Hoe luister ik hiernaar? Actief bedoel ik dan. Passief snap ik het nog enigszins, zo wat op de achtergrond om de stilte te doorbreken als ik dat zo mag zeggen, maar zet iemand dit dan bewust op enkel om naar dit te luisteren? Niet om onnozel of arrogant of wat ge nu ook moogt denken te doen, oprechte vraag.
Dat maakt ook meteen duidelijk dat ik alweer niets van het genre weet of snap. Eén keer helemaal opgezet vanmiddag maar na tien minuten was ik er niet meer echt aandachtig bij, ik ging wat anders doen op mijn GSM of laptop. Ik kreeg hetzelfde gevoel als ik vorige week af en toe had toen ik kortstondig met
The Prodigy bezig was: dit is (op zijn best?) soundtrackmuziek. Misschien is dat dan ook wat ge bedoelt met "cinematic"? Daarnet dan nog eens tijdens de avondwandeling opgezet en er was opnieuw niet veel dat mijn aandacht trok, het kabbelt grotendeels, buiten dan bijvoorbeeld het slagwerk op
Niagara Halls tegen het einde. Als er niet zo een duidelijke stop tussen #7 en #1 zat, had ik niet doorgehad dat de plaat opnieuw begonnen was en dat ik dat een halfuurtje eerder al had gehoord bij de eerste luisterbeurt.
Het trekt allemaal wat op elkaar en het zijn er maar zeven, dus nummer per nummer in spoiler hoeft niet. De intro van
Sufi Bazaar doet me wel denken aan de verzengende hitte in een zanderige omgeving met thermische aberratie overal waar ge kijkt aan de horizon tot gevolg, en gaat dan over in iets wat ik aan
Massive Attack link zonder ook die band te kennen, ik denk door het snaregeluid.
Niagara Halls en Lost Souls of Tamezret vind ik het beste
, waarbij die laatste hetzelfde pad volgt als
Sufi Bazaar. An Oriental Banquet doet me niets maar is nog in orde,
Shores of Orion en
November Rain vind ik echter vrij zwak,
Machinery dan eerder wat generisch en niet echt passen bij de rest. Sommige stukjes van het album link ik aan gamesoundtracks, andere meer aan een film. Geen idee waarom, gewoon een gevoel, ik neem aan dat dat is wat bereikt moet worden?
Ondanks de gelijkenis van het soundtrackgevoel zoals bij
The Prodigy's Experience vind ik het hier zeker geen brij, daarvoor is het te kalme muziek. Kan het ook blijven spelen zonder er genoeg van te hebben dus dat is positief. Toen het album de tweede keer afgelopen was, speelde Spotify automatisch
27 en
Land Of The Free van hen. Die twee nummers vond ik alvast interessanter, maar hadden natuurlijk ook een prominent aanwezige stem en IMO meer melodie, maar dat had
@NDEFCB hier zelf al gepost namiddag blijkbaar! Verder niet geluisterd, maar ga
Crossroads dan wel eens volledig opleggen later deze week. Van de vier voorgestelde albums is dit hetgene dat het verst van mijn bed is, en toch weer geslaagd ook al zal ik er weinig aan overhouden.
Niets dan respect voor die Russische blogs.
.
