De laatste zin is veruit het belangrijkste.
Industriële capaciteit is één van de belangrijkste parameters om een oorlog te kunnen voeren. Ik geloof niet dat er een langetermijnstrategie bestaat in China om de westerse capaciteit af te bouwen, maar de laatste tien jaar heeft Xi Jinping wel dit groeiende onevenwicht ontdekt en bloed geroken. Volgens mij zijn zowat alle policies van Xi Jinping tegenover het westen puur gericht op groeiende dominantie in Oost-Azië. Is dat onze zaak? Misschien niet, en waarschijnlijk zouden we met een zacht China-beleid nog evengoed chips kunnen kopen als China Taiwan heeft ingenomen. Maar een groeiende dominantie van China betekent dat de persoon die na Xi komt misschien nog agressievere ambities heeft, en het is vooral daarvoor dat we voorzichtig moeten zijn.
Over het economische aspect:
We hebben in Europa onze energievoorziening uitbesteed aan de Russen en het midden-oosten, de defensie aan de VS, en de industriële productie aan China. Daardoor kunnen wij in een utopische samenleving wonen vol met orthopedagogen, barista's, babywelness-zaken, en consultants. (in volgorde van maatschappelijk nuttig naar minder nuttig)
We hebben de vruchten van de eerste golf van globalisatie geplukt, waarbij we gebruik konden maken van de goedkope arbeid in andere landen. Nu is het natuurlijk zo dat als je je voornaamste werk uitbesteed aan het buitenland en je zelf daardoor steeds minder en minder kunt, heel de voedingsbodem voor je grotere welvaart tov de rest van de wereld compleet afbrokkelt. Wij mogen op ons continent dan extreem veel hoogopgeleiden hebben, dat vertaalt zich niet naar economische macht als onze hoogopgeleiden grotendeels alleen diensten leveren voor de rest van Europa. Een handelstekort betekent dat China nuttiger is voor ons dan wij voor China zijn. Als Europa geen nut heeft voor de rest van de wereld, maar wij die wereld wel nodig hebben voor allerhande zaken, zal de welvaart alleen maar afbrokkelen.
