Door omstandigheden even mijn psych niet gezien en ik heb meer dan ooit het gevoel dat mijn leven aan het instorten is. De staat van de wereld helpt ook niet echt mee... Het nut van alles ontgaat me momenteel. Werk lukt niet, meeste "vrienden" zijn weg, dingen die ik al lang wil doen blijf ik alsmaar uitstellen. Ik wil gewoon een knop induwen en afsluiten. I don't know how it got this bad.
Ik ben niet zeker of je er veel mee bent, maar weet dat je niet 'alleen' bent op dat vlak. Alleen tonen sommigen dat niet echt makkelijk. Je roept niet van de toren van de wereld: "ik ben depressief", zo werkt het niet. Meestal schamen de mensen zich ervoor en houden ze het voor zichzelf. Er wordt ook wel verwacht dat het allemaal goed en perfect loopt, maar in feite vind ik het ook 'normaal' - hoewel niet leuk - dat het ook wat minder loopt of men zich wat minder voelt, maar sociaal wordt dat niet zo aanvaard. Je kan wel één keer antwoorden als iemand vraagt: hoe gaat het met jou. Het gaat niet goed. Maar als je dat meerdere keren zegt, mijden mensen u. En wat het ook niet makkelijk maakt is als je je minder voelt, dat je vanuit uw eigen gevoel ook wat meer mijdt. Sommigen stralen het wat uit dat ze zich niet goed voelen, anderen kunnen eigenlijk echt plezier maken en lachen met anderen en toch niet goed in hun vel zitten. Voor mij werkt afleiding het best, en ik probeer binnen mijn mogelijkheden er het beste te maken van wat mogelijk is. Uiteindelijk vind ik het gewoon niet waard om na te denken over zelfmoord, omdat dat echt vreselijke gedachten zijn die je nog depressiever maken dan je al bent, en tijd om dood te gaan is er nog genoeg. We doen het allemaal ooit wel eens, of we het nu willen of niet. Als mijn tijd komt, aanvaard ik het maar ik wil, hoe moeilijk het ook is, mijn tijd uitdoen maar ik zal er ook geen traan om laten als mijn tijd komt.
Wat soms wel problematisch is, en velen de neiging hebben hier, is dat we een heel prestatiegerichte maatschappij zijn, waarbij we geleerd worden om ambitie te hebben, om dromen te hebben en die trachten waar te maken, maar zo zit het eigenlijk allemaal niet echt ineen. Voor de meesten loopt het door tal van omstandigheden die je zelf of juist niet zelf in de hand hebt, anders, en eigenlijk draait het leven voor mij daar ook niet echt om. Als ik CEO van een bedrijf ben als ik 50 jaar ben, is mijn leven dan geslaagd? Dat is een goede vraag dat je je kan stellen. En los daarvan, de stress en drukte die met zo een leven gepaard gaan, is dat dan het waard? Je kan denken van "veel geld hebben", maakt dat dan het allemaal beter en gelukkiger, en het clichè mischien maakt het het wel gemakkelijker door de stabiliteit en 'minder zorgen' die je hebt, maar wat je hebt kan je ook verliezen dus ben je dan eerder al geneigd richting beschermen wat je hebt en veiligheid, en minder richting 'verkennen' en je laten gaan. En uiteindelijk is het geen currency voor happiness. Veel vrienden hebben? Is dat dan succesvol. Te zien natuurlijk wat je hebt aan die vrienden en wat voor invloed ze hebben op jou en omgekeerd. Je kan veel vrienden hebben en toch alleen zijn. Een gezin met kinderen dan? Het clichè van een gelukkig lang getrouwd gezin gaat ook niet altijd op. Ik bedoel het is niet altijd rozengeur en manenschijn, en het leven dat je voorstelt dat je wilt, is niet altijd haalbaar. En of het draait rond doelen, je dromen halen en succes (wat al subjectief is), betwijfel ik. Misschien is er veel dat ik niet heb en niet kan doen, maar binnen hetgeen dat ik wel kan doen en wel heb kan ik ook gelukkig zijn. Ik ben blij met de passies die ik heb en dat ik me daar kan bezighouden en voor inzetten of de tijd verdrijven. Maar het is ook wel zaak soms van: "kunnen aanduiden wat toxisch is voor jou", en dat elimineren, en in dat proces ben ik nog altijd bezig, om zo verder te evolueren. Ook minder bezighouden met wat een ander wilt of van verlangt, zeker als het een vreemde is. Gewoon het minimale doen om maatschappelijk aanvaard te worden (of "in orde" te zijn), en zo binnen de pas te lopen en voor de rest invullen op mijn eigen manier waar ik belang/waarde aan hecht.
Qua staat van de wereld, ja, als ik meer kon doen zou ik het doen. Maar daar ben ik niet toe in staat. Ik denk dat je moet proberen zelf het "goede" te doen, en op zijn minst 'niet slechts' te doen, ook al is dat soms ook subjectief. Voor de rest heb je er geen invloed op. Dat zal ook niet beteren in de toekomst, dat was ook niet beter vroeger. Misschien met momenten iets beter, en op andere momenten - soms verder terug - dan weer een stuk slechter. Een perfecte maatschappij zal er nooit zijn, of toch niet in ons leven. Dat kan je niet ambiëren, want dat is ook een onrealistisch en onhaalbaar "doel", waarbij we de lat weer te hoog leggen. En als het ooit mogelijk zou zijn, dan is het een lange weg met vallen en opstaan, waarbij je zelf een steen(tje) op een pyramide zet, waarbij je het moet zien als een project van duizenden jaren, die niemand op zijn eentje kan bouwen, ook niet God, ook niet één generatie van mensen.
www.standaard.be
m.standaard.be
