Zalig, helemaal mijn ding dit. De klassieke vogelfoto's zoals die die hier ook gepost worden zijn op zich wel mooi (en technisch vaak heel strak en proper) maar naar mijn mening wat ... saai (bij gebrek aan een beter woord, niet helemaal wat ik bedoel). Waarmee ik zeker geen afbreuk wil doen aan het werk en kennis die erin kruipt of de vele getalenteerde natuurfotografen hier, het doet mij gewoon niet veel. Ik vind ze oprecht mooi maar het voelt gewoon dikwijls alsof ik de foto in kwestie al tig keer gezien heb. Die reportagestijl daarentegen kan ik blijven bekijken en voelt vaak veel meer aan als een 'ervaring' door het verhaal erachter Heel dikwijls ga ik er achteraf ook nog heel vaak aan denken en helpt het mij ook om te blijven proberen alles met een creatiever oog te bekijken. Ik weet dat dit eigenlijk appelen met peren vergelijken is, maar 't is dan ook gewoon maar mijn mening
Zo zag ik bijvoorbeeld jaren geleden tijdens een tentoonstelling
dit werk. Sindsdien probeer ik zelf altijd de 'kunstwerkjes' te spotten als bussen mij passeren, zelf zonder camera. Dat heeft echt iets van impact op mijn leven gehad. Geen grote impact, maar toch iets. Ik hou er ook van om eraan herinnerd te worden dat er dikwijls nog iets moois/grappig/goofy/ te zien valt tussen al het dagdagelijkse, het klinkt zo melig en cliché maar soms helpt mij dat echt vooruit op lastige momenten (zoals nu). Als fotograaf moet dat wel fijn zijn, als je mensen zo kan beïnvloeden met je beelden, of ze ten minste eventjes laten stilstaan en ietsjes verder te kijken.
Het was vroeger, vooral toen ik nog studeerde, mijn droom om een goeie reportage fotografe te worden. Een nieuwe H.C. Bresson, Martin Parr of Eliott Erwitt. Ik was/ben er jammergenoeg veel te terughoudend voor, constant bang dat ik iemand zou ambeteren of ongemak aandoen met mijn camera. Altijd jaloers geweest op de mensen die het wel durven en kunnen, maar ik ben blij dat ik zo toch nog kan meegenieten. En stiekem maak ik de foto's nog altijd, maar dan gewoon in mijn hoofd