M. Night Shyamalan kreeg van zijn dochter het stripverhaal Château de sable cadeau voor vaderdag. Omdat hij er zo onder de indruk van was kocht hij de rechten en krijgen wij nu zijn nieuwste langspeler geserveerd. Ik heb mijn huiswerk gedaan en heb voor mijn cinemabezoek de graphic novel gelezen. Of deze verfilming het bronmateriaal waardig is, kom je in onderstaande review te weten!
Wie M. Night Shyamalan kent of een van zijn films heeft gezien weet dat de man gekend staat voor zijn serieuze plotwendingen net aan het einde van de films. Deze kunnen er ofwel voor zorgen dat de film een klassieker wordt, ofwel je je cinematicket in twee scheurt en je je geld wilt terugeisen bij de jobstudent aan de kassa. Hoe dan ook, het maakt de films en je cinemabezoek in ieder geval wel onvergetelijk. Of ook hier zo’n plotwending plaatsvindt, ga ik niet verklappen. Wel leg ik uit waarom je beter je geld aan iets anders spendeert.
Time flies on this beach
Aan het begin van de film maken we kennis met een gezin van vier: vader, moeder, dochter en zoon. Zij gaan op vakantie naar een luxe resort en krijgen van de hotelmanager de kans om lekker van de rust te gaan genieten op een afgezonderd stuk strand. Natuurlijk gaan ze hierop in en worden ze samen met twee andere gezinnen gedropt aan een subtropisch paradijs.
In de intro worden een heleboel personages in een korte tijd geïntroduceerd. Jammer genoeg ontbreekt er enige diepgang in het script waardoor alle acteurs een voor een hun zinnen zowel emotieloos, onnatuurlijk als houterig uitspreken. Dit betert doorheen de film amper en worden de personages nooit uitgediept en je er daarom ook geen enkele moer om geeft. Eenmaal aangekomen op het strand gaan de poppen aan het dansen. Ze komen al snel te weten dat er iets bovennatuurlijks hen tegenhoudt om het strand te verlaten en wanneer iedereen op mysterieuze wijze sneller verouderd neemt de paniek de bovenhand.
De spanning en het mysterie in dit verhaal ontbreken doordat de regisseur, die ook het script heeft voorzien, het nodig vond constant het handje van de kijker vast te houden. Bij elke vreemde gebeurtenis krijgen we meteen een verklaring van de personages hoe alles mogelijk is. Het eindresultaat van telkens de uitleg met de paplepel in de mond te krijgen voelt frustrerend en is eerder beledigend naar de kijker toe. Hij vertrouwt niet dat we de eindjes zelf aan elkaar kunnen knopen, ook al is de film nooit moeilijk om te begrijpen en heb je alles eerder door dan de personages. Tot slot graaft hij zijn put dieper wanneer je merkt dat er dan toch een fout schuilgaat in zijn eigen uitleg.
Less is more
Als je het bronmateriaal bekijkt merk je op dat er een hoop verschillen zijn. Oorspronkelijk is het best een gewaagd verhaal met veel interessante thema’s zoals racisme, vluchtelingen, filosofie over het besef hoe snel het leven voorbij kan gaan en wat je met die tijd nog kunt aanvangen. De regisseur vond zijn eigen toevoegingen belangrijker en daardoor komen deze thema’s amper aan bod. In de plaats krijgen we een aaneenschakeling van vreemde gebeurtenissen die nooit vernieuwend of schokkend zijn en een overaanbod aan expositie door een slecht script waar de acteurs ook niks mee aan kunnen vangen.
Wat de film ook geen deugd doet is de PG-13 rating. In ons land krijgt de film een 16+ label opgeplakt maar dit is toch echt niet terecht. Als er dan eens een paar schaarse momenten zijn die even de horror kant op gaan, wordt het beeld meestal teleurstellend weggedraaid op het moment van de climax.
Wie M. Night Shyamalan kent of een van zijn films heeft gezien weet dat de man gekend staat voor zijn serieuze plotwendingen net aan het einde van de films. Deze kunnen er ofwel voor zorgen dat de film een klassieker wordt, ofwel je je cinematicket in twee scheurt en je je geld wilt terugeisen bij de jobstudent aan de kassa. Hoe dan ook, het maakt de films en je cinemabezoek in ieder geval wel onvergetelijk. Of ook hier zo’n plotwending plaatsvindt, ga ik niet verklappen. Wel leg ik uit waarom je beter je geld aan iets anders spendeert.
Time flies on this beach
Aan het begin van de film maken we kennis met een gezin van vier: vader, moeder, dochter en zoon. Zij gaan op vakantie naar een luxe resort en krijgen van de hotelmanager de kans om lekker van de rust te gaan genieten op een afgezonderd stuk strand. Natuurlijk gaan ze hierop in en worden ze samen met twee andere gezinnen gedropt aan een subtropisch paradijs.
In de intro worden een heleboel personages in een korte tijd geïntroduceerd. Jammer genoeg ontbreekt er enige diepgang in het script waardoor alle acteurs een voor een hun zinnen zowel emotieloos, onnatuurlijk als houterig uitspreken. Dit betert doorheen de film amper en worden de personages nooit uitgediept en je er daarom ook geen enkele moer om geeft. Eenmaal aangekomen op het strand gaan de poppen aan het dansen. Ze komen al snel te weten dat er iets bovennatuurlijks hen tegenhoudt om het strand te verlaten en wanneer iedereen op mysterieuze wijze sneller verouderd neemt de paniek de bovenhand.
Constant de paplepel in de mond krijgen voelt frustrerend en is eerder beledigend naar de kijker toe.
De spanning en het mysterie in dit verhaal ontbreken doordat de regisseur, die ook het script heeft voorzien, het nodig vond constant het handje van de kijker vast te houden. Bij elke vreemde gebeurtenis krijgen we meteen een verklaring van de personages hoe alles mogelijk is. Het eindresultaat van telkens de uitleg met de paplepel in de mond te krijgen voelt frustrerend en is eerder beledigend naar de kijker toe. Hij vertrouwt niet dat we de eindjes zelf aan elkaar kunnen knopen, ook al is de film nooit moeilijk om te begrijpen en heb je alles eerder door dan de personages. Tot slot graaft hij zijn put dieper wanneer je merkt dat er dan toch een fout schuilgaat in zijn eigen uitleg.
Less is more
Als je het bronmateriaal bekijkt merk je op dat er een hoop verschillen zijn. Oorspronkelijk is het best een gewaagd verhaal met veel interessante thema’s zoals racisme, vluchtelingen, filosofie over het besef hoe snel het leven voorbij kan gaan en wat je met die tijd nog kunt aanvangen. De regisseur vond zijn eigen toevoegingen belangrijker en daardoor komen deze thema’s amper aan bod. In de plaats krijgen we een aaneenschakeling van vreemde gebeurtenissen die nooit vernieuwend of schokkend zijn en een overaanbod aan expositie door een slecht script waar de acteurs ook niks mee aan kunnen vangen.
Wat de film ook geen deugd doet is de PG-13 rating. In ons land krijgt de film een 16+ label opgeplakt maar dit is toch echt niet terecht. Als er dan eens een paar schaarse momenten zijn die even de horror kant op gaan, wordt het beeld meestal teleurstellend weggedraaid op het moment van de climax.
Conclusie
M. Night Shyamalan doet het bronmateriaal geen eer aan en hierdoor lijkt zijn trukendoos leeg te geraken. Het script is te zwak, waardoor ook de acteurs niet veel om handen hebben en houterig overkomen. Het overaanbod aan expositie na elke gebeurtenis is frustrerend. Zijn toevoegingen aan het verhaal overtuigen niet en zorgen dat het eindresultaat op alle vlakken teleurstelt.
Pro
- Filmlocatie
Con
- Gooit bronmateriaal overboord voor eigen toevoegingen
- Script
- Constante uitleg bij alles
4.5
Over deze film
Beschikbaar vanaf
21 juli 2021
Genre
- Horror
- Thriller
Speelduur
108 minuten
Regie
M. Night Shyamalan
Cast
Gael García Bernal, Vicky Krieps, Rufus Sewell, Alex Wolff, Thomasin McKenzie, ...
Uitgever
Universal Pictures
