Behalve dan dat je maximaal 33% van een voltijds uurrooster mag werken als je werken wil combineren met deze uitkering.
Om deze grote woorden wat te kaderen:
Dat is het nu net, die persoon waar je bij gaat voor je interview bepaalt dat. En soms zijn ze kritisch, soms niet.
Op basis van dit begin ik te twijfelen of het wel IT is. Want ofwel zijn deze bedragen recent sterk verlaagd, ofwel gaat het over iets anders. Want ik spreek over bedragen van 500 euro en meer.
het is ook onmogelijk om voor élke handicap aparte vragenlijst te maken omdat:
het bedrag is dan ook niet enkel afhankelijk van je inkomen uit je job, maar ook van andere inkomens (bvb mutualiteit). Het principe dat men gebruikt en dat imho wel verdedigbaar is, is dat je niet gestraft mag worden als je zelf nog werkt, anders zou de stimulans om zelf nog te werken sterk afwezig zijn.Nineshots zei:
Ik denk dat je het echt over iets anders hebt, want ik kan niet direct snappen hoe je aan "grote bedragen" zou komen. De bedragen zijn alvast niet recent sterk gedaald (zie bedragen sinds 2003.Nineshots zei:
Wat off topic maar je kan die mensen gewoon (anoniem) aangeven.
Dat kan wel zijn, maar doet men die oefening effectief? Gaat men effectief kijken voor een persoon of er echt geen enkele job is die die zou kunnen doen?Omdat veel mensen met een zittend beroep OOK zware rugklachten kunnen krijgen.
Zoals velen hier met een bureaujob ook ondervinden.
Als je dan nog eens chronisch pijnpatient bent, ben je al blij als je binnenshuis je huishouden zelf kan uitvoeren.
Maar ja... Een ander zijn rekening is altijd het snelst gemaakt.
Om die oefening te kunnen doen hebben ze natuurlijk ook weer volk nodig...
Mijn moeder kon op haar 50ste haar fysiek zware arbeid in de fabriek niet meer aan en die kreeg wel te horen "madammeke, ge pijst toch zeker niet dat ge tot aan uw pensioen niets gaat mogen doen?!?".
Nog te weinig, maar het is ook verre van eenvoudig. Los van de complexiteit van de handicap en het mogelijke alternatief, staan werkgevers er ook niet per se voor te springen. Ze vrezen hoger risico op regelmatige uitval bv, waardoor ze toch liever naar alternatieven zoeken.
+ niet iedere werkgever staat te springen om aanpassingen door te voeren op vlak van ergonomie en takkenpakket om tegenmoet te komen aan de noden van die bepaalde WN. Dan val je ook snel uit de boot ook al ben je werkwillig.
Als ik al zou wisselen zou het eerder in een controlerende rol zijn, om dit soort misbruiken van ons systeem actief tegen te gaan.
Nope, dat is vooral een Belgisch fenomeen. In andere landen met een quasi gelijklopend marktsysteem komt dit verzuim veel minder voor.
Dat kan zeker, maar dan zijn er ook nog legio andere mogelijkheden om alsnog te werken en je steentje bij te dragen.
Nope, het stopt daar gewoon.
Dit zo hard
Gewoon even meegeven, puur anekdotisch, dat de 2 jongere mensen die ik ken die arbeidsongeschikt zijn omwille van zware rugklachten, zich omscholen omdat ze absoluut ook geen zin hebben in een sociaal isolement van godganse dagen thuis zitten.
"Creperend van de pijn gaan werken: maakt dat rugpijnpatiënten dan echt wel gelukkiger? "Slechts een kleine minderheid heeft te veel pijn om te kunnen werken. Ik schat dat 15% verschrikkelijke pijnen lijdt. Die mensen laat je met rust. Punt. Dan heb je een groep van 15% die al in het chronisch pijn-stadium zitten, zeer snel moe zijn, vaak al jaren thuiszitten en antidepressiva slikken. Een werkgever moet er ook voor wíllen betalen, hé? Maar dan blijft er mijns inziens nog 70% over die nog wel terug aan het werk kunnen, op voorwaarde dat je hen binnen de drie maanden weer op de been krijgt." Van de Kelft verwijst naar een doctoraalstudie van professor Verzekeringsgeneeskunde Marc Dubois (KU Leuven). Die ontdekte dat de kans op werkhervatting na één jaar thuiszitten met chronische lage rugpijn bijna nul is. "Hoe langer mensen thuiszitten, hoe onmogelijker de terugkeer."
Je bedoelt zoals dit: https://www.google.com/search?q=sit...AeACAAVyIAVySAQExmAEAoAEBwAEB&sclient=gws-wiz