Leek me in ieder geval wel waar je achter vroeg. Ik Kan je Al vast verzekeren dat geen van die vele studies door een historicus geschreven werden. (Die Jennifer Block heeft overigens ook geen expertise achtergrond.)
Ik heb je in het verleden toch al tientallen studies voorgelegd? Ik denk niet dat we met dat over te doen iets gaan veranderen.
Dat gezegd zijnde ik moedig kritisch onderzoek zoals hetgene je net deelde zeker aan maar let er op dat ze ook daar weer enkel aansturen op voorzichtigheid en niet op een verbod. Veel risico is er sowieso niet aan verbonden en zeker voor gevallen waar geen twijfel bestaat wegen de voordelen duidelijk nog steeds veel zwaarder door daarom dat men ook in die landen zoals Zweden, Engeland, Finland, Frankrijk, wel degelijk nog steeds minderjarigen behandelt.
Met een meta-review bedoel ik een meta-analyse van meerdere studies, onderbouwd met statistiek. Niet een literatuurstudie door een groep activisten/beleidsmakers, van eerder observationele studies. Dat artikel uit The British Medical Journal onderlijnt nogmaals dat er op dit moment géén consensus is over de lange termijn gevolgen van puberteitsremmers en gangbare medische behandelingsprotocollen.
Tientallen studies, ja hoor... allemaal van relatief weinig waarde als je daar geen deftige klinische studies met controlegroepen bij hebt natuurlijk.
Zeker wanneer je dan ook nog eens blijkt dat die studies door andere experten in vraag gesteld worden.
Het is namelijk een pàk genuanceerder dan je telkens opnieuw voorstelt. Het prachtige Finland, waar het wel goed gebeurt, gaat dus:
- Steunen op een team experts
- Zich beroepen op de wetenschappelijke studies
- Eerst kijken naar psychologische achterliggende problemen, en de patiënt en zijn omgeving opvolgen en begeleiden
- Allerlei andere psychologische en psychiatrische behandelingen eerst geven
- Nog altijd hormoontherapie en puberteitsremmers voorschrijven
Dat is 100% in lijn met wat iedereen hier al de hele tijd zegt. Ik denk dat het tijd wordt dat je eens met voorbeelden komt waarbij je met dié mening zou verketterd zijn hier, of zou weggezet zijn als homohater. Want dat is gewoon niet zo. Je verwijst de hele tijd naar een discussie met een deleted member, en die heb ik al gelinkt. Daarin werd hij NIET weggeschoven als antiwetenschappelijk, maar werd hij gewezen op zijn foute interpretatie van een studie. Erg tendentieus om dat nu zo voor te stellen, en daarenboven ongelofelijk nutteloos: Al je energie in het vechten tegen een windmolen. In plaats van te praten met de mensen die hier wel zitten.
Ook jij vergelijkt niet met hetgeen ik bedoelde, zelfs niet het juiste member dat er niet meer is denk ik dan.
Laat het volstaan om te zeggen dat ik hier metaforen als "experimenteren met kinderen" of "fuik" niet meer zou durven hanteren als ze niet in dat VRT NWS artikel hadden gestaan, en dat wanneer ik dat in het verleden wél gedaan heb, dat dit niet geapprecieerd werd.
Jij focust steevast op de uitzonderingen, nuanceert tot in de treure... ja, men schrijft nog altijd hormoontherapie en misschien zelfs puberteitsremmers voor, maar met een stevige terugval in de cijfers dat is wél een groot verschil (van 80 naar 20% als ik het me correct herinner). Ik zie psychiatrisch uitbehandelen als een zéér groot verschil, zo bescherm je net zeer kwetsbare en beïnvloedbare jongeren.
Dat van die windmolen heb ik al in RidderBauknecht z'n post geadresseerd, ik ben niet degene die hier over doden begint, of Bart De Wever erbij sleept, of stelt dat er mensen zijn die transpersonen geen bestaansrecht gunnen. Ik zie niet in wat homohater hier mee te maken heeft, dat is wééral iets anders.
Daarenboven staat deze discussie eigenlijk nog eens in de foute thread, maar soit dat is een gevolg van hoe threads te veel uitsplitsen leidt tot discussies die onvermijdelijk in elkaar overlopen.
Verder negeer je in je "voorzichtigheid" dat die evenzeer niet zonder slachtoffers is. Het rechlijnige verband dat jij meent te zien tussen voorzichtig = puberteitsremmers veel moeilijker maken = minder slachtoffers is er misschien in beperkte mate, maar is er zeker niet zo absoluut als jij stelt.
Hoezo is voorzichtigheid niet zonder slachtoffers? Opnieuw: de natuurlijke puberteit is an sich niet dodelijk. Je ziet/leest dat er ook jongeren zijn die zich nadien nog verzoenen met hun geslacht, maar dat die puberteitsblokkers/hormoontherapie mogelijks jongeren net vastzetten in hun therapie/keuze zonder weg terug vandaar dat men ook spreekt van een fuik in dat VRT NWS artikel, dit alles naast levenslang patiënt worden die hormonen moet innemen.
Zelfs even naar de bestaande kennis kijken vind ik al zorgwekkend: je zit met risico's zit voor skeletopbouw (
dit is inclusief een anekdote van osteoporose bij een 14-jarige én een breuk in de ruggengraat, die is dus levenslang deels gehandicapt met rugpijn dixit het artikel in de New York Times*), mogelijks zelfs negatieve gevolgen voor het cognitief vermogen (al kwam dat uit dierproeven als ik me niet vergis, dus kan dat hier niet meteen hardmaken voor mensen, maar proefdieronderzoek is een stevige indicatie natuurlijk) ...
Met die hyperfocus op dat verhoogde zelfmoordrisico bij alle transjongeren verlies je wel veel andere zaken uit het oog natuurlijk.
En dat zie je terug in zowel de reportage als in de artikels, als in de korte oplijsting hierboven: Wat Finland nu doet, is echt niet zò verschillend van wat wij doen, hoor. Wij steunen op een team experts, wij beroepen ons op wetenschappelijke studies en kijken naar de psychologische problemen, zorgen voor opvolging en begeleiding. Je stelt het voor alsof je hier morgen naar de dokter kunt gaan en voor je kind een hormoontherapie kunt krijgen. Alsof elke dokter een kwakzalver is die maar 'ja' knikt, of je gewoon genoeg moet shoppen om er eentje te vinden. Dat is niet zo. Heck, om je geslacht te veranderen op je paspoort moet je al meer moeite doen dan wat je doet uitschijnen dat er nodig is om puberteitsremmers te krijgen.
En ook in Finland stoppen ze dus niet met hormoontherapie of puberteitsremmers. Dus aan je "voorzichtigheidsprincipe" komt daar ook een einde. Dat dat mogelijk iétsjes nauwer is gedefinieerd dan hier op dit moment, kan wel zijn.
Zoals ik zei nuanceren tot in de treure. Zie hoger, voor de herhaling van je lijstje dat de zaken op een praktisch absurde manier vergelijkt (team op de ene plek, team op de andere, etc. ...) en feitelijk op een oneerlijke manier: steunend op wetenschappelijke studies, maar toch een niet behandelwijze geruggesteund door sluitende wetenschappelijke evidentie... niet onbelangrijke nuance dan denk ik.
Ook worden hier weer een heleboel woorden in m'n mond gelegd, ik heb nergens gesproken van kwakzwalvers. Ik erken ook gerust wel dat we hier nog niet aan Amerikaanse toestanden zitten... ik doe niet uitschijnen dat je ze te gemakkelijk krijgt, ik plaats vraagtekens bij het feit dat men die stoffen überhaupt geeft, gegeven de risico's die je kan verwachten, gegeven de invloed op het brein die je kan verwachten...
Ik sta open voor het idee dat men soms inderdaad (genees)middelen moet geven met gruwelijke bijwerkingen, omdat ze minder erg zijn dan de kwaal, chemotherapie is een notoir voorbeeld, maar is dat ook hier zo vraag ik me dan af? Vandaar: noodzaak van wetenschappelijke evidentie, en niet louter empathie om korte termijn psychologisch lijden waarvan ik niet ontken dat het er is te bestrijden.
Dat van die kwakzalvers, dat kan je er misschien van maken van de nadruk te leggen op het feit dat men behandelingen uitvoert zonder voldoende wetenschappelijke evidentie, dat geef ik toe.
Maar niet elke dokter/psycholoog, die behandelingen uitvoert in een nieuw, onvoldoende verkend gebied, is daarom een kwakzalver: wél verwacht ik dan inderdaad meer terughoudendheid, uitleg waarom men bepaalde wetenschappelijke principes overboord gooit, verwacht ik wél meer longitudinale studies, wél controlegroepen...
Moest ik advocaat van de duivel moeten spelen, dan valt er iets voor te zeggen dat het niet altijd ethisch is om met placebo of no-treatment control groepen te werken, bij terminale kankers of bij ziektes doet men dat niet, of ziektes waar er een goede standaard behandeling is dat de referentie in plaats van geen behandeling... maar deze situaties lijken mij hier niet van tel, omdat de gewone puberteit niet dodelijk is, en omdat ik denk ik toch ook heel wat transgenders zie die op latere leeftijd de transitie gemaakt hebben (Van Bo Van Spilbeek tot Sam Bettens in eigen land alleen al onder de "BV's"), dus dat kan.
Maar wie zich beroept op de huidige medische kennis en wetenschappelijke studies, kan volgende maand evengoed opnieuw in de ene of de andere richting opschuiven. Zo gaat wetenschap. Dus dan is dat gigantische verschil toch plots heel klein en heel tijdelijk?
Klopt maar bepaalde zaken zijn wel feiten in de wetenschap, en niet alle kennis is even waarschijnlijk om te veranderen.
Denk dat het verschil tussen jou en mij is dat als er wetenschappelijk onderbouwde studies zouden zijn die de lange termijn veiligheid van puberteitsblokkers zouden garanderen en idealiter garandeert dat na 15-20 jaar die mensen geen spijt hebben van de gevolgen, of minstens aantonen dat het geneesmiddel niet erger is dan de kwaal (maar dan heb je onderbouwd klinisch onderzoek nodig), dat ik mijn ongelijk gerust zal toegeven en mijn ethisch protest tegen dit soort behandelingen aan kinderen te geven loslaten, zonder verkleinwoordjes of zoveel nuanceringen. Jij hebt het hier duidelijk wat moeilijker mee wanneer de slinger in de andere richting beweegt.
* "Bron" (staat in de referenties van dit NYT artikel:
https://www.nytimes.com/2022/11/14/health/puberty-blockers-transgender.html, dus géén bron van extreme bias).
) Kan er bij mij echt niet in.
www.nytimes.com
