Metaaldraad

[de Waaslandwolf]

Als we het over van de pot gerukte Japanse bands hebben, ga ik Vampillia en VMO ook eens aanhalen.

Klinkt wel een pak makker op plaat dan live. De zanger gebruikt het publiek graag als podium en leeft vermoedelijk op een dieet van duracell. Aanrader om in een kleine zaal te zien.

En VMO is Vampillia met nog meer muzikanten om alles met een dikke technosaus te overgieten, ideaal om live het kot af te breken.

Bonus: Quest for Blood, proggy black met traditionele Japanse muziek erdoor gedraaid

En Sigh vaneigens. Zelf wel niet echt al te goed mee vertrouwd, maar wel enigszins de grondleggers van al wat Japans en rare (black) metal combineert.

 

[Yenneman]

Defenders vind ik dan weer niet zo goed maar ik merk wel dat hun albums groeiers zijn bij mij. Maar vervang dat album in jouw top 3 door British steel en je hebt mij mee. Breaking the law was zelfs het eerste nummer dat ik zelf volledig kon spelen.

Van de latere periode ken ik enkel Firepower en dat is wel een topplaat. Hoe is de periode met Tim Owens?

Defenders Of The Faith is hier -uiteindelijk- uitgegroeid tot mijn persoonlijke favoriet van Priest, met Jawbreaker als hoogtepunt. Man, dat nummer is gewoon áf, met die spetterende vocale uithalen van Halford.
Painkiller wordt natuurlijk verafgood en het is een top album, maar ik vind het vermoeiend om in een keer uit te luisteren, en dat heeft voornamelijk met de productie te maken.

De Ripper-periode schrijf ik trouwens niet zomaar af. Jugulator was zowat mijn introductie tot Priest. Het heeft zijn gebreken (cringy teksten!), het klinkt niet meer als Priest, de cd-hoes is afgrijselijk...en toch. De industriële sfeer doet wonderen: ik vind dit het meest heavy album van hen en het was indertijd uitermate geschikt als achtergrondmuziek bij Unreal Tournament-sessies. Cathedral Spires zal trouwens wel in mijn top 10 van Priest-songs terecht komen.
Het Demolition album was veel minder - die plaat klinkt als een blikken doos en staat vol met overbodige fillers.

Misschien is dit wel nog een idee voor een thread: "Verguisde albums die je toch goed vindt"


En verder: ik dacht dat Avondland dit wel al eens vermeld had, maar die nieuwe plaat van Hate Forest =

 

[Jules 'ezechiel 25:17' Winnfield]

Defenders Of The Faith is hier -uiteindelijk- uitgegroeid tot mijn persoonlijke favoriet van Priest, met Jawbreaker als hoogtepunt. Man, dat nummer is gewoon áf, met die spetterende vocale uithalen van Halford.
Painkiller wordt natuurlijk verafgood en het is een top album, maar ik vind het vermoeiend om in een keer uit te luisteren, en dat heeft voornamelijk met de productie te maken.

De Ripper-periode schrijf ik trouwens niet zomaar af. Jugulator was zowat mijn introductie tot Priest. Het heeft zijn gebreken (cringy teksten!), het klinkt niet meer als Priest, de cd-hoes is afgrijselijk...en toch. De industriële sfeer doet wonderen: ik vind dit het meest heavy album van hen en het was indertijd uitermate geschikt als achtergrondmuziek bij Unreal Tournament-sessies. Cathedral Spires zal trouwens wel in mijn top 10 van Priest-songs terecht komen.
Het Demolition album was veel minder - die plaat klinkt als een blikken doos en staat vol met overbodige fillers.

Misschien is dit wel nog een idee voor een thread: "Verguisde albums die je toch goed vindt"


En verder: ik dacht dat Avondland dit wel al eens vermeld had, maar die nieuwe plaat van Hate Forest =

Heb defenders nu herbeluisterd en ik moet toegeven dat het stukken beter is dan ik mij herriner. Al vind ik eat me alive en love bites wel pakken minder dan de rest

En ivm die verguisde albums: st anger. Dat was 1 van mijn eerste albums van metallica en door die nostalgie kan ik daar nog naar luisteren

 

[Deleted member 95]

Defenders of the Faith is een prachtig album. Vocaal gezien één van Halford's beste denk ik, en zeker een stuk toegankelijker dan Painkiller.
Persoonlijke favorieten zijn Jawbreaker, The Sentinel, en Night Comes Down.
Eat me Alive en Love Bites zijn idd nogal repetitief maar die laatste komt wel extreem goed tot zijn recht in de live-versie van de Fuel for Life tour:

Die vocals tussen 3:35 en 3:40

Heel dat concert is magnifiek trouwens, ik durf stellen dat dit Halford op zijn allerbest was.
Unleashed in the East telt niet mee want daar is vocaal gezien niets live aan.

 

[JDB]

Deze heb ik net ontdenkt:

Heeft afgelopen week al meerdere keren per dag opgestaan.

 

[Waelvis]

Deze week nog een WO1 project tegengekomen dat de moeite is

Had ik hier ook al eens gepost, zalige band. Ik grijp er nog steeds geregeld naar terug.

 

[Sond]

Traditional doom met de zanger van Primordial = epic!
Deze week ontdekt, al makkelijk 7-8 keer opgelegd en ondertussen ook maar de plaat besteld.

 

[Svartálfar]

Deze heb ik net ontdenkt:

Heeft afgelopen week al meerdere keren per dag opgestaan.

 

[Cerulean]

Volledig het album beluisterd, het laat mij echt koud

 

[Avondland]

Volledig het album beluisterd, het laat mij echt koud

Dan is het tenminste frostbitten geweest.

 

[JDB]

Excuses. Ik scroll niet altijd terug.
Bij deze gaat alle eer naar jou
Goede smaak heb je ook.

 

[Svartálfar]

Excuses. Ik scroll niet altijd terug.
Bij deze gaat alle eer naar jou
Goede smaak heb je ook.

Haha daar was het niet om te doen, vond het gewoon grappig. Was het toevallig ook recent pas tegengekomen door het vorige album wat ergens te koop stond.

 

[JDB]

Bij mij heeft het YouTube algoritme dit in mijn Playlist gezet. YouTube begint me beter en beter te kennen. Dit album doet me qua feeling wat aan oude Mortifera denken.

 

[PolletPoulet_OG]

Als we het over van de pot gerukte Japanse bands hebben, ga ik Vampillia en VMO ook eens aanhalen.

Klinkt wel een pak makker op plaat dan live. De zanger gebruikt het publiek graag als podium en leeft vermoedelijk op een dieet van duracell. Aanrader om in een kleine zaal te zien.

En VMO is Vampillia met nog meer muzikanten om alles met een dikke technosaus te overgieten, ideaal om live het kot af te breken.

Bonus: Quest for Blood, proggy black met traditionele Japanse muziek erdoor gedraaid

En Sigh vaneigens. Zelf wel niet echt al te goed mee vertrouwd, maar wel enigszins de grondleggers van al wat Japans en rare (black) metal combineert.

Vampillia en VMO heb ik een 2 a 3 tal jaar geleden gezien in Brussel. Datzelfde jaar heb ik ze ook gezien in UK op Bang Face, en daar was het mede dankzij de kleine zaal NOG indrukwekkender

VMO was werkelijk 1 van de meest geniale live performances dat ik al gezien heb. Mijn haren hebben 45 mins aan een stuk rechtgestaan.

Moeilijk te beschrijven hoe geniaal die jongens zijn.

//edit, net opgezocht is al van 2016 geleden, in Brussel. Dan was Bang Face niet hetzelfde jaar, maar een paar jaar daarna, denk dat het dan 2017 moet geweest zijn dat ze op bang face stonden.

 

[de Waaslandwolf]

Vampillia en VMO heb ik een 2 a 3 tal jaar geleden gezien in Brussel. Datzelfde jaar heb ik ze ook gezien in UK op Bang Face, en daar was het mede dankzij de kleine zaal NOG indrukwekkender

VMO was werkelijk 1 van de meest geniale live performances dat ik al gezien heb. Mijn haren hebben 45 mins aan een stuk rechtgestaan.

Moeilijk te beschrijven hoe geniaal die jongens zijn.

//edit, net opgezocht is al van 2016 geleden, in Brussel. Dan was Bang Face niet hetzelfde jaar, maar een paar jaar daarna, denk dat het dan 2017 moet geweest zijn dat ze op bang face stonden.

Ik heb het geluk gehad ze te zien in een zaal zonder podium en een maximumcapaciteit van een goeie honderd man. Op z'n zachtst gezegd memorabel.

 

[grafzerkpisser]

Deze net ontdekt. Zitten een paar toffe stukken in.

 

[Furon]

Ik verwachtte al niet veel van Fortitude — Another World vond ik al bland as fuck — en na een eerste luisterbeurt vrees ik dat deze voor mij net zoals Magma in de categorie "pretty forgettable" zal belanden.

Er zullen ongetwijfeld nog meerdere spins volgen, maar hoe hard ik ook probeer, ik kan er niet meteen al één stand-out track uit halen, terwijl het bij FMtS en TWoAF al meteen duidelijk was dat die albums vol stonden met de ene fenomenale track na de andere.

 

[Deleted member 95]

Mijn eerste indruk is dat het een beetje een zootje ongeregeld is, maar ik ga dit weekend uitgebreid de tijd nemen voor een soort van review.

 

[Jules 'ezechiel 25:17' Winnfield]

Ik haal straks de vinyl en zie daarna wel al was ik mee met de singles. Het is wel een enorme stijlbreuk ten opzichte van de death metal die ze eerst maakten.

 

[JDB]

Soloproject van een collega. Ik ben eens benieuw naar eventuele reacties.
Wat mij betreft zeker niet slecht, maar ook geen standout gevoel.