Sneeuwstorm
Well-known member
Iemand die manisch is, slaapt zeer weinig. Als ge in die euforische periode plots veel minder slaapt dan normaal / minder slaap nodig hebt, dat is een typisch symptoom.
Follow along with the video below to see how to install our site as a web app on your home screen.
Opmerking: This feature may not be available in some browsers.
Sterkte!!!Ik moet dringend aan mijn mentale gezondheid sleutelen. Ik heb echt weer het gevoel dat ik gevaarlijk dichtbij een burn-out sta. Het is alsof ik niks geleerd heb uit de 1e.
Het besef dat je iets moet doen en dat je het wat ziet aankomen, toont misschien net wel dat je iets geleerd hebt uit de eerste keer .Ik moet dringend aan mijn mentale gezondheid sleutelen. Ik heb echt weer het gevoel dat ik gevaarlijk dichtbij een burn-out sta. Het is alsof ik niks geleerd heb uit de 1e.
Ik heb dat dus minder, maar misschien iets meer bij sociaal veeleisende taken, maar minder bij de gewone zaakjes van het leven. Ik ben eigenlijk een chaoot in veel zaken. Orde scheppen doe ik misschien in bepaalde zaken, maar meestal leef ik in pure chaos. En er is dat clichè dat iedereen megagestructureerd en ordelijk is, en het stoort mij enorm, want dat clichè begint een eigen leven te lijden, en het zorgt ervoor dat mensen iets anders van mij maken dan dat ik ben alsook dat het label niet meer behulpzaam is, want mensen gebruiken dat label om iets anders te maken van mij dan dat ik ben.Ik zou dat haten om "slaaf" te moeten zijn van een bepaalde planning. Kan mij dat echt moeilijk voorstellen.
Bij mij op het werk is er zo een collega, die flipt bij het minste dat verkeerd gaat, en die graag heeft dat alles zoveel mogelijk hetzelfde is. Dus volgens mij is die autistisch.
Soms kan het eens gemakkelijk zijn dat je als een robot kan werken en niet moet nadenken, maar na een tijdje gaat dat ook tegensteken. De werkelijkheid zit ook zo niet in elkaar dat er nooit onverwachte dingen gebeuren en dat iedereen altijd exact op tijd komt.
LSD heeft mijn leven veranderd. Ik was zo depressief en miserabel. Het probleem is dat ik na de LSD pas het dood gaan begon te accepteren, waardoor ik meer suïcide pogingen ondernam na de LSD dan voor.
Ik sprong van de Sint-Michielsbrug in Gent. Ik was voor de LSD doodsbang van verdrinken. Nu accepteer ik dat en wil ik precies doodgaan door te verdrinken.
Ik accepteer mezelf eindelijk, maar blijf me helaas eenzaam voelen. Ik hou van mensen, maar de eenzaamheid doet mij gemakkelijk grijpen naar zelfmoord.
Het nog positievere: je leert het sneller herkennen, sneller ingrijpen en je kan het ook allemaal wat beter relativeren (ok je wil nog steeds dood, maar dit is al de 17de keer en dan denk je "ja ja dit weer" in plaats van complete paniek omdat je zoiets nog nooit meegemaakt hebt).Maar vorige maand een zware terugval gehad. (Veel stress, migraine, slaapproblemen,.. gelukkig nog geen mentale terugval) Gelukkig heb ik een goed zorgnetwerk waardoor ik heel snel de nodige hulp geregeld kreeg. Terug aan de medicatie nu dus, 3 weken niet gewerkt, terug 2wekelijks naar de psycholoog en met succes want het gaat al terug een stuk beter. Hopelijk sta ik over enkele maanden terug waar ik voordien stond, maar het is enorm ingrijpend om te ervaren hoe snel het terug bergaf kan gaan. Het positieve is dan weer dat met de juiste hulp, het ook snel terug rechtgetrokken kan worden.
Ik had gisteren mijn afspraak bij de psychiater en ze zei eigenlijk dat ik alles heb gedaan wat zij zou aangeraden hebben (medicatie terug starten + intensiever naar de psycholoog gaan terug + de aanpak die de psycholoog voorstelt ook), ze vermoed dat ik er snel terug bovenop zal zijn net omdat er zo snel werd ingegrepen.Het nog positievere: je leert het sneller herkennen, sneller ingrijpen en je kan het ook allemaal wat beter relativeren (ok je wil nog steeds dood, maar dit is al de 17de keer en dan denk je "ja ja dit weer" in plaats van complete paniek omdat je zoiets nog nooit meegemaakt hebt).
Waarvoor de Rilatine?Ik had gisteren mijn afspraak bij de psychiater en ze zei eigenlijk dat ik alles heb gedaan wat zij zou aangeraden hebben (medicatie terug starten + intensiever naar de psycholoog gaan terug + de aanpak die de psycholoog voorstelt ook), ze vermoed dat ik er snel terug bovenop zal zijn net omdat er zo snel werd ingegrepen.
Ze gaf ook aan dat de rilatine die ik recent opstartte wel eens de boosdoener zou kunnen zijn, ze heeft al eerder gezien dat mensen met een niet-herstelde burn-out hierdoor overgestimuleerd kunnen raken, ook al werden ze er in het verleden rustiger van.
(Gelukkig herken ik het "ik wil dood"-verhaal niet! Hier is het puur de fysieke beleving van angstaanvallen, met tientallen ademhalingsoefeningen per dag om ze te kalmeren )
ADHD - diagnose sinds de tienertijd, heel lang zonder kunnen doen maar de laatste tijd enorme concentratiestoornissen tijdens het werk. Psychiater vermoedt dat dat eerder een symptoom was van een terugval en dat die dus een extra duw kreeg door er nog wat chemische toevoegingen bij te nemen.Waarvoor de Rilatine?
Niet mee inzitten dat je je gezondheid efkes prioriteit stelt! Als je goed zorg draagt voor jezelf, kan je nog lang meedraaien op de arbeidsmarkt. Als je niet goed zorg draagt voor jezelf, verkort je die jaren bijna automatisch in jouw geval. Het is geen sprint maar een marathon he.Ik heb de laatste jaren fysiek en mentaal toch ook wel wat gezondheidsissues gehad.
Ik heb epileptieaanvallen gekregen in 2017 en 2018. Daarvan ben ik nadien wel goed hersteld maar ik heb dan volwassen BOF gekregen in maart 2020. Mijn lichaam heeft daar heel heftig op gereageerd (Sarcoïdose), maar wegens Covid geraakte ik nergens binnen met als gevolg ne burn-out eind 2020, want ik kreeg nergens een ziektebriefje om even te kunnen rusten terwijl ik gewoon ziek was en moest knokken tegen de bierkaaien.
Dan moest ik vorig jaar een 3 voudige hernia operatie ondergaan en nadien kreeg ik last van schouderproblemen.
Dit jaar ging het tot op heden terug vrij goed, maar ik moest dan een kleine operatie ondergaan (dagopname) aan de pols. Omdat ik mij goed voelde (met pijnstillers) ben ik de maandag daarop gewoon meteen terug full time gaan werken.
Ik ben dan sinds dit weekend de pijnstillers aan het afbouwen maar sinds zondag heb ik daardoor het gevoel alsof ze mij onder een vrachtwagen hebben gesmeten.
Ik voel me rotslecht dat ik mij nu 3 dagen (extra) heb ziekgemeld. Maar het gaat eventjes niet.
Ik had gisteren mijn afspraak bij de psychiater en ze zei eigenlijk dat ik alles heb gedaan wat zij zou aangeraden hebben (medicatie terug starten + intensiever naar de psycholoog gaan terug + de aanpak die de psycholoog voorstelt ook), ze vermoed dat ik er snel terug bovenop zal zijn net omdat er zo snel werd ingegrepen.
Ze gaf ook aan dat de rilatine die ik recent opstartte wel eens de boosdoener zou kunnen zijn, ze heeft al eerder gezien dat mensen met een niet-herstelde burn-out hierdoor overgestimuleerd kunnen raken, ook al werden ze er in het verleden rustiger van.
(Gelukkig herken ik het "ik wil dood"-verhaal niet! Hier is het puur de fysieke beleving van angstaanvallen, met tientallen ademhalingsoefeningen per dag om ze te kalmeren )
Hier had ik precies over gekeken.Al eens Wim Hof / coherent breathing geprobeerd?