Review: Diablo IV

Lilith! Ze lijkt mij te achtervolgen, want in een recente game rond superhelden was ze ook van de partij. Het lijkt een druk jaar voor haar te worden en in Diablo IV brengt ze het slechtste naar boven in de bewoners van Sanctuary. Na het einde van Diablo III werd de wereld achtergelaten in een vreselijke staat, nadat er miljoenen slachtoffers vielen in de strijd tussen de High Heavens en de Burning Hells. Nét als de mensen terug aan de heropbouw werken, verschijnt Lilith op het toneel. Als dochter van Hatred zal het geen verrassing zijn dat haat een centrale rol speelt in dit verhaal en haar motieven.

In het eerste dorpje waar je tijdens je Diablo IV -avontuur terechtkomt, wordt er op dat moment een priester voor zot verklaard. De inwoners vragen je hulp om die arme man toch te helpen. Een demon zou hem in zijn macht gekregen hebben, waarna de godvrezende man krankzinnig is geworden. Pas als je die duivel verslaat zal hij terug vrij zijn. Als grote held deins je daar niet voor terug en dus ga je vol goede moed even op pad om dat klusje te klaren. Maar niets is echter minder waar, de rollen worden omgedraaid en diezelfde priester redt op zijn beurt jouw leven.

DiabloIV-01.jpg

Een eindeloze spiraal van haat en geweld​

De gebeurtenissen in dat dorpje blijken zich over heel Sanctuary af te spelen. Vredelievende mensen doen, onder de invloed van Lilith, de ergste en wreedste handelingen. Ook jij komt in contact met haar kracht wegens het consumeren van bloemblaadjes gedrenkt in haar bloed, maar ze slaagt er niet in om jou in haar macht te krijgen. Deze setting van haat zorgt voor een grimmige en onheilspellende sfeer. Daar ben ik in elk geval positief over, want dit leunt veel dichter aan bij de setting in Diablo II. Die sfeer heeft Diablo III naar mijn gevoel nooit kunnen evenaren en bleef veel meer aan de luchtigere kant. In tegenstelling tot de voorgaande versies komen we nu terecht in een open wereld. De omvang is veel groter dan in Diablo III, en dat merk je al van bij de start. Het verhaal is ook stukken beter, maar gelukkig hoef je deze niet met elk personage opnieuw uit te spelen. Na de eerste playthrough kan je met het volgend karakter het hoofdverhaal overslaan.

Er zijn terug vele hordes aan vijanden om te doden en wereldevenementen om aan deel te nemen. Nieuw zijn de talloze verschillende dungeons, die elk voor een specifieke klasse een extra beloning voorzien in de vorm van Aspects, waarmee bepaalde skills of vaardigheden verbeterd worden. Om deze wereld te doorkruisen, zijn de gekende Waypoints terug aanwezig. Die maken het mogelijk om snel tussen de steden te transporteren. Gelukkig zijn er ook paarden die je kan kopen, om ze als vervoersmiddel te gebruiken buiten de steden. Het duurt wel even voor die mogelijkheid er is, en het komt als een veel te laat godsgeschenk, want alles te voet afleggen is toch een werk van lange adem. Het uiterlijk van je trouwe viervoeter kan je wat aanpassen, maar verwacht daar geen uitgebreide mogelijkheden. Dat geldt trouwens ook voor je eigen personage. Daar zijn wel meer mogelijkheden voor uitgewerkt - en voor mij meer dan voldoende - maar verwacht je aan geen honderden opties in elk onderdeel. Het is wel een grote verbetering tegenover Diablo III.


Kies je favoriete klasse​

Er zijn vijf verschillende klassen: Barbarian, Rogue, Sorcerer, Druid en Necromancer. Ze hebben elk hun eigen speelstijl en spelen enorm verschillend. Niet alleen de verschillende stijlen zijn goed uitgewerkt, elke skill en vaardigheid is goed afgewerkt en voelt speciaal aan. Uiteraard is de ene aanval al wat sterker dan de andere, maar als die niet bij jouw speelstijl past, zal je toch teruggrijpen naar wat voor jou het meest efficiënt is. Het is leuk om de skill tree uit te testen door verschillende keuzes te maken. Hoe hoger je level, hoe dieper je in de skill tree gaat, waardoor je toegang krijgt tot verschillende mogelijkheden. Zo kan een nieuwe vaardigheid of aanval je plots doen twijfelen aan je build, waardoor je toch wat gaat experimenteren. Ook kan je uitrusting een niveau toevoegen aan een skill die je daarvoor niet zo sterk vond, maar toch eens kan uittesten en zo andere mogelijke combinaties ontdekt.

Diablo IV slaagt erin om mijn speelstijl uit te dagen en mij meer te laten experimenteren.


Mijn favoriet was al snel duidelijk, dacht ik! Meestal past de Barbarian goed bij mijn voorkeur, aangezien ik graag middenin de actie sta. Maar na het testen van alle klassen, had ik toch een beter of leuker gevoel bij de Necromancer klasse. Dat is echt een unicum omdat spelen met fragielere karakters mij niet direct aanspreekt. Het getuigt van goede keuzes in het opbouwen van elke skill tree, want in elke klasse vond ik wel positieve punten en leuke uitdagingen. Met een Rogue was het wel meer opletten voor boss fights. Naar mijn gevoel - of was het onkunde - was er voor die klasse een duidelijker verschil tussen builds om mobs te verslaan of voor single targets zoals bazen. De andere klassen hadden daar minder last van, hoewel het moeilijker blijft om mêlee-aanvallen te gebruiken tijdens chaotische gevechten.


Ontdek de prachtige wereld​

Grafisch is er heel wat vooruitgang geboekt ten opzichte van Diablo III. Wie dat in twijfel trekt, start best nog eens het spel op, of zoekt toch eens naar wat vergelijkingsmateriaal. De omgevingen, het weer, de personages en verschillende werelddelen zijn sterk opgebouwd. Het ontdekken van de wereld gaat zoals gewoonlijk terug gepaard met het bevechten van talloze vijanden. Er is wel een grotere verscheidenheid in de tegenstanders, al zullen er toch wat oude bekenden op het toneel verschijnen. De moeilijkste vijanden zijn uitgewerkt met verschillende vaardigheden en fases, maar andere monsters hebben helaas wat te weinig variatie in hun aanvallen. Veel andere minpunten kan ik niet aanhalen.

Voor de grootste liefhebbers van endgame content kan ik positief nieuws brengen. Na het behalen van level 50 krijg je toegang tot Paragon boards. Het eerste bord is telkens vooraf bepaald voor elke klasse, maar nadien kies je zelf welk bord je aansluit op het vorige. Er zijn verschillende thema's uitgewerkt rond specifieke vaardigheden van je klasse, waarmee je zelf kan bepalen welke richting je uitgaat met je karakter. De hemel dus voor theorycrafting liefhebbers of als je gewoon graag experimenteert. Ikzelf heb niet alle endgame content gezien in de beperkte tijd, maar de eerste ervaringen zijn veelbelovend. De Nightmare Tier speel je vrij door het verhaal een eerste keer uit te spelen en een eerste Capstone Dungeon te voltooien. Hiermee bewijs je dat je klaar bent voor de volgende stap, waarmee de verschillende nieuwe uitdagingen beschikbaar worden en de endgame begint.

Zo kan je Nightmare Sigils te verkrijgen door verschillende quests uit te voeren en Favors in te ruilen. Die Sigils verlenen toegang tot Nightmare Dungeons, die veel moeilijker zijn dan de normale dungeons, een systeem eigenlijk vergelijkbaar met het Mythic+ systeem in World of Warcraft. Een Sigil voegt dus extra moeilijkheden toe in de vorm van moeilijkere tegenstanders of negatieve effecten voor de spelers, maar de beloningen zijn ook navenant. Er zijn nog veel meer uitdagingen zoals PvP-gebieden en zogenaamde Helltides, waardoor uitdagende monsters tevoorschijn komen in de open wereld van Sanctuary.

Conclusie

Voor mij slaagt Diablo IV erin om terug de donkere, grimmige sfeer neer te zetten van de eerste twee telgen. Het verhaal spreekt aan en heeft al snel enkele onverwachte wendingen. Het concept van een open wereld is voor mij zeer goed uitgevoerd en nodigt uit om verder te ontdekken. Er is ook een goede variatie aan evenementen, dungeons en extra quests. Ondertussen heb ik al heel wat tijd gespendeerd in Diablo IV, verdeeld over de verschillende beta's, het server slam weekend en de vervroegde toegang. Toch blijf ik maar uitkijken naar meer. Tot nu toe heb ik mij dus in elk geval niet verveeld, al ken ik act 1 en 2 ondertussen uit mijn hoofd. Alle klassen hebben elk hun eigen voor- en nadelen, waardoor je meer zal experimenteren met de verschillende vaardigheden, en het spel slaagt er wonderwel in om dat aan te sporen. De endgame smaakt ook naar meer en heeft veel potentieel. Ik ben in elk geval overtuigd en kan niet wachten om op zes juni Sanctuary wat minder haatdragend te maken, uiteraard door menig schedels te breken en talloze vijanden kapot te maken.

Pro

  • Verhaal en sfeer zijn onheilspellend
  • Grafisch mooi
  • Elke klasse speelt uniek en is goed uitgewerkt
  • Open wereld is goed neergezet met veel inhoud
  • Endgame heeft de nodige aandacht gekregen

Con

  • Te weinig variatie in de aanvallen van gewone monsters
  • Te veel vijanden aanwezig, wat maakt dat ontdekken van de wereld op dat vlak te voorspelbaar is
9

Over

Beschikbaar vanaf

6 juni 2023

Gespeeld op

  1. PC

Beschikbaar op

  1. PC
  2. PlayStation 4
  3. PlayStation 5
  4. Xbox One
  5. Xbox Series X|S

Genre

  1. Action
  2. Hack and slash
  3. RPG

Ontwikkelaar

  1. Blizzard Entertainment

Uitgever

  1. Blizzard Entertainment
 
Terug
Bovenaan