(Hoger) onderwijs verliest zijn waarde: Slechte resultaten in PISA-onderzoek

[Avondland]

Moeten leraars ook gewoon niet het recht hebben om te kunnen deconnecteren? Vroeger gebeurde alle communicatie met de leerkracht via de schoolagenda en briefjes die werden meegegeven. Voor én na het belsignaal was de leraar onbereikbaar en kon die zich bezig houden met verbeterwerk, lesvoorbereidingen of gewoon van zijn of haar vrije tijd genieten. Sinds de opkomst van het internet lijkt het alsof leerkrachten 24/7 bereikbaar moeten zijn. Ik kan me niet voorstellen hoeveel mails sommige leerkrachten dagelijks moeten verwerken, en dan heb je vaak ook nog een Facebook groep die ze moeten beheren en van content moeten voorzien.

De ouders van de leerlingen van mijn vrouw kunnen via een portaal berichten sturen. Zodra het weekend is verschijnt een melding indien je een bericht wil sturen: je kan kiezen om dit maandagochtend om 8u te versturen of nu meteen als het echt dringend is. 99% van de berichten die ze ontvangt in het weekend is totaal niet dringend. Je kan ervoor kiezen om dat te negeren, maar die is soms zo op van de stress dat die in het weekend die berichten toch leest en weer helemaal in een stress verkrampt. Zeker als dat berichten zijn met onterechte verwijten dat mijn vrouw geen tijd zou nemen om hun kind persoonlijk te begeleiden en psychologische hulp te bieden of een apart leertraject op te starten en die van a tot z te volgen, alsof die 24 andere kinderen in de klas niet bestaan.

 

[808 State]

De ouders van de leerlingen van mijn vrouw kunnen via een portaal berichten sturen. Zodra het weekend is verschijnt een melding indien je een bericht wil sturen: je kan kiezen om dit maandagochtend om 8u te versturen of nu meteen als het echt dringend is. 99% van de berichten die ze ontvangt in het weekend is totaal niet dringend. Je kan ervoor kiezen om dat te negeren, maar die is soms zo op van de stress dat die in het weekend die berichten toch leest en weer helemaal in een stress verkrampt. Zeker als dat berichten zijn met onterechte verwijten dat mijn vrouw geen tijd zou nemen om hun kind persoonlijk te begeleiden en psychologische hulp te bieden of een apart leertraject op te starten en die van a tot z te volgen, alsof die 24 andere kinderen in de klas niet bestaan.

Dat steeds meer afkalvende respect voor gezagsfiguren is toch een wijd verspreid fenomeen in onze hedendaagse maatschappij.

 

[RidderBauknecht]

Zeker als dat berichten zijn met onterechte verwijten dat mijn vrouw geen tijd zou nemen om hun kind persoonlijk te begeleiden en psychologische hulp te bieden of een apart leertraject op te starten en die van a tot z te volgen, alsof die 24 andere kinderen in de klas niet bestaan.

Dat is ook wat ik steevast als een van de grootste klachten hoor bij mensen die uit het onderwijs zijn gestapt. Het valt dan misschien wel onder te brengen bij die overvloed aan administratie wat zo'n enorm struikelblok is voor velen, maar het is toch opvallend hoe vaak er tegenwoordig naar leerkrachten wordt gekeken wanneer het kind buist op een bepaald vak, en niet naar het kind zelf.

Iemand die na 25 jaar uit het onderwijs is gestapt zei tegen mij dat dat echt waanzinnig aan het worden is en dat voor bepaalde ouders het niet eens te overwegen valt dat hun kind misschien niet hard genoeg gewerkt/gestudeerd heeft en dat het wel aan de leerkracht of iets als dyslexie enzovoorts moet liggen als het buist.

Ik hoor gelijkaardige klachten van jongere mensen die ik ken die met veel zin in het beroep zijn gestapt en daar na enkele jaren alweer zijn vertrokken. Wat je daar dan aan kan doen, dat weet ik niet (dat heeft te maken met een hele generatie aan ouders waarbij velen 'eigen kind, schoon kind' denken tot in het extreme) maar misschien moet er ook eens nagedacht worden over het beter beschermen van leerkrachten tegen zulke zaken.

Daarmee zeg ik niet dat je geen rekening moet houden met de noden van individuen, maar als je al met al die administratieve rompslomp zit en je moet dan nog (zeker tijdens de al drukke examenperiode) je constant lopen verweren tegen ouders die het niet kunnen verkroppen dat kleine Tuur simpelweg niet genoeg geleerd heeft ('want dat kan niet, onze Tuur moet gewoon beter begeleid worden!') of misschien eenvoudigweg niet de capaciteiten heeft voor het ASO/TSO dan loopt de emmer wel eens over.

 

[Avondland]

Er zijn ook veel ouders die hun eigen pedagogische verantwoordelijkheid ontlopen en afschuiven op de leerkracht. Toen mijn vrouw in Borgerhout werkte vroeg een ouder haar om zijn zoon te leren fietsen. Uiteraard hebben leerkrachten een opvoedkundige rol te spelen, maar dat geldt voor iedereen die met een kind in contact komt en in eerste plaats toch de ouders. Je zet geen kind op de wereld om die verantwoordelijkheid af te schuiven op de school.

 

[808 State]

Er zijn ook veel ouders die hun eigen pedagogische verantwoordelijkheid ontlopen en afschuiven op de leerkracht. Toen mijn vrouw in Borgerhout werkte vroeg een ouder haar om zijn zoon te leren fietsen. Uiteraard hebben leerkrachten een opvoedkundige rol te spelen, maar dat geldt voor iedereen die met een kind in contact komt en in eerste plaats toch de ouders. Je zet geen kind op de wereld om die verantwoordelijkheid af te schuiven op de school.

Ontlopen ze die pedagogische verantwoordelijkheid omdat ze niet willen, of omdat ze niet kunnen? Gezinnen leggen zichzelf tegenwoordig zodanig hoge eisen op zodat het onmogelijk wordt om prioriteiten te stellen. Ouders met kinderen die toch per sé graag twee maal in de week naar de padel gaan of gaan eten met vrienden zodat de ene ouder alleen op de kinderen moet letten en dus sowieso al niet volledig ten dienste kan staan van het ene of het andere kind. Drukke agenda's vol met allerhande activiteiten omdat het blijkbaar een statussymbool lijkt te worden om (op de socials) te kunnen pronken met al die activiteiten. Vaak stel je vast dat het bezig zijn met de kinderen waaronder ook dat leren fietsen, of leren zwemmen of helpen met huiswerk naar de achtergrond verhuist of zelfs niet wordt opgepikt omdat ouders liever eerst met zichzelf bezig zijn.

Ik heb zelf geen kinderen, maar toen ik kind was was mijn moeder in de eerste plaats een moeder die quasi volledig ten dienste stond van het gezin. Let wel, die werkte ook voltijds dus zeker geen vrouw aan de haard. Ook de grootouders stonden paraat (mijn grootvader heeft mij leren fietsen bijvoorbeeld). Vandaag willen vele ouders hun eigen leven blijven verder zetten, ook al hebben ze kinderen en is die combinatie quasi onmogelijk zonder dat zich dat wreekt. Ook grootouders zijn niet meer zo bereidwillig als vroeger heb ik de indruk. Als je ziet naar het steeds groter wordende success van speelpleinen en kampen tijdens de schoolvakanties. Vroeger gingen veel kinderen tijdens de schoolvakanties bij de grootouders, nu zitten veel van die grootouders liever op hun gemak of in hun appartement aan zee. Kinderen worden meer en meer als noodzakelijke ballast bekeken en als men ze ergens kan droppen is dat mooi meegenomen. Veel ouders verkiezen een avondje op restaurant met vrienden boven een avond met de kinderen. De lusten van kinderen willen ze allemaal, maar de lasten schuiven velen liefst zo veel mogelijk van zich af, althans dat is toch wat ik kan opmaken uit de signalen uit mijn omgeving.

 

[Sylverscythe]

Ontlopen ze die pedagogische verantwoordelijkheid omdat ze niet willen, of omdat ze niet kunnen? Gezinnen leggen zichzelf tegenwoordig zodanig hoge eisen op zodat het onmogelijk wordt om prioriteiten te stellen. Ouders met kinderen die toch per sé graag twee maal in de week naar de padel gaan of gaan eten met vrienden zodat de ene ouder alleen op de kinderen moet letten en dus sowieso al niet volledig ten dienste kan staan van het ene of het andere kind. Drukke agenda's vol met allerhande activiteiten omdat het blijkbaar een statussymbool lijkt te worden om (op de socials) te kunnen pronken met al die activiteiten. Vaak stel je vast dat het bezig zijn met de kinderen waaronder ook dat leren fietsen, of leren zwemmen of helpen met huiswerk naar de achtergrond verhuist of zelfs niet wordt opgepikt omdat ouders liever eerst met zichzelf bezig zijn.

Ik heb zelf geen kinderen, maar toen ik kind was was mijn moeder in de eerste plaats een moeder die quasi volledig ten dienste stond van het gezin. Let wel, die werkte ook voltijds dus zeker geen vrouw aan de haard. Ook de grootouders stonden paraat (mijn grootvader heeft mij leren fietsen bijvoorbeeld). Vandaag willen vele ouders hun eigen leven blijven verder zetten, ook al hebben ze kinderen en is die combinatie quasi onmogelijk zonder dat zich dat wreekt. Ook grootouders zijn niet meer zo bereidwillig als vroeger heb ik de indruk. Als je ziet naar het steeds groter wordende success van speelpleinen en kampen tijdens de schoolvakanties. Vroeger gingen veel kinderen tijdens de schoolvakanties bij de grootouders, nu zitten veel van die grootouders liever op hun gemak of in hun appartement aan zee. Kinderen worden meer en meer als noodzakelijke ballast bekeken en als men ze ergens kan droppen is dat mooi meegenomen. Veel ouders verkiezen een avondje op restaurant met vrienden boven een avond met de kinderen. De lusten van kinderen willen ze allemaal, maar de lasten schuiven velen liefst zo veel mogelijk van zich af, althans dat is toch wat ik kan opmaken uit de signalen uit mijn omgeving.

Ik weet dat toch zo niet hoor, als ik wat rond me hoorde toen mijn vrouw zwanger was heb ik vaak gehoord dat je zelf heel hard moet bezig zijn met hun scholing. Dat was dan vaak al zuchtend gezegd omdat "de school het niet (meer) kon opbrengen om aan zwakheden te werken". Dat lijkt me deels wel gelinkt aan het idee dat de school het maar moet doen misschien, want ik herinner me toch dat mijn moeder ook hielp met mijn huiswerk in het lager, maar deels ook omdat het voor die school (= die ene leerkracht) een pak uitdagender is dan vroeger om iedereen mee te krijgen denk ik.

Uiteindelijk was vroeger de populatie leerlingen homogener, ze spraken allemaal thuis Nederlands, hadden min of meer dezelfde culturele achtergrond en interesses, en misschien nog vooral: als ze te veel moeilijkheden hadden of maakten hadden was dat hun eigen probleem en moesten ze maar "zakken" of hun jaar overdoen. Ik denk dat het goed is dat er nu wel wordt gekeken naar de effecten van ADHD of dyslexie, maar is de omkaderingen daar nu eigenlijk volledig aan aangepast vraag ik me af, of is dat voor een deel gewoon in de bak geschoven van dezelfde leerkracht, die daarbij nog extra administratie moet doen ook?

Het gaan zoeken bij ouders of grootouders die hun verantwoordelijkheid niet nemen lijkt me niet helemaal te kloppen, gemiddeld heeft men ook gewoon minder kinderen en dus meer een "eigen leven" denk ik. Wat zeker wel klopt, is wat je ook zegt: de leerkracht is van een gezagsfiguur vaak veranderd in een pispaal. Ik snap echt niet hoe je als ouder kan denken dat het gezagd van een leerkracht ondermijnen een positief effect kan hebben, ook al denk je het jouwe van zijn kennis of intelligentie. Ik kan me best inbeelden dat je als iemand die zelf hooggeschool is misschien eens de wenkbrauwen fronst bij iets, maar naar het kind toe lijkt me dat niet echt iets dat je moet toegeven tot ze wat ouder zijn.

 

[Avondland]

Ontlopen ze die pedagogische verantwoordelijkheid omdat ze niet willen, of omdat ze niet kunnen? Gezinnen leggen zichzelf tegenwoordig zodanig hoge eisen op zodat het onmogelijk wordt om prioriteiten te stellen. Ouders met kinderen die toch per sé graag twee maal in de week naar de padel gaan of gaan eten met vrienden zodat de ene ouder alleen op de kinderen moet letten en dus sowieso al niet volledig ten dienste kan staan van het ene of het andere kind. Drukke agenda's vol met allerhande activiteiten omdat het blijkbaar een statussymbool lijkt te worden om (op de socials) te kunnen pronken met al die activiteiten. Vaak stel je vast dat het bezig zijn met de kinderen waaronder ook dat leren fietsen, of leren zwemmen of helpen met huiswerk naar de achtergrond verhuist of zelfs niet wordt opgepikt omdat ouders liever eerst met zichzelf bezig zijn.

Ik heb zelf geen kinderen, maar toen ik kind was was mijn moeder in de eerste plaats een moeder die quasi volledig ten dienste stond van het gezin. Let wel, die werkte ook voltijds dus zeker geen vrouw aan de haard. Ook de grootouders stonden paraat (mijn grootvader heeft mij leren fietsen bijvoorbeeld). Vandaag willen vele ouders hun eigen leven blijven verder zetten, ook al hebben ze kinderen en is die combinatie quasi onmogelijk zonder dat zich dat wreekt. Ook grootouders zijn niet meer zo bereidwillig als vroeger heb ik de indruk. Als je ziet naar het steeds groter wordende success van speelpleinen en kampen tijdens de schoolvakanties. Vroeger gingen veel kinderen tijdens de schoolvakanties bij de grootouders, nu zitten veel van die grootouders liever op hun gemak of in hun appartement aan zee. Kinderen worden meer en meer als noodzakelijke ballast bekeken en als men ze ergens kan droppen is dat mooi meegenomen. Veel ouders verkiezen een avondje op restaurant met vrienden boven een avond met de kinderen. De lusten van kinderen willen ze allemaal, maar de lasten schuiven velen liefst zo veel mogelijk van zich af, althans dat is toch wat ik kan opmaken uit de signalen uit mijn omgeving.

Vrijetijdsbesteding krijgt anno 2023 een héél andere invulling dan in 1953. Een maatschappij evolueert ook enorm hé, dat is normaal. Mijn dochter gaat ook een totaal andere jeugd, adolescentie en volwassenheid tegemoet dan ik en dat zal ongetwijfeld tot onbegrip stoten bij mij, net als haar toekomstige kinderen dat onderscheid zullen ervaren. Je kind na drie maanden naar de crèche sturen wordt door sommige culturen als not done beschouwd, net als het wegsteken van hulpbehoevende ouderen in rusthuizen. Ik denk dat het alleen wat te makkelijk is om alles te veralgemenen: er zijn inderdaad #fomo-ouders die #instacredibility willen behouden en vooral willen pronken met hun kinderen die, zo blijkt, niet altijd schattig en voorbeeldig zijn.

Vroeger was het relatief makkelijk om met één kostwinner een huishouden te runnen, dat is vandaag niet mogelijk. Neerkijken op huisvrouwen vind ik dan ook weer verkeerd.

 

[ZoidBerg]

Ontlopen ze die pedagogische verantwoordelijkheid omdat ze niet willen, of omdat ze niet kunnen? Gezinnen leggen zichzelf tegenwoordig zodanig hoge eisen op zodat het onmogelijk wordt om prioriteiten te stellen. Ouders met kinderen die toch per sé graag twee maal in de week naar de padel gaan of gaan eten met vrienden zodat de ene ouder alleen op de kinderen moet letten en dus sowieso al niet volledig ten dienste kan staan van het ene of het andere kind. Drukke agenda's vol met allerhande activiteiten omdat het blijkbaar een statussymbool lijkt te worden om (op de socials) te kunnen pronken met al die activiteiten. Vaak stel je vast dat het bezig zijn met de kinderen waaronder ook dat leren fietsen, of leren zwemmen of helpen met huiswerk naar de achtergrond verhuist of zelfs niet wordt opgepikt omdat ouders liever eerst met zichzelf bezig zijn.

Ik heb zelf geen kinderen, maar toen ik kind was was mijn moeder in de eerste plaats een moeder die quasi volledig ten dienste stond van het gezin. Let wel, die werkte ook voltijds dus zeker geen vrouw aan de haard. Ook de grootouders stonden paraat (mijn grootvader heeft mij leren fietsen bijvoorbeeld). Vandaag willen vele ouders hun eigen leven blijven verder zetten, ook al hebben ze kinderen en is die combinatie quasi onmogelijk zonder dat zich dat wreekt. Ook grootouders zijn niet meer zo bereidwillig als vroeger heb ik de indruk. Als je ziet naar het steeds groter wordende success van speelpleinen en kampen tijdens de schoolvakanties. Vroeger gingen veel kinderen tijdens de schoolvakanties bij de grootouders, nu zitten veel van die grootouders liever op hun gemak of in hun appartement aan zee. Kinderen worden meer en meer als noodzakelijke ballast bekeken en als men ze ergens kan droppen is dat mooi meegenomen. Veel ouders verkiezen een avondje op restaurant met vrienden boven een avond met de kinderen. De lusten van kinderen willen ze allemaal, maar de lasten schuiven velen liefst zo veel mogelijk van zich af, althans dat is toch wat ik kan opmaken uit de signalen uit mijn omgeving.

Als je vandaag de dag een huis wil zonder al te veel hulp van je eigen ouders kan het ook niet anders dan met 2 te gaan werken... Ik weet niet of er nog veel "middenklasse" gezinnen zijn met 1 a 2 kinderen die zich een huismoeder/vader kunnen permitteren. Wij alvast niet

 

[808 State]

Ik pleit toch nergens voor een gezin met één kostwinner, ik vermeld duidelijk dat mijn moeder ook voltijds werkte. Gewoon dat er vandaag veel te hobby's en vrijetijdsbestedingen zijn die de ouders willen blijven uitoefenen, en dat velen de opofferingen in functie van hun gezin moeilijk kunnen opbrengen, meestal ten koste van de opvoeding van de kinderen.

 

[ZoidBerg]

Ik pleit toch nergens voor een gezin met één kostwinner, ik vermeld duidelijk dat mijn moeder ook voltijds werkte. Gewoon dat er vandaag veel te hobby's en vrijetijdsbestedingen zijn die de ouders willen blijven uitoefenen, en dat velen de opofferingen in functie van hun gezin moeilijk kunnen opbrengen, meestal ten koste van de opvoeding van de kinderen.

Nee je concludeert dat ouders die een eigen leven willen leiden (= hobbies, vrienden) geen kinderen kunnen hebben zonder dat zich dat wreekt (niet leren fietsen, zwemmen, helpen met huiswerk). Dus om dat te vermijden en alle problemen op te lossen is er best een ouder die zich volledig ten dienste stelt van het gezin (lees: thuisblijft als huismoeder/vader).

 

[808 State]

Nee je concludeert dat ouders die een eigen leven willen leiden (= hobbies, vrienden) geen kinderen kunnen hebben zonder dat zich dat wreekt (niet leren fietsen, zwemmen, helpen met huiswerk). Dus om dat te vermijden en alle problemen op te lossen is er best een ouder die zich volledig ten dienste stelt van het gezin (lees: thuisblijft als huismoeder/vader).

Of, ouders kunnen gedurende de periode dat hun kind veel aandacht nodig heeft zichzelf een beetje wegcijferen en alle aandacht aan de opvoeding van het kind schenken.

 

[Avondland]

Of, ouders kunnen gedurende de periode dat hun kind veel aandacht nodig heeft zichzelf een beetje wegcijferen en alle aandacht aan de opvoeding van het kind schenken.

Ik denk dat de meeste ouders dat wel doen?

 

[Horse]

Dat heb je in het AI-topic ook al gepost, en klopt van geen kanten. Het is gewoon niet waar.

Ok. Omdat jij zegt dat het niet waar is, is het niet waar. Je hebt gelijk

 

[Loser]

Ok. Omdat jij zegt dat het niet waar is, is het niet waar. Je hebt gelijk

Tuurlijk niet, maar je kunt het daar ook hebben over de argumenten en de inhoud, in plaats van zelf het niet-gestaafde ballonnetje te blijven herhalen.

 

[Sylverscythe]

Ik denk dat de meeste ouders dat wel doen?

Ik denk dat nu ook wel eerlijk gezegd. Vroeger bij vrienden genoeg gezien dat je ze moeilijk nog kon vastkrijgen voor een activiteit als er kinderen kwamen, en nu het onze beurt is valt het toch ook wel op. Zelf deed ik avondschool en ging ik 3x per week trainen voor 2+ uur, dat is als alles goed zit 3x1u geworden thuis in mijn kot, zonder avondschool.
We hebben vrienden die nog hopen reizen en dergelijke maken, maar die nemen dan gewoon hun kind van anderhalf mee. Ik zie eigenlijk weinig mensen die hun kinderen continue proberen elders te "dumpen".

Wel zijn mensen veel eigenwijzer dan vroeger denk ik. Je merkt dat al in de babyfase: vrienden die de onthaalmoeder verdenken/beschuldingen van te liegen over de dutjes van hun zoon, want het is toch een moeilijke slapen en daar lukt dat zogezegd wel. Ondertussen al heel het internet afgezocht rond het topic "slaap bij kinderen", en een slaapconsulent doen komen. Ik denk (maar kan verkeerd zijn) dat men dat vroeger, deels uit instelling en deels omdat er geen keuze was, toch niet zou doen, en gewoon zou "aanvaarden". Dat is zeker niet altijd beter hé, maar lijkt me duidelijk dat dit gedrag zich verderzet wanneer die kinderen naar school gaan. En dan wordt er vanalles in vraag gesteld dat de juf of de meester zegt of doet, en we zijn, IMO, vertrokken.

 

[Oldskooler]

Ene die sinds kort leraar is. (is al 30+ en komt uit een andere sector)
Zijn leerlingen moesten een opdracht binnen brengen. Geen kat had het gedaan.
Dus hij meende iedereen dan een 0 te geven.
Hij is op het matje geroepen, een 0 mocht niet. (Vraag me niet wat het dan wel is geworden.)
Volgens mij heeft die ondertussen ook al dik spijt van zijn nieuwe beroepskeuze.

Onlangs zat ik in de sauna, zat er een leraar tegen een andere persoon zijn verhaal te doen.
Die geeft dus wiskunde, in moderne.
Maar in zijn klas zit dus blijkbaar een zwaar gehandicapt kindje.
Grotendeels verlamd, in een rolstoel.
De hele tijd draait zo'n machientje dat slijmen wegzuigt, dus de hele tijd een storend geluid in de klas.
Er is steeds een begeleider bij. Die vertaalt ter plaatse de les naar multiple choice vragen, waarop dat kindje dan nog met zijn vingers het antwoord moet aanduiden.
Huiswerk moet dan ook extra vroeg doorgestuurd worden, opdat die begeleider de tijd heeft alles om te zetten naar multiple choice.

Die zag zijn werk eigenlijk dus totaal niet meer zitten.

Terecht ook, compleet koekoek. Ik wist niet eens dat men zover ging.

Alles wordt ondermijnd door overdreven gelijkheidsdenken, ivoren torens aan de top, en extra rompslomp.

 

[cege]

Dankzij onze AI gaan er binnen 5 jaar nog veel verschieten hoe weinig ze waard zijn op de markt, dankzij hun diploma. We gaan minder slimme mensen nodig hebben, en misschien ook minder creatieve mensen.

Dat zal wel meevallen. De cinema ging ook verdwijnen met de komst van de VHS, DVD, BluRay, NetFlix.

Mijn vrouw staat in het lager onderwijs, maar zegt me ook dat het eigenlijke lesgeven nog maar een klein deel is geworden van haar dagtaak. Er is enorm veel administratieve rompslomp, waarbij alles op papier moet staan. Er zijn weken waar die meer uren klopt dan haar zus die een hoge functie heeft als projectleidster en ook meer dan het dubbele verdient. Het loon is alleszins het probleem niet, wel die balast.

Of die balast moet weg of die balast wordt overgenomen door administratieve werkkrachten, zodat leerkrachten zich terug kunnen focussen op het lesgeven.

Ze wil weg uit het onderwijs, al twijfelt ze soms.

Mijn nichtje zit in 1e leerjaar. Die krijgt elke maand een MAP met rapporten. Bladzijden evaluatie en toetsen. Voor een 7 jarige. Dat kind is primus in alles. Maar toch staat er bladzijden lang bij evaluatiecriteria, OK en 2 zinnen geschreven.

Kind kan driehoek tekenen. "OK, vierkanten en cirkel kent ze ook al blablabla"
Kind kan letters benoemen. "OK, maar aandacht is nodig voor a b c blabla"

Bladzijden lang. Sorry, maar als ouder lees je dat toch niet? Waarom is dat er nu?

Voor kinderen van 7 jaar.

Volledig van de pot gerukt.

Die van ons (tweeling) gaan nu naar peuterklas na Pasen. Er zijn 2 oudercontacten, evaluaties en rapporten etc. Voor 2 jarigen.
Verder ook 10blz schoolreglement, GDPR doc van 3 blz (de fotos mogen gebruikt worden voor A B C D E F G H) en maar kruisjes zetten. Allemaal x2.

En ze hebben die nu aan zo'n app toegevoegd. Elke dag een hele diarree aan interessante smurfen die vanalles moeten lullen in die app. Heb die rap push nofications en email notifications af gezet.

Je kunt het jezelf ook met opzet moeilijk maken blijkbaar.

En dan de olifant in de kamer.
De enorme toestroom van Nederlandsonkundige kinderen die een énorme belasting zijn voor de normale schoolwerking.

Ik ben blij dat ik niet in een centrum stad woon. Ik ken er die les Nederlands geven in 1 en 2e middelbaar. 3 witte in een klas van 20. De helft van de klas zit continue in begeleiding, begeleiding in de klas, ... Voor Nederlands is dat nog OK, want je moet NEderlands geven. Maar je moet eens proberen Aardrijkskunde proberen te geven als je de helft van de tijd moet uitleggen wat een "breedtegraad" of "poolcirkel" is...

En die moeten dan ook nog eens allemaal een diploma krijgen...
Dat, de administratieve ballast en de bemoeienissen van allerhande pedagogen die duidelijk hun stiel niet kennen (bewijs; de vrije val van ons onderwijs in alle internationale rankings).

Moeten leraars ook gewoon niet het recht hebben om te kunnen deconnecteren? Vroeger gebeurde alle communicatie met de leerkracht via de schoolagenda en briefjes die werden meegegeven. Voor én na het belsignaal was de leraar onbereikbaar en kon die zich bezig houden met verbeterwerk, lesvoorbereidingen of gewoon van zijn of haar vrije tijd genieten. Sinds de opkomst van het internet lijkt het alsof leerkrachten 24/7 bereikbaar moeten zijn.

Moeten zijn/willen zijn. Ik kan ook 24h emails beantwoorden als ik wil. De realiteit is, tussen 18 en 20h kunnen ze de boom in (ik ben er niet). Na 20h (zoals vandaag) probeer ik 1h emails bij te werken als ik giga veel achter zit. Als ik niet aan je email geraakt ben, very sorry, stuur maar een nieuwe. Is je email blablaba, very sorry, die gaat de vuilbak in of wordt doorgestuurd en hopelijk braadt je haring daar.

Ik kan me niet voorstellen hoeveel mails sommige leerkrachten dagelijks moeten verwerken,

Ik vraag me dan altijd af welke email MOET verwerkt worden door een leerkracht. en al zeker waarom die niet tijdens een speeltijd of zo kan verwerkt worden. Je moet de andere kant ook wat trainen. Als je altijd binnen de 5 min antwoordt, dan worden mensen dat gewoon. Als je nooit antwoordt, gaan ze ergens anders op zoek. Jammer voor de andere, maar je bent er van af.

Je moet ook niet altijd alles onmiddellijk willen oplossen.

Ik heb in een lang verleden ook nog op unif lesgegeven. Mijn mailbox zat ook elke dag vol met "moeten we dat kennen", "ik kan niet naar de les komen, blabablablabla". Dat was gewoon, delete, delete, delete, delete. Daar heeft nooit iemand iets over gezegd.

en dan heb je vaak ook nog een Facebook groep die ze moeten beheren en van content moeten voorzien.

1 facebook groep, 1 school. Hoeveel leerkrachten/personeel is dat ? Kan me niet inbeelden welke content daarop zou moeten komen. Maar goed, zoveel werk zal dat wel niet zijn denk ik dan ? Elke vrijdag of elke dinsdag en donderdag de 6 foto's van de week. Beurtrol.

Wederom, je moet niet op je eentje proberen de wereld te redden en verbeteren.

 

[cege]

Ene die sinds kort leraar is. (is al 30+ en komt uit een andere sector)
Zijn leerlingen moesten een opdracht binnen brengen. Geen kat had het gedaan.
Dus hij meende iedereen dan een 0 te geven.
Hij is op het matje geroepen, een 0 mocht niet. (Vraag me niet wat het dan wel is geworden.)

Ik stel me dan altijd de vraag, van wie mag dat niet? Van de directie? Als je dat wel doet. Wat zal er gebeuren? Volgende keer gaan ze hun ding wel indienen, niet ? Het zijn pubers, keer tegen de muur laten lopen, e. Gaan ze je daarvoor buiten flikkeren ?

Volgens mij heeft die ondertussen ook al dik spijt van zijn nieuwe beroepskeuze.

Onlangs zat ik in de sauna, zat er een leraar tegen een andere persoon zijn verhaal te doen.
Die geeft dus wiskunde, in moderne.
Maar in zijn klas zit dus blijkbaar een zwaar gehandicapt kindje.
Grotendeels verlamd, in een rolstoel.
De hele tijd draait zo'n machientje dat slijmen wegzuigt, dus de hele tijd een storend geluid in de klas.
Er is steeds een begeleider bij. Die vertaalt ter plaatse de les naar multiple choice vragen, waarop dat kindje dan nog met zijn vingers het antwoord moet aanduiden.
Huiswerk moet dan ook extra vroeg doorgestuurd worden, opdat die begeleider de tijd heeft alles om te zetten naar multiple choice.

Ja, super zinvol, een verrijking voor iedereen. Laten we een volledige klas in de vuilbak kieperen om iemand die, laten we eerlijk zijn, nooit aan de bak zal raken, op 75% ipv op 70% van het normale niveau te brengen. Ik snap dat dus echt niet he. Dat is toch gewoon de gewone mens uitlachen in zijn gezicht ? Jullie 20 capabele mensen zijn samen minder waard dan deze sukkelaar.

Ik zou graag eens de politieke redenering horen waarom we inclusief onderwijs op zo'n manier doen. Je moet als niet-gehandicapte eens systematisch het niveau halen van zo'n kind. Ik denk dat je snel een B of C attest krijgt en off you go. Het is toch de bedoeling of een zeker niveau te halen. Als je geen wiskunde kunt omdat je te lui, te dom, gehandicapt bent. Dat is in the end toch hetzelfde? Je voldoet niet. Maar als je te lui bent (en het dus fixable is), die smijten we naar B of C attest. Maar iemand die fundamenteel en non-fixable het niveau niet haalt, daar verlagen we systematisch de horden voor zodat die meekunnen.

Ik heb het al tegen de madam gezegd. Als mijn kinderen in zo'n school terecht komen later, ik rijd 1h per dag om om ze in een deftige school te steken.

Hoe lang gaan we die PISA resultaten blijven aanstaren en hopen op de miraculeuze oplossing die uit het niks komt? Tot de toren van PISA volledig om ligt ?

Die zag zijn werk eigenlijk dus totaal niet meer zitten.

Terecht ook, compleet koekoek. Ik wist niet eens dat men zover ging.

Alles wordt ondermijnd door overdreven gelijkheidsdenken, ivoren torens aan de top, en extra rompslomp.

Mijn madam gaf vroeger fysica in 3e en 4e middelbaar. Daar had de helft (!) van de klas een letter naast de naam. Dyscalculie, ADHD, ASS, ex-kanker, hoogsensitief, ... Een examen afnemen was precies een puzzel. Een kwart kreeg meer tijd, een kwart zat apart, etc etc. Je hebt dyscalculie, very sorry, je gaat altijd sucken in wiskunde. We gaan toch geen dokter laten afstuderen die een trillende hand heeft? Ja, voor sommige dingen heb je nu eenmaal talent nodig en je hebt het niet, suck it up. Ik heb heel mijn leven gesuckt in muziek en PO. Ik kreeg geen "dysmusicisme" stempel hoor, ik kreeg weekendtaken over orkesten en andere shit te doen. En ik kreeg extra PO taken om in het weekend te doen (die mijn moeder dan deed)....

 

[Deleted member 451]

Licht off topic misschien. Maar waarom word EHBO niet standaard in elke school gegeven vanaf pakweg 16 jaar?

Recent weer iemand hier gestorven omdat niet tijdig gereanimeerd werd.
Echt erg als dit in je naaste omgeving gebeurd en weet dat die persoon perfect te redden was.

 

[ZoidBerg]

Ik heb in een lang verleden ook nog op unif lesgegeven. Mijn mailbox zat ook elke dag vol met "moeten we dat kennen", "ik kan niet naar de les komen, blabablablabla". Dat was gewoon, delete, delete, delete, delete. Daar heeft nooit iemand iets over gezegd.

Dat is een heel lang verleden dan. Ik geef nu al 10j les op universiteit en mails negeren is tegenwoordig sowieso miserie.

Ik ga dat hier op het forum sowieso al gepost hebben, maar alle proffen en docenten mogen bij ons niks meer vragen op een examen zonder dat je bewijs hebt dat het ergens in een cursus/slide/mail/leeromgeving... staat. Ooit klacht gekomen van een student waarbij een prof een vraag had gesteld dat niet in de cursus stond, maar hij wel in een hoorcollege mondeling had uitgelegd. De prof heeft moeten inbinden. Dat heeft een precedent geschept waardoor alle collega's zich nu zich langs alle kanten moet indekken. Bij enige twijfel is het standpunt van onze faculteit tegenwoordig: geef ze een 10, dan hebben we geen miserie.

Heb je als prof de mail met 'ik kan niet naar de les komen' genegeerd (en geen reply gestuurd met in de aard van: "lessen zijn verplicht in die zin dat alles wat ik zeg in de les op het examen kan komen") dan ben je gesjareld

Blijf vasthouden en er komt mogelijks een beroep. Om extern beroep te kunnen aantekenen moet er eerst intern beroep zijn. Intern beroep = vijftal collega's moet in een jury zetelen om beide partijen te aanhoren. Die "zittingen" vallen plaats in de zomervakantie, dus collega's moeten zich daarvoor in hun vakantie vrijhouden. Decaan vreest mogelijke persbelangstelling.

Hou je vast aan je "fuck die mails, ik negeer alles" dan heb je EN collega's die lastig doen EN een decaan die je het leven zuur maakt EN uiteindelijk toch een kans dat je dat beroep extern zou verliezen...

Mijn madam gaf vroeger fysica in 3e en 4e middelbaar. Daar had de helft (!) van de klas een letter naast de naam. Dyscalculie, ADHD, ASS, ex-kanker, hoogsensitief, ... Een examen afnemen was precies een puzzel. Een kwart kreeg meer tijd, een kwart zat apart, etc etc. Je hebt dyscalculie, very sorry, je gaat altijd sucken in wiskunde. We gaan toch geen dokter laten afstuderen die een trillende hand heeft? Ja, voor sommige dingen heb je nu eenmaal talent nodig en je hebt het niet, suck it up. Ik heb heel mijn leven gesuckt in muziek en PO. Ik kreeg geen "dysmusicisme" stempel hoor, ik kreeg weekendtaken over orkesten en andere shit te doen. En ik kreeg extra PO taken om in het weekend te doen (die mijn moeder dan deed)....

Dat zien we op de unief tegenwoordig ook. De stijgende aantallen met speciale gevallen. Iedereen met dyslexie, dyscalculie, ADHD, ADD, kleurenblindheid, angststoornissen,... moet extra tijd krijgen. En jaar na jaar zijn dat er meer en meer.