Mentaal Welzijn

[Tonerider]

Probleem bij depressie is inderdaad dat het ontbreken van stimulans/routine ervoor kan zorgen dat ge u bed niet meer uit komt. (allez, ge wilt sowieso al niet meer uit uw bed komen, maar een verplichting kan er wel voor zorgen dat ge het toch nog doet)
Langs de andere kant: met een depressie gaan werken lukt ook niet en zou zelfs gevaarlijk voor de persoon/collega`s/derden kunnen zijn. Misschien een extreem voorbeeld, maar denk maar aan die depressieve piloot die 149 passagiers met zich meenam in zijn zelfmoord: Twee jaar geleden joeg een depressieve copiloot 149 mensen d... - Het Nieuwsblad
Als ge de energie niet meer hebt om te presteren, gaat het niet meer lukken op het werk he. Als die druk blijft bestaan, gaat ge nog rapper iets misdoen.
Het zal ook van de jobinhoud afhangen. Een kuisvrouw zal misschien wel sneller weer kunnen gaan werken dan iemand met zware verantwoordelijkheden (waarmee ik niet wil zeggen dat kuisvrouw zijn een gemakkelijke job is).
Dat is het moeilijke aan een depressie he. Werken lukt niet meer, maar routine is wel belangrijk. Alleen heeft men niet meer de wil/kracht om die routine op te bouwen of te onderhouden.
Daar is dus geen oplossing voor.

 

[Sneeuwstorm]

Ik heb zelf eens een paar maand thuisgezeten zonder werk , en op de lange duur werd ik daar zelf depri van. Niet zodanig depri dat je van een echte depressie kon spreken, maar het was misschien het begin ervan.
Als ge nu in deze tijden in de horeca of in de kappersector werkt, en ganse dagen thuis moet zitten, dan is het toch om zot te worden?

 

[Mulan]

even een vraag voor de ervaringsdeskundigen hier.

Mijn vader had een depressie en heeft na 1 a 2 jaar op en af gaan uiteindelijk zelfmoord gepleegd. Dit is nu 7 jaar geleden.
Ik herinner me vooral dat het erger geworden is toen hij ziekenverlof kreeg. Heel de routine was ineens weg en dat maakte het in mijn ogen gewoon erger. Hij had weinig goesting in dingen en toen was alle verplichting ook ineens weg. Ik zie in mijn omgeving eigenlijk vaak hetzelfde patroon terugkomen voor burn-out, depressie, ... Een van de eerste stappen is altijd ziekteverlof en thuis blijven. Ik vraag me echt af in welke mate dit echte helpt op de langere termijn.

De bedoeling is dat je kan rusten én aan je herstel kan werken. Niet dat je gewoon thuis zit om thuis te zitten.
Toen ik in elkaar stortte (mag je heel letterlijk nemen) met mijn burn-out deed ik niets anders dan slapen en huilen. Ik kon geen 400m stappen of ik was compleet uitgeput. Laat staan dat ik op mijn werk zou raken 40km verderop. Laat staan dat ik op mijn werk iets zou presteren.
1x per week ging ik naar de psycholoog. Daarvan moest ik dan makkelijk 2 dagen bekomen omdat info verwerken VEEL trager ging. Eens het wat beter ging, ben ik een programma gaan volgen om het fysieke op te bouwen. Het heeft weken geduurd eer ik simpelweg 1km kon stappen. Om daarna direct een dutje te moeten doen. Voor mijn burn-out was 7-10km stappen geen uitzondering. Bij het pendelen naar het werk stapte ik al dagelijks 4km van en naar openbaar vervoer.
Ik heb ook een jaar niet met de auto kunnen rijden: nauwelijks reactiesnelheid en dus wat blutsen rijker, black-outs achter het stuur,... Mocht ik blijven rijden zijn, acht ik de kans groot dat ik vroeg of laat de oorzaak van een zwaar verkeersongeval zou geweest zijn.

Toen mijn ex een depressie had, vloog hij bij het minste uit. Koffie die op was? 2u litanie en gebrul. Denk je dat dat op het werk een optie zou zijn? Dat zou het bedrijf effectief schade berokkenen he...

Dus ja, thuis gezet worden is zeker een goed iets. Thuis zitten en NIETS ondernemen in functie van je herstel is natuurlijk een ander paar mouwen, maar zeker in het geval van een depressie een heel moeilijk iets net Omdat je geen/moeilijk hulp kan vragen, geen perspectief kan zien en dus geen nut ziet in therapie,...

 

[Buon]

Ik leef niet graag meer en 't hangt mij mijn voeten een beetje uit eerlijk gezegd. Dit artikel vatte het nog mooi samen eigenlijk https://theoutline.com/post/7267/living-with-passive-suicidal-ideation?zd=2&zi=tkgc53u5

Ik ben hier nog maar het interesseert me niet meer om hier te zijn.

 

[Ivan4you]

@j3T Door de situatie waar in zit zijn mijn gedachten ook donker.Maar als ik dit ook maar iets laat doorschijnen aan familie of “vrienden” draaien ze hun rug naar je toe en lachen het weg.Leven gaat voort.

 

[glashelder]

Ik leef niet graag meer en 't hangt mij mijn voeten een beetje uit eerlijk gezegd. Dit artikel vatte het nog mooi samen eigenlijk https://theoutline.com/post/7267/living-with-passive-suicidal-ideation?zd=2&zi=tkgc53u5

Ik ben hier nog maar het interesseert me niet meer om hier te zijn.

Suïcidale ideatie is één van de fases van het suïcideproces hé, Buonnieboo. Dat is niets raars of opmerkelijks, maar wel een groot alarmsignaal dat je niet mag negeren. Vertel dat ook maar aan hulpverleners.

 

[ironhorn]

Hier ook een afspraak met de huisarts gemaakt ivm mijn depressie. Al lang dat ik depressief was, maar ik functioneerde wel nog. Voelde me alleen niet gelukkig, ook al was alles objectief goed. Kan nergens meer plezier in vinden. Nu na mijn recente relatiebreuk (waarbij ik merkte dat ik toch bijlange niet zo sterk stond als ik dacht), eindelijk tot het punt gekomen voor hulp te zoeken...

 

[Mulan]

Succes iron!

 

[Straddle]

even een vraag voor de ervaringsdeskundigen hier.

Mijn vader had een depressie en heeft na 1 a 2 jaar op en af gaan uiteindelijk zelfmoord gepleegd. Dit is nu 7 jaar geleden.
Ik herinner me vooral dat het erger geworden is toen hij ziekenverlof kreeg. Heel de routine was ineens weg en dat maakte het in mijn ogen gewoon erger. Hij had weinig goesting in dingen en toen was alle verplichting ook ineens weg. Ik zie in mijn omgeving eigenlijk vaak hetzelfde patroon terugkomen voor burn-out, depressie, ... Een van de eerste stappen is altijd ziekteverlof en thuis blijven. Ik vraag me echt af in welke mate dit echte helpt op de langere termijn.

Ik denk persoonlijk ook dat dit een slechte stap is, ik heb in mijn kennissenkring al gevallen geweten met een (semi) burnout die dan thuis zijn gebleven voor x weken of maanden en dan werd het pas een monsterstap om het gewone ritme terug op te nemen. Velen blijven dan net nog meer in hun schelp en nemen helemaal geen actie mee en zo werk je al snel een depressie in de hand.
In het geval van jouw vader klinkt het ook alsof die routine hem net hielp in zijn dagelijks leven, ik zie het voordeel niet om iemand die routine te ontnemen.

 

[ugar]

Eigenlijk moet je wanneer je in een burn-out terecht komt je leven omgooien. Het leven dat je leidt is gewoon niets voor jou. Opnieuw terug in dezelfde mallemolen terechtkomen is vaak een garantie voor dezelfde uitkomst. Dus je moet die routine eigenlijk wel verbreken.

 

[Straddle]

Niet door thuis te zitten en de hele dag niets doen en te rumineren. Dat laatste leidt rechtstreeks tot een depressie.

 

[Mulan]

Niet door thuis te zitten en de hele dag niets doen en te rumineren. Dat laatste leidt rechtstreeks tot een depressie.

Maar er is toch niemand die zegt dat je thuis moet gaan zitten niets doen? Eerste wat de huisarts zal zeggen, is om een psycholoog te zoeken.
Als je medisch advies negeert, is dat inderdaad een goed recept voor verdere achteruitgang en nog wat extra problemen.
Net zoals wanneer je het behandeladvies negeert voor kanker, een beenbreuk, hartproblemen,...

Eerste wat de psycholoog zal zeggen is dat je structuur en zinvolle dagbesteding moet hebben...

 

[ugar]

Niet door thuis te zitten en de hele dag niets doen en te rumineren. Dat laatste leidt rechtstreeks tot een depressie.

Voor een burn-out is de eerste stap de persoon in kwestie uit zijn omgeving halen. Mensen die een burn-out hebben hebben wél nog interesse in dingen buiten hun werk. Dus die thuis houden is een onderdeel van het genezingsproces.
Ze in hun dagelijks ritme houden van werken duwt ze verder de put in.

Maar er is toch niemand die zegt dat je thuis moet gaan zitten niets doen? Eerste wat de huisarts zal zeggen, is om een psycholoog te zoeken.
Als je medisch advies negeert, is dat inderdaad een goed recept voor verdere achteruitgang en nog wat extra problemen.
Net zoals wanneer je het behandeladvies negeert voor kanker, een beenbreuk, hartproblemen,...

Eerste wat de psycholoog zal zeggen is dat je structuur en zinvolle dagbesteding moet hebben...

Voilà

 

[Nordkapp]

Ik weet dat het die mensen hun werk en specialisatie is, maar ik vraag me af of het niet bijzonder lastig is om je volledig bloot te geven bij een psycholoog.
Als je in mijn geval geen familie of vrienden hebt waarmee je kan praten denk ik dat de stap om naar een psycholoog te gaan te groot is. Ik zit soms met gedachten waar ik me tegenover mezelf schaam, laat staan om het dan met een wildvreemde te delen.

 

[Mulan]

Ik weet dat het die mensen hun werk en specialisatie is, maar ik vraag me af of het niet bijzonder lastig is om je volledig bloot te geven bij een psycholoog.
Als je in mijn geval geen familie of vrienden hebt waarmee je kan praten denk ik dat de stap om naar een psycholoog te gaan te groot is. Ik zit soms met gedachten waar ik me tegenover mezelf schaam, laat staan om het dan met een wildvreemde te delen.

Dat maakt het net makkelijker, niet?
Pas op, je moet absoluut een klik hebben met de psycholoog! Dat betekent soms dat je meerdere psychologen 1x ziet en dan op zoek gaat naar een ander. Dat ligt niet aan jou, dat ligt niet aan de ander, dat klikt of dat klikt niet net zoals bij de collega's op het werk.

En doorgaans begin je niet met direct je grootste geheim, trauma of angst op tafel te gooien. Je werkt daarnaar toe. Er moet namelijk eerst een vertrouwensband ontstaan.
Voordeel is dat het een NIET OORDELENDE vreemde is die je betaalt om te helpen. Dat is net het voordeel ervan. Familie of vrienden zullen sneller oordelen, onprofessioneel en ongevraagd advies geven,...

 

[Nordkapp]

Is dat naar toe werken dan geen vervelende tijd dat lang duurt? Ik snap wel dat het geen snel proces is, maar persoonlijk zou ik snel denken dat ik mijn tijd aan het verspillen ben.
Misschien is dat ontkenning van het probleem

 

[Mulan]

Is dat naar toe werken dan geen vervelende tijd dat lang duurt? Ik snap wel dat het geen snel proces is, maar persoonlijk zou ik snel denken dat ik mijn tijd aan het verspillen ben.
Misschien is dat ontkenning van het probleem

Het is zelden 1 probleem waardoor je in de knoop zit. Het is een vaak een én én verhaal. Tijdens dat proces kom je daar wel achter

Om nu 1 voorbeeld te geven: depressie.
Je gaat met het idee je depressie te gaan fixen maar tijdens het proces kom je er achter dat je extreme faalangst hebt, veroorzaakt door je ouders, wat een weerslag heeft op je relaties, je werk,...
Dat is een proces.

Vb2: je ligt in de knoop met je seksualiteit. (omdat je zelf aangeeft je te schamen over je gedachten, moest ik hier aan denken).
Je begint dan vaak niet de eerste sessie met "ik heb dit specifieke probleem" maar geeft een meer globale noemer "ik vind relaties aangaan met mensen moeilijk, het blijft vaak oppervlakkig" bijvoorbeeld.
En van daaruit vertrek je dan en verzamel je inzichten én de moed om het specifieke probleem te benoemen. Is dat dan verspilde tijd? Neen. Tenzij je niet de juiste klik hebt met de psycholoog

 

[Soeplepel]

Ik weet dat het die mensen hun werk en specialisatie is, maar ik vraag me af of het niet bijzonder lastig is om je volledig bloot te geven bij een psycholoog.
Als je in mijn geval geen familie of vrienden hebt waarmee je kan praten denk ik dat de stap om naar een psycholoog te gaan te groot is. Ik zit soms met gedachten waar ik me tegenover mezelf schaam, laat staan om het dan met een wildvreemde te delen.

Heb je echt niemand waar je mee kan praten? Ruzie met familie?

 

[Nordkapp]

Weinig. Die heb ik de pakweg laatste 5 jaar allemaal van mij afgeduwd.

 

[KnightOfCydonia]

Ik kan je alleen maar zeggen: mij lukt het zéér moeilijk, ik weet dat het aan mezelf ligt (moeilijk kunnen blootgeven) maar ook omdat ik misschien de klik met de psycholoog die ik in september heb uitgekozen mis. Ik overweeg dan ook om ermee te stoppen, want uiteindelijk is zo'n psycholoog ook een dure grap.

Ik heb wel nog het geluk dat ik nog bij familie "terecht" kan, maar ik val hen wel niet lastig met mijn zorgen/angsten, enerzijds omdat zij de zaken niet zo negatief zien als ik, anderzijds omdat ik hen gewoon hen zelf ongelukkig maak als ik hen laat weten hoe diep ik weg aan het zinken ben op dit moment.

Antidepressiva hebben me in het verleden geholpen, maar ik voelde me daar ook niet goed bij, dus ja... ik begin meer en meer te denken dat er geen uitweg is uit de situatie waar ik me in bevind, en corona maakt dat nog eens erger.