Scream-films hebben altijd al een grote voetafdruk te vervullen gehad. In 1996 schokte Wes Craven de horrorwereld door Drew Barrymore in de eerste scène van de film te laten vermoorden. De rest van de speeltijd balanceerde aan de ene kant brutale, originele, bloedpompende moordscènes met satirische conversaties en commentaar over de "regels" of tropes van de slasherfilm zoals die toen bekend stonden. Dat origineel is en blijft een geweldige deconstructie van een genre dat indertijd in verval was. Vervolgen hebben keer op keer geprobeerd een gelijkaardig formule te volgen, met gemengde resultaten. Scream 2 bekeek de regels van slasher-sequels en was een matig succes. Scream 3 nam de werking van trilogie-eindes onder de loep en blijft de iteratie wiens bestaan mensen steeds vergeten. Scream 4 onderzocht de regels van reboots en blijft een van mijn favorieten. Scream 5 (die officieel nog steeds gewoon als Scream bekendstaat) ging nogmaals over reboots en werd relatief positief onthaald. Nu zijn we aan Scream VI beland en in deze telg zou het commentaar moeten gaan over hoe sequels op reboots moeten werken. Dat er nog weinig commentaar te bieden valt over het genre na vijf films is al duidelijk, maar Scream VI compenseert daar hartelijk voor met een ijzersterke intensiteit.
Dit direct vervolg op de vorige Scream-film is enigszins controversieel als de eerste Scream-film waarin Neve Campbell niet haar hoofdrol van Sydney Prescott speelt. Die beslissing nam ze omdat zij haar betaling voor de films niet genoeg vond, aangezien zij naast de "Ghostface" geïnspireerd door het werk van Edvard Munch, het gezicht van de franchise is. Jammer, maar laten we eerlijk zijn: in de vorige twee films had zij niks beters te doen dan passief alle tieners laten uitgemoord worden om enkel op het einde van de film de held te gaan uithangen. Wellicht maar best dat Campbell wat afstand van de serie neemt voordat het personage volledig achterhaald wordt. Scream VI kan alleszins sterk op zijn eigen benen staan zonder haar aanwezigheid.
STAB 14: Taking a stab at the Big Apple
Na de gebeurtenissen van Scream 5 (officieel "Scream" genoemd om in de verf te zetten dat het om een reboot gaat), verhuizen halfzussen Sam en Tara naar New York City, waar Tara aan het hoger onderwijs studeert tezamen met de andere overlevers van de vorige film, en Sam nog steeds probeert zich over haar trauma en identiteitsdilemma's te zetten. Nog steeds vreest ze dat de moordlustigheid van haar vader (een van de moordenaars in de originele Scream) ook haar voor eeuwig zal achtervolgen. Zij is daar niet alleen in, want allerlei hoekjes van het internet zijn er ook van overtuigd dat Sam de ware moordenaar van de vorige film is en dat zij haar vriendje ingeluisd heeft. Nog voor de achtste Ghostface op het toneel komt, lopen spanningen hoog op tussen Tara en Sam, waarvan de ene vastzit in het verleden en de ander juist haar trauma probeert te vermijden met roekeloos gedrag. Uiteraard was er geen film als het volgende niet gebeurde: wederom beginnen er mensen te sterven en wederom gaat het om de mensen rondom Sam en Tara. Nu zijn de zussen terug verwikkeld in een situatie waar de moordenaar absoluut onder hun bekenden valt, maar iedereen rondom hen dat niet de moordenaar is, is evenwel in groot gevaar. En zo begint het meest spannende kat- en muisspel van de serie.
Ik zal niet ontkennen dat de serie voor mij heel moe aanvoelde in deel vijf. Die introduceerde naar mijn mening weinig nieuwe ideeën en al was er wel wat spanning, vond ik het wat storend dat de film leek te doen alsof Scream 4 (mijn favoriet naast het origineel) niet eens bestond, om zelf maar met de veren te pronken van 4's beste ideeën. Nummer zes positioneert zich als 'de sequel tot de reboot', maar ook daar is het mis: het is de sequel op de tweede reboot. Net als in elke voorgaande film wordt ergens in de eerste akte vrij en met een luchtig gevoel voor humor gediscussieerd wat "de regels" zijn in het precieze soort horrorfilm waar de personages zich momenteel in bevinden. Maar die scènes, en veel van de overblijvende rituelen van de Scream-franchise, zijn hun "oomf" en hun knipogende meta-humor toch wel ontgroeid. "In this one, anyone can die!" Ja, oké, dat is al de tagline sinds Scream 2. Al zit Scream 6 vol met referenties naar eerdere Scream-films, voelen weinig van die referenties ook als iets meer dan fanservice. Die scénes die het over de "regels van het genre" hadden en waar gerumineerd wordt over de eerdere films zijn dan ook de enige scènes in Scream 6 die onnodig voelen.
Voor de rest is ondanks de speelduur van 111 minuten (de langste film in de serie) de pas van de film onberispelijk: elke scène focust ofwel op karakterontwikkeling, ofwel op pure spanning, ofwel op het voortzetten van het onderzoek, ofwel een combinatie. Er is naast de zelfgenoegzame meta-scènes gewoonweg geen saai moment te vinden in de hele film. Dat is een prestatie waar niet alle voorgangers over kunnen opscheppen en maakt Scream 6 dan ook een onmiddellijke aanrader voor fans van het genre, ondanks zijn substantiële problemen. Vooral de manier waarop gebruik wordt gemaakt van de nieuwe setting valt zeker in de smaak: in de metro, omgeven door honderden mensen die geen aandacht voor jou hebben en headphones in de oren hebben, ben je in feite net zo hulpeloos alleen als in je single-appartement. Kortom, de drukte en grootte van New York wordt slim benut om deze Ghostface nog meer bedreigend te maken. Daarnaast maak ik mensen graag warm door (zonder iets vrij te geven) alvast te verklappen dat de openingsscène, (al sinds nummer één een vehikel voor verrukkelijke verrassingen) in Scream 6 een toppunt blijft dat de film met een onvergetelijk idee in gang zet. Al blijft het jammer dat er niets meer gedaan wordt met dat idee na die openingsscène.
Iedereen is verdachte, niemand wordt verdacht
Een steeds terugkerend element van de Scream-films is de whodunit-factor, waar we doorheen de hele film ons moeten afvragen wie de moordenaar is. Ook in Scream 6 is dat het geval, al zit de focus meer op het genieten van de moordscènes dan het ontmaskeren van de moordenaar. Ikzelf had (zeg ik met een greintje zelfingenomen arrogantie) vanaf de eerste paar scènes al een goed vermoeden wie de moordenaar zou zijn en vanaf de helft van de film was ik het ook vrijwel zeker. Of ik nu zodanig goed in sync ben met de formule van de Scream-films (die ik absurd vele malen herbekeken en geanalyseerd heb), of de film zelf gewoon best voorspelbaar is, weet ik niet te zeggen, maar een probleem heb ik er niet mee. Een voorspelbare maar logische keuze blijft een betere optie dan een keuze die verwachtingen ondermijnt, maar ook geen steek houdt (Ik wijs niemand aan ...). Daarboven maakt de pure effectiviteit, het brutaal geweld en de sublieme camera- en bewerkingsstijl van alle moord- en achtervolgingsscènes de minder schokkende onthullingen een zeer vergeeflijk detail.
Het moet gezegd worden dat de kijkervaring van Scream 6 ook wel wat frustraties met zich mee kan nemen. Dat heeft grotendeels te maken met de fijne lijn tussen het geloofwaardige en het belachelijke, dat op sommige momenten wel overgestoken wordt. Ik was hier niet alleen in, want bij een bepaalde gebeurtenis die in de film als een oprechte scène bedoeld werd, begon de hele zaal (van normaalgezien muisstille perskijkers) met luide lachen en kreunen hoorbaar met hun ogen te rollen. Dat is uiteraard de druppel die de emmer voor velen deed overlopen, maar ook daarvoor moet je als kijker het kritische deel van je brein toch vaak sussen. De herkenbare situatie waar de hoofdpersonages iets dom doen en je als kijker niets anders kan doen dan (mentaal) uitschreeuwen wat ze beter zouden moeten doen, is altijd al een deel van slashers en de Scream-serie geweest, maar specifiek wanneer het gaat om personages die al een heleboel dingen overleefd hebben, is het frustrerend hoe dom sommige van hun acties kunnen lijken. Of het nu gaat om hoe ze omgaan met een Ghostface die hen achternaloopt, of hoe ze zich gedragen met hun vriendengroep waarvan ze in theorie weten dat de moordenaar onder hen is. En toch maken ze dan de keuze om nul voorzorgsmaatregelen te nemen en iedereen steeds op hun woord te vertrouwen. Ergerlijk, ergerlijk gedrag, keer op keer.
Ook al is het commentaar van de film daarnaast best nihil als het komt op het metaniveau (naast een onderbenut thema dat gaat rond radicalisatie door samenzweringstheorieën), zijn wel grotendeels geslaagde arcs geschreven voor verscheidene personages. Aan het hart van de film staat dan ook de relatie tussen halfzussen Sam en Tara, die elk andere motieven en persoonlijkheden hebben, maar ook op een geloofwaardige manier de emotionele kern van de film dragen. Daarvoor een welverdiende bravo naar zowel Melissa Barrera (In The Heights) en Jenna Ortega (de rijzende ster die je bijvoorbeeld ook in X en Wednesday kan bewonderen). Daarbij helpen Mindy (Jasmin Savoy-Brown, gekend van topserie Yellowjackets) en Chad (Mason Gooding, van Love, Victor en Booksmart) ook deels, tezamen deel van de "core four" overlevers van de vorige Scream. Al vormen deze twee niet veel meer dan archetypes, zijn ze elk sympathiek en hebben ze genoeg onderlinge chemie om de stakes hoog te houden. De terugkeer van personages zoals Kirby (Hayden Panettiere, gekend van bijvoorbeeld series Heroes en Nashville) en Gale (Scream-veteraan Courtney Cox, die hiernaast uiteraard bekend is van Friends), geeft hen ook beide een nieuwe dimensie aan hun personages die je maar al te graag aan het werk zal zien. Het feit dat Kirby origineel leek te sterven in Scream 4 is maar een detail, zij verdiende als horror-connoisseur extraordinaire toch om de final girl te worden, dus de retconning van haar lotsbestemming is iets waar ik volledig achter sta. Voor haar is als FBI-agente aan het hoofd van het Ghostface-onderzoek een sappige rol weggelegd. De nonchalance waarmee er met sommige gebeurtenissen van het verleden en het heden omgegaan wordt is eigenlijk, net als alle logische, praktische en frustrerende delen van de film gewoon iets dat je moet accepteren en go with the flow. Hoe vroeger je realiseert dat dit zesde vervolg op een heel slimme film zelf niet zo'n genie is, hoe meer je kan genieten van het feit dat dit wél een uitblinker is in het pure spanningsdepartement.
Dit direct vervolg op de vorige Scream-film is enigszins controversieel als de eerste Scream-film waarin Neve Campbell niet haar hoofdrol van Sydney Prescott speelt. Die beslissing nam ze omdat zij haar betaling voor de films niet genoeg vond, aangezien zij naast de "Ghostface" geïnspireerd door het werk van Edvard Munch, het gezicht van de franchise is. Jammer, maar laten we eerlijk zijn: in de vorige twee films had zij niks beters te doen dan passief alle tieners laten uitgemoord worden om enkel op het einde van de film de held te gaan uithangen. Wellicht maar best dat Campbell wat afstand van de serie neemt voordat het personage volledig achterhaald wordt. Scream VI kan alleszins sterk op zijn eigen benen staan zonder haar aanwezigheid.
STAB 14: Taking a stab at the Big Apple
Na de gebeurtenissen van Scream 5 (officieel "Scream" genoemd om in de verf te zetten dat het om een reboot gaat), verhuizen halfzussen Sam en Tara naar New York City, waar Tara aan het hoger onderwijs studeert tezamen met de andere overlevers van de vorige film, en Sam nog steeds probeert zich over haar trauma en identiteitsdilemma's te zetten. Nog steeds vreest ze dat de moordlustigheid van haar vader (een van de moordenaars in de originele Scream) ook haar voor eeuwig zal achtervolgen. Zij is daar niet alleen in, want allerlei hoekjes van het internet zijn er ook van overtuigd dat Sam de ware moordenaar van de vorige film is en dat zij haar vriendje ingeluisd heeft. Nog voor de achtste Ghostface op het toneel komt, lopen spanningen hoog op tussen Tara en Sam, waarvan de ene vastzit in het verleden en de ander juist haar trauma probeert te vermijden met roekeloos gedrag. Uiteraard was er geen film als het volgende niet gebeurde: wederom beginnen er mensen te sterven en wederom gaat het om de mensen rondom Sam en Tara. Nu zijn de zussen terug verwikkeld in een situatie waar de moordenaar absoluut onder hun bekenden valt, maar iedereen rondom hen dat niet de moordenaar is, is evenwel in groot gevaar. En zo begint het meest spannende kat- en muisspel van de serie.
Ik zal niet ontkennen dat de serie voor mij heel moe aanvoelde in deel vijf. Die introduceerde naar mijn mening weinig nieuwe ideeën en al was er wel wat spanning, vond ik het wat storend dat de film leek te doen alsof Scream 4 (mijn favoriet naast het origineel) niet eens bestond, om zelf maar met de veren te pronken van 4's beste ideeën. Nummer zes positioneert zich als 'de sequel tot de reboot', maar ook daar is het mis: het is de sequel op de tweede reboot. Net als in elke voorgaande film wordt ergens in de eerste akte vrij en met een luchtig gevoel voor humor gediscussieerd wat "de regels" zijn in het precieze soort horrorfilm waar de personages zich momenteel in bevinden. Maar die scènes, en veel van de overblijvende rituelen van de Scream-franchise, zijn hun "oomf" en hun knipogende meta-humor toch wel ontgroeid. "In this one, anyone can die!" Ja, oké, dat is al de tagline sinds Scream 2. Al zit Scream 6 vol met referenties naar eerdere Scream-films, voelen weinig van die referenties ook als iets meer dan fanservice. Die scénes die het over de "regels van het genre" hadden en waar gerumineerd wordt over de eerdere films zijn dan ook de enige scènes in Scream 6 die onnodig voelen.
Er is geen saai moment te vinden in de hele film. Dat maakt Scream VI een onmiddellijke aanrader voor fans van het genre, ondanks zijn substantiële problemen.
Voor de rest is ondanks de speelduur van 111 minuten (de langste film in de serie) de pas van de film onberispelijk: elke scène focust ofwel op karakterontwikkeling, ofwel op pure spanning, ofwel op het voortzetten van het onderzoek, ofwel een combinatie. Er is naast de zelfgenoegzame meta-scènes gewoonweg geen saai moment te vinden in de hele film. Dat is een prestatie waar niet alle voorgangers over kunnen opscheppen en maakt Scream 6 dan ook een onmiddellijke aanrader voor fans van het genre, ondanks zijn substantiële problemen. Vooral de manier waarop gebruik wordt gemaakt van de nieuwe setting valt zeker in de smaak: in de metro, omgeven door honderden mensen die geen aandacht voor jou hebben en headphones in de oren hebben, ben je in feite net zo hulpeloos alleen als in je single-appartement. Kortom, de drukte en grootte van New York wordt slim benut om deze Ghostface nog meer bedreigend te maken. Daarnaast maak ik mensen graag warm door (zonder iets vrij te geven) alvast te verklappen dat de openingsscène, (al sinds nummer één een vehikel voor verrukkelijke verrassingen) in Scream 6 een toppunt blijft dat de film met een onvergetelijk idee in gang zet. Al blijft het jammer dat er niets meer gedaan wordt met dat idee na die openingsscène.
Iedereen is verdachte, niemand wordt verdacht
Een steeds terugkerend element van de Scream-films is de whodunit-factor, waar we doorheen de hele film ons moeten afvragen wie de moordenaar is. Ook in Scream 6 is dat het geval, al zit de focus meer op het genieten van de moordscènes dan het ontmaskeren van de moordenaar. Ikzelf had (zeg ik met een greintje zelfingenomen arrogantie) vanaf de eerste paar scènes al een goed vermoeden wie de moordenaar zou zijn en vanaf de helft van de film was ik het ook vrijwel zeker. Of ik nu zodanig goed in sync ben met de formule van de Scream-films (die ik absurd vele malen herbekeken en geanalyseerd heb), of de film zelf gewoon best voorspelbaar is, weet ik niet te zeggen, maar een probleem heb ik er niet mee. Een voorspelbare maar logische keuze blijft een betere optie dan een keuze die verwachtingen ondermijnt, maar ook geen steek houdt (Ik wijs niemand aan ...). Daarboven maakt de pure effectiviteit, het brutaal geweld en de sublieme camera- en bewerkingsstijl van alle moord- en achtervolgingsscènes de minder schokkende onthullingen een zeer vergeeflijk detail.
De fijne lijn tussen het geloofwaardige en het belachelijke wordt iets te vaak overgestoken.
Het moet gezegd worden dat de kijkervaring van Scream 6 ook wel wat frustraties met zich mee kan nemen. Dat heeft grotendeels te maken met de fijne lijn tussen het geloofwaardige en het belachelijke, dat op sommige momenten wel overgestoken wordt. Ik was hier niet alleen in, want bij een bepaalde gebeurtenis die in de film als een oprechte scène bedoeld werd, begon de hele zaal (van normaalgezien muisstille perskijkers) met luide lachen en kreunen hoorbaar met hun ogen te rollen. Dat is uiteraard de druppel die de emmer voor velen deed overlopen, maar ook daarvoor moet je als kijker het kritische deel van je brein toch vaak sussen. De herkenbare situatie waar de hoofdpersonages iets dom doen en je als kijker niets anders kan doen dan (mentaal) uitschreeuwen wat ze beter zouden moeten doen, is altijd al een deel van slashers en de Scream-serie geweest, maar specifiek wanneer het gaat om personages die al een heleboel dingen overleefd hebben, is het frustrerend hoe dom sommige van hun acties kunnen lijken. Of het nu gaat om hoe ze omgaan met een Ghostface die hen achternaloopt, of hoe ze zich gedragen met hun vriendengroep waarvan ze in theorie weten dat de moordenaar onder hen is. En toch maken ze dan de keuze om nul voorzorgsmaatregelen te nemen en iedereen steeds op hun woord te vertrouwen. Ergerlijk, ergerlijk gedrag, keer op keer.
Ook al is het commentaar van de film daarnaast best nihil als het komt op het metaniveau (naast een onderbenut thema dat gaat rond radicalisatie door samenzweringstheorieën), zijn wel grotendeels geslaagde arcs geschreven voor verscheidene personages. Aan het hart van de film staat dan ook de relatie tussen halfzussen Sam en Tara, die elk andere motieven en persoonlijkheden hebben, maar ook op een geloofwaardige manier de emotionele kern van de film dragen. Daarvoor een welverdiende bravo naar zowel Melissa Barrera (In The Heights) en Jenna Ortega (de rijzende ster die je bijvoorbeeld ook in X en Wednesday kan bewonderen). Daarbij helpen Mindy (Jasmin Savoy-Brown, gekend van topserie Yellowjackets) en Chad (Mason Gooding, van Love, Victor en Booksmart) ook deels, tezamen deel van de "core four" overlevers van de vorige Scream. Al vormen deze twee niet veel meer dan archetypes, zijn ze elk sympathiek en hebben ze genoeg onderlinge chemie om de stakes hoog te houden. De terugkeer van personages zoals Kirby (Hayden Panettiere, gekend van bijvoorbeeld series Heroes en Nashville) en Gale (Scream-veteraan Courtney Cox, die hiernaast uiteraard bekend is van Friends), geeft hen ook beide een nieuwe dimensie aan hun personages die je maar al te graag aan het werk zal zien. Het feit dat Kirby origineel leek te sterven in Scream 4 is maar een detail, zij verdiende als horror-connoisseur extraordinaire toch om de final girl te worden, dus de retconning van haar lotsbestemming is iets waar ik volledig achter sta. Voor haar is als FBI-agente aan het hoofd van het Ghostface-onderzoek een sappige rol weggelegd. De nonchalance waarmee er met sommige gebeurtenissen van het verleden en het heden omgegaan wordt is eigenlijk, net als alle logische, praktische en frustrerende delen van de film gewoon iets dat je moet accepteren en go with the flow. Hoe vroeger je realiseert dat dit zesde vervolg op een heel slimme film zelf niet zo'n genie is, hoe meer je kan genieten van het feit dat dit wél een uitblinker is in het pure spanningsdepartement.
Conclusie
Scream VI is een film wiens logica minder en minder steek houdt hoe meer je erover nadenkt. Van de voortdurende incompetentie van personages die echt wel beter zouden moeten weten, tot een belachelijke inconsistentie over wat het menselijk lichaam kan overleven, tot moorden met onbestaande motieven, ... Er zit hier een dik uur van CinemaSins-content uit te halen. Maar daar gaat het ook niet meer om. De tijden waarin een Scream-film gelijkstond aan een intelligente slasher met inzichtvolle dingen om bij te dragen aan het genre en hoe mensen ernaar kijken; die zijn voorbij. De tijd waarin Scream-films effectieve, spannende slashers vol intense momenten en actually likable hoofdpersonages zijn, die toon, timing, mysterie en een geloofwaardige relatie tussen twee zussen aan het hart goed balanceren om de hele speelduur een genot te maken zolang je er niet te diep over nadenkt; dat tijdperk is volop in bloei.
Pro
- Sterke opening kill
- Effectief spannend
- Zusterrelatie aan het hart
- Sterke performances, vooral van Ortega
- Strakke pacing, geen onnodige scènes
Con
- Zwak meta-commentaar en fanservice
- Geloofwaardigheid wordt wijdgerekt
- Volgt de formule weer feilloos
7.5
Over deze film
Beschikbaar vanaf
8 maart 2023
Genre
- Horror
- Thriller
Speelduur
111 minuten
Regie
Matt Bettinelli-Olpin, Tyler Gillett
Cast
Melissa Barrera, Jenna Ortega, Hayden Panettiere, Courteney Cox, Dermot Mulroney, Samara Weaving, Skeet Ulrich, ...
Uitgever
Paramount Pictures
