Vijf jaar nadat Piranha Bytes op de proppen kwam met hun eerste ELEX-game is nu ook de tweede een feit, na die ietwat onverwachte aankondiging vorig jaar. Verrassend, want velen bestempelden ELEX namelijk als een vreemde RPG die bovendien veel te laat uitgebracht werd. Onder meer het verouderde beeld, de houterige animaties en daarbovenop nog die aparte mix van scifi en fantasy was niet voor iedereen weggelegd. Toch slaagde de game erin een trouwe schare fans te verzamelen, hoofdzakelijk bestaand uit liefhebbers van de RPG-classics die door Piranha Bytes ontwikkeld werden toen er nog helemaal geen sprake was van de ELEX-serie, namelijk de welbekende Risen- en Gothic-franchises.
ELEX II beloofde net zoals de voorganger een game te worden waar er heel wat facties en personages te ontdekken zijn, met diverse dialoogkeuzes welke zelf weer vertakken in allerlei impactvolle richtingen, in een open wereld waar je de kans krijgt om volledig je eigen speelstijl te ontwikkelen. Aangezien ik de prequel slechts kort gespeeld heb en ELEX een lijvige franchise aan het worden is, moest ik er best wel even in komen. Het is echt een poos geleden dat ik een postapocalyptische franchise speelde waar de ambities om een soort van indie-Fallout te worden niet onder stoelen of banken gestoken worden. Een bewonderenswaardige premisse, maar slaagt Piranha Bytes wel in hun opzet? Je komt het hier snel te weten.
Geen Lambada op Magalan
Het werd me via het verhaal in ELEX II meteen duidelijk dat het zeker handig is om de voorganger gespeeld te hebben. De game begint met een scène waarin de schuilplaats van Jax, tevens protagonist in de vorige game, vernietigd wordt door boosaardige aliens, de Skyands, die met grote aantallen neerdalen op de planeet Magalan. Jax slaagt erin om te vluchten, maar wordt toch gebeten door één van de ruimtewezens. Gelukkig kan ene Adam hem in veiligheid brengen. Die Adam blijkt trouwens niet zomaar een voorbijganger, want hij heeft wel een erg duidelijke visie hoe Magalan verlost kan worden van de invasie. Volgens hem moet Jax dringend een leger vormen door elke leider van elke factie aan te spreken, om daarna de manschappen te laten verzamelen aan de locatie met de naam The Bastion, waarna iedereen samen ten strijde kan trekken tegen de aliens. Niet toevallig zowat de belangrijkste opdracht in de game.
Helaas blijkt Adam vooral een goede theoreticus, want in de praktijk loopt dit plan niet helemaal van een leien dakje. Magalan is echt geen planeet waar iedereen gezellig samen in hun ondergoed en met een Leffe in de hand de Lambada danst. Overal waren er vervaarlijke wezens rond zoals dino’s, gemuteerde ratten, gigantische demonen en besmettelijke zombies, die allemaal Jax louter als een brok vlees aanschouwen. Het terrein is er ook enorm ruw. Er zijn geregeld brokstukken en diepe kraters te bespeuren als gevolg van de meteorietinslag die ook het blauwe Elex-goedje met zich meebracht. De Elex-vloeistof en de consumptie ervan wordt overigens door elke factie anders bejegend.
RPG pur sang
Hier is een woordje toelichting op zijn plaats rond de verschillende facties waar Jax zich bij kan aansluiten. De Berserkers zijn een groep krijgers en magiërs die leven als in de middeleeuwen, dicht bij de natuur, waarbij ze als enige technologie de magie aanvaarden, waarvoor ze mana maken van de vloeibare Elex. In het oosten van de kaart vind je het basiskamp van de Morkons, een gestoorde sekte die onder de grond in tunnels ging leven en hun toevlucht zocht in een ‘minder katholieke’ religie. De Outlaws zijn ook weer van de partij. Deze zijn een bende bandieten die hun eigen brouwsels kunnen maken, bijvoorbeeld om zichzelf tijdelijk te buffen. Door zich bij hen aan te sluiten, kan Jax ook het makkelijkst aan zwaar wapengeschut geraken, zoals raketwerpers. Daarnaast kun je nu ook de Albs vervoegen, jawel de badasses uit de eerste game, die geavanceerde machines gebruiken om de andere sektes te ambeteren en liefst te domineren. Als kers op de taart kan Jax in ELEX II nu ook als Alb lid worden van de Clerics, dat zijn de geestelijken die beschikken over de beste wapens en armor doordat zij technologisch het meest ontwikkeld zijn. Diezelfde geestelijken zijn echter volledig gekant tegen de consumptie van het Elex-sapje. In de game kun je trouwens ook verkiezen om volledig op jezelf te blijven en dus niet aan te sluiten bij één van de voornoemde facties. Deze beslissing verhoogt echter de moeilijkheidsgraad, doordat je dan tal van hun specifieke bonussen en voordelen zal moeten missen.
Net zoals in Fallout heeft de keuze om lid te worden van een bepaalde factie een enorme impact op de rest van de spelwereld, en tegelijkertijd ontneemt ELEX II je de kans niet om elke opdracht op heel wat verschillende manieren succesvol te voltooien. Zo kun je bijvoorbeeld besluiten om je gesprekspartners steeds te proberen manipuleren en te bestelen, of je kunt gewoon netjes eerst een opdracht voor hen doen om het vertrouwen te winnen, of je kunt de oplossing van het brute geweld verkiezen. Elk van deze keuzes beïnvloedt hoe de diverse facties jouw aanwezigheid zullen ervaren. Standaard is je aanzien neutraal, maar je kan heel snel vrienden én vijanden maken via je daden. Iemand doden die niet agressief naar je toe was, verhoogt je destructieve potentieel en status. Elke dialoogkeuze die wat van menslievendheid getuigt, wordt gezien als een zwakte en verlaagt die status, maar dat kun je dan ook weer snel goed maken door gewoon iemand een pak rammel te verkopen. Uiteindelijk zal je zelf in het kluwen van mogelijkheden je eigen speelstijl moeten ontdekken, door de factie te zoeken welke je het meest ligt en door via trial-and-error te ervaren hoever je kan gaan met je keuzes en daden. Prachtig toch?
Vernieuwing nihil, misschien zelfs veroudering
Klonk de voorgaande sectie een beetje als een samenvatting van de basisprincipes in een RPG? Dan kan ik in deze paragraaf alleen maar bevestigen dat ELEX II ook wat de mechanics betreft de klassieke RPG-standaarden hondstrouw respecteert. Het vechten stelt vooreerst niet bijzonder veel voor, maar het is allesbehalve makkelijk om een groter beest of een groepje vijanden de kop in te slaan. Gelukkig hoef je niet met elke vijand te vechten, want zeker in het begin ben je enorm zwak en eromheen sluipen werkt ook wel goed. Elke vijand die je toch besluit te verslaan en elke quest die je voltooit leveren je het overbekende XP op. Ja, ook in ELEX is dat de munt die je vervolgens kunt inzetten om je kracht, health, behendigheid, intelligentie of manipulatieve vaardigheden wat op te krikken. Daarnaast heb je ook nog up te graden capaciteiten, zoals hoe handig je omgaat met melee wapens, bogen, granaten, pistolen, … alsook wat betreft je weerstand tegen bepaalde materie en de regeneratie van je uithoudingsvermogen.
Bepaalde zaken in ELEX II zijn zo verouderd dat ik echt moest terugdenken aan Morrowind, maar misschien is dat net de bewuste bedoeling van de makers én de daaruitvolgende charme? De werkwijze om een queeste te lanceren is namelijk gelijkaardig en ondertussen enorm achterhaald: in het menu kies je de gewenste quest uit, waarna je deze via een knop laat lokaliseren op de kaart. Vanaf dan pas weet je waar je naartoe moet, want standaard staat er dus niks gemarkeerd, alle informatie bevindt zich in de geneste menutekst. Daarnaast dien je je te wenden tot trainers om beter te worden in een specifieke vaardigheid, zoals het craften en upgraden van wapens in een smederij, iets waarvoor je ook shards nodig hebt. Sterven geeft ook gewoon in dikke koeien van letters ‘END’ weer op het scherm. Gelukkig staat er op elke speciale locatie wél een soort van teleportatiemachine die eigenlijk meer lijkt op een loopband, maar laat het ons toch maar een moderner mechanisme noemen. Van zodra je op dit apparaat gaat staan, wordt fast travel ingeschakeld vanaf en naar die plaats. Ook super is dat de quick save zelfs tijdens de combat toegelaten wordt, maar misschien dat ik nu best overga naar de laatste sectie die gaat over het beeld en de bugs, vooraleer dit als het geschal van een loftrompet klinkt.
Grafisch mooi en lelijk tegelijk, tal van rare fenomenen
ELEX II is een rasechte schizofreen wat betreft de graphics. Soms is het uitzicht op Magalan meer dan geslaagd te noemen, maar helaas kan ik absoluut niet hetzelfde zeggen wat de personages betreft. De gezichtsuitdrukkingen, zelfs deze van Jax zelf, zijn vaak ronduit lelijk te noemen, zelfs naar het griezelige toe. De game kampt ook met allerhande grafische problemen zoals zwarte of paarse vlekken die plots het volledige scherm in beslag kunnen nemen alsook textures die flikkeren of gewoon verdwijnen.
Er gebeuren daarnaast geregeld wat verwarrende dingen in de game. Bijvoorbeeld wanneer je personages aanvalt die relevant zijn voor één of andere latere quest. Enkele seconden nadat je deze morsdood geslagen hebt, verrijzen ze doodleuk uit de dood en doen ze daarna alsof er niets aan de hand is. Dat leverde wel wat hilarische momenten op. Enkele keren moest ik ook een savegame herladen doordat een quest niet correct verderging. Bugs zijn natuurlijk niet ondenkbaar bij zo’n ambitieus project, en ik ga er vanuit dat er wel nog patches zullen volgen. Ik wacht nu vooral op een patch vooraleer ik verder kan gaan als lid van de Morkons, zonder dat er textures verdwijnen in hun basiskamp ...
ELEX II beloofde net zoals de voorganger een game te worden waar er heel wat facties en personages te ontdekken zijn, met diverse dialoogkeuzes welke zelf weer vertakken in allerlei impactvolle richtingen, in een open wereld waar je de kans krijgt om volledig je eigen speelstijl te ontwikkelen. Aangezien ik de prequel slechts kort gespeeld heb en ELEX een lijvige franchise aan het worden is, moest ik er best wel even in komen. Het is echt een poos geleden dat ik een postapocalyptische franchise speelde waar de ambities om een soort van indie-Fallout te worden niet onder stoelen of banken gestoken worden. Een bewonderenswaardige premisse, maar slaagt Piranha Bytes wel in hun opzet? Je komt het hier snel te weten.
Geen Lambada op Magalan
Het werd me via het verhaal in ELEX II meteen duidelijk dat het zeker handig is om de voorganger gespeeld te hebben. De game begint met een scène waarin de schuilplaats van Jax, tevens protagonist in de vorige game, vernietigd wordt door boosaardige aliens, de Skyands, die met grote aantallen neerdalen op de planeet Magalan. Jax slaagt erin om te vluchten, maar wordt toch gebeten door één van de ruimtewezens. Gelukkig kan ene Adam hem in veiligheid brengen. Die Adam blijkt trouwens niet zomaar een voorbijganger, want hij heeft wel een erg duidelijke visie hoe Magalan verlost kan worden van de invasie. Volgens hem moet Jax dringend een leger vormen door elke leider van elke factie aan te spreken, om daarna de manschappen te laten verzamelen aan de locatie met de naam The Bastion, waarna iedereen samen ten strijde kan trekken tegen de aliens. Niet toevallig zowat de belangrijkste opdracht in de game.
Helaas blijkt Adam vooral een goede theoreticus, want in de praktijk loopt dit plan niet helemaal van een leien dakje. Magalan is echt geen planeet waar iedereen gezellig samen in hun ondergoed en met een Leffe in de hand de Lambada danst. Overal waren er vervaarlijke wezens rond zoals dino’s, gemuteerde ratten, gigantische demonen en besmettelijke zombies, die allemaal Jax louter als een brok vlees aanschouwen. Het terrein is er ook enorm ruw. Er zijn geregeld brokstukken en diepe kraters te bespeuren als gevolg van de meteorietinslag die ook het blauwe Elex-goedje met zich meebracht. De Elex-vloeistof en de consumptie ervan wordt overigens door elke factie anders bejegend.
RPG pur sang
Hier is een woordje toelichting op zijn plaats rond de verschillende facties waar Jax zich bij kan aansluiten. De Berserkers zijn een groep krijgers en magiërs die leven als in de middeleeuwen, dicht bij de natuur, waarbij ze als enige technologie de magie aanvaarden, waarvoor ze mana maken van de vloeibare Elex. In het oosten van de kaart vind je het basiskamp van de Morkons, een gestoorde sekte die onder de grond in tunnels ging leven en hun toevlucht zocht in een ‘minder katholieke’ religie. De Outlaws zijn ook weer van de partij. Deze zijn een bende bandieten die hun eigen brouwsels kunnen maken, bijvoorbeeld om zichzelf tijdelijk te buffen. Door zich bij hen aan te sluiten, kan Jax ook het makkelijkst aan zwaar wapengeschut geraken, zoals raketwerpers. Daarnaast kun je nu ook de Albs vervoegen, jawel de badasses uit de eerste game, die geavanceerde machines gebruiken om de andere sektes te ambeteren en liefst te domineren. Als kers op de taart kan Jax in ELEX II nu ook als Alb lid worden van de Clerics, dat zijn de geestelijken die beschikken over de beste wapens en armor doordat zij technologisch het meest ontwikkeld zijn. Diezelfde geestelijken zijn echter volledig gekant tegen de consumptie van het Elex-sapje. In de game kun je trouwens ook verkiezen om volledig op jezelf te blijven en dus niet aan te sluiten bij één van de voornoemde facties. Deze beslissing verhoogt echter de moeilijkheidsgraad, doordat je dan tal van hun specifieke bonussen en voordelen zal moeten missen.
Elke opdracht kun je op heel wat verschillende manieren succesvol voltooien.
Net zoals in Fallout heeft de keuze om lid te worden van een bepaalde factie een enorme impact op de rest van de spelwereld, en tegelijkertijd ontneemt ELEX II je de kans niet om elke opdracht op heel wat verschillende manieren succesvol te voltooien. Zo kun je bijvoorbeeld besluiten om je gesprekspartners steeds te proberen manipuleren en te bestelen, of je kunt gewoon netjes eerst een opdracht voor hen doen om het vertrouwen te winnen, of je kunt de oplossing van het brute geweld verkiezen. Elk van deze keuzes beïnvloedt hoe de diverse facties jouw aanwezigheid zullen ervaren. Standaard is je aanzien neutraal, maar je kan heel snel vrienden én vijanden maken via je daden. Iemand doden die niet agressief naar je toe was, verhoogt je destructieve potentieel en status. Elke dialoogkeuze die wat van menslievendheid getuigt, wordt gezien als een zwakte en verlaagt die status, maar dat kun je dan ook weer snel goed maken door gewoon iemand een pak rammel te verkopen. Uiteindelijk zal je zelf in het kluwen van mogelijkheden je eigen speelstijl moeten ontdekken, door de factie te zoeken welke je het meest ligt en door via trial-and-error te ervaren hoever je kan gaan met je keuzes en daden. Prachtig toch?
Vernieuwing nihil, misschien zelfs veroudering
Klonk de voorgaande sectie een beetje als een samenvatting van de basisprincipes in een RPG? Dan kan ik in deze paragraaf alleen maar bevestigen dat ELEX II ook wat de mechanics betreft de klassieke RPG-standaarden hondstrouw respecteert. Het vechten stelt vooreerst niet bijzonder veel voor, maar het is allesbehalve makkelijk om een groter beest of een groepje vijanden de kop in te slaan. Gelukkig hoef je niet met elke vijand te vechten, want zeker in het begin ben je enorm zwak en eromheen sluipen werkt ook wel goed. Elke vijand die je toch besluit te verslaan en elke quest die je voltooit leveren je het overbekende XP op. Ja, ook in ELEX is dat de munt die je vervolgens kunt inzetten om je kracht, health, behendigheid, intelligentie of manipulatieve vaardigheden wat op te krikken. Daarnaast heb je ook nog up te graden capaciteiten, zoals hoe handig je omgaat met melee wapens, bogen, granaten, pistolen, … alsook wat betreft je weerstand tegen bepaalde materie en de regeneratie van je uithoudingsvermogen.
Bepaalde zaken in ELEX II zijn zo verouderd dat ik echt moest terugdenken aan Morrowind, maar misschien is dat net de bewuste bedoeling van de makers én de daaruitvolgende charme? De werkwijze om een queeste te lanceren is namelijk gelijkaardig en ondertussen enorm achterhaald: in het menu kies je de gewenste quest uit, waarna je deze via een knop laat lokaliseren op de kaart. Vanaf dan pas weet je waar je naartoe moet, want standaard staat er dus niks gemarkeerd, alle informatie bevindt zich in de geneste menutekst. Daarnaast dien je je te wenden tot trainers om beter te worden in een specifieke vaardigheid, zoals het craften en upgraden van wapens in een smederij, iets waarvoor je ook shards nodig hebt. Sterven geeft ook gewoon in dikke koeien van letters ‘END’ weer op het scherm. Gelukkig staat er op elke speciale locatie wél een soort van teleportatiemachine die eigenlijk meer lijkt op een loopband, maar laat het ons toch maar een moderner mechanisme noemen. Van zodra je op dit apparaat gaat staan, wordt fast travel ingeschakeld vanaf en naar die plaats. Ook super is dat de quick save zelfs tijdens de combat toegelaten wordt, maar misschien dat ik nu best overga naar de laatste sectie die gaat over het beeld en de bugs, vooraleer dit als het geschal van een loftrompet klinkt.
Grafisch mooi en lelijk tegelijk, tal van rare fenomenen
ELEX II is een rasechte schizofreen wat betreft de graphics. Soms is het uitzicht op Magalan meer dan geslaagd te noemen, maar helaas kan ik absoluut niet hetzelfde zeggen wat de personages betreft. De gezichtsuitdrukkingen, zelfs deze van Jax zelf, zijn vaak ronduit lelijk te noemen, zelfs naar het griezelige toe. De game kampt ook met allerhande grafische problemen zoals zwarte of paarse vlekken die plots het volledige scherm in beslag kunnen nemen alsook textures die flikkeren of gewoon verdwijnen.
ELEX II is een rasechte schizofreen wat betreft de graphics.
Er gebeuren daarnaast geregeld wat verwarrende dingen in de game. Bijvoorbeeld wanneer je personages aanvalt die relevant zijn voor één of andere latere quest. Enkele seconden nadat je deze morsdood geslagen hebt, verrijzen ze doodleuk uit de dood en doen ze daarna alsof er niets aan de hand is. Dat leverde wel wat hilarische momenten op. Enkele keren moest ik ook een savegame herladen doordat een quest niet correct verderging. Bugs zijn natuurlijk niet ondenkbaar bij zo’n ambitieus project, en ik ga er vanuit dat er wel nog patches zullen volgen. Ik wacht nu vooral op een patch vooraleer ik verder kan gaan als lid van de Morkons, zonder dat er textures verdwijnen in hun basiskamp ...
Conclusie
ELEX II heeft zeker zijn technische problemen. Grafisch is het soms niet om aan te zien en in de huidige staat zal je heel waarschijnlijk nog wat bugs aantreffen. De uit de eerste game overgeërfde gameplay voelt ook stilaan enorm verouderd aan maar toch, ergens heeft het weer zijn charme. Het blijft in ieder geval een moedige poging om de diepte en complexiteit van pakweg een Fallout-game ook maar enigszins proberen te benaderen ...
Pro
- Keuzemogelijkheden enorm
- Toegankelijke, oerdegelijke RPG
Con
- Stilaan té ouderwets
- Technisch vallen er heel wat steken
6.5
Over
Beschikbaar vanaf
1 maart 2022
Gespeeld op
- PC
Beschikbaar op
- PC
- PlayStation 4
- PlayStation 5
- Xbox One
- Xbox Series X|S
Genre
- RPG
Ontwikkelaar
- Piranha Bytes
Uitgever
- THQ Nordic
