Mentaal Welzijn

[Solide]

Ja diagnoses zijn altijd maar een beetje een arbitraire groepering van verschillende gedragingen, als je aan X aantal symptomen uit de lijst voldoet dan kan je daar een label op plakken. Dus dat is inderdaad niet erg individueel, maar dat wil niet zeggen dat dat geen nut heeft. Zeker bij het contextualiseren van bepaalde gedachten/gedragingen kan je dat erg belangrijk/nuttig zijn.

In het geval van ADHD ga je misschien niet meer denken 'ik ben een luie kloot, ik moet gewoon meer wilsinspanning leveren' en dan teleurgesteld/zelfwalging hebben achteraf. In plaats daarvan kan je zeggen: 'ok, ik moet mijn leven structureren op zo'n manier dat de frictie om bepaalde dingen te doen gemakkelijker zijn/moeilijker worden (afhankelijk van wat je wilt bereiken).

Nu, daar kan je misschien natuurlijk zonder diagnose ook achter komen, maar dat gebeurt dus niet altijd. En aangezien bepaalde gedragingen vaak samen terugkomen (=een aandoening) en dat bepaalde medicatie/technieken voor die aandoening vaak blijkt te helpen is het nuttig dat je weet dat anderen die je zelfde diagnose hebben vaak gebaat zijn met het 1 en niet met het ander, dat er bepaalde dingen zijn om te vermijden etc .. Dat gaat niet altijd 100% correct zijn maar het is nog altijd beter dan op je eentje maar wat te doen en hopen dat het goedkomt want je hebt tenminste een leidraad.

Dus 2 voordelen: ten eerste dus dat je weet hoe en waarom je bepaalde dingen doet en wat het juiste mechanisme is dat daarachter zit ben je veel beter voorbereid om die zaken op te vangen.

En ten tweede heeft zo'n diagnose voor heel veel mensen een bevrijdend effect: je bent niet gewoon 'slecht' in het een of ander maar je hebt een psychologische of neurologische stoornis die bepaalde zaken moeilijker maken. Dat kan een groot effect hebben op mensen hun zelfbeeld bv.

En in een ideale wereld zou dat absoluut geen verschil mogen maken. Helaas wonen we daar niet in...

Enja dit dus. Als jij afkomt op je werk (of waar dan ook) met verschillende eisen gaan ze je véél sneller serieus nemen als een dokter je een diagnose heeft gegeven. Want vaak springen mensen nogal snel tot conclusies dat je misschien wel lui bent of veeleisend of asociaal of veel noten op je zang of onverantwoordelijk of weet ik veel wat ..

 

[beryl]

Ik denk dat echt autisme vooral gekenmerkt door het niet-flexibel zijn in gedachten, namelijk dat alles altijd op een vaste manier moet gebeuren, niet tegen verandering kunnen, etc.
Iemand kan gewoon introvert zijn, of afwijkende interesses hebben, en daardoor onvoldoende "getraind" zijn in de omgang met andere mensen.

Maar de vraag is dan waarom we geen of minder rekening moeten houden met iemand die gewoon heel introvert is en wel met iemand die door autisme bepaalde issues heeft. Zelfde voor die luiheid die eerder aangehaald is. Uiteindelijk zijn al je persoonlijkheidskenmerken bepaald door hoe je hersenen in elkaar zitten, iedereen die veel afwijkt van de norm heeft ergens een "rare kronkel" zitten, dat die (nog) niet wetenschappelijk aangeduid kan worden zoals het nu al een beetje kan bij bvb autisme wil niet zeggen dat het er niet is.

We zouden dus inderdaad beter rekening houden met iedereen's persoonlijkheid en minder veroordelend zijn voor iedereen. In de vriedenkring zat er iemand wiens kind zwaar problemen had met een specifiek vak, de school had een naschools bijscholingsprogramma voor dat vak maar daar mocht ze niet bij zonder een diagnose, die zijn toen naar enkele psychiaters geweest tot er een leerstoornis diagnose aan plakte zodat ze aan die bijlessen kon deelnemen. Da's eigenlijk absurd dat dat zo moet.

 

[Deleted member 95]

En ten tweede heeft zo'n diagnose voor heel veel mensen een bevrijdend effect: je bent niet gewoon 'slecht' in het een of ander maar je hebt een psychologische of neurologische stoornis die bepaalde zaken moeilijker maken. Dat kan een groot effect hebben op mensen hun zelfbeeld bv.

"Ik ben niet 'slecht' in voetbal, ik heb gewoon een bepaalde fysische en neurologische stoornis die het moeilijker maakt om iedereen voorbij te dribbelen en veel goals te maken."

Als het kind maar een naam heeft dus, en dat is echt geen waardeoordeel.
Lui zijn is imo ook gewoon een stoornis die mededogen verdient.

e: wat @beryl zegt dus.

 

[Sneeuwstorm]

Maar de vraag is dan waarom we geen of minder rekening moeten houden met iemand die gewoon heel introvert is en wel met iemand die door autisme bepaalde issues heeft. Zelfde voor die luiheid die eerder aangehaald is. Uiteindelijk zijn al je persoonlijkheidskenmerken bepaald door hoe je hersenen in elkaar zitten, iedereen die veel afwijkt van de norm heeft ergens een "rare kronkel" zitten, dat die (nog) niet wetenschappelijk aangeduid kan worden zoals het nu al een beetje kan bij bvb autisme wil niet zeggen dat het er niet is.

We zouden dus inderdaad beter rekening houden met iedereen's persoonlijkheid en minder veroordelend zijn voor iedereen. In de vriedenkring zat er iemand wiens kind zwaar problemen had met een specifiek vak, de school had een naschools bijscholingsprogramma voor dat vak maar daar mocht ze niet bij zonder een diagnose, die zijn toen naar enkele psychiaters geweest tot er een leerstoornis diagnose aan plakte zodat ze aan die bijlessen kon deelnemen. Da's eigenlijk absurd dat dat zo moet.

En dan gaat men iemand toch een diagnose geven om iemand te kunnen een behandeling geven, ofwel juist geen behandeling geven omdat er aan de criteria van die stoornis niet voldaan is, terwijl het probleem er wel is.

 

[Squidward]

Ik ben opgegroeid met ‘zo weinig mogelijk deining veroorzaken, probeer deel van het meubilair te zijn’ en ik geraak daar niet van af. Ik ben expert in zo reageren dat ik weet welk antwoord de andere partij wil horen en dat is zo vermoeiend. Als er dan eens toch iets is dat ik helemaal zelf kan/moet beslissen dan trek ik dus volkomen blanco. ‘Wat wil jij?’ “Wat jij liefst wil en laat het nou maar met rust” En zo verspeel je dus een heel leven met niks doen want ‘jij’ wil niks, gewoon geen golven maken.
Ik zie nu wel de psychologe en dat praat wel gezellig maar ze is zo jong en ik maak haar veel aan het lachen - wat leuk is voor mij, 10/10 voor therapie yay - maar verder blijft dit toch een hoop scherven op de grond.

 

[Solide]

"Ik ben niet 'slecht' in voetbal, ik heb gewoon een bepaalde fysische en neurologische stoornis die het moeilijker maakt om iedereen voorbij te dribbelen en veel goals te maken."

Als het kind maar een naam heeft dus, en dat is echt geen waardeoordeel.
Lui zijn is imo ook gewoon een stoornis die mededogen verdient.

e: wat @beryl zegt dus.

Euh, dat is toch niet vergelijkbaar. Moest jij effectief een fysieke/neurologische beperking hebben, zoals bv een spierziekte of zoiets als MS, waardoor je niet goed kan voetballen dan is dat ten eerste niet iets waar je op dezelfde manier beoordeeld op wordt want dat is 'zichtbaar' en fysiek, in tegenstelling tot ziektes 'in het hoofd' zoals BPD, autisme, ADHD, etc. En ten tweede wordt iets als niet goed kunnen voetballen niet gezien als inherent (en vaak dan negatief) aan jou als persoon (nu, in bepaalde kringen misschien wel ). In tegenstelling tot zaken als 'chaotisch' of 'asociaal zijn' of 'lui' of 'onstabiel' of whatever.

Als je dat dan kan kaderen in een context van een bepaalde aandoening helpt het om bepaalde gedragingen niet te zien als een persoonlijk falen. Zeker als mensen je hele leven lang tegen je zeggen als "Je zou toch moeten proberen om wat ordelijker/socialer/normaler/rustiger/geduldiger/... te zijn". Zelfs als dat vaak als goedbedoeld advies wordt gegeven, dan nog komt dat eigenlijk erop neer dat jij eigenlijk faalt en harder je best moet doen zodat je kan zijn zoals de anderen.

Ik ben het op een bepaalde manier wel akkoord met je dat mensen eigenlijk best individueel behandelt en dat zo'n diagnose eigenlijk maar een grove methode is om bepaalde gedragingen te groeperen onder een paraplu en het een naam te geven .. Maar je zegt het zelf:

In een perfecte wereld krijg je aangepaste steun moet op maat van het individu, niet op maat van diens diagnose.

We staan zo ongelofelijk ver van die perfecte wereld af dat het imo zinloos is om daarover te spreken.

En 'lui' zou ik niet bestempelen als stoornis an sich, eerder als een uiting van een onderliggend probleem. Maar dat dat dus ook wel mededogen verdient daar ga ik wel mee akkoord. Ik ben soms ook 'lui', maar dat is dan omdat ik door angstigheid mentaal wegvlucht voor verantwoordelijkheden. Ik wil dat niet doen maar het is sterker dan mezelf. Het duurde lang voor ik dat bij mezelf herkende en ik heb het nog altijd moeilijk om dat niet te zien als een persoonlijk falen, mét bijbehorende zelfkastijding.

 

[beryl]

Euh, dat is toch niet vergelijkbaar. Moest jij effectief een fysieke/neurologische beperking hebben, zoals bv een spierziekte of zoiets als MS, waardoor je niet goed kan voetballen dan is dat ten eerste niet iets waar je op dezelfde manier beoordeeld op wordt want dat is 'zichtbaar' en fysiek, in tegenstelling tot ziektes 'in het hoofd' zoals BPD, autisme, ADHD, etc. En ten tweede wordt iets als niet goed kunnen voetballen niet gezien als inherent (en vaak dan negatief) aan jou als persoon (nu, in bepaalde kringen misschien wel ). In tegenstelling tot zaken als 'chaotisch' of 'asociaal zijn' of 'lui' of 'onstabiel' of whatever.

Als je dat dan kan kaderen in een context van een bepaalde aandoening helpt het om bepaalde gedragingen niet te zien als een persoonlijk falen. Zeker als mensen je hele leven lang tegen je zeggen als "Je zou toch moeten proberen om wat ordelijker/socialer/normaler/rustiger/geduldiger/... te zijn". Zelfs als dat vaak als goedbedoeld advies wordt gegeven, dan nog komt dat eigenlijk erop neer dat jij eigenlijk faalt en harder je best moet doen zodat je kan zijn zoals de anderen.

Ik ben het op een bepaalde manier wel akkoord met je dat mensen eigenlijk best individueel behandelt en dat zo'n diagnose eigenlijk maar een grove methode is om bepaalde gedragingen te groeperen onder een paraplu en het een naam te geven .. Maar je zegt het zelf:



We staan zo ongelofelijk ver van die perfecte wereld af dat het imo zinloos is om daarover te spreken.

En 'lui' zou ik niet bestempelen als stoornis an sich, eerder als een uiting van een onderliggend probleem. Maar dat dat dus ook wel mededogen verdient daar ga ik wel mee akkoord. Ik ben soms ook 'lui', maar dat is dan omdat ik door angstigheid mentaal wegvlucht voor verantwoordelijkheden. Ik wil dat niet doen maar het is sterker dan mezelf. Het duurde lang voor ik dat bij mezelf herkende en ik heb het nog altijd moeilijk om dat niet te zien als een persoonlijk falen, mét bijbehorende zelfkastijding.

Anderzijds zien we psychische problemen wel als iets waar een label voor nodig is. Als je sociaal awkward gedrag vertoont omdat je introvert bent kan dat op heel wat minder begrip rekenen dan als je doet omwille van autisme. Als je daarentegen niet goed kan voetballen door spierproblemen, dan doet het er niet toe of we weten wat het precies veroorzaakt, het symptoom op zich is voldoende om te aanvaarden dat het niet aan jezelf ligt, ook als het bijvoorbeeld ziekte is die we nog niet kunnen identificeren. Bij fysieke ziekten gaat het om hoever je afwijkt van de norm, een gezond lichaam, en hoeveel last je daarvan hebt.

Op psychisch vlak daarentegen zijn we niet zo consequent, we kijken niet enkel naar hoeveel last je hebt van een bepaalde afwijking van de norm, we moeten er eerst een label op kunnen plakken voor we vinden dat we er moeite voor moeten doen. Iemand zonder ziektebeeld kan veel meer last ondervinden van zijn eigen gedrag en persoonlijkheid dan iemand bij wie men wel een aandoening vastgesteld heeft en toch gaan die eerste niet het meest hulp en appreciatie krijgen.

Het is natuurlijk wel moeilijk, want het psychische ligt veel dichter bij onze identiteit dan het lichamelijke. Mensen op hun gedrag beoordelen vinden we goed, ze op hun lichaam beoordelen niet. Door zaken als ADHD en autisme te benoemen halen we bepaalde gedragsaspecten ook weg van datgene waar we mensen op mogen beoordelen, dat gedrag mogen we dan niet meer zien als hun gedrag maar als en gevolg van hun afwijking, maar we moeten dat eigenlijk nog verder doortrekken, want er is niks waar we aan kunnen doen, niemand heeft mogen kiezen hoe hij of zij is. Het is niet correct om enkel gedragingen volgend uit wetenschappelijk geïdentificeerde mentale afwijkingen te tolereren want zelfs al kennen we de details niet van alle mentale en persoonlijkheidsafwijkingen, we weten wel dat ze allemaal wetenschappelijk verklaarbaar zijn en een fysieke oorzaak hebben.

Dat beperkt zich bvb ook niet tot lui zijn omdat je wegvlucht van verantwoordelijkheid door angst. Ook traditionele luiheid omdat je je gewoon niet graag moe maakt is een eigenschap waar je niet voor kiest, ook dat is iets dat in je hoofd zo geprogrammeerd zit en waar je in je leven veel last van kan ondervinden, op dat vlak kan dat net zo goed een stoornis zijn.

 

[Solide]

Anderzijds zien we psychische problemen wel als iets waar een label voor nodig is. Als je sociaal awkward gedrag vertoont omdat je introvert bent kan dat op heel wat minder begrip rekenen dan als je doet omwille van autisme. Als je daarentegen niet goed kan voetballen door spierproblemen, dan doet het er niet toe of we weten wat het precies veroorzaakt, het symptoom op zich is voldoende om te aanvaarden dat het niet aan jezelf ligt, ook als het bijvoorbeeld ziekte is die we nog niet kunnen identificeren. Bij fysieke ziekten gaat het om hoever je afwijkt van de norm, een gezond lichaam, en hoeveel last je daarvan hebt.

Op psychisch vlak daarentegen zijn we niet zo consequent, we kijken niet enkel naar hoeveel last je hebt van een bepaalde afwijking van de norm, we moeten er eerst een label op kunnen plakken voor we vinden dat we er moeite voor moeten doen. Iemand zonder ziektebeeld kan veel meer last ondervinden van zijn eigen gedrag en persoonlijkheid dan iemand bij wie men wel een aandoening vastgesteld heeft en toch gaan die eerste niet het meest hulp en appreciatie krijgen.

Het is natuurlijk wel moeilijk, want het psychische ligt veel dichter bij onze identiteit dan het lichamelijke. Mensen op hun gedrag beoordelen vinden we goed, ze op hun lichaam beoordelen niet. Door zaken als ADHD en autisme te benoemen halen we bepaalde gedragsaspecten ook weg van datgene waar we mensen op mogen beoordelen, dat gedrag mogen we dan niet meer zien als hun gedrag maar als en gevolg van hun afwijking, maar we moeten dat eigenlijk nog verder doortrekken, want er is niks waar we aan kunnen doen, niemand heeft mogen kiezen hoe hij of zij is. Het is niet correct om enkel gedragingen volgend uit wetenschappelijk geïdentificeerde mentale afwijkingen te tolereren want zelfs al kennen we de details niet van alle mentale en persoonlijkheidsafwijkingen, we weten wel dat ze allemaal wetenschappelijk verklaarbaar zijn en een fysieke oorzaak hebben.

Dat beperkt zich bvb ook niet tot lui zijn omdat je wegvlucht van verantwoordelijkheid door angst. Ook traditionele luiheid omdat je je gewoon niet graag moe maakt is een eigenschap waar je niet voor kiest, ook dat is iets dat in je hoofd zo geprogrammeerd zit en waar je in je leven veel last van kan ondervinden, op dat vlak kan dat net zo goed een stoornis zijn.

Ik ga volledig 100% akkoord met alles wat ge zegt !

Maar dat staat voor mij wel los of een label wel of niet nuttig kan zijn voor iemand. Maar volledig akkoord met het bovenstaande hier.

 

[Galaxy]

Ik heb Autisme en Add en mij wou de huisarts geen rilatine voorschrijven wegens ongezond.
Had ook altijd een hoge hartslag zelfs in rust en deed veel sport, eet gezond en rook niet, mijn huisarts heeft medicatie voorgeschreven om hartslag te doen zakken, maar nu heb ik ook gelezen dat Autisten veel sneller sterven dan eerst gedacht (hartproblemen) en zelfdoding
Ik had paar artikels gelezen van in Zweden die hadden testen gedaan tussen 1987 en 2009 en daar hadden ze gezien dat gewone autisten gemiddeld rond de 58j worden en autisten met epilepsie rond de 39j gemiddeld.

NVA - Mensen met autisme leven gemiddeld korter

Mensen met autisme hebben een lagere levensverwachting dan mensen zonder autisme. Ze leven gemiddeld 16 jaar korter. Dit meldt RTL Nieuws. In een groot

www.autisme.nl

 

[glashelder]

Als je dat dan kan kaderen in een context van een bepaalde aandoening helpt het om bepaalde gedragingen niet te zien als een persoonlijk falen. Zeker als mensen je hele leven lang tegen je zeggen als "Je zou toch moeten proberen om wat ordelijker/socialer/normaler/rustiger/geduldiger/... te zijn". Zelfs als dat vaak als goedbedoeld advies wordt gegeven, dan nog komt dat eigenlijk erop neer dat jij eigenlijk faalt en harder je best moet doen zodat je kan zijn zoals de anderen.

Dit, ja. Hoeveel keer ik nu al gehoord heb dat ik maar eens wat meer op mijn tanden moet bijten, moet doorzetten, daar over moet geraken, normaal moet doen, dat ik bepaalde dingen maar eens moet leren. En hoe vaak ik zélf al zo over mezelf gedacht heb.

Plus als ge al meer dan twintig jaar op zoek zijt naar wat er nu precies scheelt met u, en je al je hele leven anders voelt... Dan doet dat wel deugd om te beseffen dat er daar gewoon een oorzaak voor is, dat je niet gek bent, dat er gewoon één onderliggende factor is. En dat alles dan op z'n plek valt, terwijl alles daarvoor een groot vraagteken was. "Oooooh. Nu snap ik mijn hele leven ineens."

Een diagnose is bvb ook nodig voor de erkenning van een arbeidshandicap.

 

[Squidward]

Dit, ja. Hoeveel keer ik nu al gehoord heb dat ik maar eens wat meer op mijn tanden moet bijten, moet doorzetten, daar over moet geraken, normaal moet doen, dat ik bepaalde dingen maar eens moet leren. En hoe vaak ik zélf al zo over mezelf gedacht heb.

Plus als ge al meer dan twintig jaar op zoek zijt naar wat er nu precies scheelt met u, en je al je hele leven anders voelt... Dan doet dat wel deugd om te beseffen dat er daar gewoon een oorzaak voor is, dat je niet gek bent, dat er gewoon één onderliggende factor is. En dat alles dan op z'n plek valt, terwijl alles daarvoor een groot vraagteken was. "Oooooh. Nu snap ik mijn hele leven ineens."

Een diagnose is bvb ook nodig voor de erkenning van een arbeidshandicap.

“I mean, if you were to find a shattered mirror, find all the pieces, all the shards and all the tiny chips, and have whatever skill and patience it took to put all that broken glass back together so that it was complete once again, the restored mirror would still be spiderwebbed with cracks, it would still be a useless glued version of its former self, which could show only fragmented reflections of anyone looking into it. Some things are beyond repair. And that was me.”

Elizabeth Wurtzel, Prozac Nation

 

[Straddle]

Ik heb Autisme en Add en mij wou de huisarts geen rilatine voorschrijven wegens ongezond.

Moet je hiervoor niet naar een psychiater voor de vaststelling & voorschriften? Zo had ik het toch begrepen.
Vroeger deden huisdokters dit meer, maar de laatste jaren is dat strenger gemaakt: https://www.hln.be/fit-en-gezond/huisartsen-mogen-geen-adhd-meer-vaststellen~a45bb739/

 

[Mulan]

Moet je hiervoor niet naar een psychiater voor de vaststelling & voorschriften? Zo had ik het toch begrepen.
Vroeger deden huisdokters dit meer, maar de laatste jaren is dat strenger gemaakt: https://www.hln.be/fit-en-gezond/huisartsen-mogen-geen-adhd-meer-vaststellen~a45bb739/

Normaal stelt een psychiater de diagnose en stelt die een minieme opvolging door hem/haar zelf voor.
Voor voorschriften krijg je er genoeg mee voor een aantal maanden en dan wend je je tot de huisarts voor voorschriften.
Die vraagt dan het verslag van de psychiater op en houdt zich aan die dosering. In theorie.

In praktijk lopen er ook wacko's rond onder de huisartsen die zeggen dat alle vaccins overbodig zijn, mondmaskers een belemmering van de persoonlijke vrijheid, alles een plan van God is,...
Natuurlijk is rilatine op zich "niet gezond". Net zoals antibiotica "niet gezond" is. Maar beide KUNNEN uitstekende hulpmiddelen zijn.

 

[Galaxy]

Het zijn misschien goede hulpmiddelen, maar eigenlijk kan ik wel zonder.
Ze schrijven dat in het geheel niet meer zoveel voor als vroeger.
Ik pak ook al redelijk wat andere medicatie dus liever niet.
Dat weet ik Mulan dat sommige dokters dat zeggen, maar rilatine zou mijn hart nog meer belasten en op dat gebied heeft mijn dokter gelijk.
Ben jij dokter misschien?Ik pak al olanzapine en de combinatie zou waarschijnlijk vernietigend zijn.

 

[Mulan]

Het zijn misschien goede hulpmiddelen, maar eigenlijk kan ik wel zonder.
Ze schrijven dat in het geheel niet meer zoveel voor als vroeger.
Ik pak ook al redelijk wat andere medicatie dus liever niet.
Dat weet ik Mulan dat sommige dokters dat zeggen, maar rilatine zou mijn hart nog meer belasten en op dat gebied heeft mijn dokter gelijk.
Ben jij dokter misschien?Ik pak al olanzapine en de combinatie zou waarschijnlijk vernietigend zijn.

1. Ik heb me niet uitgelaten over jouw specifieke situatie en jouw specifieke arts.
2. In de eerste post leek het alsof je arts rilatine zonder meer afwees. In combinatie met andere medische factoren is dat dan weer net het tegenovergestelde, dan lijkt het geen wacko maar een uitstekende dokter.

 

[Galaxy]

Mijn Arts vertelde me in die tijd vele jaren geleden ook, dat het veel te veel werd voorgeschreven en dat het echt niet goed is.
Als ik naar school ging toen hadden ze mij dit beter voorgeschreven, daarom ik altijd problemen had met concentratie, nu heb ik het niet meer nodig.

 

[Mulan]

Mijn Arts vertelde me in die tijd vele jaren geleden ook, dat het veel te veel werd voorgeschreven en dat het echt niet goed is.
Als ik naar school ging toen hadden ze mij dit beter voorgeschreven, daarom ik altijd problemen had met concentratie, nu heb ik het niet meer nodig.

Het zijn absoluut geen "snoepjes" en vroeger mocht de huisarts dat idd zomaar voorschrijven. Dus werd er ook misbruik van gemaakt en werden foute of onterechte diagnoses gesteld.

Gelukkig is dat nu idd veel meer gecontroleerd en gelimiteerd.

 

[glashelder]

Normaal stelt een psychiater de diagnose en stelt die een minieme opvolging door hem/haar zelf voor.
Voor voorschriften krijg je er genoeg mee voor een aantal maanden en dan wend je je tot de huisarts voor voorschriften.

Is dat zo? Ik blijf altijd gewoon bij de psychiater voor verdere opvolging en voorschriften. De huisarts schrijft ook wel eens voor, maar dat is voor als ik ff géén psychiater heb, of ineens zonder medicatie val.

Dat weet ik Mulan dat sommige dokters dat zeggen, maar rilatine zou mijn hart nog meer belasten en op dat gebied heeft mijn dokter gelijk.

Rilatine is belastend voor het hart, ja, daarom schrijven ze het niet bij iedereen voor. Mijn vriend heeft ook een fietsproef moeten doen voor de psychiater het wou voorschrijven (in overleg met de huisarts, ook).

“I mean, if you were to find a shattered mirror, find all the pieces, all the shards and all the tiny chips, and have whatever skill and patience it took to put all that broken glass back together so that it was complete once again, the restored mirror would still be spiderwebbed with cracks, it would still be a useless glued version of its former self, which could show only fragmented reflections of anyone looking into it. Some things are beyond repair. And that was me.”

Elizabeth Wurtzel, Prozac Nation

Supermooi citaat. Ik heb het boek ook gelezen, jaren geleden, maar depressieve mensen schrijven altijd doodsaaie boeken

 

[Mulan]

Is dat zo? Ik blijf altijd gewoon bij de psychiater voor verdere opvolging en voorschriften. De huisarts schrijft ook wel eens voor, maar dat is voor als ik ff géén psychiater heb, of ineens zonder medicatie val.


Rilatine is belastend voor het hart, ja, daarom schrijven ze het niet bij iedereen voor. Mijn vriend heeft ook een fietsproef moeten doen voor de psychiater het wou voorschrijven (in overleg met de huisarts, ook).


Supermooi citaat. Ik heb het boek ook gelezen, jaren geleden, maar depressieve mensen schrijven altijd doodsaaie boeken

Goh, de meesten gaan niet zo frequent naar de psychiater als wij als ze een diagnose als ADD/ADHD/ASS hebben.
Als er bijkomende problemen zijn zoals depressie, angststoornissen,... Dan ga je frequenter. Ik heb de diagnose van ADHD gekregen op mijn 14de en heb pas opvolging door een psychiater gevraagd omdat ik me niet super voelde onder rilatine op mijn 18de. En als twintiger nooit een psychiater bezocht.

 

[Galaxy]

Ik had dat bij mijn psychose high en dan down like hell.
Ben jij soms manisch-depressief?
Ik weet dat er bij ons op de afdeling ook een patient was en die had dit ook en kreeg efexor die was manisch-depressief.