Hellsdinner
Crew Member
29 dit jaar. Voel me eigenlijk ook gewoon nog steeds 21 maar dat kan zijn omdat ik mentaal sindsdien niet meer ben gegroeid.
Hoe voel je je over ouder worden?
- Onderwerp starter Googke
- Startdatum
38 later dit jaar en ik heb zowat hetzelfde gevoel over 25 jaar ofzo. Ik heb ook niet echt het gevoel dat ik zo hard ben veranderd sindsdien, al is dat waarschijnlijk de realiteit niet. Maar mentaal zijn we allemaal wat stabieler dan in onze tienerjaren of vroeger twintigerjaren zeker.
Wel getrouwd, kind gekregen, dus qua prioriteiten is er wel heel wat veranderd. En ja, relativeren hé. Vroeger kon ik wakker liggen van wat ik hier of daar had gezegd, of hoe iemand reageerde. Nu is dat meer de schouders ophalen en verder gaan.
Fysiek is het verschil wel merkbaar. Recuperatie voornamelijk, al is dat moelijk los te zien van algemeen minder slaap krijgen.
Spoiler
Active member
Haha!! Dit is wel heel herkenbaar allemaal!
Mr.Anderson
Well-known member
Ik heb toch ook wel miserie met ouder worden. Niet zozeer omwille van kwaaltjes, meer omdat m'n prime aan 't passeren is. Ik voel me fysiek fit en mentaal goed. Maar het idee dat het vanaf nu downhill gaat vind ik verre van plezant.
Een kameraad van mij zei onlangs: 'het leven als dertiger is toch de max?' Ja, klopt, maar ik vond het als tiener en twintiger toch ook een heel leuke periode. En dat is allemaal gepasseerd, net zoals ik als dertiger ook aan de helft zit. Het gaat mij wat te snel voor de moment. Ik mag er niet teveel bij stilstaan of ik word er ongelukkig van.
Wat ik ook lastig vind: als kind besef je niet dat je uw ouders ook ouder ziet worden. Nu komt dat soms zwaar binnen.
Een kameraad van mij zei onlangs: 'het leven als dertiger is toch de max?' Ja, klopt, maar ik vond het als tiener en twintiger toch ook een heel leuke periode. En dat is allemaal gepasseerd, net zoals ik als dertiger ook aan de helft zit. Het gaat mij wat te snel voor de moment. Ik mag er niet teveel bij stilstaan of ik word er ongelukkig van.
Wat ik ook lastig vind: als kind besef je niet dat je uw ouders ook ouder ziet worden. Nu komt dat soms zwaar binnen.
Sloan
Member
Dat is ook wat bezien zeker? Wij deden standaard op donderdag een filmavond en was iedereen altijd thuis. In het weekend gingen wij dikwijls nog is gaan eten en zondag ochtend waren het koffiekoeken. Dat zijn toch dingen die ik ben blijven doen tot mijn 20e ofzo.
Mr.Anderson
Well-known member
Eén van m'n grootste doelen is om ervoor te zorgen dat mijn kinderen op latere leeftijd met veel plezier afkomen, uit zichzelf. Bij onze buren gaan de kinderen elke donderdagavond ene drinken en elke zondag gaan zij daar 's middags eten. En tussendoor stoppen die ook eens als ze het gedacht hebben. De kinderen van onze buren zijn 35-40 jaar.
Chilliewillie88
Active member
Googke is 30 jaar en de aftakeling is te voelen. Vroeger 2 dagen doorzakken en maandag zo scherp/fris als een 16jarige die een playboy krijgt. Nu ben ik 2 dagen halfdood en slaap ik op sluimerstand ofzo.
Vroeger 5u slaap was te doen, nu gauw altijd meer dan 7u of m'n ogen branden.
Ergste: vroeger eten en drinken, zolang ik maar sport deed. Ik dronk wel cola zero, geen gewone cola e. En nu ben ik te vet.
Oh ja, wondes en breuken genezen minder snel als vroeger precies maar als ik het voorgaande lees is het niet verwonderlijk
Wacht tot ge 35 zijt en terug gaat slapen om 21u30.
Coolguy
Well-known member
marcel
Well-known member
bij mij (42) valt het nog wel mee.
dat minder snel afvallen klopt wel, die kleine pijntjes ook.
blijkt wel dat ze vroeger fameus gelogen hebben over dat "hou ouder ge wordt hoe minder slaap ge nodig hebt". ik weet nu al dat ik waarschijnlijk niet tot einde carriere om 4u uit mijn bed ga komen voor een vroege shift.
wat mij echter wel zorgen baart: zowel mijn moeder als mijn buurman hebben vorig jaar redelijk zware medische ingrepen gehad, en ge ziet wel dat die plots minstens 10 jaar ouder zijn geworden daardoor. dat is op die leeftijd dus blijkbaar zo dat als ge iets voorhebt, dat het heel moeilijk om fysiek weer de oude te worden. en da's dan binnen 20 jaar al.
dat minder snel afvallen klopt wel, die kleine pijntjes ook.
blijkt wel dat ze vroeger fameus gelogen hebben over dat "hou ouder ge wordt hoe minder slaap ge nodig hebt". ik weet nu al dat ik waarschijnlijk niet tot einde carriere om 4u uit mijn bed ga komen voor een vroege shift.
wat mij echter wel zorgen baart: zowel mijn moeder als mijn buurman hebben vorig jaar redelijk zware medische ingrepen gehad, en ge ziet wel dat die plots minstens 10 jaar ouder zijn geworden daardoor. dat is op die leeftijd dus blijkbaar zo dat als ge iets voorhebt, dat het heel moeilijk om fysiek weer de oude te worden. en da's dan binnen 20 jaar al.
Avondland
Well-known member
37 en een dubbel gevoel. Enerzijds mis ik de "zorgeloze" roaring twenties waarin alles nog mogelijk leek en je de hele wereld aankon. Dat waren de jaren waar ik verre soloreizen maakte, de eerste keer de lakens deelde met een vrouw, studeerde, begon te werken, wekelijks pintjes ging pakken, genoot van een uitgebreide vriendenkring, ... Nu heb ik wel meer financiële middelen ter beschikking, heb een gezin met een dochter van wie ik ongelofelijk veel hou en waarover ik me verbaas dat ik zoveel liefde kan geven, een groot huis met een tuin, ... maar wat ik hier het meeste mis is vrije tijd. Dat is zo ongelofelijk schaars geworden. Net als een sociaal leven, met een uiteengespatte vriendenkring in een dorp aan de andere kant van de provincie waar ik ben opgegroeid. En ook vrijheid, maar dat is iets wat je, voor een deel, opgeeft als je een relatie aangaat en aan kinderen begint. Dat is een compromis die je moet sluiten als je besluit je leven te delen met iemand.
Ik besef maar al te goed dat er nog héél veel mooie jaren aan zitten te komen en ik maak me niet echt zorgen dat mijn "prime" gepasseerd is. Ik geloof dat je nog heel mooi kan "bloeien" als veertiger, vijftiger of zestiger. Fysiek en mentaal misschien niet meer de absolute top, maar als ik voor mezelf spreek ben ik nu als dertiger zeker niet op de top van mijn fysieke kunnen en denk ik dat ik er zeker nog in kan groeien. Als er tijd is ... en goesting.
Wat me wel meer zorgen baart is dat niet alleen ik, maar vooral ook mijn ouders een dagje ouder worden. Die zijn nu 66 en (in september) 67 en dat is op zich nog relatief jong en ze genieten volop van een welverdiend pensioen. Maar 10 jaar vliegt zo in een oogwenk voorbij en dan zijn die meteen al wel een stuk ouder en komen ze toch dichterbij de leeftijd waar mensen van ouderdom overlijden. Voor dat afscheid ben ik nog lang niet klaar.
Ik denk wel vrede hebben met het feit dat het ooit stopt. De dood schrikt me niet zozeer af maar wel een mogelijk vroegtijdig overlijden. Als ik het niet zie aankomen ga ik het nooit weten, maar mijn verbeelding draait soms overuren en zie ik mijn dochter aan mijn graf staan en dan krimpt mijn hart ineen als ik haar niet zou zien opgroeien. Vooral als het nu zou gebeuren, met haar oneindig veel vragen en dan die vraag waarom papa in de kist ligt en niet wakker wordt. Ik benadruk wel even dat ik daar niet continu mee bezig ben, maar laat dat overlijden maar gebeuren als ik 98 ben en me heb verslikt in een vijfde trappist en de opwinding dat ik die knappe verpleegster van de avondshift in de billen heb geknepen.
Ik besef maar al te goed dat er nog héél veel mooie jaren aan zitten te komen en ik maak me niet echt zorgen dat mijn "prime" gepasseerd is. Ik geloof dat je nog heel mooi kan "bloeien" als veertiger, vijftiger of zestiger. Fysiek en mentaal misschien niet meer de absolute top, maar als ik voor mezelf spreek ben ik nu als dertiger zeker niet op de top van mijn fysieke kunnen en denk ik dat ik er zeker nog in kan groeien. Als er tijd is ... en goesting.
Wat me wel meer zorgen baart is dat niet alleen ik, maar vooral ook mijn ouders een dagje ouder worden. Die zijn nu 66 en (in september) 67 en dat is op zich nog relatief jong en ze genieten volop van een welverdiend pensioen. Maar 10 jaar vliegt zo in een oogwenk voorbij en dan zijn die meteen al wel een stuk ouder en komen ze toch dichterbij de leeftijd waar mensen van ouderdom overlijden. Voor dat afscheid ben ik nog lang niet klaar.
Ik denk wel vrede hebben met het feit dat het ooit stopt. De dood schrikt me niet zozeer af maar wel een mogelijk vroegtijdig overlijden. Als ik het niet zie aankomen ga ik het nooit weten, maar mijn verbeelding draait soms overuren en zie ik mijn dochter aan mijn graf staan en dan krimpt mijn hart ineen als ik haar niet zou zien opgroeien. Vooral als het nu zou gebeuren, met haar oneindig veel vragen en dan die vraag waarom papa in de kist ligt en niet wakker wordt. Ik benadruk wel even dat ik daar niet continu mee bezig ben, maar laat dat overlijden maar gebeuren als ik 98 ben en me heb verslikt in een vijfde trappist en de opwinding dat ik die knappe verpleegster van de avondshift in de billen heb geknepen.
Laatst bewerkt:
Oldskooler
Well-known member
Elk jaar word ik nog cynischer.
Wat gaat dat geven als ik 70 ben...
--
Lichamelijk mag ik eigenlijk niet klagen.
Ogen zijn prima.
Conditie is prima.
Geen kwaaltjes.
...
Velen van mijn kennissen hangen al half uiteen sinds vrij jonge leeftijd.
Sommigen tot zware rugklachten toe.
Ik heb nog nooit onder het mes gemoeten.
Dan mag ik nog niet klagen.
Wat gaat dat geven als ik 70 ben...
--
Lichamelijk mag ik eigenlijk niet klagen.
Ogen zijn prima.
Conditie is prima.
Geen kwaaltjes.
...
Velen van mijn kennissen hangen al half uiteen sinds vrij jonge leeftijd.
Sommigen tot zware rugklachten toe.
Ik heb nog nooit onder het mes gemoeten.
Dan mag ik nog niet klagen.
Laatst bewerkt:
Het gaat niet over dat ik geen tijd meer in de toekomst zou hebben om tijd met hun te spenderen, het is eerder al die mooie momenten voorbij zijn. Eigenlijk is het moeite hebben met ouder worden omdat uw kinderen dat ook doen (en dat gaat precies in sneltempo)
Avondland
Well-known member
Azijn maakt langer houdbaar, dus je zou wel 100 jaar kunnen worden.
Eland
Well-known member
Ik heb daar voorlopig nog geen last van gehad en er staat sinds korte tijd een 3 vooraan, wat voor velen toch een lastig iets bleek te zijn. Mensen die elke verjaardag zeggen 'oh nee, nu word ik oud', zal ik niet snappen. Mijn zus was bv. vlak voor haar 30 echt niet te genieten. Ik ben er op m'n dertigste verjaardag door verschillende mensen op gewezen dat er een nieuwe voordeur stak, en dacht elke keer 'ah juist' of 'en wat is daar interessant aan?'.
Je wordt toch elke dag een beetje ouder, of je het nu wilt of niet. Als ik plots 12 jaar jonger kon zijn en m'n studententijd kon overdoen, zou ik ook geen 'nee' zeggen. De realiteit is dat het niet gaat, en daar moeten we allemaal door. We kunnen er dus maar beter het beste van maken.
Dat doet me denken aan wat ik daarstraks meemaakte en regelmatig meemaak. Ik zat op een trein die enkele haltes voor de normale eindhalte moest stoppen en niet verder mocht. De helft van de wagon besloot dat de 'verloren' tijd het beste gevuld kon worden met klagen, zeuren en cynisch applaudiseren wanneer de conducteur z'n excuses aanbood. Dan duurt het inderdaad lang voor je thuis bent. Ik draai dan direct de knop om. Ik vond toevallig bekend volk om wat mee te babbelen tijdens het wachten en had oprecht totaal niet meer door dat ik aan het wachten was en later thuis was. Dat extra half uur op het perron is voorbijgegaan zonder dat ik me één keer had bedacht dat ik daar tijd aan het 'verliezen' was. Als er niemand is om mee te babbelen, lees ik gewoon een half uur extra in het boek dat ik bij heb of los ik wat denkpuzzels op, en dan vind ik het uiteindelijk zelfs spijtig dat ik maar zo weinig extra tijd had om langer dan verwacht iets leuk te kunnen doen. Dat is echt alleen maar kut als je daardoor bv. een doktersafspraak mist waar je al lang op zat te wachten en die dan moet verzetten naar x maanden later.
Je wordt toch elke dag een beetje ouder, of je het nu wilt of niet. Als ik plots 12 jaar jonger kon zijn en m'n studententijd kon overdoen, zou ik ook geen 'nee' zeggen. De realiteit is dat het niet gaat, en daar moeten we allemaal door. We kunnen er dus maar beter het beste van maken.
Dat doet me denken aan wat ik daarstraks meemaakte en regelmatig meemaak. Ik zat op een trein die enkele haltes voor de normale eindhalte moest stoppen en niet verder mocht. De helft van de wagon besloot dat de 'verloren' tijd het beste gevuld kon worden met klagen, zeuren en cynisch applaudiseren wanneer de conducteur z'n excuses aanbood. Dan duurt het inderdaad lang voor je thuis bent. Ik draai dan direct de knop om. Ik vond toevallig bekend volk om wat mee te babbelen tijdens het wachten en had oprecht totaal niet meer door dat ik aan het wachten was en later thuis was. Dat extra half uur op het perron is voorbijgegaan zonder dat ik me één keer had bedacht dat ik daar tijd aan het 'verliezen' was. Als er niemand is om mee te babbelen, lees ik gewoon een half uur extra in het boek dat ik bij heb of los ik wat denkpuzzels op, en dan vind ik het uiteindelijk zelfs spijtig dat ik maar zo weinig extra tijd had om langer dan verwacht iets leuk te kunnen doen. Dat is echt alleen maar kut als je daardoor bv. een doktersafspraak mist waar je al lang op zat te wachten en die dan moet verzetten naar x maanden later.
Laatst bewerkt:
ugar
Well-known member
En dat zijn hier dan allemaal jonge snaken die hier zitten zeuren over iets minder jong te worden.
Ik ben bijna 55, al ver over de helft van mijn bestaan hier op aarde.
Je begint daar op één of andere manier toch wel wat rekening mee te houden. Ik hou het misschien nog 30 jaar uit, dan is het met mij voorbij. Fysieke aftakeling schrikt me niet af, ik kan op dit ogenblik niet klagen, mensen schatten me vaak een pak jonger in dan ik ben (ik heb nog een groot deel van mijn haar, en dat is nog niet grijs), de mogelijke mentale achteruitgang schrikt me wel af. Tot nu toe merk ik daar niets van maar mijn vader, mijn grootvader en mijn grootmoeder zijn gestorven in een verre staat van dementie.
Het zijn mijn hersenen die me tot ugar maken, Ik ben op verstandelijk vlak altijd een uitblinker geweest, zal moeilijk zijn om te accepteren dat dat achteruit gaat.
Het moeilijkste zijn vandaag de overlijdens van mensen die je kent, vandaag geïnformeerd dat één van de jongste proffen waar ik vroeger les van kreeg gestorven is, en dan valt me op "Shit die was maar 20 jaar ouder dan me"...
Ik heb me alvast één ding voorgenomen : ik wordt geen verzuurde oude zak, ik blijf gewoon open minded.
Ik ben bijna 55, al ver over de helft van mijn bestaan hier op aarde.
Je begint daar op één of andere manier toch wel wat rekening mee te houden. Ik hou het misschien nog 30 jaar uit, dan is het met mij voorbij. Fysieke aftakeling schrikt me niet af, ik kan op dit ogenblik niet klagen, mensen schatten me vaak een pak jonger in dan ik ben (ik heb nog een groot deel van mijn haar, en dat is nog niet grijs), de mogelijke mentale achteruitgang schrikt me wel af. Tot nu toe merk ik daar niets van maar mijn vader, mijn grootvader en mijn grootmoeder zijn gestorven in een verre staat van dementie.
Het zijn mijn hersenen die me tot ugar maken, Ik ben op verstandelijk vlak altijd een uitblinker geweest, zal moeilijk zijn om te accepteren dat dat achteruit gaat.
Het moeilijkste zijn vandaag de overlijdens van mensen die je kent, vandaag geïnformeerd dat één van de jongste proffen waar ik vroeger les van kreeg gestorven is, en dan valt me op "Shit die was maar 20 jaar ouder dan me"...
Ik heb me alvast één ding voorgenomen : ik wordt geen verzuurde oude zak, ik blijf gewoon open minded.