Opnieuw op eigen benen na een lange relatie

Tis wel een propere break geweest hoor. Alles deftig opgelost qua verdeling, we kunnen perfect door dezelfde deur wandelen. Wie weet wandel k straks met haar mee van de notaris richting haar werk nadat die akte getekend is 😂 maar ja zij liet mij wel achter, ondanks datk dan wist dat er iets ni juist zat heeft me da serieus gebroken. Uiteindelijk zag k ondanks 1 klein mankement haar toch wel als de vrouw waar k oud mee kon worden :p
 
Laatst bewerkt:
Na ongeveer een maand geleden bijna een inzinking te krijgen begint het stilletjes aan allemaal terug wat beter te gaan. Ik ben een klein plan aan het opstellen voor het komende half jaar waar ik toch enkele doelen zou willen bereiken. Niets super concreet, misschien iets te vaag of te hoopvol? Maar als ik dan toch iets heb om me op te richten is het al goed.

- Het komende half jaar wil ik vooral aan mezelf werken. Terug met regelmaat gaan sporten, de conditie en bijhorend zelfvertrouwen terug wat opkrikken. Pas nadien ga ik eventueel kijken om terug actief open te staan voor een nieuwe relatie. Ik zeg actief, want je weet natuurlijk nooit wat er tussen dit en 6 maanden kan gebeuren.

- Vanaf januari zou ik graag een flexi job gaan uitvoeren om toch een extra zakcentje te verdienen.

- In mei werk ik 1 jaar bij mijn huidige werkgever. Normaal volgt er dan wel een performance review maar aangezien ik bij reeds gebeurde 1-to-1 gesprekken steeds lovende commentaar krijg hoop ik daar dan toch een loonsverhoging uit de brand te slepen.

Aangezien dat half jaar mij ook wat meer tijd geeft om extra te sparen kan ik in die periode m'n spaargeld toch ook weer met een bedrag van (mss net geen) 5 cijfers te verhogen. Wat mij dan weer verder gaat helpen om me eindelijk eens actief op de woningmarkt te storten. Ik kijk nu soms wel eens op immo sites, maar ik ben er nooit echt concreet mee bezig geweest. Ik ben al eens iets tegengekomen dat mij aanstaat, maar momenteel nog geen echte actie ondernomen.
 
Kleine aanvulling: focus op doelen maar giet ze ook in data (niet het meervoud van datum maar als in iets meetbaars)... Hou ze realistisch en flexibel... Je wilt (metric) X euro kunnen sparen, X kilometer kunnen lopen,... om (doel) een huis te kunnen kopen, een betere conditie te hebben. Het tijdsaspect hou je best flexibel (tussen X en Y aantal maanden) want dat zal afhankelijk zijn van je tussendoelen (een flexi-job, x aantal keer trainen per week, ...). Dan kan je ook al genieten van tussenliggende successen die je op weg zetten naar je ultieme doel.

Veel succes!!!
 
Telt ruim 5 jaar als een lange relatie? Ik ben zelf nog maar 25 dus voor mij betreft het nog geen huwelijk en bijhorende scheiding maar momenteel zit ik wel echt in zak en as en zie ik het eventjes niet meer zitten. Ik ben normaal een heel rationeel persoon en de laatste keer dat ik gehuild heb moet ruim een decennium geleden zijn tijdens een fietsongeluk waarbij ik mijn been brak, maar ik heb de afgelopen dagen al zoveel afgehuild dat het bijna in een romcom met hopeloze personages zou passen. Ik heb even moeten denken hoe ik dit van me kan afschrijven en aangezien de toon in dit topic wel serieus is dacht ik dat ik hier wel terecht kon om ergens met mijn gevoelens heen te kunnen.

Mijn vriendin heeft deze week laten weten niet meer verder te willen omdat ze het niet meer zo ziet zitten. Ze ziet me nog steeds als goede vriend maar niets meer. Ik wist dat er al zaken gaande waren maar ik dacht dat ik gewoon een tandje bij moest steken toen ik ontdekte dat ze veel met een of andere gast aan het chatten was geslagen, maar blijkt dat ik dat erg onderschat heb en door mijn roze bril aan het kijken ben geweest.

Wat problematisch is, is dat we letterlijk aan het sparen zijn samen voor een lening voor een huis (gelukkig nog niets op papier dus) en momenteel beiden bij mijn ouders inwonen (we betalen allebei wat huur). Haar ouders keken niet zoveel naar haar om en betaalden zelfs geen hogere studies, iets waar ik en mijn ouders ons voor ingezet hebben omdat ze graag wou studeren. Al die tijd hebben we dus al samengewoond eigenlijk bij mij thuis. Niet ideaal natuurlijk, maar ik vond het uiteindelijk best omdat ik in haar wel de vrouw zie met wie ik de rest van mijn leven wil doorbrengen.

Momenteel moet ik dus de schijn hoog houden dat alles goed gaat want mijn ouders hebben geen clue. Ze vroeg me of dat oke was omdat het bijna feesten zijn en dit momenteel zou in slaan als een bom en ik absoluut niet op confrontaties zit te wachten. Daarnaast houd ik ook van haar en heb ik ergens een hopeloze hoop dat ze zich nog bedenkt zolang niet alle bruggen zijn opgeblazen om het zo te stellen... Maar na een week weet ik niet of ik het emotioneel wel aankan. Ik voel me elke dag zo verdrietig, ik heb nergens meer zin in, mijn werk lijdt er zwaar onder en intussen moet ik wel doen alsof alles oke is en ik denk niet dat ik dat nog lang volhoud.

Tegelijk wil ik haar, de persoon die ik zo graag heb, niet op straat zetten (hoewel ze makkelijk iets zou kunnen huren met haar inkomen). Vandaag is ze jarig en zijn we bij een deel van haar familie. Ik vind het allemaal oke en had al een cadeau langer geleden gekocht dus heb ik dat ook gewoon gegeven. Ze was er heel blij mee en ik was gelukkig dat ze het toch een leuk cadeau vond tot ik zag dat het eerste wat ze deed was een foto sturen naar die gast waar ik het eerder over had en erbij (ik weet ik, ik had niet mogen spieken...) dat ze dat cadeau van haar ouders had gekregen. Haar ouders die niet alleen in geen velden of wegen te bekennen zijn in jaren terwijl ze mij eigenlijk ook zo nog eens extra vernedert.

Momenteel voel ik dus niet alleen verdriet maar ook afkeer en haat maar ook nog steeds hoop dat alles weer goed komt. Ik weet niet wat ik ermee moet doen want mijn gedachten springen alle kanten op en ik voel me zo'n loser en hopeloos geval. Ik heb echt het idee dat ik hier aan onder door ga gaan maar ik zie momenteel geen uitweg. Ik ben gewoon niet goed in faken en het idee dat ze hele tijd met iemand anders zit te chatten voor m'n neus maakt me irrationeel boos.

Op dit soort momenten wou ik dat ik meer vrienden had, welke ik helaas niet echt heb (wel wat kameraden enzo natuurlijk). Ik was altijd gelukkig met ons tweetjes, ze was niet alleen mijn lief maar ook mijn beste vriend. Het voelt dus alsof ik dat allemaal in 1x kwijt ben en ik voel me nu dus gewoon helemaal gebroken.
 
Je MOET zo snel mogelijk voor duidelijkheid zorgen.
Haar een redelijke termijn geven om iets anders te vinden (vb voor 1 januari), het zeggen tegen je ouders zodat je daar terecht kan voor het emotionele én praktische en vooral beseffen dat je vervangen bent. Wil je echt haar terug wetende dat het voor haar ok is om te liegen op meerdere vlakken? Of enkel omwille van het idee van de goede tijden? Belangrijk om daar een onderscheid in te zien.

En als je al zo lang samen bent, ook al ben je jong, heb je geen huis of kind of whatever: je gaat door een rouwproces. Soms kan daar hulp bij nodig hebben van externen, soms een avondje gaan zuipen met maten, soms uithuilen op de schoot van je mama. Zoek voor jezelf uit waar je nood aan hebt, los van wat anderen ervan zouden denken of zeggen.

Maar vooral zo snel mogelijk de fysieke breuk bereiken, zonder is dat extreem moeilijk en veel trager te verwerken.

Sterkte! 💪
 
Lothiriel zei:
Telt ruim 5 jaar als een lange relatie? Ik ben zelf nog maar 25 dus voor mij betreft het nog geen huwelijk en bijhorende scheiding maar momenteel zit ik wel echt in zak en as en zie ik het eventjes niet meer zitten. Ik ben normaal een heel rationeel persoon en de laatste keer dat ik gehuild heb moet ruim een decennium geleden zijn tijdens een fietsongeluk waarbij ik mijn been brak, maar ik heb de afgelopen dagen al zoveel afgehuild dat het bijna in een romcom met hopeloze personages zou passen. Ik heb even moeten denken hoe ik dit van me kan afschrijven en aangezien de toon in dit topic wel serieus is dacht ik dat ik hier wel terecht kon om ergens met mijn gevoelens heen te kunnen.

Mijn vriendin heeft deze week laten weten niet meer verder te willen omdat ze het niet meer zo ziet zitten. Ze ziet me nog steeds als goede vriend maar niets meer. Ik wist dat er al zaken gaande waren maar ik dacht dat ik gewoon een tandje bij moest steken toen ik ontdekte dat ze veel met een of andere gast aan het chatten was geslagen, maar blijkt dat ik dat erg onderschat heb en door mijn roze bril aan het kijken ben geweest.

Wat problematisch is, is dat we letterlijk aan het sparen zijn samen voor een lening voor een huis (gelukkig nog niets op papier dus) en momenteel beiden bij mijn ouders inwonen (we betalen allebei wat huur). Haar ouders keken niet zoveel naar haar om en betaalden zelfs geen hogere studies, iets waar ik en mijn ouders ons voor ingezet hebben omdat ze graag wou studeren. Al die tijd hebben we dus al samengewoond eigenlijk bij mij thuis. Niet ideaal natuurlijk, maar ik vond het uiteindelijk best omdat ik in haar wel de vrouw zie met wie ik de rest van mijn leven wil doorbrengen.

Momenteel moet ik dus de schijn hoog houden dat alles goed gaat want mijn ouders hebben geen clue. Ze vroeg me of dat oke was omdat het bijna feesten zijn en dit momenteel zou in slaan als een bom en ik absoluut niet op confrontaties zit te wachten. Daarnaast houd ik ook van haar en heb ik ergens een hopeloze hoop dat ze zich nog bedenkt zolang niet alle bruggen zijn opgeblazen om het zo te stellen... Maar na een week weet ik niet of ik het emotioneel wel aankan. Ik voel me elke dag zo verdrietig, ik heb nergens meer zin in, mijn werk lijdt er zwaar onder en intussen moet ik wel doen alsof alles oke is en ik denk niet dat ik dat nog lang volhoud.

Tegelijk wil ik haar, de persoon die ik zo graag heb, niet op straat zetten (hoewel ze makkelijk iets zou kunnen huren met haar inkomen). Vandaag is ze jarig en zijn we bij een deel van haar familie. Ik vind het allemaal oke en had al een cadeau langer geleden gekocht dus heb ik dat ook gewoon gegeven. Ze was er heel blij mee en ik was gelukkig dat ze het toch een leuk cadeau vond tot ik zag dat het eerste wat ze deed was een foto sturen naar die gast waar ik het eerder over had en erbij (ik weet ik, ik had niet mogen spieken...) dat ze dat cadeau van haar ouders had gekregen. Haar ouders die niet alleen in geen velden of wegen te bekennen zijn in jaren terwijl ze mij eigenlijk ook zo nog eens extra vernedert.

Momenteel voel ik dus niet alleen verdriet maar ook afkeer en haat maar ook nog steeds hoop dat alles weer goed komt. Ik weet niet wat ik ermee moet doen want mijn gedachten springen alle kanten op en ik voel me zo'n loser en hopeloos geval. Ik heb echt het idee dat ik hier aan onder door ga gaan maar ik zie momenteel geen uitweg. Ik ben gewoon niet goed in faken en het idee dat ze hele tijd met iemand anders zit te chatten voor m'n neus maakt me irrationeel boos.

Op dit soort momenten wou ik dat ik meer vrienden had, welke ik helaas niet echt heb (wel wat kameraden enzo natuurlijk). Ik was altijd gelukkig met ons tweetjes, ze was niet alleen mijn lief maar ook mijn beste vriend. Het voelt dus alsof ik dat allemaal in 1x kwijt ben en ik voel me nu dus gewoon helemaal gebroken.
Klik om te vergroten...
ik wil je veel sterkte wensen.
Iedereen moet natuurlijk zelf aanvoelen hoe hij de zaken regelt, maar ik zou toch al eens met uw ouders (of 1 van de twee) praten. Persoonlijk heb ik het gevoel (zoverre dit kan uit 1 post) dat ze nu van je profiteert. Ze heeft duidelijk al iemand anders, geen idee welke hoop je dan nog moet koesteren.
Wat je voor jezelf moet uitmaken is of je die schertsvertoning naar je ouders en familie ook wel wil doen. Wat als je dan later moet toegeven dat het al langer niet snor zat? Hoe gaat het je band met hen beïnvloeden?

Gemakkelijk gaat het sowieso niet zijn, maar het gaat niet gemakkelijker zijn door de boel te laten aanslepen en te blijven leven op hoop (waarvan je waarschijnlijk wel zelf weet of deze gegrond is of niet)
 
Lothiriel zei:
Telt ruim 5 jaar als een lange relatie? Ik ben zelf nog maar 25 dus voor mij betreft het nog geen huwelijk en bijhorende scheiding maar momenteel zit ik wel echt in zak en as en zie ik het eventjes niet meer zitten. Ik ben normaal een heel rationeel persoon en de laatste keer dat ik gehuild heb moet ruim een decennium geleden zijn tijdens een fietsongeluk waarbij ik mijn been brak, maar ik heb de afgelopen dagen al zoveel afgehuild dat het bijna in een romcom met hopeloze personages zou passen. Ik heb even moeten denken hoe ik dit van me kan afschrijven en aangezien de toon in dit topic wel serieus is dacht ik dat ik hier wel terecht kon om ergens met mijn gevoelens heen te kunnen.

Mijn vriendin heeft deze week laten weten niet meer verder te willen omdat ze het niet meer zo ziet zitten. Ze ziet me nog steeds als goede vriend maar niets meer. Ik wist dat er al zaken gaande waren maar ik dacht dat ik gewoon een tandje bij moest steken toen ik ontdekte dat ze veel met een of andere gast aan het chatten was geslagen, maar blijkt dat ik dat erg onderschat heb en door mijn roze bril aan het kijken ben geweest.

Wat problematisch is, is dat we letterlijk aan het sparen zijn samen voor een lening voor een huis (gelukkig nog niets op papier dus) en momenteel beiden bij mijn ouders inwonen (we betalen allebei wat huur). Haar ouders keken niet zoveel naar haar om en betaalden zelfs geen hogere studies, iets waar ik en mijn ouders ons voor ingezet hebben omdat ze graag wou studeren. Al die tijd hebben we dus al samengewoond eigenlijk bij mij thuis. Niet ideaal natuurlijk, maar ik vond het uiteindelijk best omdat ik in haar wel de vrouw zie met wie ik de rest van mijn leven wil doorbrengen.

Momenteel moet ik dus de schijn hoog houden dat alles goed gaat want mijn ouders hebben geen clue. Ze vroeg me of dat oke was omdat het bijna feesten zijn en dit momenteel zou in slaan als een bom en ik absoluut niet op confrontaties zit te wachten. Daarnaast houd ik ook van haar en heb ik ergens een hopeloze hoop dat ze zich nog bedenkt zolang niet alle bruggen zijn opgeblazen om het zo te stellen... Maar na een week weet ik niet of ik het emotioneel wel aankan. Ik voel me elke dag zo verdrietig, ik heb nergens meer zin in, mijn werk lijdt er zwaar onder en intussen moet ik wel doen alsof alles oke is en ik denk niet dat ik dat nog lang volhoud.

Tegelijk wil ik haar, de persoon die ik zo graag heb, niet op straat zetten (hoewel ze makkelijk iets zou kunnen huren met haar inkomen). Vandaag is ze jarig en zijn we bij een deel van haar familie. Ik vind het allemaal oke en had al een cadeau langer geleden gekocht dus heb ik dat ook gewoon gegeven. Ze was er heel blij mee en ik was gelukkig dat ze het toch een leuk cadeau vond tot ik zag dat het eerste wat ze deed was een foto sturen naar die gast waar ik het eerder over had en erbij (ik weet ik, ik had niet mogen spieken...) dat ze dat cadeau van haar ouders had gekregen. Haar ouders die niet alleen in geen velden of wegen te bekennen zijn in jaren terwijl ze mij eigenlijk ook zo nog eens extra vernedert.

Momenteel voel ik dus niet alleen verdriet maar ook afkeer en haat maar ook nog steeds hoop dat alles weer goed komt. Ik weet niet wat ik ermee moet doen want mijn gedachten springen alle kanten op en ik voel me zo'n loser en hopeloos geval. Ik heb echt het idee dat ik hier aan onder door ga gaan maar ik zie momenteel geen uitweg. Ik ben gewoon niet goed in faken en het idee dat ze hele tijd met iemand anders zit te chatten voor m'n neus maakt me irrationeel boos.

Op dit soort momenten wou ik dat ik meer vrienden had, welke ik helaas niet echt heb (wel wat kameraden enzo natuurlijk). Ik was altijd gelukkig met ons tweetjes, ze was niet alleen mijn lief maar ook mijn beste vriend. Het voelt dus alsof ik dat allemaal in 1x kwijt ben en ik voel me nu dus gewoon helemaal gebroken.
Klik om te vergroten...
Denk in de eerste plaats aan jezelf. Het is nobel van je dat je haar wilt ontzien, maar zoals je zelf aangeeft ben je er aan het onderdoor gaan en kan jij die steun van je familie verdomd goed zelf gebruiken op dit moment.

Laat op voorhand aan haar weten dat je je ouders gaat inlichten, en dat ze moet beginnen uitkijken naar een nieuwe stek.

Je ouders zullen boos en gekwetst zijn, maar geef aan dat je niet wilt dat ze je vriendin gewoon zonder pardon op straat zetten, of onheus gaan behandelen.
 
Mulan zei:
Je MOET zo snel mogelijk voor duidelijkheid zorgen.
Haar een redelijke termijn geven om iets anders te vinden (vb voor 1 januari), het zeggen tegen je ouders zodat je daar terecht kan voor het emotionele én praktische en vooral beseffen dat je vervangen bent. Wil je echt haar terug wetende dat het voor haar ok is om te liegen op meerdere vlakken? Of enkel omwille van het idee van de goede tijden? Belangrijk om daar een onderscheid in te zien.

En als je al zo lang samen bent, ook al ben je jong, heb je geen huis of kind of whatever: je gaat door een rouwproces. Soms kan daar hulp bij nodig hebben van externen, soms een avondje gaan zuipen met maten, soms uithuilen op de schoot van je mama. Zoek voor jezelf uit waar je nood aan hebt, los van wat anderen ervan zouden denken of zeggen.

Maar vooral zo snel mogelijk de fysieke breuk bereiken, zonder is dat extreem moeilijk en veel trager te verwerken.

Sterkte! 💪
Klik om te vergroten...
Ik weet dat je gelijk hebt en de rationele ik kan het niet anders dan het eens zijn maar ik zit gewoon in m’n hoofd hele tijd te schipperen tussen de voor- en nadelen van het op z’n beloop laten…

Het is niet alleen de emotionele component van niet alleen te willen zijn (ik weet dat dat zielig klinkt) en nog steeds van haar te houden maar ook praktisch wat me enorm afkeert. Ook ben ik bang voor de reactie van m’n ouders die enorm veel voor haar hebben gedaan, alleen maar omdat ik haar zo graag zag. Mijn ouders zijn absoluut geen onmensen maar ik ben gewoon zo … beschaamd? Als dat ergens op slaat…

Maar ik besef ook dat de status quo mij echt pijn doet en dat continu en mijn leven totaal verpest. Ik kan m’n werk niet langer dan een paar weken verpesten voor ik daar ook weerslag zou gaan voelen.

Ik weet dat ze momenteel van me profiteert @Tonerider maar ondanks het bedrog ben ik gewoon niet over haar heen. Ik zag ons al echt als gezinnetje, we waren al aan het uitkijken naar een plaats voor onszelf, wilden graag kinderen enzovoort dus momenteel voelt het alsof ik terug naar start ga en ik mezelf al die tijd voor de gek heb gehouden.

Ik denk dat eens zuipen met kameraden wellicht de beste ontspanning is momenteel want wat gamen of Netflix of zelfs sporten doet me letterlijk niets om me beter te laten voelen.
 
Ze heeft gewoon al een andere terwijl ze nog met jou samen woont…

trek er een duidelijke streep onder en zo snel mogelijk, ik vermoed dat ze ook gewoon zal intrekken bij haar nieuwe vlam.

raad van iemand die 10 jaar ouder is en al veel heeft zien gebeuren in zijn vriendenkring, ga eens een dag welnessen in sixsens. (Nederland) trek daar gewoon je ogen eens open en relativeer de f*ck over vrouwen.
 
Je beschrijft perfect normale gevoelens die voor velen van ons bekend zullen zijn.
Maar je leeft NU. Wat in het verleden werd beslist, moet je in het verleden laten.
En wat zouden je ouders erger vinden? Zaken uit het verleden of het feit dat hun kind blijkbaar het gevoel had niet bij z'n ouders terecht te kunnen én er nog een bewust over loog om de schijn op te houden? 😫
 
Biljart zei:
En weet die nieuwe kerel van haar dat ze nog bij jou woont, al dan niet in hetzelfde bed slaapt?
Ze is ook niet eerlijk tegen hem (cfr cadeau van jou dat ze laat doorgaan als een cadeau van haar ouders).
Als ze al liegt over zulke kleine dingen, dan liegt men vlotjes over andere dingen ook.
Klik om te vergroten...
Daar ben ik ook van overtuigd!
Qua moraliteit is dat een brug te ver voor mij.
 
Lothiriel zei:
Ik weet dat je gelijk hebt en de rationele ik kan het niet anders dan het eens zijn maar ik zit gewoon in m’n hoofd hele tijd te schipperen tussen de voor- en nadelen van het op z’n beloop laten…

Het is niet alleen de emotionele component van niet alleen te willen zijn (ik weet dat dat zielig klinkt) en nog steeds van haar te houden maar ook praktisch wat me enorm afkeert. Ook ben ik bang voor de reactie van m’n ouders die enorm veel voor haar hebben gedaan, alleen maar omdat ik haar zo graag zag. Mijn ouders zijn absoluut geen onmensen maar ik ben gewoon zo … beschaamd? Als dat ergens op slaat…

Maar ik besef ook dat de status quo mij echt pijn doet en dat continu en mijn leven totaal verpest. Ik kan m’n werk niet langer dan een paar weken verpesten voor ik daar ook weerslag zou gaan voelen.

Ik weet dat ze momenteel van me profiteert @Tonerider maar ondanks het bedrog ben ik gewoon niet over haar heen. Ik zag ons al echt als gezinnetje, we waren al aan het uitkijken naar een plaats voor onszelf, wilden graag kinderen enzovoort dus momenteel voelt het alsof ik terug naar start ga en ik mezelf al die tijd voor de gek heb gehouden.

Ik denk dat eens zuipen met kameraden wellicht de beste ontspanning is momenteel want wat gamen of Netflix of zelfs sporten doet me letterlijk niets om me beter te laten voelen.
Klik om te vergroten...

Als iemand die al genoeg breakups en bedrog meegemaakt heeft...

Helemaal niet zielig dat je je zo voelt. Je had iemand met wie je veel tijd doorbracht en toekomstplannen maakte. En plots valt dat allemaal in duigen. Je twijfelt aan wat de relatie nu betekende, en de toekomst is een groot vraagteken. Zoals @Mulan zegt, is het een rouwproces. Alleen leeft de andere persoon nog, wat het op sommige vlakken nog moeilijker maakt.

Geloof me: het is beter dat je het beestje uit z'n lijden verlost, alle smeekbedes negeert, en aan je proces van genezen begint. Je bent jezelf nu enkel meer schade aan het berokkenen.

Wil wel nog dit toevoegen: wat er gebeurt is, wil niet zeggen dat je volledige relatie en wat jullie voor elkaar voelden een leugen was. Haar gevoelens veranderden en zij is er op een compleet onvolwassen en onverantwoorde manier mee omgegaan. Dat mag je haar zeker kwalijk nemen, want het is absoluut niet correct. Maar dat wil niet zeggen dat het niets betekende

En je gaat ook niet terug naar start. Je hebt mooie tijden gehad samen, en je zal dankzij deze beproeving kunnen groeien als persoon. Je weet beter wat je wil, wat je waard bent, en wat je kan verwachten. Dat is op zich al veel waard. Velen sukkelen van de ene gedoemde relatie naar de andere en leren niets.
 
Dikke second op wat de meesten hierboven zeggen, zeker @Mulan, @Tonerider en @coldplayke en zelfs @Biljart.

Aanvulling:
Lothiriel zei:
Mijn ouders zijn absoluut geen onmensen maar ik ben gewoon zo … beschaamd? Als dat ergens op slaat…
Klik om te vergroten...
Mja de meeste mensen hebben iets vergelijkbaar wel al ervaren. Daar is imo niks beschamends aan. Als dit al de 5e keer was, dat was iets anders geweest.
Maar t.o.v. uw ouders, gaat ge over x maand minder of meer beschaamd zijn? Wetende dat ge het dan ook al x maanden verborgen hebt?

... juist ja.

Maw zeg dat NU aan uw ouders en bespreek NU duidelijk grenzen en termijnen met uw ex. Dat ge hoop hebt en al wat ge wilt, tot daar aan toe. Maar blijven faken voor 2 maand is wel onnozel.


oxbow1 zei:
Ze heeft gewoon al een andere terwijl ze nog met jou samen woont…

trek er een duidelijke streep onder en zo snel mogelijk, ik vermoed dat ze ook gewoon zal intrekken bij haar nieuwe vlam.

raad van iemand die 10 jaar ouder is en al veel heeft zien gebeuren in zijn vriendenkring, ga eens een dag welnessen in sixsens. (Nederland) trek daar gewoon je ogen eens open en relativeer de f*ck over vrouwen.
Klik om te vergroten...
Ik dacht, "tiens ik ken die wellness nog niet, es opzoeken"...
Uw voorstel is dus "ga naar de hoeren en trek daar uw conclusies over vrouwen"? :wtf:.
 
  • Leuk
Waarderingen: 515
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Aanmelden | Registreren

Vergelijkbare onderwerpen

FreakyJP
  • Artikel
De gamereleases van juni 2023
Reacties
1
Weergaven
1K
?therapy?
?therapy?
Joeri
  • Artikel
Deze games moet je spelen op Valentijnsdag
Reacties
0
Weergaven
1K
Joeri
Joeri
Terug
Bovenaan