Er weerklonk dit voorjaar heel veel gejuich toen er een remaster van het overbekende Diablo II uit 2000 aangekondigd werd. Inmiddels bleek het spelen van de klassieke versie van deze geliefde actie-RPG op een 4K-scherm toch niet meer zo ideaal, dus besloot Blizzard om alle Diablo-fans te paaien met een uiterst gepolijste editie, op grafisch en auditief vlak dan, waarbij de consoles evenmin overgeslagen werden. Er kwam een systeem van gedeelde inventories, de Lord of Destruction-DLC - met zijn twee nieuwe classes en een extra act - werd standaard toegevoegd en tenslotte gingen ook de originele cutscenes op de schop. Voilà, Diablo II: Resurrected was een feit, verkopen maar die handel, en laat die ondertussen groot geworden jongens nu maar hun jeugd herbeleven! Of blijkt het toch allemaal niet zo simpel te zijn dan, bij ‘slechts’ een remaster?
Zelf was ik één van de gelukkigen om in het post-millennium-tijdperk een puber te zijn. De eerste Diablo had ik pas laat na de release uitgespeeld, maar ik was wel ferm onder de indruk van het verslavende, lugubere sfeertje en de toegankelijke mechanics. Zodanig zelfs, dat ik niet al te lang wachtte om de tweede game aan te vatten, uiteraard met de Lord of Destruction-DLC. Want dingen half doen, ik haatte het toen en ik haat het nog steeds. Een ideaal uitgangspunt dus voor deze review, of toch vooral een nadeel? Je komt het hier snel te weten.
Logischerwijze ongewijzigd verhaal, de zeven classes, nagenoeg dezelfde modi
De lore van de Diablo-franchise is enorm diep, maar voor de onwetenden volgt hier een korte toelichting over wat het verhaal van deze tweede game betreft. In de eerste game wordt Diablo, de zogenaamde Lord of Terror, door de speler verslagen. De heldhaftige protagonist, bijgenaamd de Dark Wanderer, maakt hierna echter de fout door de Soulstone van Diablo bij te houden en wordt zo al snel bezeten van het kwade. Dit krijg je ook meteen in de eerste, mooie cutscene van Diablo II: Resurrected te zien. In deze tweede game speel je vervolgens een zelf te benoemen personage die de Dark Wanderer volgt en op deze manier eveneens verwikkeld raakt in de strijd tegen het alomtegenwoordige kwade van Diablo.
In Diablo II: Resurrected kunnen bij de start zowel online als offline te bespelen personages aangemaakt worden, maar een personage kan niet voor beide modi gebruikt worden. Er is keuze uit zeven classes: de Necromancer, Amazon, Barbarian, Sorceress en Paladin uit de originele Diablo II, aangevuld met de Druid en de Assassin via de Lord of Destruction-content. Zoals het een typische RPG betaamt, hebben elk van deze hun specifieke wapensets, te upgraden statistieken (stats) en vaardigheden (skill trees). Een zeldzame nieuwigheid hier is dat er nu gedeelde inventories bestaan, waardoor jouw verschillende personages wapens, uitrustingen en items met elkaar kunnen uitwisselen.
Op het hoofdscherm kun je een online game hosten waarbij anderen (maximaal acht spelers in totaal) zich kunnen vervoegen, of je kunt er zelf bij een andere speler zijn game aansluiten. Er is een lobby om gezellig of minder gezellig met elkaar te chatten en binnenkort volgt nog het Ladder-scorebord dat de top van die specifieke Ladder characters zal weergeven. Ten opzichte van de originele game is de TCP/IP-multiplayer eigenlijk de enige modus die niet meer beschikbaar is. Hierdoor is lokale co-op ook helaas niet meer mogelijk.
Beeld en geluid succesvol opgesmukt
De meest in het oog springende verandering ten opzichte van Diablo II is natuurlijk het beeld. Dat wordt nu weergegeven in 3D, er is dynamische belichting voorzien en de game spelen op een hogere refresh rate en/of in een 4K-resolutie behoort eveneens tot de mogelijkheden. Daarnaast werd elke cutscene prachtig herwerkt, waardoor het soms aanvoelt alsof je naar een film zit te kijken.
Zelfs het geluid werd stevig aangepakt in deze editie. Al werden de oorspronkelijke, iconische geluidseffecten dan wel behouden, de ondersteuning voor Dolby 7.1 Surround-geluid is zeer zeker een welkome toevoeging voor de audiofielen onder ons.
Dezelfde ouderwetse, maar nostalgische gameplay
Tot dusver kun je uit deze review afleiden dat Diablo II: Resurrected als een redelijk moderne game aanvoelt en dat is grotendeels ook zo. Tot we echter bij de gameplay belanden. Wel, nu moet ik toch een andere toon aanslaan. Het feit dat je via één toets kan schakelen tussen de zogenaamde Legacy (klassieke) en Resurrected grafische mode verraadt het eigenlijk al wat: aan de oorspronkelijke gameplay mechanics uit Diablo II is er in deze game zo goed als niets veranderd. Goud wordt vanaf nu automatisch opgeraapt en er zijn een aantal nieuwe hotkeys voorhanden, maar dat is het zowat. Ik kan me inbeelden dat deze game een stukje hemel op aarde moet zijn voor de nostalgicus, maar voor een moderne gamer daarentegen is het misschien eerder een beetje de hel, en wel deze van Diablo.
Diablo II: Resurrected vindt je handje maar vies, en legt je daarbovenop amper iets uit. Je personage start in een kamp met een basiswapen, een paar potions en enkele scrolls, maar zonder kaart of richtingaanwijzers. Er is enkel de standaard lege automap, die je telkens zelf opnieuw dient op te vullen door terug te gaan verkennen nadat je het spel afsluit. Gelukkig zijn er nog de WayPoints waarmee je kan teleporten naar een eerder bezochte zone. Ervaren Diablo-rotten weten natuurlijk steeds met welke NPC’s je telkens moet praten, om uiteindelijk van de aaneen te rijgen quests een soort logisch verhaal te maken. Toch was het voor mij, die geregeld eens een retrogame speelt, bij momenten best wennen. Ook de combat voelt op het eerste ogenblik nogal ouderwets aan. Eenmaal je echter terug in de schwung van het spel zit en de diverse skills begint te beheersen, wordt de gameplay snel terug verslavend, zoals vanouds.
Vervelende zaken en bugs
Het moet echter gezegd: mijn speeltijd in Diablo II: Resurrected mondt tot dusver niet uit in een verslaving, omdat de euforie geregeld afgeremd wordt door een aantal vervelende zaken en bugs. Aangezien dit een always-online game is, is er geen F5-toets voor snelle opslag van je progressie of een F9 om deze snel opnieuw te kunnen laden, zelfs niet wanneer je een offline personage bestuurt. Er zijn nergens opslagpunten in het spel voorzien, want alles berust op het online opslagsysteem. Helaas loopt dat soms minder goed dan te verwachten. Zo moet je, wanneer je personage sterft, zeker nog in dezelfde sessie terug bij zijn lijk geraken om alle wapens en uitrusting opnieuw in je bezit te krijgen. Sluit je het spel tussendoor eens af, dan zal je merken dat je zijn lijk niet meer zal vinden en zo ben je dus alles kwijt.
Wanneer je een kompaan inhuurt, zal je mogelijks vaststellen dat deze jou ook niet altijd zo goed volgt. Soms liep mijn huurling in cirkels rond, ver van mij verwijderd, en meerdere malen raakte hij naarmate ik vorderde op de kaart gewoon spoorloos. Mijn avontuur met deze specifieke huurling eindigde zelfs heel abrupt. Toen ik na het opnieuw opstarten van mijn pc de online game terug wilde verderzetten, bleek hij gewoon dood in het kamp te liggen, recht voor mijn voeten. Voor die 115 goudstukken had ik toch wel wat meer inzet van hem verwacht!
Het willen blijven behouden van de oorspronkelijke mechanics blijkt ook niet altijd de beste keuze te zijn, zeker wanneer dit het beheer van een inventory in een RPG betreft. Ik miste echt bepaalde moderne features, zoals het automatisch sorteren van mijn items, evenals het kunnen stapelen van de gelijkaardige items op dezelfde locatie in de Hotbar. Aangezien Diablo II: Resurrected geen turn-based RPG is maar een actiegame, waren deze beide features echt wel handig geweest.
Het meest vervelende moment echter ervoer ik toen mijn offline personage gewoon definitief uit het startmenu verdwenen was. Plotsklaps bleek alle progressie volledig verwijderd, in mijn offline game dan nog! Ik merkte daarnaast een aantal eigenaardigheden op bij mijn online personage. Na al mijn wapens en items te verliezen door andermaal verslagen te worden en het dan maar zo te laten, had ik bij de eerste daaropvolgende aanmelding plots alles terug. Niet dat ik deze bug nu zo erg vond, maar verwarrend was het zeker wel. Ik vermoed dat dit probleem te maken had met het opslagsysteem dat faalde om mijn gamestatus te synchroniseren overheen de verschillende online servers. Na wat verder opzoekwerk te verrichten bleek ik echt niet de enige te zijn met deze problemen. Hopelijk worden deze vervelende zaken toch wel snel opgelost, want deze doen ernstig afbreuk aan deze voor de rest mooie remaster.
Zelf was ik één van de gelukkigen om in het post-millennium-tijdperk een puber te zijn. De eerste Diablo had ik pas laat na de release uitgespeeld, maar ik was wel ferm onder de indruk van het verslavende, lugubere sfeertje en de toegankelijke mechanics. Zodanig zelfs, dat ik niet al te lang wachtte om de tweede game aan te vatten, uiteraard met de Lord of Destruction-DLC. Want dingen half doen, ik haatte het toen en ik haat het nog steeds. Een ideaal uitgangspunt dus voor deze review, of toch vooral een nadeel? Je komt het hier snel te weten.
Logischerwijze ongewijzigd verhaal, de zeven classes, nagenoeg dezelfde modi
De lore van de Diablo-franchise is enorm diep, maar voor de onwetenden volgt hier een korte toelichting over wat het verhaal van deze tweede game betreft. In de eerste game wordt Diablo, de zogenaamde Lord of Terror, door de speler verslagen. De heldhaftige protagonist, bijgenaamd de Dark Wanderer, maakt hierna echter de fout door de Soulstone van Diablo bij te houden en wordt zo al snel bezeten van het kwade. Dit krijg je ook meteen in de eerste, mooie cutscene van Diablo II: Resurrected te zien. In deze tweede game speel je vervolgens een zelf te benoemen personage die de Dark Wanderer volgt en op deze manier eveneens verwikkeld raakt in de strijd tegen het alomtegenwoordige kwade van Diablo.
In Diablo II: Resurrected kunnen bij de start zowel online als offline te bespelen personages aangemaakt worden, maar een personage kan niet voor beide modi gebruikt worden. Er is keuze uit zeven classes: de Necromancer, Amazon, Barbarian, Sorceress en Paladin uit de originele Diablo II, aangevuld met de Druid en de Assassin via de Lord of Destruction-content. Zoals het een typische RPG betaamt, hebben elk van deze hun specifieke wapensets, te upgraden statistieken (stats) en vaardigheden (skill trees). Een zeldzame nieuwigheid hier is dat er nu gedeelde inventories bestaan, waardoor jouw verschillende personages wapens, uitrustingen en items met elkaar kunnen uitwisselen.
Op het hoofdscherm kun je een online game hosten waarbij anderen (maximaal acht spelers in totaal) zich kunnen vervoegen, of je kunt er zelf bij een andere speler zijn game aansluiten. Er is een lobby om gezellig of minder gezellig met elkaar te chatten en binnenkort volgt nog het Ladder-scorebord dat de top van die specifieke Ladder characters zal weergeven. Ten opzichte van de originele game is de TCP/IP-multiplayer eigenlijk de enige modus die niet meer beschikbaar is. Hierdoor is lokale co-op ook helaas niet meer mogelijk.
Beeld en geluid succesvol opgesmukt
De meest in het oog springende verandering ten opzichte van Diablo II is natuurlijk het beeld. Dat wordt nu weergegeven in 3D, er is dynamische belichting voorzien en de game spelen op een hogere refresh rate en/of in een 4K-resolutie behoort eveneens tot de mogelijkheden. Daarnaast werd elke cutscene prachtig herwerkt, waardoor het soms aanvoelt alsof je naar een film zit te kijken.
Elke cutscene werd prachtig herwerkt, waardoor het aanvoelt alsof je naar een film zit te kijken.
Zelfs het geluid werd stevig aangepakt in deze editie. Al werden de oorspronkelijke, iconische geluidseffecten dan wel behouden, de ondersteuning voor Dolby 7.1 Surround-geluid is zeer zeker een welkome toevoeging voor de audiofielen onder ons.
Dezelfde ouderwetse, maar nostalgische gameplay
Tot dusver kun je uit deze review afleiden dat Diablo II: Resurrected als een redelijk moderne game aanvoelt en dat is grotendeels ook zo. Tot we echter bij de gameplay belanden. Wel, nu moet ik toch een andere toon aanslaan. Het feit dat je via één toets kan schakelen tussen de zogenaamde Legacy (klassieke) en Resurrected grafische mode verraadt het eigenlijk al wat: aan de oorspronkelijke gameplay mechanics uit Diablo II is er in deze game zo goed als niets veranderd. Goud wordt vanaf nu automatisch opgeraapt en er zijn een aantal nieuwe hotkeys voorhanden, maar dat is het zowat. Ik kan me inbeelden dat deze game een stukje hemel op aarde moet zijn voor de nostalgicus, maar voor een moderne gamer daarentegen is het misschien eerder een beetje de hel, en wel deze van Diablo.
Eenmaal je terug in de schwung van het spel zit, wordt het snel terug verslavend, zoals vanouds.
Diablo II: Resurrected vindt je handje maar vies, en legt je daarbovenop amper iets uit. Je personage start in een kamp met een basiswapen, een paar potions en enkele scrolls, maar zonder kaart of richtingaanwijzers. Er is enkel de standaard lege automap, die je telkens zelf opnieuw dient op te vullen door terug te gaan verkennen nadat je het spel afsluit. Gelukkig zijn er nog de WayPoints waarmee je kan teleporten naar een eerder bezochte zone. Ervaren Diablo-rotten weten natuurlijk steeds met welke NPC’s je telkens moet praten, om uiteindelijk van de aaneen te rijgen quests een soort logisch verhaal te maken. Toch was het voor mij, die geregeld eens een retrogame speelt, bij momenten best wennen. Ook de combat voelt op het eerste ogenblik nogal ouderwets aan. Eenmaal je echter terug in de schwung van het spel zit en de diverse skills begint te beheersen, wordt de gameplay snel terug verslavend, zoals vanouds.
Vervelende zaken en bugs
Het moet echter gezegd: mijn speeltijd in Diablo II: Resurrected mondt tot dusver niet uit in een verslaving, omdat de euforie geregeld afgeremd wordt door een aantal vervelende zaken en bugs. Aangezien dit een always-online game is, is er geen F5-toets voor snelle opslag van je progressie of een F9 om deze snel opnieuw te kunnen laden, zelfs niet wanneer je een offline personage bestuurt. Er zijn nergens opslagpunten in het spel voorzien, want alles berust op het online opslagsysteem. Helaas loopt dat soms minder goed dan te verwachten. Zo moet je, wanneer je personage sterft, zeker nog in dezelfde sessie terug bij zijn lijk geraken om alle wapens en uitrusting opnieuw in je bezit te krijgen. Sluit je het spel tussendoor eens af, dan zal je merken dat je zijn lijk niet meer zal vinden en zo ben je dus alles kwijt.
Wanneer je een kompaan inhuurt, zal je mogelijks vaststellen dat deze jou ook niet altijd zo goed volgt. Soms liep mijn huurling in cirkels rond, ver van mij verwijderd, en meerdere malen raakte hij naarmate ik vorderde op de kaart gewoon spoorloos. Mijn avontuur met deze specifieke huurling eindigde zelfs heel abrupt. Toen ik na het opnieuw opstarten van mijn pc de online game terug wilde verderzetten, bleek hij gewoon dood in het kamp te liggen, recht voor mijn voeten. Voor die 115 goudstukken had ik toch wel wat meer inzet van hem verwacht!
Het willen blijven behouden van de oorspronkelijke mechanics blijkt ook niet altijd de beste keuze te zijn, zeker wanneer dit het beheer van een inventory in een RPG betreft. Ik miste echt bepaalde moderne features, zoals het automatisch sorteren van mijn items, evenals het kunnen stapelen van de gelijkaardige items op dezelfde locatie in de Hotbar. Aangezien Diablo II: Resurrected geen turn-based RPG is maar een actiegame, waren deze beide features echt wel handig geweest.
Het meest vervelende moment echter ervoer ik toen mijn offline personage gewoon definitief uit het startmenu verdwenen was. Plotsklaps bleek alle progressie volledig verwijderd, in mijn offline game dan nog! Ik merkte daarnaast een aantal eigenaardigheden op bij mijn online personage. Na al mijn wapens en items te verliezen door andermaal verslagen te worden en het dan maar zo te laten, had ik bij de eerste daaropvolgende aanmelding plots alles terug. Niet dat ik deze bug nu zo erg vond, maar verwarrend was het zeker wel. Ik vermoed dat dit probleem te maken had met het opslagsysteem dat faalde om mijn gamestatus te synchroniseren overheen de verschillende online servers. Na wat verder opzoekwerk te verrichten bleek ik echt niet de enige te zijn met deze problemen. Hopelijk worden deze vervelende zaken toch wel snel opgelost, want deze doen ernstig afbreuk aan deze voor de rest mooie remaster.
Conclusie
Voor de diehard Diablo-fans biedt Diablo II: Resurrected ongetwijfeld het heerlijk vleugje nostalgie waar ze zolang naar smachtten. Het is nostalgie van de bovenste plank, gepaard met een aantal luxueuze toevoegingen zoals de grafische pracht en het flink verbeterde geluid. Helaas wordt dit gevoel momenteel wat overschaduwd door bugs in het online gebeuren welke de ervaring sporadisch flink verpesten. Ik ben er echter zeker van dat het allemaal wel goed komt, dus na het nodige geduld te beoefenen, lonkt de verslaving!
Pro
- Heerlijke nostalgie
- Verrijkt met grafische pracht en prima geluid
Con
- Gameplay stilaan té verouderd
- Aantal vervelende zaken en bugs wat betreft het online gebeuren
7.5
Over
Beschikbaar vanaf
23 september 2021
Gespeeld op
- PC
Beschikbaar op
- Nintendo Switch
- PC
- PlayStation 4
- PlayStation 5
- Xbox One
- Xbox Series X|S
Ontwikkelaar
- Blizzard Entertainment
Uitgever
- Blizzard Entertainment
