapen de beste vriend die je hebt.
Spel vol geheimen
Eveneens naar goede Metroidvania-gewoonte is de manier waarop je door al dat exploreren en backtracken je arsenaal een stuk beter maakt. Nieuwe mogelijkheden voor je arm- en combo-aanvallen, dat soort spul. Die upgrades zorgen op hun beurt dan weer dat je op plaatsen kan komen die voorheen ontoegankelijk waren tot je genoeg mogelijkheden hebt om de volledige spelwereld te verkennen. De game doet je daar echter voor werken, hard werken. De eerste reeks upgrades kan je nog vrijspelen met wat je vindt tijdens het vechten en exploreren, maar die tweede reeks? Daar moet je nog meer resources aan spenderen én de hidden tapes voor inwisselen die goed verstopt in de omgevingen liggen. Behoorlijk pittig.
F.I.S.T.'en doe je helaas niet zonder de nodige frustratie.
Pittig is eigenlijk een woord dat je kan gebruiken om F.I.S.T. als geheel te omschrijven. De combat voelt erg strak aan en is in het begin vrij eenvoudig te behappen, maar die moeilijkheidsgraad gaat dus gestaag de hoogte in. De verschillende vijanden kennen geen genade en vergen precisie en snelle reflexen om aangepakt te worden. Het grootste minpunt aan de game is dat het gaandeweg wat te veel begint te worden. Het spel gooit echt wave na wave aan vijanden op je af die je simultaan aanvallen en op die momenten morpht de game een beetje in een bullet hell waar je constant probeert de aanvallen van vijanden te ontwijken. De game dwingt je naar mijn gevoel vaak veel te hard in het defensief en je sterft dan ook vaak omdat de game maar vijanden blijft lanceren. F.I.S.T. kan dan ook verdomd frustrerend uit de hoek komen.
Eindbazen kunnen voor velen het einde betekenen
Nergens loert die frustratie echter harder om de hoek dan bij de eindbazen. Toegegeven, bij een game in dit genre verwacht je taaie bosses, maar hier voelt het vaak alsof de game je uitdaagt om je controller door de tv te gooien. De eindbazen zijn oneerlijk vechtende monsters waar je tegen moet vechten tot je snorhaartjes bloeden. Beeld je eens in dat je het met het beetje kracht dat je nog in je pootjes had gehaald hebt tegen een reusachtige robot, om dan een andere robot op het toneel te zien verschijnen die de hufter opnieuw tot leven wekt. Nu mag je weer helemaal opnieuw beginnen, tegen twee van die fuckers, zonder dat je healthbar aangevuld wordt. O, en klein detail, als je sterft word je weer helemaal aan het begin van het gevecht teruggezet. Een game mag van mij moeilijk zijn, maar dit voelt gewoon belachelijk. Gelukkig flikt de game dit kunstje slechts een paar keer, maar het is duidelijk dat dit voor veel spelers een struikelblok gaat zijn op weg naar de eindcredits.
Conclusie
F.I.S.T. Forged in Shadow Torch is onder al de frustraties en goedkope deaths een erg sterke game die heerlijk bestuurt en je als een bewapend konijn tegen een oppressief leger van robots zet. Het is een solide throwback naar de hoogdagen van Metroidvania en laat je dwalen in een spelwereld die barst van de sfeer en details. Het is net dat wat het extra jammer maakt dat het vaak een frustrerende bitch is om te spelen.
Pro
- Een fijn tot leven gewekte setting
- Sterke Metroidvania-elementen
- Behoorlijk goede verhaalvertelling
- Strakke besturing
Con
- Makkelijk om te verdwalen
- Een overdaad aan vijanden zorgen voor veel goedkope deaths
- Sommige eindbazen voelen frustrerend oneerlijk
7
Over
Beschikbaar vanaf
10 september 2021
Gespeeld op
- PlayStation 5
Beschikbaar op
- PC
- PlayStation 4
- PlayStation 5
Ontwikkelaar
- TiGames
Uitgever
- Bilibili
