Ik ben het eens met een groot deel van je post, of toch de geest daarvan, hè.
Maar je laat een heleboel nuances in die zaak wel onbelicht, hè. Zoals zijn drugsverslaving, en het feit dat het voor hem geen kinderporno was, maar een betaalmiddel. Dat praat het niet goed, dat zeg ik niet. Maar dat maakt wel dat je quote al iets minder zeker is, over dat hervallen en zo. De rechter achtte de kans groot dat als hij van zijn drugsverslaving af was, de kinderporno er ook niet meer zou zijn.
Maar dan meer algemeen, over het stuk dat ik citeer. Zelfs als het gaat om een pedofiel die kinderporno voor zichzelf heeft, vind ik dat een bedenkelijke uitspraak. Waarop baseer jij je dat de enige oplossing een donker, grijs kamertje van 2x2 is? Gaat hij dan wél inzien dat het een probleem is? Er zijn namelijk genoeg bewijzen van gevallen waarbij je met therapie tot dat inzicht kunt komen, en het gedrag kunt in de hand houden. Dat helpt écht, in plaats van die vergeetput.
Los van de zaak van Van Sande en de (terechte) nuance.
Sommige mensen hebben voor mij ook het recht verloren om de kans te krijgen om in te zien wat het probleem is.
Herhaaldelijke verkrachter bijvoorbeeld.
Ik vind dat we als maatschappij bij dit soort misdaden veel te hard focussen op de dader maar het slachtoffer en toekomstige slachtoffers veel te hard genegeerd worden.
Ja, herintegratie moet altijd het doel zijn om van te vertrekken. Maar zeker in seksuele misdrijven mag je als maatschappij toch ook wel het signaal geven naar het slachtoffer dat de dader gestraft wordt.
Dus akkoord dat zulke mensen begeleid worden, toch bij een eerste misstap (ruw gezegd want er zijn nog factoren natuurlijk), maar laat ze dan maar eens eerst minstens een aantal jaar effectief in de gevangenis zitten.
Dan voelt zo een slachtoffer tenminste niet alsof er geen straf aan vast hangt.
Een verkrachting is ook niet iets wat snel en per ongeluk kan gebeuren he. Stel dat je nu zo dom bent om, om welke reden dan ook, met een mes rond te lopen en het komt ergens tot een confrontatie met iemand. Je steekt die, zonder oog om te doden, maar toch sterft die persoon.
Dat zijn een opeenstapeling van domme beslissingen en waarbij vooral de laatste "pech" is.
Maar een verkrachting, dat duurt lang, dat is moeilijk (tenzij je drugs gebruikt maar dat is ook voorbedachte rade),.. Je weet op dat moment héél goed wat je doet en wat je die persoon aandoet.
Dat is, mijns inziens, iets wat bijna op dezelfde hoogte moet komen qua strafmaat als moord met voorbedachte rade.
En ik vind het lachwekkend om te zien hoe een maatschappij die gender-gelijkheid zo belangrijk vindt dit soort misdaden stelselmatig te matig bestraft. Dit is, voor mij, bij uitstek net wél een situatie waar je als vrouw echt in het ongelijke en machteloos staat.