Leven in het nu, of plannen voor de toekomst?

[Plutus]

Met ouders die beiden ruim voor hun pensioen zijn overleden is dat wel een punt waar ik de laatste jaren meer bij heb stilgestaan.
Ik werk wel actief aan financiële zekerheid voor tijdens het pensioen maar voor de rest focus ik toch vooral op de kortere termijn.
Dat uit zich soms in financieel minder optimale keuzes (meer luxe -because I like it-, niet de hoogst betaalde job kiezen, ...) maar draagt wel bij aan mijn geluk nu.
Al blijft dat wel een moeilijk evenwicht want ik word ongelukkig van onzekerheid

 

[Tonerider]

Ik mis de optie: ik heb geen dromen
Dus ik heb niets groots om te gaan doen als ik op pensioen ben, noch ben ik nu bezig met ze waar te maken. Ik mis voor beide trouwens de financiele armslag.
Allez, ik heb wel een aantal dingen die ik ooit graag zou doen, zoals een reis naar Japan en ik zou graag aan een meer of rivier of zo gaan wonen, maar het is niet dat ik daar echt werk van maak.
Ik heb dus ook geen loon waarbij ik toekomstgericht kan sparen voor grootse dingen dus ik leef gewoon van dag tot dag.
'Had ik maar,' is misschien een gedachte vlak voor uw dood, maar ook een nutteloze gedachte. Ik ben blij dat ik het nu redelijk goed heb. Ik heb een lieve partner, een dak boven mijn kop, ik kom elke maand toe, ik ben niet kerngezond, maar ook niet in die mate ziek dat het mijn leven sterk bepaalt...
Ik vind mezelf een grijze muis die uitblinkt in middelmatigheid, maar voor mij is dat ook oke. Ik zou een paar dingen graag anders zien in het leven, maar ik ben er algemeen gezien wel tevreden over.

 

[KnightOfCydonia]

Als je het over 10% hebt, dan is een "fout" van slechts 3% een verschil van 30%. Het maakt dus wél een verschil.

Daarom dat er ook zoiets als procentpunten bestaat. Jij kiest hier gewoon andermaal de foute vergelijking (het gaat om die 10% tegenover 100%) en ziet door de bomen het bos niet meer. Zie zowat vele andere anekdotes in deze thread intussen.

Er zijn woorden voor wat je in deze doet om toch maar je ongelijk niet toe te geven, of op z'n minst te erkennen dat ik mijn cijfers evenzeer op degelijke gegevens heb gebaseerd.

Je opa kon trouwens, als hij werknemer was, op 56 op brugpensioen of (alle stelsels) op 60 op pensioen. Het feit dat hij zijn pensioen niet opnam is dus niet enkel door zijn overlijden, maar ook deels eigen keuze.

Dat kan ik hem moeilijk navragen, ik heb hem nooit gekend en mijn vader was nog maar net afgestudeerd toen hij stierf.
Al had hij dacht ik idd miss wel één jaar van z'n pensioen opgenomen... Maar dat is een fractie van hetgeen je hebt bijgedragen op een loopbaan...

het zal eerder 1 op 20 of nog lager zijn, de werkelijke pensioenleeftijd (écht pensioen) is 62 (bron: 2021) nu en zal ook voor jouw generatie geen 67 of hoger zijn. Dat is geen politieke discussie, dat zijn gewoon de cijfers, omdat die 67 niet is wat jij denkt dat dit betekent.

Andermaal: details die overigens niet eens vaststaan.

In 2020 waren 6% van de corona-doden jonger dan de pensioenleeftijd. Maar dat is dan géén detail?

Ik zie niet in hoe dat mijn boodschap onderuit zou moeten halen. Zeker niet aangezien andere pandemieen in het verleden net meer jongere slachtoffers maakten, cfr. de Spaanse Griep.
Met corona hadden we nog "geluk", alle oudere slachtoffers ten spijt, jongere mensen verliezen nu éénmaal meer levensjaren.

 

[Sir.Killalot]

De opties van de poll zijn wel heel zwart-wit. Ik wil zoveel mogelijk nu profiteren van het leven en dingen ervaren - voor zover dat allemaal praktisch en financieel haalbaar is.

Ik heb al van te veel mensen in mijn omgeving vroegtijdig afscheid moeten nemen, om nu keihard op mijn centen te zitten en af te tellen naar mijn pensioen:

• Schoonbroer: vlak voor zijn 34ste verjaardag, een plotse hartritmestoornis
• Tante: begin de 20, overleden in het kraambed na een zwangerschapsvergiftiging
• Tante: begin de 60, kanker
• Grootvader: begin de 50, kanker
• Het lief van een vriendin: eind de 20, verkeersongeval
• Man van een vriendin: begin de 30, hersentumor
• Lief van een nicht: begin de 20, kanker
• Broer van een vriendin: tiener, verkeersongeval
• Klasgenoot uit het lager: 32, CO-vergiftiging

Mijn vader is 67 en is fysiek kapot na een heel leven stress, hard werk en zoveel mogelijk sparen. Zijn broers zijn een paar jaar ouder en hebben allemaal kanker. Zijn schoonbroer heeft net zijn eerste beroerte achter de rug. Langs mijn moeder haar kant hebben mijn oma en mijn drie groottantes in hun zeventiger jaren allemaal dementie ontwikkeld, dus dat staat mijn moeder binnenkort ook te wachten (en mij mogelijk dus ook). De vreselijkste aller ziektes is dat.

Ikzelf heb een genetische bindweefselaandoening waardoor ik al het grootste deel van mijn leven 7/7, 24/24 pijn heb en vermoeid ben, en waarvoor ik al bijna even lang 2-3/week naar de kine ga. Ik was er als 19-jarige van overtuigd dat voltijds werken, kinderen, ... niet voor mij zou zijn. Ik heb gelukkig de boel redelijk stabiel gekregen, en heb nu wel een mooie voltijds job en twee fantastische kinderen. Maar ik maak mij geen illusies over het feit dat mijn lichaam tegen mijn pensioen nog iets waard gaat zijn, als ik er überhaupt nog ben tegen dan.

 

[Sylverscythe]

Ik heb hier eens wat statistisieken uit de rouwberichten van het lokale funerarium genomen:
gemiddelde leeftdij: 78,65
jongste: 38
oudste: 98
Maar degene die me het meest bij blijft: 28.6% sterft voor hun 70.
Dat zal voor velen hier ongeveer de leeftijd zijn waar hun ouders nu aan gaan zitten.

Mijn moeder en vader zijn overleden op hun bijna 55ste en 70ste, dus mij moet je er niet van overtuigen. Om algemeen in het thema van de thread te blijven is dat ook de reden dat ik eerder neig naar "in het nu leven". Mijn ouders, zeker mijn vader, hebben ook altijd gespaard en gewerkt voor na hun pensioen. Mijn moeder was dan eerst chronisch ziek om dan vrij vroeg te sterven, waarna mijn vader alleen achter bleef en gefrustreerd/depressief werd omdat al die plannen in duigen vielen.

Ik heb hier volgens mij al eens hetzelfde geschreven in een soortgelijke discussie, lijkt het.

Anyway, ik zie hier op het werk veel mensen doorgaan tot het einde. Universiteit, dus 5 jaar na je pensioen 10% betaald worden en daarna als vrijwilliger blijven komen is vrij courant. Anderzijds heb ik een collega die nu al wat sukkelt, net zijn broer is verloren, en al een hele tijd zegt "zodra het kan ben ik hier weg". Ik moet zeggen dat die tweede optie me niet zo slecht lijkt eigenlijk, en in het land van mijn vrouw kunnen we met ons spaargeld en/of pensioen nog wel royaal leven.

 

[Nineshots]

Ik heb de 2e optie gekozen, maar dat betekent niet dat ik van plan ben om te wachten tot mijn pensioen.

 

[MisterV]

Ik mis de optie: ik heb geen dromen

Ik mis de optie "ik heb de middelen niet om mijn dromen te realiseren en ga die op mijn pensioen ook niet hebben"

 

[Franshylveon]

Sinds kort heb ik besloten om meer in het “nu” te leven.

Ik doe al aan pensioensparen en langetermijnsparen dus ik doe wel iets voor mijn pensioen. Ik zal waarschijnlijk ook wel wat geld steken in ETF’s maar niet de volle 500€/ maand zoals veel mensen tegenwoordig doen want als ik dat zou doen zou ik amper nog geld kunnen gebruiken voor mezelf.

 

[Mulan]

Ik mis de optie "ik heb de middelen niet om mijn dromen te realiseren en ga die op mijn pensioen ook niet hebben"

Ik denk dat dat voor het overgrote deel van de mensen in Vlaanderen geldt en de poll enkel telt voor de rijkste 10%. Alez "de doorsnee BG'er dus".

(Ik weet dat de doorsnee BG'er ook geen 5k netto+ voordelen heeft hoor. )

Maar de meeste mensen hebben idd geen duizenden euro's op overschot om op te potten voor later of om nu te verspillen als ze kinderen en een eigen woning hebben.

 

[Sylverscythe]

Ik denk dat dat voor het overgrote deel van de mensen in Vlaanderen geldt en de poll enkel telt voor de rijkste 10%. Alez "de doorsnee BG'er dus".

(Ik weet dat de doorsnee BG'er ook geen 5k netto+ voordelen heeft hoor. )

Maar de meeste mensen hebben idd geen duizenden euro's op overschot om op te potten voor later of om nu te verspillen als ze kinderen en een eigen woning hebben.

De opties zijn gewoon nogal zwart-wit, ik denk dat "meteen werk maken van dromen" ook wel met een zekere zin voor realiteit moet opgevat worden voor de meesten onder ons. Ik heb zoals de meesten hier ook gewoon het leven van werkende middenklasse: werken en een huishouden combineren, maar ik vat die optie van de poll dan ook op als "binnen die grenzen me niets ontzeggen om op een niet-gegarandeerd later tijdstip meer geld te hebben".

Dit wel met de zeer grote opmerking dat ik ervan uitga dat ik bij een eventueel pensioen niet ga verhongeren natuurlijk. Met die opvatting in het achterhoofd wonen we in een comfortabel maar goedkoop rijhuis, en hebben we een makkelijk te dragen hypotheek en maar één wagen, omdat die zaken voor ons geen "dromen" waren.

 

[Mulan]

De opties zijn gewoon nogal zwart-wit, ik denk dat "meteen werk maken van dromen" ook wel met een zekere zin voor realiteit moet opgevat worden voor de meesten onder ons.

De realiteit (is het ondertussen niet rond de 50% van de Belgen die alleenstaand is?) voor velen is het eerder: "Als ik het einde van de maand haal voor mijn loon op is en met wat geluk kan ik mijn eindejaarspremie en vakantiegeld spenderen aan "luxe" dan "ik wil nu zoveel mogelijk genieten van wat het leven te bieden heeft".

Je moet eigenlijk al met 2 zijn èn een modaal of beter inkomen hebben om echt te kunnen zeggen dat je in het nu ook volop kan genieten van het leven vind ik.

En dat zal voor de ene wekelijks of deftig restaurant gaan zijn, nu en dan een concert meepikken,...
Voor de ander een maand naar een verre bestemming.
Maar voor de doorsnee single zal die luxe eerder veel bescheidener zijn...

 

[arevee]

Ik denk dat ik zo veel mogelijk tot categorie één behoor. Heb ook echt nooit veel op de rekening staan voor t geval dat.

Ik voel mij nu gezond, ben nog vrij jong en zit ok qua verdiensten. Ik zie geen enkele reden om dingen uit te stellen of bewust extra voor te "sparen" en me andere dingen bewust te ontzeggen op een enkel dingske na misschien qua groot huis bv, maar zelfs dat, om daar dan nu minder voor te gaan leven? Nog in geen 65 jaar (pun intended). Dan zal ik het wel de rest van mijn dagen doen in een gemiddeld huis ipv een groot.

Ik héb ook geen dromen die belachelijk veel geld kosten (wel nog zeer veel dromen), tenzij misschien dat groot huis maar dat is dan toch ook absoluut niet zo belangrijk dat ik er nu bewust extra voor probeer te sparen. Op reis gaan ja, graag. Maar is dat dan tegenwoordig zo duur? Als je elk jaar drie keer New-York wil doen een maand Azië en eiland hoppen voor een paar weken in Oceanië als je op pensioen bent, ja dan wel. Maar dat gaat me volgens mij ook niet lukken als ik wel meer zou sparen.

Je leeft nu kan voor sommige een holle slogan zijn maar ik probeer daar echt wel zoveel mogelijk naar te leven.

 

[Sylverscythe]

De realiteit (is het ondertussen niet rond de 50% van de Belgen die alleenstaand is?) voor velen is het eerder: "Als ik het einde van de maand haal voor mijn loon op is en met wat geluk kan ik mijn eindejaarspremie en vakantiegeld spenderen aan "luxe" dan "ik wil nu zoveel mogelijk genieten van wat het leven te bieden heeft".

Je moet eigenlijk al met 2 zijn èn een modaal of beter inkomen hebben om echt te kunnen zeggen dat je in het nu ook volop kan genieten van het leven vind ik.

En dat zal voor de ene wekelijks of deftig restaurant gaan zijn, nu en dan een concert meepikken,...
Voor de ander een maand naar een verre bestemming.
Maar voor de doorsnee single zal die luxe eerder veel bescheidener zijn...

Zonder te veel richting de Bond zonder Naam te gaan, maar gelukkig zijn hangt vaak wel samen met geen onrealistische zaken verwachten/willen.

Natuurlijk valt amper rondkomen hier niet onder hé, maar ik bedoel dan tevreden zijn met "bescheiden" luxe en wél "ok" rondkomen.

 

[Chelark007]

Ik ben ook te voorzichtig en zeg altijd 'later'
Zoontje zal daarin ook een rol spelen dat ik hem iets wil meegeven. ( rond de 2k per maand).

Maar na 2j toch besloten voor eigen geluk te gaan en scheiden. Zullen zien wat het brengt.
En dat ik dan wat meer in het nu kan leven en mijn zin doen.

 

[nestorius]

Ik mis de optie "ik heb de middelen niet om mijn dromen te realiseren en ga die op mijn pensioen ook niet hebben"

Sinds wanneer moet je hopen middelen hebben om te leven? Ik heb toch de indruk dat veel mensen nogal foute veronderstellingen hebben van "leven"

 

[ugar]

Sinds wanneer moet je hopen middelen hebben om te leven? Ik heb toch de indruk dat veel mensen nogal foute veronderstellingen hebben van "leven"

Het valt me op dit forum op hoe mensen gefocust zijn op geld, en middelen.
Ik heb dan misschien makkelijk praten, maar ik ben daar echt niet mee bezig.

 

[Tanuki_]

Sinds wanneer moet je hopen middelen hebben om te leven? Ik heb toch de indruk dat veel mensen nogal foute veronderstellingen hebben van "leven"

Dromen en ze kunnen verwezelijken is niet hetzelfde als gewoon leven natuurlijk

 

[MisterV]

Sinds wanneer moet je hopen middelen hebben om te leven? Ik heb toch de indruk dat veel mensen nogal foute veronderstellingen hebben van "leven"

Het gaat hier niet over leven maar over dromen? Wat dat leven betreft is er trouwens buiten BG ook nog wel wat werk aan de winkel.

 

[ugar]

Zonder te veel richting de Bond zonder Naam te gaan, maar gelukkig zijn hangt vaak wel samen met geen onrealistische zaken verwachten/willen.

Natuurlijk valt amper rondkomen hier niet onder hé, maar ik bedoel dan tevreden zijn met "bescheiden" luxe en wél "ok" rondkomen.

Ik heb het hier al eerder gezegd, ik ken mensen die alternatief leven en met echt weinig geld heel tevreden zijn.

 

[Wilto]

Ik heb optie 1 gekozen. Het is nu niet dat ik zotte reizen maak (hoewel ik regelmatig in Zuid-Europa zit). Vroeger als student in de zomermaanden wel mijn verre reizen gedaan. Toen was ik helemaal niet bezig met sparen.

Met mijn eerste kleintje zijn we wel aan het sparen, niet alleen voor mijn pensioen maar ook zodat zij veel opties zal hebben later.

Voorts ben ik "fully mortgaget". Eenmaal die afbetalingen rond zijn zal hier veel meer cashflow zijn om 'te leven'.

Voorts werk ik sinds begin van mijn 'carrière' full time, maar de laatste maanden klap ik mijn laptop nu altijd om 5 dicht. De focus op carrière is hier echt geen prioriteit. We verdienen beiden zeer degelijk dus niets om te klagen, maar een nieuwe promotie is vandaag de dag heel veraf.

Ik las gisteren ergens: "de enige die binnen 20j herinnert dat je iedere dag tot 's avonds laat gewerkt hebt, zijn je kinderen."
Dat kwam wel binnen.

Ivm genetica: mijn grootouders zijn langs beide kanten nog lucide en mobiel op hun 89ste & 90ste. Wel in een serviceflat.
De schoonfamilie heeft ook een bomma waar we 2 maand geleden nog 98ste verjaardag vierde, maar die is fysiek op (mentaal wel nog volledig in orde, wat wel wreed is om te zien).

Later met assistentie wil ik wel graag klein en achterkleinkinderen zien opgroeien. Als Pater Familias aan een grote tafel kerstvieren & zomervakanties vieren, dat lijkt me een droom. (omdat te verwezenlijken moet ik nu wel dringend aan een 2de klein beginnen )