Toch even een kanttekening maken:
Het verdienmodel van 40% te pakken op sanitair en dan nog je werkuren aan 50/u staat toch stevig onder druk. Klanten zoeken prijzen op of krijgen soms gewoon dezelfde korting na wat zagen bij de groothandel. Online is het grootste deel van het materiaal gewoon te krijgen aan nettoprijs.
Mensen vinden het normaal om de grote man uit te hangen met een gin tonic op het terras en daar 16 euro voor te betalen en dan is het helemaal geen probleem dat die gin tonic 5x de productprijs kost, maar als het op ketels aankomt dan zoeken ze alles op en is het al gezaag als je 30% winst neemt op een ketel.
Alleen is ook maar alleen, begin eens alleen aan een nieuwbouw of badkamer, dan ga je al mogen trekken en sleuren. Of je bedoelt met aanpakken: iemand voor jou laten werken, maar dan komen we weer bij het personeelstekort, waar ga je die goede werkkracht vinden? Of ga je met buitenlandse werkkrachten werken die vaak andere normen hanteren op vlak van afwerking?
Ik heb het soms toch wat moeilijk met deze gang van zaken - op bepaalde gebieden lijkt er geen limiet meer te bestaan in onze maatschappij:
- De advocaat die voor standaard copy/past shit telkens lijkt te vragen om een nier te verkopen
- De herstelfirma voor de CV ketel die standaard 75 € verplaatsingskost + 45 €/kwartier vraagt
- De loodgieter die een kraan komt vervangen en daar een paar honderd euro voor aanrekent voor iets dat 2-3 uur werk is, alsof het niets is
- ...
De vergelijking met een Gin tonic vind ik ook niet echt fair, dat is namelijk een luxe product - iets waar je kan voor kiezen en bovendien niet echt nodig hebt. Ook de orde -grootte is anders: een winst van 12 € op een Gin tonic VS een winst van 2500 € op een CV installatie. Als je wat gaat uitzoomen en deze lijn zou doortrekken zullen op het einde van de rit alleen nog maar de loodgieters een Gin tonic kunnen gaan drinken - niet wenselijk voor de economie/maatschappij.
Iets wat mij ook wat ergert in de bouwsector (en het is zowel de schuld van de klanten als van de uitvoerders): alles is tegenwoordig via projectontwikkelaars - bepaalde aannemers worden uitgeperst als citroenen en die gaan daar vlotjes in mee (en zijn bereid heel ver te gaan m.b.t. zowel de betaling als behandeling van hun personeel), als een particulier bij diezelfde aannemer dezelfde offerte vraagt zal die vervolgens een héél andere prijs krijgen. Het model van vroeger: particulier heeft zin om een huis te zetten, contacteert een architect en werkt vervolgens met losse aannemers - wel, dat model is compleet om zeep, de winst is overall gewoon groter en bovendien verschoven (van particulier naar o.a. ontwikkelaar) en Jan met de pet -die helemaal achteraan staat is dubbel en dik de sigaar, zowel naar controle van de werkzaamheden als puur financieel.
Ik heb er geen bezwaar tegen dat iedereen goed de kost verdient, maar je ziet meer en meer excessen in beide richtingen - mensen die kippen slachten op de meest onmogelijke uren, in de kou en/of warmte aan een hongerloon ... niet echt fair en niet verwonderlijk dat je geen personeel kan vinden.
In mijn dorp is een vrij grote horeca -zaak, ook zij worstelen met een tekort aan personeel - echter zie ik ook veel verloop van mensen (die in een andere horeca zaak gaan werken - loon was bij een aantal alvast een motivatie om te veranderen). Als ik dan in de jaarrekening zie dat men 200-300K winst per jaar draait en weinig schulden heeft vraag ik me af of de zaakvoerders het tekort niet in de hand werken, er is namelijk behoorlijk wat ruimte om iets meer te betalen - het bedrag hierboven is dan nog zonder de massa zwart geld (ik ken zowel de uitbaters als een paar personeelsleden). Dat is een ander soort tekort dan pakweg schrijnwerkers - horeca jobs zijn veel toegankelijker waardoor een financiële incentive echt wel effect zal hebben. Anderzijds snap je het ook wel - eenmaal gewend om 5 cijfers netto/maand te verdienen is het moeilijk een stap terug te zetten - ook al verdien je dan nog steeds royaal.