Geen idee of het iets is om in dit topic te posten, maar om er speciaal een dedicated topic voor te openen is ook wat te gek. Mogelijk springt het allemaal wat van de hak op de tak, maar het zit niet allemaal even rechtlijnig in mijn hoofd momenteel. En ik moet het gewoon ergens kwijt en ik weet nergens anders.
Ik merk gewoon dat ik precies hoe langer hoe meer het echt moeilijk begin te krijgen met hoe het er in mijn hoofd aan toe gaat. De miserie is allemaal wat begonnen toen ik 2 jaar geleden mijn relatie eigenhandig naar de knoppen heb geholpen. Ik wil daar niet verder over uitwijken, ook reacties over “in een relatie ben je met twee” zijn hier niet nodig, het ligt absoluut en enkel 100% bij mij dat die ten einde is gekomen.
En ik weet dat ze altijd zeggen “je moet ook alleen gelukkig leren zijn”, maar het lukt mij niet. Ik probeer het al 2 jaar, maar het lukt mij simpelweg niet. Bij alles wat ik doe moet ik precies maar aan mijn ex denken. Vroeger keek ik enorm graag films en series. Er ging geen dag voorbij, terwijl ik er nu de moed niet voor vind uit schrik om gewoon terug aan het verleden te moeten denken. En dat is voor zowat alles dat ik graag deed.
Ik merk gewoon dat ik de laatste twee jaar ongelooflijk aan het aftakelen ben. Ik was tot een jaar of 3 geleden enorm sportief. Ik ging elke dag fitnessen, liep elke dag ook nog 5 km, ging voetballen, lette op mijn eten, etc. En daar schiet momenteel gewoonweg niets meer van over. Ik ben op +- 2 jaar tijd van +- 75 kg naar 100 kg gegaan, ik sport nog maar heel sporadisch en op mijn eten letten zit er helemaal niet meer bij. Ik verzorg me gewoon niet meer deftig, eet niet meer gezond, niets gewoon.
Ik heb me ook enorm afgesloten van mijn vriendenkring, tot het punt dat eigenlijk niemand nog de moeite doet om mij ergens voor uit te nodigen. Als ik zelf stuur zullen ze wel antwoorden, en af en toe zullen mijn 2 beste vrienden nog wel eens iets sturen. Maar vroeger was ik meermaals per week onder de mensen. Momenteel spendeer ik het gros van mijn tijd alleen. Het aantal weekends dat ik in wezen gewoon eenzaam boven op zolder zit zijn bijna niet meer te tellen.
En dan zit je nog met het geweldige feit dat ik 33 ben en momenteel nog steeds bij mijn ouders woon. Ik zie precies geen enkele manier om zelf iets te bekostigen, toch niet als ik op het eind van de maand nog 5 euro wil kunnen sparen. De opslag die ik heb gekregen is ondertussen al enorm teniet gedaan door de energie prijzen. Waardoor ik, als ik eens een berekening maak van wat het zou kosten om alleen te gaan wonen gewoonweg negatief is. En daar komt dan keer op keer gewoon nog slechter nieuws bij. Want nu hoor je De Croo al zeggen dat die prijzen nog 5-10 winters kunnen aanhouden.
En misschien nog het ergste van al, ik ben gewoonweg nooit nog gelukkig. Ik kan mij eerlijk waar niet meer herinneren wanneer ik mij nog eens voor het laatst echt gelukkig heb gevoeld. Als we met familie samen zijn (bv een verjaardag) zit ik er gewoon triestig bij, ook deels omdat ik dan naar bv mijn zus kijk die echt in alles het tegenovergestelde heeft. Getrouwd met haar jeugdliefde met kind, eigen huis, zwembad, bloeiende zaak, veel vrienden,... En daar tegenover zit ik als werkelijk triestige plant. En dat is absoluut niet op een jaloerse manier bedoeld, maar eerder op een manier van “pfff, waarom ben ik zo niet?”.
Ik probeer vaak wel met kleine stapjes terug wat positiever te zijn, maar het lukt me gewoon niet. Ik probeer wat te gaan sporten maar wordt dan tijdens het sporten gewoon echt verdrietig omdat ik dan andere fitte mensen zie en ik amper nog iets kan tegenover 3 jaar geleden. Ik loop de godganse dag gewoon triestig rond. Ik leef momenteel niet, ik laat gewoon de tijd lopen. Er zijn enorm veel dagen dat ik thuis kom van het werk en gewoon uren voor mij uit zit te staren tot ik ga slapen. Ik heb geen passies meer, geen doel, ik zie precies enkel nog gewoon leegte voor mij.
Ik heb steeds meer en meer het gevoel dat ik het allemaal niet meer aankan. Ik heb met momenten het gevoel dat ik echt op het randje van instorten sta, of gewoon een hartaanval krijgen ofzo. Zeker gecombineerd met de continue stroom van slecht nieuws, geen eigen vooruitzichten hebben, niets meer graag doen, geen hobby’s meer hebben, etc. Professionele hulp zie ik ook niet meteen zitten, want om daar ook nog eens geld aan uit te geven zou ik liever ook niet doen.
Ik zou gewoon nog eens graag gelukkig zijn, al was het maar voor heel even.