808 State
Well-known member
Gisterenavond drong het voor de zoveelste keer tot mij door. Ik zat rond 20u in mijn zetel voor de televisie te zappen door de tientallen zenders die er zijn, en zelfs in combinatie met terugkijktelevisie en Streamz vond ik niets dat mij aanstond, zelfs op Netflix lukt het voor mij niet meer. Het is te zeggen, er zullen wel genoeg zaken zijn die mij aanspreken, en er zijn wel enkele series die ik volg, maar het overaanbod en het feit dat alles instant en in grote getale aanwezig is heeft voor mij de waarde en het genieten aanzienlijk doen dalen.
Ik ben er nu 46 en kijk sinds tweede helft van de jaren 80 televisie. Ik ben opgegroeid met enkel BRT 1 en 2, wij vulden dat aan door te kijken naar de Nederlandse televisie. Op één van die zenders was er elk weekend een film, waarbij het buiten discussie stond dat daar naar gekeken werd wegens geen ander aanbod. Van die films werd er dan ook altijd genoten. Toen VTM en later VT4 en Ka2 erbij kwamen werd de keuze iets ruimer, maar toch werd er elk weekend een keuze gemaakt uit het handvol films dat aangeboden werd, en altijd werd van die televisieavonden genoten. Het feit dat er altijd 'live' gekeken werd, dus niet kon worden gepauzeerd, en dat er tijdens die avonden geen afleiding was van bijvoorbeeld een smartphone, zorgde er voor dat er altijd aandachtig gekeken werd. Na verloop van tijd hadden wij wel een videorecorder in huis en keken we naar opgenomen of gekochte VHS tapes, maar aangezien dat aanbod ook vrij beperkt bleef bij ons veranderde dat weinig.
Tegenwoordig is het aanbod zodanig groot, dat het "hebben" of "kunnen bekijken" van een bepaalde film totaal geen waarde meer heeft. Ik herinner mij nog dat ik als 17 of 18 jarige een gat in de lucht sprong toen ik in de krant las dat ze Platoon nog eens uitzonden...
Met muziek heb ik hetzelfde, ik heb een abonnement op Spotify en kan in combinatie met YouTube binnen de seconde elk liedje dat ik wil beluisteren, maar toch doe ik dat niet meer omdat het bijna geen waarde meer heeft voor mij. Vroeger kon ik plaatjes, cassettes, en nadien cd's echt grijs draaien. Er was zelfs een periode als kind dat ik muziek opnam op cassettes van op de radio omdat muziek aankopen veel te duur was, ik zat toen klaar tijdens de Top 50 op de lokale zender en nam alles op wat ik graag hoorde. Die cassettes speelde ik achteraf kapot in mijn Sony Walkman, nu heb ik op mijn smartphone met Spotify in combinatie met mijn bluetooth headphone alles wat ik maar wil ter beschikking in superkwaliteit, maar het boeit me gewoon niet meer.
Online kopen is nog zoiets. Vroeger kon ik echt op zoek gaan naar een onderdeel of een ander specifiek product, en het gaf voldoening als ik dat vond. Nu is het meest zotte onderdeel enkele muisklikken en maximum twee dagen van je verwijderd.
Word ik oud en ben ik oud? Waarschijnlijk wel, maar het overaanbod en de toegankelijkheid, hebben er voor mij toch echt wel voor gezorgd dat het verlangen en het genieten van iets zwaar heeft moeten inboeten.
Ik ben er nu 46 en kijk sinds tweede helft van de jaren 80 televisie. Ik ben opgegroeid met enkel BRT 1 en 2, wij vulden dat aan door te kijken naar de Nederlandse televisie. Op één van die zenders was er elk weekend een film, waarbij het buiten discussie stond dat daar naar gekeken werd wegens geen ander aanbod. Van die films werd er dan ook altijd genoten. Toen VTM en later VT4 en Ka2 erbij kwamen werd de keuze iets ruimer, maar toch werd er elk weekend een keuze gemaakt uit het handvol films dat aangeboden werd, en altijd werd van die televisieavonden genoten. Het feit dat er altijd 'live' gekeken werd, dus niet kon worden gepauzeerd, en dat er tijdens die avonden geen afleiding was van bijvoorbeeld een smartphone, zorgde er voor dat er altijd aandachtig gekeken werd. Na verloop van tijd hadden wij wel een videorecorder in huis en keken we naar opgenomen of gekochte VHS tapes, maar aangezien dat aanbod ook vrij beperkt bleef bij ons veranderde dat weinig.
Tegenwoordig is het aanbod zodanig groot, dat het "hebben" of "kunnen bekijken" van een bepaalde film totaal geen waarde meer heeft. Ik herinner mij nog dat ik als 17 of 18 jarige een gat in de lucht sprong toen ik in de krant las dat ze Platoon nog eens uitzonden...
Met muziek heb ik hetzelfde, ik heb een abonnement op Spotify en kan in combinatie met YouTube binnen de seconde elk liedje dat ik wil beluisteren, maar toch doe ik dat niet meer omdat het bijna geen waarde meer heeft voor mij. Vroeger kon ik plaatjes, cassettes, en nadien cd's echt grijs draaien. Er was zelfs een periode als kind dat ik muziek opnam op cassettes van op de radio omdat muziek aankopen veel te duur was, ik zat toen klaar tijdens de Top 50 op de lokale zender en nam alles op wat ik graag hoorde. Die cassettes speelde ik achteraf kapot in mijn Sony Walkman, nu heb ik op mijn smartphone met Spotify in combinatie met mijn bluetooth headphone alles wat ik maar wil ter beschikking in superkwaliteit, maar het boeit me gewoon niet meer.
Online kopen is nog zoiets. Vroeger kon ik echt op zoek gaan naar een onderdeel of een ander specifiek product, en het gaf voldoening als ik dat vond. Nu is het meest zotte onderdeel enkele muisklikken en maximum twee dagen van je verwijderd.
Word ik oud en ben ik oud? Waarschijnlijk wel, maar het overaanbod en de toegankelijkheid, hebben er voor mij toch echt wel voor gezorgd dat het verlangen en het genieten van iets zwaar heeft moeten inboeten.
.
