Filmreview: Spider-Man: No Way Home

Ondanks de superhelden-fatigue moet ik toegeven toch hard uitgekeken te hebben naar Spider-Man: No Way Home. The hype was real. Jammer genoeg mede dankzij de talloze verrassingen die al werden weggegeven in de trailers, maar daar dienen ze voor, niet? Ik probeer trailers al gedurende tien jaar te vermijden, maar wegens te actief te zijn op sociale media is het bijna onmogelijk om het nieuws bij elke onthulling te vermijden. Samen met onze teergeliefde hoofdredacteur @StanTem mocht ik de nieuwste telg van het Marvel Cinematic Universe gaan ontdekken in de IMAX-zaal te Brussel.

Spider-Man: No Way Home werd net zoals de vorige twee delen geregisseerd door Jon Watts en is een van de meest, zoniet de meest gehypte film van het jaar. Ondanks de coronacrisis verkopen de tickets als zoete broodjes en zijn we hiermee al bij de vierde film van Phase 4 of de 27ste film binnen het gehele universum beland.

Identity Crisis

Aan het einde van Spider-Man: Far From Home werd de identiteit van Spider-Man op de wereld losgelaten door Quentin Beck aka Mysterio. Hierdoor moet Peter Parker door het leven gaan als de bekendste persoon ter wereld. Wanneer dit de kansen op een normaal leven niet alleen voor hem maar ook voor zijn beste vrienden wegneemt, vraagt hij hulp aan Doctor Stephen Strange, om terug zijn geheime identiteit te verkrijgen. Wanneer dit echter misloopt, duiken bekende vijanden uit andere universums op die het allemaal gemunt hebben op Peter Parker.

Het idee van een multiversum werd eerder al aangekaart door zowel de animatiefilm Spider-Man: Into the Spider-Verse als de voorloper: Far From Home, en de Disney+-serie Loki. Met alle personages die opduiken verbaast het niet dat No Way Home met een speelduur van 148 minuten, de vierde langste film in het MCU is. Gelukkig voelt het niet zo aan en verveelt de film bijna nooit. Ik zeg bijna, want de film heeft zo zijn minpuntjes.

Laat me meteen straight to the point zijn, ik ben geen fan van de vorige twee delen en van Tom Hollands Spider-Man. Waarom? Deze incarnatie is me te puberachtig en de films werden steeds boven water gehouden door zijpersonages zoals Iron Man, Vulture, Mysterio en zelfs Nick Fury. Door middel van zijn technologisch pak is hij eerder een light-versie van Iron Man dan een echte Spider-Man van vlees en bloed. Ik vond dat er een tekort was aan groei van zijn personage. De afgelopen films heeft hij nooit volledig op zichzelf kunnen staan. Nu, in No Way Home is dat nog steeds niet het geval, maar het is wel de beste film van de trilogie.

A trip down nostalgia lane

Ik moet bekennen dat ik doorheen de film meerdere malen kippenvel kreeg. Mijn ouders namen mij als kind mee naar de bioscoop toen Spider-Man in 2002 voor het eerst op het grote scherm verscheen. Jarenlang was het zowel mijn favoriete superheld als een onderdeel van mijn computerwachtwoorden. Wanneer Willem Dafoe’s Green Goblin en Alfred Molina’s Dr. Octopus tevoorschijn kwamen, kon ik niet anders dan een kreet uit nostalgie uitslaan. Hoe episch zou het niet geweest zijn moesten ze zoveel meer geheim gehouden hebben? Gelukkig is niet alles verklapt en schudden ze hier en daar nog een verrassing uit hun mouw.

Een nostalgische trip die we nooit eerder in een Spider-Man film te zien kregen.

Door de gigantische cast was er op het internet wat schrik dat deze film dezelfde fouten zou maken zoals Spider-Man 3 en The Amazing Spider-Man 2. Teveel personages met te weinig schermtijd die ze allemaal wel nodig hebben en verdienen. Deze film pakt het gelukkig een stuk beter aan al is het niet helemaal perfect en ietwat te braaf. Door wat van de hak op de tak te springen ondervond ik ongeveer in de helft van de film wat pacing issues en krijgen we van het ene personage al wat meer motivatie dan de ander. Ook waren er weer een paar ogen rollende situaties die gebruikt werden om het plot voort te zetten maar gelukkig bleven deze redelijk beperkt. Net zoals in de vorige twee delen waren de actie sequenties niet altijd even overzichtelijk en krijgen we zoals in de meeste Marvel films een climax die teveel gebruik maakt van onduidelijke special effects. Na een rewatch van de originele films werd dit een twintig jaar geleden toch beter aangepakt.

Alle nitpicking terzijde is Spider-Man: No Way Home wel een vermakelijke film die me zowel kippenvel als een traantje heeft bezorgd. Verwacht geen hoogstaande cinema maar wel een blockbuster die zowel jong als oud twee uur en een half zal entertainen. Acteerprestaties zitten goed, de humor is wat hit or miss en de nostalgie zorgt voor een trip die we nooit eerder in een Spider-Man film te zien kregen.

Nog een stukje van StanTem

Onder dwang van @Edenian moest ik hier ook mijn mening neerschrijven. In tegenstelling tot Edenian vind ik Andrew Garfield de minste Spider-Man. Vraag me niet hoe het komt, maar ik 'voel' het niet bij hem. Dat heb ik bij Tom Holland dan weer wel, al moet ik mijn mede redacteur bijtreden dat het er in veel gevallen nogal puberaal aan toegaat. Hoe dan ook keek ik alvast erg hard uit naar Spider-Man: No Way Home en de verwachtingen waren dan ook hoog. Ik bekeek de aankondigingstrailer wél (sorry, ik kan me nooit inhouden en heb datzelfde bij AAA-games waarnaar ik reikhalzend uitkijk) en hoewel je daarbij het gevoel hebt dat het ganse verhaal uit de doeken wordt gedaan, is dat gelukkig niet het geval. Het is alleszins tof om te zien dat Doctor Strange nog eens zijn intrede maakt vooraleer hij volgend jaar zijn kunsten mag tonen in Doctor Strange in the Multiverse of Madness.

Het was alleszins een blij weerzien met The Green Goblin en Dr. Otto Octavius uit de eerste twee Spider-Man films. Zij behoren voor mij tot de beste superschurken die het op Spider-Man hebben gemunt en hun intrede zorgde bij mij dan ook voor een kippenvelmomentje. Zo'n momenten kwamen er nog en hierbij moet ik grif toegeven dat dat mede komt door het IMAX-scherm en het sublieme geluid. Zelfs de soundtrack is om vingers en duimen bij af te likken. Voor het overige mag je de typische Marvel-kwaliteit verwachten (oké, Sony heeft er ook een enorm groot aandeel in). Knap in beeld gebracht, een absolute topcast met dito acteerprestaties en kostuums als geen ander. Voor mij wordt dit de Movie of the Year van 2021!

Conclusie

Spider-Man: No Way Home doet het op alle vlakken een stuk beter dan de vorige twee delen maar heeft nog steeds zijn minpuntjes. Actiesequenties zijn door de CGI niet altijd even duidelijk te volgen en het plot heeft zijn mindere momenten. De nostalgie en fanservice zorgen voor verschillende emotionele- en kippenvelmomenten waardoor we een Spider-Man film krijgen als nooit tevoren.

Edenian gaf een 7/10, StanTem een 8/10. De gemiddelde score krijg je dus hier te zien.

Pro

• Nostalgie
• Emotioneel
• Uniek
• Kippenvelmomenten

Con

• Slechte CGI
• Domme plotwendingen
• Te braaf

7.5

Over deze film

Beschikbaar vanaf

15 december 2021

Genre

1. Actie
2. Avontuur

Speelduur

148 minuten

Regie

Jon Watts

Cast

Tom Holland, Benedict Cumberbatch, Zendaya, Marisa Tomei, Jon Favreau, Alfred Molina, Willem Dafoe, J.K. Simmons, Jamie Foxx, ...

 

Hierboven vergeten te vermelden: Wij zagen de film in 3D, maar dat is zijn geld niet waard.

 

Net zoals in de vorige twee delen waren de actie sequenties niet altijd even overzichtelijk en krijgen we zoals in de meeste Marvel films een climax die teveel gebruik maakt van onduidelijke special effects. Na een rewatch van de originele films werd dit een twintig jaar geleden toch beter aangepakt.

Uhm, ben je dat afschuwelijke CGI gevecht uit de eerste film soms vergeten tijdens die parade? Of de letterlijk levensloze pop net na die scene? En de enorm kinderlijke mopjes? “It’s you who’s out gobby, out of your mind”.

Het is wat oneerlijk om deze versie van Spider-Man puberachtig te noemen terwijl de eerste trilogie zich in een soort Disney achtige fantasiewereld afspeelt. Die films worden echt enorm geromantiseerd. Je moet de video’s van The Nostalgia Critic over de trilogie maar eens zien. Die slaat daar nagels met koppen.

 

Film gezien in Laser ultra. CGi was voor mij toch goed.

 

Heerlijke film om in een cinema te zien. Zoiets vanop een laptop kijken of alles wat in niet Imax is, is zonde.

Visueel zeker de beste Marvelfilm zo ver. Het Teenage gehalte van Spiderman is wel een dingetje in deze Trilogie vergelijken met de films van Andrew Garfield en Tobey Maguire, maar ach.



Popcornfilm op z'n best. 9/10.

 

De tweede keer in een week tijd dat ik oprecht verschiet van een score hier. Net zoals bij Arcane is 7.5 toch gewoon veel te weinig voor deze film? Of ben ik gewoon veel te snel content?

 

Uhm, ben je dat afschuwelijke CGI gevecht uit de eerste film soms vergeten tijdens die parade? Of de letterlijk levensloze pop net na die scene? En de enorm kinderlijke mopjes? “It’s you who’s out gobby, out of your mind”.

Het is wat oneerlijk om deze versie van Spider-Man puberachtig te noemen terwijl de eerste trilogie zich in een soort Disney achtige fantasiewereld afspeelt. Die films worden echt enorm geromantiseerd. Je moet de video’s van The Nostalgia Critic over de trilogie maar eens zien. Die slaat daar nagels met koppen.

De originele film uit 2002 had inderdaad ook serieus last van losgeslagen hormonen. Maar dit was een pak beter bij Spider-Man 2. Qua actiescènes vind ik de metro en de aunt May abduction scène vanuit de bank nog steeds beter dan wat we van de Tom Holland films te zien kregen.

 

Uhm, ben je dat afschuwelijke CGI gevecht uit de eerste film soms vergeten tijdens die parade? Of de letterlijk levensloze pop net na die scene? En de enorm kinderlijke mopjes? “It’s you who’s out gobby, out of your mind”.

Omdat mijn zoontje de nieuwe wil gaan zien, ben ik eens alle oude films aan het (her)zien op 4K BluRay. Die CGI in de eerste films zijn inderdaad wel soms enorm houterig en weinig natuurlijk. Maar de vergelijking daarmee is nogal mank, want die eerste film is bijna 20 jaar oud, wat een eeuwigheid is in de wereld van techniek en computers.

 

De tweede keer in een week tijd dat ik oprecht verschiet van een score hier. Net zoals bij Arcane is 7.5 toch gewoon veel te weinig voor deze film? Of ben ik gewoon veel te snel content?

Ik zal niet ontkennen dat ik tweemaal hard geapplaudisseerd heb en zelfs eens luidop "oh shit" riep bij een bepaalde reveal. Maar tijdens het schrijven van de recensie merkte ik op dat er me toch teveel dingen stoorden om deze film een hogere score te geven.
Zonder al de nostalgie heeft de film voor mij ondermaatse dialogen, een slechte pacing, een verhaal vol plotholes, te flauwe humor en lelijke cgi. Met de cast en ideeën die ze hadden, hadden ze een veel betere film kunnen neerzetten. Nostalgie zorgt er niet voor dat ik alles wat te kort schiet door de vingers kan zien.