Wie had er nood aan een opvolger voor The Meg? De prent uit 2018 waarin Jason Statham een prehistorische haai op zijn muil sloeg was een genietbaar B-filmpje, maar het voelde niet bepaald aan als een springplank voor een nieuwe franchise. Bijna 400 miljoen dollar aan winst dicteerden echter de wet van de platte commercie, waardoor we dit jaar dus de obligate sequel te verwerken kregen. Of we te maken hebben met een genietbare zeevruchtencocktail van amusement en machismo, of eerder droog visvoer, dat ontdekken we in deze review.
De poster waarin Jason Statham op een jetski aan een rotvaart uit de stevige bijters van een megalodon probeert te blijven en een trailer op de geinige tonen van Heart’s Barracuda lijken te wijzen op een domme amusante blockbuster, alleen wordt die belofte slechts half ingelost. De fun is weliswaar mondjesmaat aanwezig in Meg 2, maar het is toch vooral de domheid die primeert. De proloog opent de film nog op een veelbelovende toon, met een geinige blik op de voedselketen tijdens het Krijt. We zien een libelle die opgeslokt wordt door een hagedis die vervolgens kennismaakt met de tanden van een Rex, die op zijn beurt de kapitale fout maakt iets te zelfvoldaan te gaan chillen in de buurt van de zee. Ja, de megalodon was dus altijd al het gevaarlijkste roofdier, en is daar ook nu weer de perfecte tegenstander voor het uit gewapend beton opgetrokken smoelwerk van The Stath. Op papier dan toch.
Dat het daar wel erg diep in de oceaan is, proberen de makers te illustreren door de belichting nog een standje of twee donkerder te zetten, waardoor je geen octopushol voor je ogen ziet. Nu is het uiteraard weinig verbazend dat er in die diepe kloof andere megalodonhaaien hun gedomicilieerd adres hebben, maar dat er een boosaardige organisatie aan het werk is die de kloof aan het ontginnen is voor haar kostbare grondstoffen, ongeacht de ecologische gevolgen, dat is toch even slikken. Uiteraard worden de vaartuigen van onze helden door het gedoe met die sloebers verwoest, zodat Statham en zijn kompanen gedwongen worden om even over de bodem van de oceaan te wandelen. Dat ze dat doen op een diepte die zelfs miljonairs reduceert tot tomatenpuree is iets waar je best niet te lang bij nadenkt. Eigenlijk is het beter om gewoon helemaal niet bij Meg 2 na te denken en je brein even op snooze te zetten of te verdoven met vodkashots.
Je merkt aan alles dat dit een obligate sequel voor een paycheck was. De regie van Ben Wheatley mist, ironisch genoeg, de bijtende creativiteit die eerder werk als In the Earth wel had. Werd de Brit stevig aan de leiband gehouden door de studio, of wilde hij gewoon eens makkelijk scoren met een voorspelbare blockbuster, wie zal het zeggen? Feit is dat de grootste schuldige nog wel het lamlendige scenario is, dat weliswaar gecrediteerd wordt aan drie schrijvers, maar eerder voelt als iets dat er op een minuut of vijf door ChatGPT werd uitgekakt. We kunnen echter zeuren wat we willen over dit soort luie filmmakerij en creatieve bloedarmoede, feit blijft dat in een jaar vol stevige commerciële flops ook deze Meg 2: The Trench erin slaagde om ruim 159 miljoen dollar winst te scoren aan de globale kassa.
Hoe meh deze Meg 2 als film ook is, op de kwaliteit van het schijfje op zich valt weinig af te dingen. Het detail op de 4k-uitgave is een stuk overtuigender dan op de gewone blu-ray en op de warrige onderwaterscènes na, ziet alles er gelikt en contrastrijk uit. Ook de Dolby Atmos-track laat geregeld de spierballen rollen en weet vooral in de grote finale een indrukwekkende dosis auditieve chaos aan de ervaring toe te voegen. Voor de drie special features hoef je het echter niet te doen, want verder dan erg oppervlakkige promo fluff komen ze niet.
De poster waarin Jason Statham op een jetski aan een rotvaart uit de stevige bijters van een megalodon probeert te blijven en een trailer op de geinige tonen van Heart’s Barracuda lijken te wijzen op een domme amusante blockbuster, alleen wordt die belofte slechts half ingelost. De fun is weliswaar mondjesmaat aanwezig in Meg 2, maar het is toch vooral de domheid die primeert. De proloog opent de film nog op een veelbelovende toon, met een geinige blik op de voedselketen tijdens het Krijt. We zien een libelle die opgeslokt wordt door een hagedis die vervolgens kennismaakt met de tanden van een Rex, die op zijn beurt de kapitale fout maakt iets te zelfvoldaan te gaan chillen in de buurt van de zee. Ja, de megalodon was dus altijd al het gevaarlijkste roofdier, en is daar ook nu weer de perfecte tegenstander voor het uit gewapend beton opgetrokken smoelwerk van The Stath. Op papier dan toch.
Niet bepaald vinnig
Het grote euvel is dat Meg 2: The Trench kordaat lijkt te weigeren om plezier te hebben. Heel de film hangt aan elkaar van de bordkartonnen slechteriken en idioterie, maar Meg 2 presenteert alles met een zielloze sérieux die je doet afvragen of de makers er zelf wel zin in hadden. Jason Statham ziet er zichtbaar verveeld uit als Jonas Taylor, de diepzeeduiker van Zhangs instituut die enkele jaren geleden het bestaan van nog levende megalodonhaaien ontdekte. In deze opvolger blijkt dat Zhangs instituut niet enkel zo een prehistorisch monster in gevangenschap houdt, maar dat Jiuming Zhang, het hoofd van het bedrijf, oprecht gelooft dat hij het dier kan trainen. We hebben uiteraard allemaal Free Willy gezien, maar hoe lomp dat idee is blijkt al snel wanneer het beest na een half uurtje op een erg lullige manier weet te ontsnappen richting open zee. Alle hens aan dek en achter die veelvraat aan zou je denken, maar Statham en zijn maatjes zijn ondertussen te druk bezig met een duik in de Trench, de diepe kloof waar deze opvolger haar titel vandaan haalt.Het script van dezelfde talenten die eerder al Battleship afleverden, hangt aan elkaar met clichés en stompzinnigheid.
Dat het daar wel erg diep in de oceaan is, proberen de makers te illustreren door de belichting nog een standje of twee donkerder te zetten, waardoor je geen octopushol voor je ogen ziet. Nu is het uiteraard weinig verbazend dat er in die diepe kloof andere megalodonhaaien hun gedomicilieerd adres hebben, maar dat er een boosaardige organisatie aan het werk is die de kloof aan het ontginnen is voor haar kostbare grondstoffen, ongeacht de ecologische gevolgen, dat is toch even slikken. Uiteraard worden de vaartuigen van onze helden door het gedoe met die sloebers verwoest, zodat Statham en zijn kompanen gedwongen worden om even over de bodem van de oceaan te wandelen. Dat ze dat doen op een diepte die zelfs miljonairs reduceert tot tomatenpuree is iets waar je best niet te lang bij nadenkt. Eigenlijk is het beter om gewoon helemaal niet bij Meg 2 na te denken en je brein even op snooze te zetten of te verdoven met vodkashots.
Tandloos
Dat na een hele hoop gedoe met prehistorische beestjes en personages met de veelzijdigheid van een stuk isomo die kennismaken met tandjes en tentakels, al onze grote helden ongehavend terug aan de oppervlakte komen voor de finale zal niemand verbazen. Dat die zich afspeelt in een resort genaamd Fun Island voelt dan ook ironisch voor een film die in de negentig voorafgaande minuten nogal inert bleek in het leveren van al te veel kijkplezier. Wanneer de veilige barrière die achteloze toeristen wist te vrijwaren van gevaarlijke zeemonsters wegvalt en een reusachtige octopus en reusachtige haaien met vijf rijen aan tanden even keet mogen gaan schoppen, lijkt het er even op dat de funfactor de hoogte in gedreven gaat worden. Die illusie is helaas echter van korte duur. De chaos mist tanden en voelt bloedeloos vanwege de beperkingen van de PG-13 leeftijdscategorie. De verveelde smoel waarmee Statham met harpoenen naar een megalodon werpt, helpt ook al niet te veel.Je merkt aan alles dat dit een obligate sequel voor een paycheck was. De regie van Ben Wheatley mist, ironisch genoeg, de bijtende creativiteit die eerder werk als In the Earth wel had. Werd de Brit stevig aan de leiband gehouden door de studio, of wilde hij gewoon eens makkelijk scoren met een voorspelbare blockbuster, wie zal het zeggen? Feit is dat de grootste schuldige nog wel het lamlendige scenario is, dat weliswaar gecrediteerd wordt aan drie schrijvers, maar eerder voelt als iets dat er op een minuut of vijf door ChatGPT werd uitgekakt. We kunnen echter zeuren wat we willen over dit soort luie filmmakerij en creatieve bloedarmoede, feit blijft dat in een jaar vol stevige commerciële flops ook deze Meg 2: The Trench erin slaagde om ruim 159 miljoen dollar winst te scoren aan de globale kassa.
Hoe meh deze Meg 2 als film ook is, op de kwaliteit van het schijfje op zich valt weinig af te dingen. Het detail op de 4k-uitgave is een stuk overtuigender dan op de gewone blu-ray en op de warrige onderwaterscènes na, ziet alles er gelikt en contrastrijk uit. Ook de Dolby Atmos-track laat geregeld de spierballen rollen en weet vooral in de grote finale een indrukwekkende dosis auditieve chaos aan de ervaring toe te voegen. Voor de drie special features hoef je het echter niet te doen, want verder dan erg oppervlakkige promo fluff komen ze niet.
Conclusie
Het script van Meg 2: The Trench is voorspelbare nonsens die op een zielloze manier tot leven is gewekt. Er zijn echter slechtere manieren om een kleine twee uur je hersencellen mee in slaap te wiegen dan een verveelde Jason Statham tegen zeemonsters en de hebzucht van bedrijven te zien strijden. Vodkashots bijvoorbeeld.
Pro
- De UHD-presentatie is indrukwekkend
- Voor een kleine twee uur is het relatief vermakelijk
Con
- Het script is kleuren volgens nummer en oerdom
- De regie van Wheatley is vrij generiek
- Statham loopt zich duidelijk te vervelen
6
Over deze film
Beschikbaar vanaf
6 december 2023
Genre
- Actie
- Avontuur
Speelduur
116 minuten
Regie
Ben Wheatley
Cast
Jason Statham. Cliff Curtis, Jing Wu
Uitgever
Warner Bros
(not)
