Mentaal Welzijn

[glashelder]

Nieuwe psychologe gezien vorige week, ze is een beetje (maar enkel een beetje) ouder dan het vorige meisje (was een heel lief kind maar te jong) dus eens zien hoe het loopt. Maar die vraagt dan ‘wat wilt u hier uit halen?’ en dan heb ik zo iets van ‘eh, als u nu eerst eens uitvist wat er allemaal schort?’ Wat geen kritiek is of zo, gewoon dat ik geen idee heb wat ik nu uit een psy moet gaan halen. Ik kan haar een levenseinde tonen dat ik graag zou vermijden, mijn ouders dus, is dat iets om ‘er uit te halen’?

Also, er is een zandbak in die spreekkamer, ik wil met die zandbak spelen.

Ik had twee weken geleden eerste aspraak bij auticoach. Ik zag er een beetje tegenop, had geen zin om weer heel mijn verhaal te doen (kan het beter eens op een bandje opnemen ). Maar ze heeft mij positief verrast. In de eerste helft stelde ze wel keimoeilijke vragen ("wat heb je nodig in therapie", "hoe ga je het aanpakken als je vindt dat het niet werkt" "welk soort therapie werkt voor jou"). Dan in 't midden ineens hoe oud ik was en wat ik deed, haha. En dan de rest van de tijd heeft ze mij heel concreet kunnen helpen met iets. Maar dus niks van 'wat brengt jou hier' (had ik sowieso al aangegeven in mail) of 'vertel eens iets over jezelf'.

Dus allez, soms verrassen ze je nog eens!

 

[Mulan]

Vaak last van stress of angst? Dankzij de eenvoudige 3-3-3-regel kom je snel weer tot rust

Iedereen die met angst of stress kampt kan het beamen: vanaf het moment dat dat gevoel je in een wurggreep houdt, is je relativeringsvermogen ver zoek. Met dit poepsimpele trucje kan je gelukkig snel enkele van die zware gedachten verlichten.

www.hln.be

Ik snap volledig het concept van afleiding, dat kan zeker helpen een aanval te couperen.
Maar het advies om aan zelfhulp te doen en te stoppen met roken lijkt me toch op z'n minst... Apart.
"Zoek professionele hulp" is waarschijnlijk te evident?

 

[math]

Vaak last van stress of angst? Dankzij de eenvoudige 3-3-3-regel kom je snel weer tot rust

Iedereen die met angst of stress kampt kan het beamen: vanaf het moment dat dat gevoel je in een wurggreep houdt, is je relativeringsvermogen ver zoek. Met dit poepsimpele trucje kan je gelukkig snel enkele van die zware gedachten verlichten.

www.hln.be

Ik snap volledig het concept van afleiding, dat kan zeker helpen een aanval te couperen.
Maar het advies om aan zelfhulp te doen en te stoppen met roken lijkt me toch op z'n minst... Apart.
"Zoek professionele hulp" is waarschijnlijk te evident?

Zelfhulp en stoppen met roken zijn toch de betere en goedkopere oplossingen .

Professionele hulp is meer voor als de andere opl niet werken.

 

[C11]

Het probleem met dat soort artikels en al die instagramgoeroes is dat ze 'normale' moeilijkheden die iedereen ervaart op één hoop gooit met psychische stoornissen. Er is een groot verschil tussen stress voelen voor een presentatie en dagelijkse verlammende paniekaanvallen.

Ik stoor mij mateloos aan mensen die zeggen dat ze een paniekaanval hadden omdat hun hartslag even wat omhoog ging of die een dagje depressief zijn omdat ze slecht geslapen hebben. Of zeker niet te vergeten de mensen die een beetje autistisch zijn omdat ze graag een to-do lijstje maken... Je neemt echte stoornissen zo niet serieus en bagatelliseert symptomen die het leven van iemand serieus verstoren.

 

[C11]

Zelfhulp en stoppen met roken zijn toch de betere en goedkopere oplossingen .

Professionele hulp is meer voor als de andere opl niet werken.

Denk je serieus dat stoppen met roken een angststoornis laat verdwijnen?

 

[math]

Denk je serieus dat stoppen met roken een angststoornis laat verdwijnen?

Zal vooral de zelfhulp zijn dat het meeste effect zal hebben.

 

[Mulan]

Zal vooral de zelfhulp zijn dat het meeste effect zal hebben.

Zal vooral professionele hulp in combinatie met medicatie die zal helpen bedoel je.

 

[math]

Zal vooral professionele hulp in combinatie met medicatie die zal helpen bedoel je.

Dat zal ook wel helpen. Ieder heeft zijn eigen manier om ermee om te gaan

 

[Patj]

uw hart eens laten luchten en goede raad geven is nu ook de taak niet van een psycholoog

Ik denk dat dat is wat veel mensen vandaag wel eens nodig hebben. Ik sprak ooit eens met een priester die zei dat veel mensen bij hem hun hart eens komen luchten/biechten omdat ze niemand anders hebben. Ik denk dat de rol van vertrouwenspersonen of mensen die gewoon eens willen luisteren echt belangrijk is geworden in een individualistische maatschappij. Je hebt wel gelijk dat dat niet de taak van een psycholoog kan zijn.

Wat mij opvalt in mijn omgeving is dat veel mensen die inderdaad hun hart eens willen luchten of vrij milde problemen hebben naar de psycholoog gaan, terwijl mensen met echt zware problemen gewoon weigeren om zoiets te doen (persoonlijkheidsstoornissen, eetstoornissen, etc.) of veel te lang gaan wachten.

 

[C11]

Wat mij opvalt in mijn omgeving is dat veel mensen die inderdaad hun hart eens willen luchten of vrij milde problemen hebben naar de psycholoog gaan, terwijl mensen met echt zware problemen gewoon weigeren om zoiets te doen (persoonlijkheidsstoornissen, eetstoornissen, etc.) of veel te lang gaan wachten.

Ik denk dat dit voor een deel wel te verklaren valt door de 'zwaarte' van therapie. Het vraagt mentaal veel meer om een trauma te bespreken bij een psycholoog in vergelijking met even je hart luchten, waardoor de drempel ook veel hoger ligt.
Vaak zijn mensen met ernstige stoornissen zich ook bewust van het feit dat dit een langdurig en intensief traject zal worden. Hier komt dan ook nog eens de kostprijs bij van zo'n traject als drempel.

Daarnaast typeert het mensen met een depressie (die toch vaak in combinatie voorkomt met bv de persoonlijkheidsstoornissen, eetstoornissen, etc die je opsomt) dat ze hopeloos zijn. Ze denken dat ze niet meer geholpen kunnen worden, dat ze het niet waard zijn om hulp te krijgen, dat ze zich belachelijk zullen maken en aanstellen, dat ze niet begrepen zullen worden, dat ze niemand kunnen vertrouwen, ...

Ik denk dat er dus wel wat redenen kunnen zijn waarom de drempel voor iemand met ernstige problemen hoger kan liggen dan voor iemand die zijn hart even wil luchten. Het is jammer genoeg vaak een samenhang van allerlei complexe factoren.

 

[Mulan]

Wat mij betreft heeft C11 het hier volledig correct uitgelegd!
Therapie, als je ze ècht nodig hebt, kan enorm hard werken zijn. In het begin van mijn burn-out had ik de 2 dagen na een sessie bijna standaard migraine.
Gisteren om 9u had ik een sessie (geen acute problemathiek momenteel dus geen zware inzichten of topics die aan bod komen nu), ik ben compleet uitgeput thuisgekomen, dutje moeten doen en pas rond 19u de energie gevonden om de laptop open te klappen en nog wat te werken. Ik blijf er bij, goeie therapie is KEIhard werken!

 

[Mulan]

View this post on Instagram

A post shared

ik zag deze net op Instagram en nu de dagen wat donkerder worden, leek deze me wel toepassing voor de mensen die het wat lastiger hebben

 

[glashelder]

Wat mij opvalt in mijn omgeving is dat veel mensen die inderdaad hun hart eens willen luchten of vrij milde problemen hebben naar de psycholoog gaan, terwijl mensen met echt zware problemen gewoon weigeren om zoiets te doen (persoonlijkheidsstoornissen, eetstoornissen, etc.) of veel te lang gaan wachten.

Wat C11 zegt, klopt natuurlijk volledig. Daarnaast benoem je net een paar dingen waarbij hulp zoeken niet gemakkelijk is. Voor veel mensen met een eetstoornis is het een manier om controle te hebben over hun leven. Ga je dan naar een psycholoog waarvan je weet dat hij die vorm van controle zal willen 'afpakken'? Ook mensen met een persoonlijkheidsstoornis hebben lang niet altijd het zelfinzicht hoor. Of zoals C11 aanhaalt, het is ook gewoon niet leuk. Mensen met zware problemen hebben vaak erge dingen meegemaakt. Dan zit je niet zo te wachten om dat allemaal eens op te rakelen hoor, of je bent er gewoon nog niet klaar voor want je bent bang dat je dan 100% onderuit gaat.

En kan je ook gewoon therapiemoe zijn. Opname in, opname uit, een heel netwerk van zorgverleners rond je, psycholoog, psychiater, elke keer weer een andere therapie. Op den duur denk je ook "en nu wil ik eens op mijn gemak zijn verdomme, laat mij allemaal maar een maand of twee met rust." Ja, dan gebeuren er soms dommige dingen maar pakweg al drie jaar al een stuk zes hulpverleners zo dicht op je huid hebben zitten, raak je ook wel een keer beu.

 

[Patj]

Wat C11 zegt, klopt natuurlijk volledig. Daarnaast benoem je net een paar dingen waarbij hulp zoeken niet gemakkelijk is. Voor veel mensen met een eetstoornis is het een manier om controle te hebben over hun leven. Ga je dan naar een psycholoog waarvan je weet dat hij die vorm van controle zal willen 'afpakken'? Ook mensen met een persoonlijkheidsstoornis hebben lang niet altijd het zelfinzicht hoor. Of zoals C11 aanhaalt, het is ook gewoon niet leuk. Mensen met zware problemen hebben vaak erge dingen meegemaakt. Dan zit je niet zo te wachten om dat allemaal eens op te rakelen hoor, of je bent er gewoon nog niet klaar voor want je bent bang dat je dan 100% onderuit gaat.

En kan je ook gewoon therapiemoe zijn. Opname in, opname uit, een heel netwerk van zorgverleners rond je, psycholoog, psychiater, elke keer weer een andere therapie. Op den duur denk je ook "en nu wil ik eens op mijn gemak zijn verdomme, laat mij allemaal maar een maand of twee met rust." Ja, dan gebeuren er soms dommige dingen maar pakweg al drie jaar al een stuk zes hulpverleners zo dicht op je huid hebben zitten, raak je ook wel een keer beu.

Ik weet dat het geen populair onderwerp is, maar ik denk dat we in sommige gevallen meer en sneller mogen overgaan tot dwang. Ik ken mensen die zo verzwolgen worden door hun onbehandelde problematiek dat ze letterlijk hun omgeving terroriseren. Je kan dan wel allemaal geen zin hebben in therapie en behandeling, maar er is ook een omgeving die daaronder begint te lijden. En voor collocatie zitten we natuurlijk al heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel erg ver.

Liever niet natuurlijk, en ook niet onnodig maar ik denk dat de huidige wetgeving de belangen van zowel sommige mensen met problemen als hun omgeving niet ten volle dient.

 

[Mulan]

Ik weet dat het geen populair onderwerp is, maar ik denk dat we in sommige gevallen meer en sneller mogen overgaan tot dwang. Ik ken mensen die zo verzwolgen worden door hun onbehandelde problematiek dat ze letterlijk hun omgeving terroriseren. Je kan dan wel allemaal geen zin hebben in therapie en behandeling, maar er is ook een omgeving die daaronder begint te lijden. En voor collocatie zitten we natuurlijk al heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel erg ver.

Liever niet natuurlijk, en ook niet onnodig maar ik denk dat de huidige wetgeving de belangen van zowel sommige mensen met problemen als hun omgeving niet ten volle dient.

Probleem is natuurlijk dat therapie geen enkel effect heeft als de persoon niet WIL meewerken. En stel dat medicatie goed werkt, de persoon terug "maatschappelijk gewenst" gedrag vertoont en dus terug "vrij mag" heb je binnen de kortste keren iemand die stopt met die medicatie want die heeft natuurlijk geen ziekte inzicht verworven...
Het is een enorm probleem voor mensen die echt tussen de 2 werelden (opname vs goed functioneren) in zweven..

 

[C11]

Ik weet dat het geen populair onderwerp is, maar ik denk dat we in sommige gevallen meer en sneller mogen overgaan tot dwang. Ik ken mensen die zo verzwolgen worden door hun onbehandelde problematiek dat ze letterlijk hun omgeving terroriseren. Je kan dan wel allemaal geen zin hebben in therapie en behandeling, maar er is ook een omgeving die daaronder begint te lijden. En voor collocatie zitten we natuurlijk al heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel erg ver.

Liever niet natuurlijk, en ook niet onnodig maar ik denk dat de huidige wetgeving de belangen van zowel sommige mensen met problemen als hun omgeving niet ten volle dient.

Je kan het ook omdraaien. Ik denk dat we in veel gevallen meer en sneller preventief moeten werken.
Mensen een betere connectie met een huisarts laten hebben, zodat sommige zaken sneller opgemerkt en besproken kunnen worden. Een betere connectie met een wijkagent, zodat zaken als alcoholmisbruik enzovoort ook sneller opgemerkt en besproken kunnen worden. Maar bijvoorbeeld ook een betere connectie met je buren. Veel mensen kennen wel een buur die dagelijks met bakken jupiler aan komt lopen, soms wat wartaal uitkraamt of zichzelf opsluit in zijn huis en zijn ramen zwart verft of volhangt met kranten.

Daarnaast inzetten op beter onderwijs rond mentale gezondheid. Er is verbetering, maar het is absurd dat je op school niet leert wat mentale gezondheid is en hoe je bepaalde symptomen kan herkennen en/of voorkomen. Hoe je bijvoorbeeld een beginfase van een psychose kan herkennen zou wat mij betreft gewoon standaard in een lessenpakket moeten zitten, zeker als je weet dat je hier als jongvolwassene een grotere kans op hebt.

Dit alles uiteraard in de hoop dat mentale problemen vroeger kunnen opgespoord worden, waardoor mensen juist niet verzwolgen worden door hun problematiek doordat deze te lang aansleept en enkel maar groter wordt. En bij dat vroeger opsporen hoort ook meer openheid om mensen die je kent aan te spreken op zaken die je opmerkt en waarover je je zorgen maakt. Op die manier kunnen vormen van dwang voor een stuk vermeden worden. Niet helemaal natuurlijk, maar wel voor een deel.

Dat alles is echter enkel maar utopie. Mentale gezondheid is voor de politiek jammer genoeg totaal niet van belang.

Daarnaast kan dwang trouwens ook erg veel schadelijke gevolgen hebben. Er zijn veel horrorverhalen van mensen die gecolloqueerd worden en hoe ze dit beleefd hebben.

 

[MisterV]

Het is denk ik niet evident om mentaal welzijn goed te onderwijzen, ik denk dat dat snel verzandt in zelfhulpboek-clichés zoals "zie jezelf graag" en van die dingen. Langs de andere kant, als ik naar mijn persoonlijke situatie kijk, mogelijk had het mij (sneller) kunnen helpen. Het heeft makkelijk een half jaar geduurd eer ik van mijzelf doorhad "shit, wat ik hier heb is een depressie, dat is niet per sé hele dagen in je bed liggen blèten". De ontoegankelijkheid van mentale zorg heeft mij ook hard geremd in dingen aanpakken. Hoe "vind" je een psycholoog die matcht met jou en je problematiek? Het is één kluwen en de wachttijden zijn soms veel te lang.

Je kan naar de huisarts gaan, die gaat indien nodig pillekes voorschrijven (= symptoombestrijding) en u eventueel wat namen van psychologen geven, daarna is het weer plantrekken en zelf de stap zetten. En dat is allesbehalve evident als je er zelf middenin zit. Om nog maar te zwijgen van de kostprijs van mentale zorg vs. fysieke zorg. Ik heb het altijd schrijnend gevonden dat ik voor het remgeld van pakweg een jaar antidepressiva evenveel betaalde als één uur therapie.

 

[Mulan]

Gewoon ter info voor de mensen die voor de betaalbare diagnose van ASS/ADHD willen gaan:
Zonet een mail gekregen voor mijn eerste afspraak bij DIAS+ in Roeselare in november.
Eerste aanmelding: 17 juni 2020. Dus bijna 2.5j wachttijd.

(Ik heb gemaild dat het diagnosetraject niet meer nodig is ondertussen, toch 1 iemand die weer een plaatsje sneller kan inschuiven hierdoor )

 

[Chauffagist]

Gewoon ter info voor de mensen die voor de betaalbare diagnose van ASS/ADHD willen gaan:
Zonet een mail gekregen voor mijn eerste afspraak bij DIAS+ in Roeselare in november.
Eerste aanmelding: 17 juni 2020. Dus bijna 2.5j wachttijd.

(Ik heb gemaild dat het diagnosetraject niet meer nodig is ondertussen, toch 1 iemand die weer een plaatsje sneller kan inschuiven hierdoor )

17 juni 2020 is al voorbij

Edit: je bedoelt dat je in 2020 een afspraak hebt proberen maken...

 

[Mulan]

17 juni 2020 is al voorbij

No shit Sherlock

Edit: je bedoelt dat je in 2020 een afspraak hebt proberen maken...

Nee, dat was de aanmelddatum: wanneer je een ganse hoop papieren hebt ingevuld en je bericht krijgt je eindelijk op de wachtlijst mag.
Het eerste contact was weken daarvoor al.