The Little Mermaid. De film die de befaamde Disney-renaissance begon, hun periode waarin ze met een paar uitzonderingen klassieker na klassieker produceerden zoals later Beauty and the Beast, Aladdin en The Lion King. Na de lijst voornamelijk af te gaan, waagt Disney zich nu aan een remake van dit übersucces. Maar hoe kan je mogelijks tippen aan het vreugdevolle, emotioneel diverse, kleurrijke origineel met revolutionaire animatie en onstopbaar geweldige muziek?
Eén mogelijke manier is het oppikken van Rob Marshall als regisseur. Een man die zich met Chicago bewezen heeft als een mogelijks meesterlijke bewerker van musicals, maar zich met Into the Woods alsnog bewezen heeft als ook occasioneel een verschrikkelijke bewerker van musicals. Voeg daar nog een nutteloze controverse rond het ras van Ariël aan toe en je hebt een remake waarvoor mensen hun adem inhouden alsof ze zich Onder De Zee bevinden. In België kunnen die mensen de waterige magie in bioscopen herbeleven vanaf 24 mei 2023.
Het voordeel van die trouwheid aan het origineel is natuurlijk dat bijna alles wat al geweldig was in die voorganger, hier even amusant is. Zoals je iets verder zal lezen, lijden vooral de secundaire personages onder slechte adaptatiebeslissingen, maar daarnaast kan je rekenen op dezelfde geweldig aanstekelijke liedjes en dezelfde emotioneel affecterende verhaalmomenten. Uiteraard gaat het wederom om de zeemeermin Ariël die droomt van een leven aan land en met haar kwaadaardige tante Ursula een deal sluit: zij kan aan land leven, maar verliest haar stem en moet binnen de drie dagen haar charmante prins zien te kussen. Wat wel van deze live-action remake gezegd moet worden is dat de 3D-animatie voor de onderwatersecties kleurrijk en gewoon het neusje van de zalm is. Het drijven en glinsteren van planten alsook de beweging en verfijnde look van zeedieren zonder tekst zijn grafisch van de bovenste plank. Dus visueel kan je (naast een paar scènes die onnodig donker lijken) ook evenveel genieten van het spektakel als voorheen. Mij is het een mysterie waarom sommige veranderingen wel of niet toegelaten werden, want een van de weinige veranderingen die wel duidelijk zijn, betreft een late scène die veel minder climactisch is dan in het origineel. Voor de tekst van de nieuwe liedjes werd aan de schelpdeur geklopt van Lin-Manuel Miranda, die met Hamilton, In the Heights, Moana en Encanto op zijn palmares, momenteel hot stuff is in de musicalwereld. De melodieën van deze nieuwe liederen werden geschreven door de legende zelve, Alan Menken, die destijds de soundtrack van onze jeugd schreef. Je kan dus niet beweren dat Disney te veel bespaarde als het op deze liedjes aankwam, maar het resultaat blijft jammer genoeg dat elk van de toegevoegde liedjes vergetelijk en saai zijn. Niet enkel geven ze de kijkers geen nieuwe of verdiepende informatie, ze halen de film neer met hun duidelijk lager kwaliteitsgehalte dan de originele liedjes. De enige track die wel wat had, was een rapnummer tussen Scuttle (Akwafina) en Sebastian (Daveed Diggs), wanneer zij een menselijke Ariël debriefen rond de aankomst van een andere prachtige vrouw ... Leuk? Ja, maar voegt het ook iets toe? Niet echt.
Gelukkig is het meest centrale personage wel magnifiek in beeld gebracht. Halle Bailey is vooral bekend als een helft van het Grammy-winnende zusterduo Chloe x Halle en heeft daarnaast ook in de tv-serie Grown-ish gespeeld. Zij ademt (pun intended) een aanstekelijke dosis aan leven, persoonlijkheid, nieuwsgierigheid en sympathie in deze versie van Ariël. Weeral gaat het niet om een andere interpretatie van het personage, maar wel een nog meer levendige versie die de hevige emoties én standpunten van het puberale hoofdpersonage nog intenser en begrijpbaarder meegeeft. Naast de perfecte charme, reken maar dat ze ook de perfecte stem heeft om deze vocaal veeleisende rol volledig op te eten. Sterker nog, een van de enige betekenisvolle én succesvolle addities van deze remake zijn de hogere naslepende noten die de geweldige klassieke liedjes net dat ietsje meer oomf geven. De casting van Bailey was, wegens een bittere groep mensen die liever geen zwart persoon in de hoofdrol wilden, een controversieel gegeven. Maar Bailey bewijst zich ontegensprekelijk als een geweldige, sterke keuze die ook zwarte meisjes een herkenbaar rolmodel in hun lievelingsmedia zal geven.
Eén mogelijke manier is het oppikken van Rob Marshall als regisseur. Een man die zich met Chicago bewezen heeft als een mogelijks meesterlijke bewerker van musicals, maar zich met Into the Woods alsnog bewezen heeft als ook occasioneel een verschrikkelijke bewerker van musicals. Voeg daar nog een nutteloze controverse rond het ras van Ariël aan toe en je hebt een remake waarvoor mensen hun adem inhouden alsof ze zich Onder De Zee bevinden. In België kunnen die mensen de waterige magie in bioscopen herbeleven vanaf 24 mei 2023.
Het zeewier is altijd groener
Dat deze remake een degelijk entertainmentgehalte zal hebben voor kinderen, daar heb je geen review voor nodig. Het gaat om een Disneyfilm met een immens budget en een indrukwekkende groep mensen die eraan werkten. Als de vraag is of je kinderen dit leuk zullen vinden, is het antwoord onmiddellijk ja. Maar dat is niet de standaard waartoe ik vind dat films gehouden moeten worden. Elk creatief werk moet op een of andere manier zijn bestaansrecht verdedigen, zij het met een origineel idee, revolutionaire animatie, geweldige performances, een doordacht script, noem het maar op. Zo ook met remakes, die vaak serieus onderdoen aan hun origineel. Het koude feit is dat deze film, net als elke Disney-remake, grotendeels gemaakt werd zodanig dat Disney hun auteursrechten op de titel niet zou verliezen. Dat neemt niet weg dat er alsnog iets speciaals met de film gedaan kon worden. Ik refereer bijvoorbeeld naar Kenneth Branaghs Cinderella (2015), de best losse remake van de klassieke Assepoester-animatiefilm uit 1950, die de structuur van die film grotendeels hetzelfde hield, maar het materiaal verhoogde met een volledige revisie van de gesproken tekst en met zijn briljante vertolkingen van Assepoester en haar kwaadaardige stiefmoeder (gespeeld door een magnifieke Cate Blanchett). Die bewees dat Disney-remakes iets betekenisvol, transformatief en creatief konden zijn, maar werd over de jaren heen achtergelaten als de enige Disney-remake die deze richting opging. The Little Mermaid volgt de laatste en meest ziekelijke trends in de Disney-remakes. Aan de ene kant hervertellen ze hetzelfde verhaal met een verstikkende trouwheid aan het origineel. Anderszijds verpesten ze het geheel met een contraproductieve toewijding aan het realisme en met gênante muzikale addities die duidelijk niet in het plaatje passen qua kwaliteit.Dezelfde geweldig aanstekelijke liedjes en dezelfde emotioneel affecterende verhaalmomenten.
Het voordeel van die trouwheid aan het origineel is natuurlijk dat bijna alles wat al geweldig was in die voorganger, hier even amusant is. Zoals je iets verder zal lezen, lijden vooral de secundaire personages onder slechte adaptatiebeslissingen, maar daarnaast kan je rekenen op dezelfde geweldig aanstekelijke liedjes en dezelfde emotioneel affecterende verhaalmomenten. Uiteraard gaat het wederom om de zeemeermin Ariël die droomt van een leven aan land en met haar kwaadaardige tante Ursula een deal sluit: zij kan aan land leven, maar verliest haar stem en moet binnen de drie dagen haar charmante prins zien te kussen. Wat wel van deze live-action remake gezegd moet worden is dat de 3D-animatie voor de onderwatersecties kleurrijk en gewoon het neusje van de zalm is. Het drijven en glinsteren van planten alsook de beweging en verfijnde look van zeedieren zonder tekst zijn grafisch van de bovenste plank. Dus visueel kan je (naast een paar scènes die onnodig donker lijken) ook evenveel genieten van het spektakel als voorheen. Mij is het een mysterie waarom sommige veranderingen wel of niet toegelaten werden, want een van de weinige veranderingen die wel duidelijk zijn, betreft een late scène die veel minder climactisch is dan in het origineel. Voor de tekst van de nieuwe liedjes werd aan de schelpdeur geklopt van Lin-Manuel Miranda, die met Hamilton, In the Heights, Moana en Encanto op zijn palmares, momenteel hot stuff is in de musicalwereld. De melodieën van deze nieuwe liederen werden geschreven door de legende zelve, Alan Menken, die destijds de soundtrack van onze jeugd schreef. Je kan dus niet beweren dat Disney te veel bespaarde als het op deze liedjes aankwam, maar het resultaat blijft jammer genoeg dat elk van de toegevoegde liedjes vergetelijk en saai zijn. Niet enkel geven ze de kijkers geen nieuwe of verdiepende informatie, ze halen de film neer met hun duidelijk lager kwaliteitsgehalte dan de originele liedjes. De enige track die wel wat had, was een rapnummer tussen Scuttle (Akwafina) en Sebastian (Daveed Diggs), wanneer zij een menselijke Ariël debriefen rond de aankomst van een andere prachtige vrouw ... Leuk? Ja, maar voegt het ook iets toe? Niet echt.
Part of our world?
Een van de problemen van een remake die bijna shot-for-shot en line-for-line hetzelfde verloopt, is dat elke toevoeging, verandering en weglating in de kijker wordt gezet en vergeleken zal worden met het klassieke materiaal. Zo heb ik bijvoorbeeld wel genoten van Melissa McCarthy's performance als Ursula de Zeeheks, maar was het onmogelijk niet te bemerken wanneer ze een van de geweldige trekjes van de geanimeerde Ursula vergat of koos niet te kopiëren. Dat is op grotere schaal van toepassing: niemand geeft hun eigen draai aan een personage. Het is gewoon exact hetzelfde personage, maar dan minus de persoonlijkheid die met de traditionele animatie werd meegegeven. Niemand is hiervan een groter slachtoffer dan de dierlijke personages. Net als in de The Lion King-remake, waren de animators zodanig gefocust op realisme dat er geen ruimte meer overblijft voor expressiviteit: Flounder, Sebastian en Scuttle kunnen geen emotie vertonen in hun gezichten omdat ze daarin beperkt worden door hun "realistische" uitzicht. Flounder en Sebastian zijn in het bijzonder moeilijk om naar te kijken. Het toelaten van antropomorfische gezichtsexpressies is juist een van de meest krachtige tools van animatie, dus deze focus op realisme is een schande dat het medium geen eer aan doet en die het moeilijker maakt om van deze personages te houden.Halle Bailey ademt (pun intended) een aanstekelijke dosis aan persoonlijkheid, nieuwsgierigheid en sympathie in deze Ariël.
Gelukkig is het meest centrale personage wel magnifiek in beeld gebracht. Halle Bailey is vooral bekend als een helft van het Grammy-winnende zusterduo Chloe x Halle en heeft daarnaast ook in de tv-serie Grown-ish gespeeld. Zij ademt (pun intended) een aanstekelijke dosis aan leven, persoonlijkheid, nieuwsgierigheid en sympathie in deze versie van Ariël. Weeral gaat het niet om een andere interpretatie van het personage, maar wel een nog meer levendige versie die de hevige emoties én standpunten van het puberale hoofdpersonage nog intenser en begrijpbaarder meegeeft. Naast de perfecte charme, reken maar dat ze ook de perfecte stem heeft om deze vocaal veeleisende rol volledig op te eten. Sterker nog, een van de enige betekenisvolle én succesvolle addities van deze remake zijn de hogere naslepende noten die de geweldige klassieke liedjes net dat ietsje meer oomf geven. De casting van Bailey was, wegens een bittere groep mensen die liever geen zwart persoon in de hoofdrol wilden, een controversieel gegeven. Maar Bailey bewijst zich ontegensprekelijk als een geweldige, sterke keuze die ook zwarte meisjes een herkenbaar rolmodel in hun lievelingsmedia zal geven.
Conclusie
De film die de Disney-renaissance begon werd in deze live-action remake enorm trouw (wellicht té trouw) terug naar het grote scherm gebracht. Helaas neemt deze iteratie op zowat elk vlak een stap achteruit op de originele klassieker, behalve dan met de aanwinst van Halle Bailey als Ariël, die met haar charmante expressies en krachtpatser van een stem de show steelt. The Little Mermaid belichaamt zowat alles dat er mis is met met de Disney live-action remake trend. Niemand kan beweren dat er geen talent en zelfs liefde en passie in deze film is gestoken, maar het belangrijke ingrediënt van creativiteit is zoek. Toch is het moeilijk al te cynisch te blijven over deze inferieure remake, aangezien het identieke verhaal en dezelfde catchy liedjes nog steeds even effectief zijn als voorheen. Blijft het origineel het veruit betere meesterwerk? Ongetwijfeld. Maar zullen kinderen hiervan genieten? Jazeker. En zullen volwassenen die van het origineel houden uit nostalgie blij worden van deze film? Absoluut.
Pro
- Charmante en vocaal krachtige Halle Bailey
- Kleurrijk en levendig
- Blijft een mooi verhaal vol geweldige liedjes
Con
- Focus op realisme verpest geanimeerde zijpersonages
- Onnodige, inferieure, overdreven loyale remake
- Nieuwe liedjes doen de originele soundtrack geen eer aan
6.5
Over deze film
Beschikbaar vanaf
24 mei 2023
Genre
- Animatie
- Familie
- Musical
Speelduur
135 minuten
Regie
Rob Marshall
Cast
Halle Bailey, Jonah Hauer-King, Melissa McCarthy, Javier Bardem
Uitgever
Disney
Website
Laatst bewerkt:
