Na anderhalf jaar langer te moeten wachten krijgen we eindelijk No Time to Die in de zalen. Dit is de 25ste film in de Bond-franchise en de zwanenzang van Daniel Craig als onze favoriete spion 007. Wij waren uitgenodigd in de IMAX-zaal te Brussel om deze langverwachte film te ontdekken. Hieronder onze mening!
No Time to Die speelt zich meteen af na de gebeurtenissen van Spectre. Na verschillende keren de wereld te ontdoen van gespuis heeft Bond (Daniel Craig) eindelijk zijn spionnenleven naast zich gelegd en geniet hij met Madeleine (Léa Seydoux) volop van zijn pensioen. Natuurlijk is dit van korte duur wanneer hij in de oude Italiaanse stad Matera, een aanslag op zijn leven krijgt te verduren. Omwille van zijn vertrouwensproblemen en verleden als spion, laat hij alles achter wat hij lief heeft en verdwijnt hij voor een rustig leven in Jamaica. Zijn rust komt echter opnieuw tot een eind wanneer zijn oude vriend Felix Leiter (Jeffrey Wright) van de CIA om hulp komt vragen. De missie om een ontvoerde wetenschapper te redden blijkt veel lastiger te zijn dan verwacht en leidt Bond tot een mysterieuze schurk, gewapend met gevaarlijke nieuwe technologie.
We don’t need to go faster. We have all the time in the world.
Met een speelduur van 163 minuten is No Time to Die tot op heden meteen ook de langste Bond-film. Echter komt deze speelduur niet altijd tot z'n recht. Na de indrukwekkende opening valt de film wat in elkaar. Op een paar sequenties na zijn de actiescènes zijn niet bepaald vernieuwend en is het verhaal met momenten voorspelbaar, soms saai en niet bijster origineel. Ook Rami Maleks schurk Lyutsifer Safin bevindt zich in een "één van dertien in een dozijn"-categorie. Naast zijn jeugdtrauma ontbreekt er eigenlijk een duidelijk motief om de wereld uit te roeien. Zijn we het afgelopen decennia te verwend geweest of zijn actie/spionagefilms op het punt gekomen dat we alles al eens eerder hebben gezien?
Ter voorbereiding van deze finale heb ik alle Bond-films van de afgelopen vijftien jaar nog eens gebinged. Deze film en de acteerprestaties van Daniel Craig zetten na Casino Royale eindelijk nog eens een menselijke Bond van vlees en bloed neer, die geen last heeft om emoties en kwetsbaarheid te tonen. Dit voelt verfrissend en zorgt ervoor dat je actief met het personage kunt medeleven en sympathie voelt, in plaats van de steeds stijve ladykiller doorheen de geschiedenis.
No Time for damsels in distress
Aan sterke vrouwen geen gebrek! Zowel Cubaanse actrice en Bondgirl Ana de Armas, Lashana Lynch als een 00-agente en Lea Seydoux breken het stereotype en staan allemaal hun eigen mannetje. Ana de Armas’ vijftien minuten schermtijd is een kort maar een welgekomen geschenk. Haar synergie met Daniel Craig en een fijn gechoreografeerde actiescène lieten ons smachten naar meer. De echte ster van het verhaal is wel Lea Seydoux. Waar ik in Spectre hun liefdesrelatie allemaal wat gerushed en ongeloofwaardig vond, haalt ze hier alles uit de kast om van No Time to Die de meest emotionele Bond-film te maken.
Met een indrukwekkende palmares had ik van regisseur Cary Joji Fukunaga toch net dat extra sprankeltje verrassing verwacht. Met een theatrale schurk, vrouwen, een paar exotische locaties, achtervolgingen, gadgets en een explosieve finale is het allemaal wat teveel by the books en niet origineel genoeg. Laat je ook trouwens niet verleiden door de “Filmed with IMAX cameras” reclame. Ik, als IMAX-fanboy, was teleurgesteld dat naast het eerste kwartier geen beelden in groter formaat meer werden getoond. Naast het ultieme surround is er verder niet echt een meerwaarde om de extra kost voor een ticket te verantwoorden.
No Time to Die speelt zich meteen af na de gebeurtenissen van Spectre. Na verschillende keren de wereld te ontdoen van gespuis heeft Bond (Daniel Craig) eindelijk zijn spionnenleven naast zich gelegd en geniet hij met Madeleine (Léa Seydoux) volop van zijn pensioen. Natuurlijk is dit van korte duur wanneer hij in de oude Italiaanse stad Matera, een aanslag op zijn leven krijgt te verduren. Omwille van zijn vertrouwensproblemen en verleden als spion, laat hij alles achter wat hij lief heeft en verdwijnt hij voor een rustig leven in Jamaica. Zijn rust komt echter opnieuw tot een eind wanneer zijn oude vriend Felix Leiter (Jeffrey Wright) van de CIA om hulp komt vragen. De missie om een ontvoerde wetenschapper te redden blijkt veel lastiger te zijn dan verwacht en leidt Bond tot een mysterieuze schurk, gewapend met gevaarlijke nieuwe technologie.
We don’t need to go faster. We have all the time in the world.
Met een speelduur van 163 minuten is No Time to Die tot op heden meteen ook de langste Bond-film. Echter komt deze speelduur niet altijd tot z'n recht. Na de indrukwekkende opening valt de film wat in elkaar. Op een paar sequenties na zijn de actiescènes zijn niet bepaald vernieuwend en is het verhaal met momenten voorspelbaar, soms saai en niet bijster origineel. Ook Rami Maleks schurk Lyutsifer Safin bevindt zich in een "één van dertien in een dozijn"-categorie. Naast zijn jeugdtrauma ontbreekt er eigenlijk een duidelijk motief om de wereld uit te roeien. Zijn we het afgelopen decennia te verwend geweest of zijn actie/spionagefilms op het punt gekomen dat we alles al eens eerder hebben gezien?
Ter voorbereiding van deze finale heb ik alle Bond-films van de afgelopen vijftien jaar nog eens gebinged. Deze film en de acteerprestaties van Daniel Craig zetten na Casino Royale eindelijk nog eens een menselijke Bond van vlees en bloed neer, die geen last heeft om emoties en kwetsbaarheid te tonen. Dit voelt verfrissend en zorgt ervoor dat je actief met het personage kunt medeleven en sympathie voelt, in plaats van de steeds stijve ladykiller doorheen de geschiedenis.
No Time for damsels in distress
Aan sterke vrouwen geen gebrek! Zowel Cubaanse actrice en Bondgirl Ana de Armas, Lashana Lynch als een 00-agente en Lea Seydoux breken het stereotype en staan allemaal hun eigen mannetje. Ana de Armas’ vijftien minuten schermtijd is een kort maar een welgekomen geschenk. Haar synergie met Daniel Craig en een fijn gechoreografeerde actiescène lieten ons smachten naar meer. De echte ster van het verhaal is wel Lea Seydoux. Waar ik in Spectre hun liefdesrelatie allemaal wat gerushed en ongeloofwaardig vond, haalt ze hier alles uit de kast om van No Time to Die de meest emotionele Bond-film te maken.
Met een indrukwekkende palmares had ik van regisseur Cary Joji Fukunaga toch net dat extra sprankeltje verrassing verwacht. Met een theatrale schurk, vrouwen, een paar exotische locaties, achtervolgingen, gadgets en een explosieve finale is het allemaal wat teveel by the books en niet origineel genoeg. Laat je ook trouwens niet verleiden door de “Filmed with IMAX cameras” reclame. Ik, als IMAX-fanboy, was teleurgesteld dat naast het eerste kwartier geen beelden in groter formaat meer werden getoond. Naast het ultieme surround is er verder niet echt een meerwaarde om de extra kost voor een ticket te verantwoorden.
Conclusie
No Time to Die is niet zo goed zoals ik had gewild. De film is te lang en zakt vanaf het midden in elkaar. Het niveau van de sterke eerste helft wordt nooit meer gehaald en Rami Maleks bad guy zal niet als memorabele schurk door het leven gaan. Ook de actie is op een paar set pieces na best wel ongeïnspireerd. We stevenen af van het damsel in distress stereotype en sinds Casino Royale krijgen we terug een menselijke Bond te zien die emoties durft te tonen en teweegbrengt.
Pro
- Menselijke James Bond
- Acteerprestaties
- Emotievol
Con
- Te lange speelduur waardoor soms saai
- Cliché/voorspelbaar
- Oninteressante schurk
6.5
Over deze film
Beschikbaar vanaf
30 september 2021
Genre
- Actie
Speelduur
163 minuten
Regie
Cary Joji Fukunaga
Cast
Daniel Craig, Léa Seydoux, Rami Malek, Ana de Armas, Lashana Lynch, Ralph Fiennes, Ben Whishaw, Christoph Waltz, Naomie Harris, Jeffrey Wright, ...
Uitgever
Universal Pictures
Website
Laatst bewerkt:
